Ingenieus januari 2011 - Tauw

INTerVIeW
Duurzaam denken over het collectief hoort in het DNA van de menselijke soort
Duurzaamheid. Als het daarom gaat, is Jan Terlouw (79)
nog strijdbaar als een jonge revolutionair. De klimaat- en
energieagenda van dit kabinet is catastrofaal. en passant
breekt hij een lans voor een duurzaam cultuurbeleid.
Hij stapte in de Nederlandse politiek
nadat hij dertien jaar kernfysicus
was geweest. D66 werd
en is zijn partij gebleven. Hij schrijft
jeugdboeken en whodunnits (samen
met dochter Sanne), is met een moyenne
van drie lezingen per week een
graag geziene spreker op congressen
en symposia, geeft op gezette tijden
literaire concerten met musici, houdt
koeien en is voorzitter van het platform
energietransitie Gebouwde Omgeving
(peGO) – één van de platforms
die het regieorgaan energietransitie
voeden met inzichten en kennis. Wie
bladert in Jan Terlouws bio- en bibliografie
ontkomt niet aan de indruk van
doen te hebben met een veelzijdig en
geëngageerd mens.
Hij woont al sinds jaar en dag met zijn
vrouw Alexandra van Hulst op een
landgoed in Twello in het prachtige
landschap van de IJsselvallei. Het gemoedelijke
karakter van de landelijke
omgeving heeft er allerminst toe geleid
dat hij het sinds zijn pensionering
veertien jaar geleden, wat rustiger aan
is gaan doen. ‘rustiger aandoen kan
altijd nog. Ik geniet namelijk erg van
mijn activiteiten en dat komt voor een
deel doordat ik geheel ongebonden
mijn mening kan geven over tal van
thema’s die me bezighouden. en ik
moet zeggen: ik word steeds linkser.
Maar wel van het type dat zijn mening
onderbouwt met argumenten.’
kriTiek
eén van die thema’s is duurzaamheid
en hij maakt zich zorgen over de koers
die het huidige kabinet inslaat. De kritiek
is niet mals. ‘Het groene randje
van het overheidsbeleid is wel erg dun
geworden. er is helemaal niets overge-
bleven van de ambities van het vorige
kabinet en daarop had ik ook al het
één en ander aan te merken. De goede
bedoelingen van Cramer, de toenmalige
minister van VrOM, bleven veel
te veel hangen in een algemene sfeer
van vrijblijvendheid; daar was ik tegen.
Maar nu is het echt bar en boos. We
volgen de europese lijn van minimale
overheidsinspanningen, terwijl we qua
duurzaamheid al ergens onder in de
ranglijsten figureren, net voor Malta.
en de bouw van twee nieuwe kerncentrales
is helemaal een onzalig idee. Dat
vind ik niet omdat ik principieel tegen
kernenergie zou zijn – die ene in Borssele
mag wat mij betreft operationeel
blijven – maar vooral omdat je met
eenvoudige basisschoolkennis kunt uitrekenen
dat uitbreiding van het aantal
kernenergiecentrales nauwelijks een
bijdrage levert aan oplossing van het
klimaatprobleem. Zeker als we serieus
werk maken van duurzame energie.
Los daarvan: als je nu besluit ze te bouwen,
duurt het misschien nog vijftien
jaar voordat ze operationeel zijn. Wie
weet hoe het energielandschap er dan
bij ligt? er is bijvoorbeeld een trend
waarneembaar richting decentrale
energieopwekking. Als die echt doorzet,
wat moet je dan met de capaciteit
van kolossale kernenergiecentrales?
Verkopen aan het buitenland? Ik denk
het niet, want daar is tegen die tijd
ook duurzame capaciteit genoeg. We
zouden er kortom verstandiger aan
doen het geld voor die kernenergiecentrales
te investeren in zonne-energie.
De warmte van de zon kun je overal ter
wereld direct omzetten in elektriciteit.
Daar liggen ook enorme kansen voor
innovatieve bedrijven.’
WIj zIjn Onze LeeFOmgeVIng
12 tauW CORPORate magazIne januaRI 2011 / nummeR 1
13