Ingenieus januari 2011 - Tauw

INTerVIeW
‘Het groene randje van het
overheidsbeleid is wel erg dun
geworden’
aFdWinGen
Vanuit het regieorgaan energietransitie
heeft Terlouw het vorige kabinet
geadviseerd met spoed windmolenparken
te bouwen en verder in te zetten
op kolenvergassing en warmtekrachtkoppeling.
Isolatie van gebouwen
maakt daarvan een vanzelfsprekend
deel uit. ‘Ik ben meer een voorstander
van wetgeving, waardoor je zekerheid
hebt over het eindresultaat. Bijvoorbeeld:
verplicht stellen dat woningen
pas verkocht kunnen worden als het
energielabel aantoonbaar op een bepaald
niveau is gebracht. Dan dwing
je energiebesparende maatregelen af
bij de woningbezitters. De overheid
kan investeringen stimuleren door de
oprichting van een garantiefonds voor
particulieren die de energieprestatie
van hun woning willen opkrikken. Voor
nieuwbouw kun je de lat gerust bij
niveau A leggen. Je zou overigens een
dief van je eigen portemonnee zijn, als
je nu bij nieuwbouw niet investeert in
een goede energieprestatie. We moeten
naar een situatie waarin je de energielast
in productie- bouw-, gebruiks- en
sloopfase kapitaliseert.’
Gemopper
De Nederlandse woonconsument mag,
als het aan Terlouw ligt, best wat meer
geconfronteerd worden met zijn gedrag.
‘Ja, kijk nou eens naar onze buurlanden.
Waar in Duitsland en België de
woningbezitter veel meer geneigd is
na te denken over het energieverbruik
van zijn woning, wordt er in Nederland
vooral gemopperd als de overheid een
actief energiebeleid wil voeren. Google
maar eens met ‘energielabel en discussie’
dan beland je op allerlei weblogs
met commentaren waarvan de teneur
in hoofdzaak negatief is. Uiteraard de
prachtige burgerinitiatieven, die er ook
zijn, niet te na gesproken.’
darWin Voorbij
Het engagement voor duurzame energieopwekking
wordt bij Terlouw vooral
gevoed door de zorg om het klimaat.
‘rond 1900 woonden er nog geen miljard
mensen op aarde. Nu zijn dat er
zes miljard en naar verwachting groeit
dat aantal de komende veertig jaar met
nog eens drie miljard. een explosieve
groei van de menselijke soort in een
tijdsbestek van anderhalve eeuw. Als
we doorgaan met het opmaken van de
grondstoffen zonder ons te bekommeren
om de continuïteit van welvaart en
welzijn, dan betalen onze kinderen en
kleinkinderen het gelag. Daarom is het
zo belangrijk dat we onze inspanningen
in een globaal perspectief plaatsen
en uitstoot van broeikasgassen fors re-
duceren. Dat doe je ondermeer door de
inzet van minder fossiele brandstoffen
en meer hernieuwbare energiebronnen.
Ons voortbestaan hangt af van
het voortbestaan van ons ecosysteem.
Dat inzicht is er al heel lang, alleen we
handelen er niet naar. We leven alsof
het allemaal niet op kan. Of het nu gaat
over winning van fossiele brandstoffen
en andere grondstoffen, de kap van
regenwouden of het bevissen van de
oceanen; ons handelen is nog als dat
van dieren die enkel een instinct hebben
ontwikkeld voor het in stand houden
van de eigen soort. Die darwinis-
tische visie op onszelf zijn we ontgroeid
en dat mag zo langzamerhand
wel eens tussen de oren gaan zitten.
Ons voortbestaan is op vitale punten
verweven met het voortbestaan van
het collectief. en daarop moet het beleid
geënt zijn.’
Het beleid van het huidige kabinet ziet
Terlouw als een teleurstellende bevestiging
dat dit inzicht nog steeds ver te
zoeken is. en het is al niet anders met
de reacties op de eindreportage van
de IppC over klimaatverandering, toen
bleek dat er verwaarloosbare foutjes
zaten in enkele subparagrafen. ‘Met
een gretigheid zonder weerga werden
toen van alle kanten ook de hoofdconclusies
maar even afgedaan als onbetrouwbaar.
en dat is gevaarlijk, want
die kleine omissies doen niets af aan de
hoofdconclusies.’
culTuurbeleid
Duurzaamheid is volgens Terlouw
een begrip dat bij meerdere beleidsterreinen
hoort. Het cultuurbeleid
bijvoorbeeld. ‘Je kunt niet van de ene
op de andere dag zeggen: we schaffen
complete orkesten af en het lot
van bibliotheken zal ons worst zijn.
Het argument dat deze instellingen
er slechts zijn voor een kleine elite en
daarom wel mogen verdwijnen, is geen
steekhoudend argument. Je bepaalt de
waarde van een cultuur door te kijken
naar de mate waarin ze streeft naar
het sublieme. Kwaliteit kan niet zonder
duurzame continuïteit en dat kost nu
eenmaal geld. een samenleving die alle
culturele inspanningen de economische
maat neemt, belandt uiteindelijk
in een woestenij waar de barbaar koning
is. De culturele kaalslag waaraan
dit kabinet werkt, kun je op kansrijke
gronden aanklagen voor onbehoorlijk
bestuur.’
Terlouw wordt volgend jaar tachtig,
maar heeft niets ingeboet aan jeugdige
strijdbaarheid. ‘Het is noodzakelijk dat
we de verantwoordelijken voortdurend
wijzen op hun verantwoordelijkheid.’
‘De culturele kaalslag waaraan
dit kabinet werkt, kun je op
kansrijke gronden aanklagen
voor onbehoorlijk bestuur’
14 tauW CORPORate magazIne januaRI 2011 / nummeR 1
15