Zorgboerderijen voor kinderen met Autisme Spectrum Stoornissen

Schapen
Rapport 121
De kinderen komen wel in contact met de schapen, hoewel dat vooral van januari tot april, de lammertijd, is. De
meeste schapen zijn dan binnen en staan in groepen in verschillende hokken. Verder worden de schapen ingezet
voor een speciale activiteit.
Filippina:
“Onder het mom van schapen moeten tellen en bij de sloten langs, maken we altijd een lange wandeling met de
kinderen. Want ja, je moet voor die schapen zorgen. Als de kinderen zeggen:”We willen niet wandelen, niks aan,
geen zin in”, dan spreek je ze aan op die verantwoordelijkheid. Stel er ligt een schaap in de sloot. Ja, dan moeten
we toch wel. We doen dat altijd aan het eind van de ochtend, die lange wandeling. Elke ochtend. De wandeling is
om echt even in beweging en om wat energie kwijt te zijn. We doen dat met name vlak voor het eten, want dan
zitten ze rustig te eten. Dan hebben we onder het eten geen gedoe. Dat is gewoon bewust gekozen.”
Paarden
Foto: Reina Ferwerda
Voor de paarden zijn grote groepsboxen gemaakt, waarbij de paarden aan één kant gevoerd worden. Zo kunnen
de kinderen de paarden aaien en knuffelen. Verder is er een grote paardenbak aanwezig. Deels voor eigen
gebruik en deels voor de zorgboerderij. Daar kunnen spelletjes in gedaan worden en de bak kan met een draad in
tweeën gedeeld worden, waardoor twee kinderen tegelijkertijd met een paard bezig kunnen zijn.
Filippina: “Als ze met de paarden bezig zijn, dat weten de kinderen ook, dan is het één op één. Eén kind is bij één
paard of pony met één begeleider. De andere kinderen mogen niet bij de bak staan. Ze mogen wel verderaf
staan, ze mogen het wel kunnen zien, maar niet binnen gehoorafstand. Want dan krijg je vervelende opmerkingen,
iemand wordt weer onzeker en we zijn juist met die paarden bezig om de kinderen wat zelfvertrouwen te geven.
Wij gebruiken paarden omdat wij denken dat, dat heel goed werkt. Wat we doen is: de kinderen mogen de
paarden borstelen. Dat is eigenlijk al de tweede stap. Er zijn kinderen die vinden paarden, pony’s griezelig. Maar
we hebben een minishetlander en die is net iets groter dan een grote hond. Daar beginnen we dan mee, bij
kinderen, die wat angstig zijn. Dat dier is heel makkelijk, want als je die aan touw hebt, kun je die gerust aan een
kind aan touw geven. Ik loop daar naast of wie van de begeleiders ook. Als ik stilsta, staat die pony stil. Die pony
let niet op het kind, maar op mij. Maar dat weet het kind niet. Dus het kind leren we dan zeggen: als je nou ho
zegt, gaat ie stil staan. Nou, dat gebeurt ook. Dat is toch geweldig dat zo’n pony naar mij luistert, ik doe wat met
die pony. Dat gevoel heeft dat kind dan. En langzamerhand durft dat kind aan te geven: ik wil wel wat meer of ik
durf ‘m wel te aaien. Je gaat steeds wat verder. De pony een slag groter. Die op dezelfde manier op ons
reageert, maar dat hoeft dat kind niet te weten. En zo blijft het veilig. Wij vinden dat veilig. Je bouwt aan het
zelfvertrouwen van het kind. Het is niet alleen het zelfvertrouwen. Het is ook het iets durven. Het zelf over
grenzen heen gaan. Het kind dat nog nooit op een paard gezeten heeft, vindt dat natuurlijk heel eng. Maar dan
leren ze dus, dat ze onder begeleiding, binnen de structuur en de veiligheid die je biedt, met een vaste
begeleider, dat je zomaar een stap verder kan komen. Je gaat over een grens. Als je dat ervaart bij het pony
rijden, kun je daar ook gebruik van maken op andere terreinen. Ik vind iets heel erg eng, maar ik heb geleerd dat
16