Opportuun 2007 nr7 binnen 04.indd - Openbaar Ministerie

26
internationaal
Jurisprudentie
Rechtbank Rotterdam, 13 juli 2007 (LJN: BB0722)
Artikel 3 van het Aanvullend Protocol bij het
Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste
personen voorziet in overbrenging zonder
instemming van de veroordeelde, indien voor
deze persoon een bevel tot uitzetting of uitwijzing
geldt. Artikel 52 lid 2 WOTS bepaalt dat in geval
van overbrenging zonder instemming de minister
van justitie diens voornemen daartoe schriftelijk
kenbaar dient te maken aan de veroordeelde.
Deze kan hiertegen bezwaar maken, hetgeen zal
worden behandeld door de raadkamer. Het betreft
hier iemand die is veroordeeld tot terbeschikkingstelling.
Hij heeft de Belgische nationaliteit en
is in Nederland ongewenst vreemdeling. Ten tijde
van behandeling ter zitting was geen advies van
het Openbaar Ministerie, als bedoeld in artikel 51
WOTS, voorhanden. De rechtbank overweegt dat
dit artikel het initiatief tot een verzoek om overbrenging
van een veroordeelde bij het OM legt, dat
is belast met de tenuitvoerlegging van rechterlijke
beslissingen. Het achterwege laten van het advies
is echter niet bedreigd met nietigheid. Ook is van
belang dat het OM ter zitting heeft aangegeven
zich te kunnen vinden in het voornemen van de
minister van justitie. Aldus is de veroordeelde door
het ontbreken van een advies niet in zijn belangen
geschaad. De rechtbank volgt de veroordeelde niet
in diens stelling dat het Aanvullend Protocol enkel
voorziet in overbrenging in geval van straf en niet in
geval van een maatregel. De rechtbank overweegt
dat het Aanvullend Protocol een aanvulling is op
het Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste
personen, dat spreekt over gevangenisstraffen en
maatregelen. De veroordeelde voert aan dat de toelichtende
nota bij het Aanvullend Protocol aangeeft
dat vóór aanvang van de straf moet vaststaan dat de
veroordeelde na het ondergaan daarvan het land zal
moeten verlaten, terwijl in dit geval de ongewenstverklaring
pas is uitgesproken na oplegging van de
TBS. De rechtbank overweegt dat artikel 3 van het
Aanvullend Protocol geen dwingende volgorde aangeeft.
Deze verdragstekst gaat voor op de tekst in
de toelichtende nota. De veroordeelde voert voorts
aan dat overbrenging niet in het belang is van de
goede rechtsbedeling. Bepalend zou moeten zijn
in welke staat de beste reclasseringsvooruitzichten
bestaan en in welke staat het penitentiaire stelsel
de beste kwaliteit heeft. Tenuitvoerlegging in België
is volgens de veroordeelde inhumaan. De officier
van justitie voert aan dat het doel van de TBS,
resocialisatie, niet kan worden bereikt vanwege de
ongewenstverklaring. Hierdoor legt de veroordeelde
ten onrechte beslag op een plek in een inrichting en
de daarbijbehorende financiële middelen. De recht-
bank overweegt dat het belang van goede rechtsbedeling
moet worden bezien vanuit het perspectief
van het (rechts)verkeer tussen staten onderling; de
overdracht van executie strekt ertoe de tenuitvoerlegging
te laten plaatsvinden in de daartoe meest
geëigende staat, zowel bezien vanuit het standpunt
van de resocialisatie als dat van adequate repressie.
De rechtbank is van oordeel dat de minister
van justitie in redelijkheid tot het voornemen heeft
kunnen komen.
In navolging op deze uitspraak zal door de minister
van justitie een verzoek om overbrenging worden
gezonden aan de Belgische autoriteiten. Indien zij
hiermee instemmen, kan de feitelijke overbrenging
in gang worden gezet.
Voor meer informatie over dit onderwerp wordt
verwezen naar de rubriek Internationaal in de
Opportuun van april 2007.
Hoge Raad, 18 mei 2007(LJN: BA5617)
Bij uitspraak van 5 december 2006 overweegt de
rechtbank dat uitlevering ontoelaatbaar is vanwege
schending van artikel 3 EVRM. De opgeëiste
persoon is in 1989 in Turkije gemarteld in verband
met PKK-activiteiten. De rechtbank overweegt dat
voor wat betreft het huidige verzoek om uitlevering,
waarbij het gaat om strafbare feiten in verband met
PKK-activiteiten vanaf 1991, vanwege de eerdere
marteling ook nu aangenomen dient te worden dat
sprake is van schending van 3 EVRM. De officier
van justitie gaat, vanwege het rechtsbelang in deze
zaak, in cassatie ondanks dat de opgeëiste persoon
Nederland na de uitspraak heeft verlaten. Daarbij
wordt aangevoerd dat door de redenering van de
rechtbank een vrijbrief ontstaat voor het plegen van
strafbare feiten. De Hoge Raad overweegt dat nu de
opgeëiste persoon niet meer in Nederland aanwezig
is de officier van justitie niet-ontvankelijk is in
diens vordering.
Rechtbank Haarlem, 14 juni 2007 (LJN: BB6012)
Omzetting van een Engelse veroordeling tot een
gevangenisstraf en een vervangende vrijheidsontneming
wegens in gebreke blijven tot betaling
van een bedrag tot ontneming van wederrechtelijk
verkregen voordeel. Het Verdrag inzake de overbrenging
van gevonniste personen voorziet in de
mogelijkheid van overbrenging. Het Verdrag inzake
witwassen, opsporing en inbeslagname en confiscatie
van opbrengsten van misdrijven voorziet in de
mogelijkheid van overname van tenuitvoerlegging
van confiscatiebeslissingen. De veroordeelde acht
tenuitvoerlegging van de vervangende vrijheidsbeneming
niet mogelijk. De rechtbank overweegt
dat eerst bepaald dient te worden of overname
toelaatbaar is, waarna pas wordt bepaald of de
veroordeling naar aard en omvang verenigbaar is
met het Nederlands recht, en zo nee, welke straf of
maatregel naar Nederlands recht op het overeenkomstige
feit is gesteld. De rechtbank overweegt
dat de vervangende vrijheidsontneming onder het
sanctiebegrip in artikel 1 WOTS valt waardoor artikel
31 WOTS van toepassing is. Tenuitvoerlegging is
derhalve toelaatbaar. De rechtbank overweegt dat
naar Nederlands recht geen vervangende vrijheidsontneming
meer mogelijk is, maar, op vordering
van de officier van justitie, wel verlof verleend kan
worden tot tenuitvoerlegging van lijfsdwang (artikel
577c WvSv). Dit is pas aan de orde als volledige
betaling is uitgebleven en volledig verhaal niet
mogelijk is gebleken. Hieruit volgt dat de sanctie
naar aard niet verenigbaar is met het Nederlands
recht. De rechtbank stelt de op te leggen sanctie
vast op betaling van het bedrag (omgezet in euro’s)
van het Engelse ontnemingbedrag. Het is vervolgens
aan de officier van justitie om in het kader van
de tenuitvoerlegging hiervan gebruik te maken van
de zojuist vermeldde wettelijke regeling.
Rechtbank Amsterdam, 3 april 2007 (LJN: BA6113)
Een Belgisch overleveringsverzoek voor de tenuitvoerlegging
van een maatregel tot internering,
opgelegd na bedreiging met een geweer. De
opgeëiste persoon is na verlof niet teruggekeerd en
vervolgens in Nederland aangetroffen. Zij heeft de
Belgische nationaliteit.
De rechtbank overweegt dat ten aanzien van het
handelen in strijd met de Wet wapens en munitie is
voldaan aan dubbele strafbaarheid. Echter, ten aanzien
van bedreiging is dat niet het geval, nu daarop
naar Belgisch recht ten hoogste drie maanden
gevangenisstraf is gesteld. Op dit punt wordt overlevering
geweigerd. De opgeëiste persoon voert
aan dat overlevering geweigerd dient te worden
wegens schending van het EVRM. Er is sprake van
een wanverhouding tussen de gepleegde feiten en
de veroordeling nu internering wordt opgelegd voor
onbepaalde duur. Ook ontbreekt terzake internering
een periodieke controle op de noodzaak van voortzetting
daarvan door een rechterlijke instantie. De
rechtbank overweegt dat naar Belgisch recht een
geïnterneerde persoon elke zes maanden om herziening
kan verzoeken. Daarnaast wordt ook ambtshalve
of op verzoek van de Procureur des Konings
het voortduren van de maatregel getoetst. De
commissie die deze toets uitvoert is geen rechterlijk
college, maar nergens kan uit worden afgeleid dat
zij de in het EVRM gewaarborgde rechten niet zou
respecteren.
Tekst: Linda Bregman,
Ministerie van Justitie, Afdeling Internationale
Rechtshulp in Strafzaken, telefoon 070 – 37 07 468