J. de Speurder - Donker Oss - Het eerste complete verhaal ... - Cubra

hoe aan politie en justitie door leugens en
ontkenningen een loer kon worden gedraaid.
Dit moest wel de grootste bekommernis
wekken in al die Ossche misdaadverschijnselen,
de zedelijke verwildering,
waarin de kinderen der bendeleden opgroeiden.
Daar kon geen onderwijs iets
aan verbeteren. De betrokken onderwijzers
deden natuurlijk al hun best. Maar ze
merkten al spoedig dat waar het om werkelijk
ergerlijke gevallen van diefstal e.d.
ging, al hun vermaningen en ook al hun
onderzoekingen aanstonds afstuitten op
de solidariteit van het zwijgen, reeds in
deze kinderen aangekweekt. Zoo werd
in „het" milieu alles weer afgebroken van
de goede begrippen, welke men elders
trachtte op te bouwen. Dan kwam het al
jong tot kleine diefstallen en niemand
thuis, die daartegen waarschuwde. Integendeel,
men vond het best, dat de kinderen
net zoo pienter werden als vader
en grootvader. De grootere jongens sloten
al spoedig bondgenootschappen der misdaad.
Het werd een groote gebeurtenis, als
men mee mocht met de eerste „echte"
inbraak, waarover groote verhalen in de
krant verschenen. Gevangenisstraf bracht
geen verbetering. Dat hoorde er nu eenmaal
bij, vond men, een normaal verschijnsel
in het menschenleven. Ongelooflijk
handig waren de Ossenaren ook in het
met elkaar in verbinding treden tijdens
de gevangenschap. Ieder heeft v/el eens
gehoord of gelezen van klopsystemen
langs de verwarmingsbuizen, waardoor
gevangenen met elkaar kunnen „praten".
Dat is geen verbeeldingsproduct van romanschrijvers.
Dat is werkelijkheid, niet
het minste voor de Ossenaren. In den
aanvang, toen men daar nog niet zoo op
verdacht was, zijn er zoo heel wat samenzweringen
gesmeed in stille nachtelijke
uren, samenzweringen om het geheim
van een misdaad dicht te metselen met
in elkaar sluitende getuigenissen en ontkenningen.
Later kende men de Ossche lieverds
door en door. En zorgde men* er wel voor,
dat deze „kruisgesprekken" niet door-
10 gingen!
Bij de groote misdaadgevallen, waardoor
Oss vooral de laatste jaren in opspraak
is gekomen, zijn meest jeugdige
personen betrokken. Het zijn bleeke jongens
met groote verwilderde haarbossen
en in slordige kleeren gehuld, die daardoor
met hun zwijgzaamheid en hun koppige
ontkenningen den grootsten last bezorgden
aan de in speuren en opsnuffelen
getrainde rechercheurs, aan de in Recht
en Wet doorkneede heeren van de Rechtbank.
DE MISDAAD-UNIVERSITEIT.
Het is uit recente bekentenissen nu duidelijk
geworden, dat in den jongsten tijd
de hoogeschool, de universiteit der Ossche
misdaad feitelijk gevestigd was in een klein
huisje aan den Berghemschen weg bij het
Schayksche veld. In dat huis woonde een
vrouw, die op den Burgerlijken Stand als
van B. stond ingeschreven, maar door iedereen
veel beter gekend werd als Hanneke
Mattekus.
Die Hanneke was een echte professor in
de misdaad. De oude en jonge kerels van
het „milieu" hadden daar hun vaste college-uren,
welke natuurlijk werden opgeluisterd
met veel gepraat en veel jenever
drinken. De jenever was noodig om de
laatste restjes van schaamte- en eergevoel
op te branden. En dan fluisterde Hanneke
wat ze wist omtrent den rijkdom van dien
en de inrichting van het huis van gene.
Dan wou ze ook wel geld voorschieten, als
er „bedrijfskapitaal" noodig was of als de
smaak in sterken drank niet door het
ledigen van een heele portemonnaie kon
worden gebluscht. Aan jonge jongens, die
nog pas het pad der misdaad opgingen, de
eerste-jaars, werd verteld, hoe je gemakkelijk
kippen kon stelen en voor geld weer
kwijt raken. Anderen, reeds meer volleerd,
mochten met gelddiefstallen beginnen. En
tenslotte kwam men dan aan den top van
de wetenschap en werd bedrijver van groote
„kraken", al of niet vergezeld van het dooden
van een mensch.
Als zoo'n „affaire" dan goed geslaagd
was, kwam men weer bij Hanneke in de
kroeg en daar werd de overwinning gevierd
met drinkgelagen en braspartijen, terwijl