J. de Speurder - Donker Oss - Het eerste complete verhaal ... - Cubra

leven 200 verschrikkelijk verknoeid heeft,
Het is ook thans bekend geworden, dat hij
zijn haat tegen de marechaussee eveneens
wilde ultvieren in een moord.
Hij was vast besloten een patrouille marechaussee,
die geregeld des avonds van
de Elzenbrug, waar zij waren gestationneerd,
een donkere straat moesten inrijden
om naar de Neerveldschestraat te komen,
neer te schieten. Tot drie keer heeft hij
zich met een geladen revolver daar in
het struikgewas opgesteld. Door een toeval
hebben de marechaussee juist die avonden
een anderen weg genomen, zoodat het plan
mislukte.
Gelukkig! Anders had zich het heillooze
voorval van 1894 wellicht herhaald.
BEKENNERS EN ZWIJGERS.
Met deze 18 is de film eigenlijk nog lang
niet afgeloopen. Er zitten er nu al ruim
50 uit het Ossche milieu opgeborgen. Doch
ik moet ergens eindigen. En eindig nu met
het geval van laatstgenoemde, dat wel
buitengewoon erg is. Op het laatste nippertje
kan ik hier echter- nog met een enkel
woord vermelden, dat Piet de Bie toch ook
als laatste der „jongeren" ook alles aan het
bekennen is gegaan, De moord op zijn neef
blijkt inderdaad ingegeven te zijn door
jaloezie. Hij was op den fatalen avond dol
gemaakt, omdat vrouw C. de voorkeur bleek
te geven aan Gerrit.
De „jongeren" zijn nu allemaal in het
stadium van rouwmoedigheid en bekennen
gekomen. Dat is voor hen een weldaad en
dat is voor Oss een weldaad.
Ook de Rut, die al meermalen gezwalkt
heeft tusschen openhartigheid en zwijgen,
moet nu zijn hart volkomen gelucht hebben.
Hij heeft tevens toegegeven, dat al die
romannetjes over mishandeling door de
marechaussee maar flauwe kul waren. Integendeel,
hij gewaagt met lof over de behandeling,
welke hem van dien kant gewerd.
De volharders in het zwijgen zijn allemaal
ouderen, zooals de Brus en de Sijp.
Die heeren gelooven nog steeds in het oude
systeem. Allergrootste verbazing heeft het
daarentegen gewekt, dat de oude Toon de
36 Soep al iets heeft toegegeven, n.L de
brandstichting in het paviljoen van de
wielerbaan. De ouderen vinden overigens
die jonge praters laffe melkmuilen, niet
waard, dat ze ooit onder hen mogen gediend
hebben. Vermoedelijk zal dit tuig
wel nooit tot bekentenissen komen tegenover
hun ergste vijanden, de marechaussees.
Maar baten kan hun dit nu niet veel
meer. De sprekende getuigen zijn te talrijk
geworden.
Het kwaad der stille kroegen is nu ook
zoo goed als uitgeroeid. Bij Hanneke komt
niemand meer, want de marechaussee noteert
ieder, die bij haar binnen gaat. Hiermede
zijn deze broeinesten, deze kweekplaatsen
van misdaad en maatschappelijk
vuil uitgeroeid. Mogen ze nooit meer opnieuw
samenrotten!
Er moeten verder nog meer arrestaties
op het program staan en belangrijke verrassingen
blijven niet uitgesloten. Wie dit
geschrift in handen krijgt, zal er allicht
reeds meer van weten door de nadere berichten
in de dagbladen.
Het is voor de onvermoeid werkende
politie en marechaussee te Oss te hopen,
dat al hun arbeid de veroordeeling van al
de gevaarlijke heeren tot gevolg zal hebben.
Het was reeds opmerkelijk, dat tijdens
de gevangenhouding van de voornaamste
typen in de laatste maanden de misdaadberichten
van Oss uit niet langer over het
land golven.
De kern van het kwaad is gegrepen.
VREEMDELINGEN IN OSS.
Het was in vroeger jaren ook zoo'n
onrustbarend teeken voor den Osschen
naam, dat telkens misdadigers van buiten,
uit andere deelen van het land, uit andere
landen zelfs naar Oss trokken, om er hun
schavuitenstreken bot te vieren. Soort zoekt
soort. Ze dachten, dat daar waar de misdaad
zoo weelderig bloeide, de politie wel
„een zacht eitje" zou zijn. Ze hoopten ook
op de bescherming der zwijgzaamheid van
de kornuiten in het edele beroep.
Maar geen van beiden is hun meegevallen.
De politie was met de aanvankelijk
te krap toegemeten krachten toch geducht
op haar qui vive.