J. de Speurder - Donker Oss - Het eerste complete verhaal ... - Cubra

ermee gemoeid,, dat de misdaad ontsluierd
wordt. En daarom: als men geen zekerheid
heeft over „onschuld" of „schuld", fabriceert
men die maar. Nu is een film een
film, maar als zulke dingen werkelijk
zouden gebeuren, dan kon men niet anders
dan van „ploertigheid" spreken. Dit nu
zou ook het geval zijn met de Ossehe marechaussee.
Ik aarzel haast, om deze beschuldiging
uit te spreken, zóó monsterachtig
klinkt ze. Ze is echter uitgesproken
in het groote proces en ze werd door den
verdediger Mr. Roobol blijkbaar geloofd.
„De Rut" dan vertelde dat hij tot tweemaal
toe in de marëchaussée-kazerne tot
bloedens toe was geslagen. Hij moest en
zou verklaren dat hij te zamen met Pietje
de Bie, Gerrit de Bie had vermoord.
Indien hij dit verklaarde clan zou Pietje de
Bie de gevangenis in gaan, terwijl getuige
zou worden vrijgelaten.
„Ik heb toen maar iets verklaard. Wat
ik verklaard heb. weet ik zelf niet meer. Ik
was er veel te suf voor. Zo hebben me suf
geslagen In het Huis van Bewaring
heeft de wachtmeester tegen me gezegd:
Jij hebt Gerrit de Bie vermoord. Je moeder
ligt op sterven, maar je mag er niet naaf
toe, want je hebt Gerrit de Bie vermoord.."
En de verdachte, Pietje de Bie, ondersteunde
dit verhaal natuurlijk gretig:
..Mijnheer de President, ik heb ..De Rul"
om hulp hooren roepen' toen hij in de
marecha ussee- ka ze rn e we rd m Lsha ndeld,
Dezelfde wachtmeester heeft mij vree.selijk
mishandeld in de marechaussee-kazerne
te Oss en het Huis van Bewaring Ie Den
Bosch."
De onwaarschijnlijkheid, om maar niet
te zeggen: de onmogelijkheid van het verhaal
kwam al. spoedig aan den dag, toen
men vernam, dat de Directeur der Bossche
gevangenissen destijds niets van de mishandelingssporen
had gehoord. En toch
heeft iedere bewaker de besliste opdracht,
om van alles wat buiten het gewone om­
gaat onmiddellijk mededeelmg te doen aan
den ziekenoppasser, den dokter en directeurs.
Daarvan nu was in dit geval in 't geheel
geen sprake geweest! Piet de Bie
had er trouwens ook nooit aan gedacht,
vroeger aan den dokter iets van de mishandelingen
te vertellen. Ook totaal versuft??,.
Neen, men had hier te doen met een
nieuw systeem van „verdediging" door de
geraffineerdste!! der Ossehe bende, een
systeem dat weer eens duidelijk aantoonde
hoe deze heeren niets en niemand ontzagen,
waarheid en goeden naam niet,
gezagsdragers en rechters niet, als het
erom ging onbewijsbaarheid en straffeloosheid
voor hun misdaden te verkrijgen.
Als ik nog eens alles o verkijk wat hier
over de Ossehe misdadigers in 't algemeen
moest worden verhaald, dan maakt het
wel een uiterst sinisteren indruk.
Daar steekt naar het uiterlijk niets in
van de kleurige rooversromantiek der
drakenromans, van hetgeen er nu nog aan
verhalen en legenden loopt over een
Schinderhanues en andere beroemde bendeleiders.
Het ziet er allemaal zoo versjofeld
en kleintjes en bleekjes uit, al is
de inhoud even echt, het broeierige spel
van roof en jaloezie .en drank en bloed.
Dezen armelijkcn, bedompten indruk
krijgt men van "elf bij het beschouwen
der bijnamen, die de menschen onder
elkaar gebruiken. Die munten in het
geheel niet uit door zin voor het zwierige
of pathei ische. waarvan romans en opera's
zoo vol zijn. Men werkt niet met „koningen",
met „adelaars", met „leeuwen" of
zelfs niet met „schrik" van dit of dat-
Nuchter en bijna komisch hoort men
spreken over „de Rut", „Toon de Soep",
..Minneke de Soep", ..de Ceel", „de Mopuil".
..Trien van de Sn. . . .". „de gekke B.", „de
Brommert", de „Sijp" enz.
Neen zulke namen zouden niet passen
in een pathetischen rooversroman!