STATIONSROMAN - Herman Brusselmans

liep naar het meisje en zei: ‘Hoi.’ Het meisje keek
naar hem, en zag een onnozele puber die probeerde
haar lastig te vallen. Welopgevoed als ze
was, zei ze toch: ‘Hoi.’ ‘Ik ben Armando,’ zei de
jongen, ‘wie ben jij?’ ‘Ik ben Alexia,’ zei het
meisje. ‘Wat doe je hier, Alexia?’ vroeg Armando.
‘Ik kom het station bekijken,’ zei ze, ‘ik
schrijf er een thesis over. Ik zit in m’n laatste jaar
architectuur en dit station is een van de meest
memorabele architecturale prestaties in het België
van de eenentwintigste eeuw.’ Armando vond
deze griet enorm saai, met haar dwaze uitleg over
architectuur en dat soort vervelende stuff, maar
hij wilde wel het contact met haar uitbreiden omdat
ze zo ongeloofl ijk mooi was. Ze was, qua
vrouwelijke schoonheid, een combinatie van
Roos Van Acker, Annelien Coorevits en Joyce
De Troch. Oké, Joyce De Troch was langzamerhand
behoorlijk aan het verouderen en Roos Van
Acker liet maar niks doen aan die scheve tanden,
maar Annelien Coorevits, daar liep Armando
serieus geil op. Iedere keer als hij ’s avonds in z’n
bedje uit de eigen trompet een melodie liet schallen,
had hij in z’n gedachten Annelien Coorevits
10 Herman Brusselmans