STATIONSROMAN - Herman Brusselmans

sect, met wespentaille, voelsprieten, en vleugels
die ze elk moment kon verliezen. Drie paar poten,
een larve die ze overal meedroeg, en een
gifangel vol zuur.
Ze legde haar hand op zijn voorarm. ‘Zie je die
gaanderij daar boven?’ fl uisterde ze de jongen in
het oor. Nu ze weer de einders van het station
overschouwde, kreeg het beeld dat de mooie studente
met de blocnote had gebruikt ineens intense
duidelijkheid. Het blinkende, nieuwe station
vertakte zich in het oude met twee
symmetrische gaanderijen, door de tijd grondig
verweerd. Wachtende eierstokken waren het, de
warme rafelranden van de leegte. ‘Laten we daar
gaan staan, we gaan ze verrassen.’
Belinda en Armando liepen tegen de mensenstroom
in de oude hal in. Belinda liet Jürgen het
gesprek met de vrouwen in spijkerbroek afronden
en zette toen een stap naar voren. Ze bleef staan
tot hij haar opmerkte. Jürgen zag haar bijna meteen.
Hij zwaaide en riep: ‘Schatje! Bella Belinda!
Heb je Lucy al ontmoet?’
Anne Provoost 49