STATIONSROMAN - Herman Brusselmans

Veel van de daden die we in ons leven stellen,
dienen zich aan als helemaal niet zo bijzonder.
We doen ze omdat we ze gewoon zijn. Diep in
ons leeft het besef dat we ze niet zelf uitvoeren,
maar dat boven ons iemand aan de touwtjes trekt.
We zijn personages in een stuk off-off Broadway,
en de gebeurtenissen om ons heen staan onder
de regie van iemand die ons alleen maar bedenkt.
Wij zetten de dingen niet in beweging, de dingen
bewegen ons, ze houden ons strak aangespannen,
als veters in een paar meisjesschoenen. Heel
soms, echter, lijkt het alsof het touw wordt gevierd
en een handeling zich zelfstandig ontvouwt.
Dan voelt het alsof onze wil, die doorgaans aangebonden
ligt en sloom afwacht wat er gebeurt,
overeind gaat staan, gorgelend inademt, en meteen
erna als een locomotief een geluid uitstoot,
op het ritme van ijzeren wielen in een stalen bedding.
We worden op zo’n moment niet langer
door een goede hand geleid, maar er komt een
geest in ons gevaren die handelt zonder ons te
raadplegen. Dan maakt zich onze wil los van ons
lot, en zijn we helemaal vrij.
Dat is wat Belinda overkwam toen ze aan de voet
Anne Provoost 37