STATIONSROMAN - Herman Brusselmans

Jürgen Blaffon en zijn dertienjarige zoon Armando
kwamen het station Antwerpen-Centraal
binnen. Jürgen was een rijzige veertiger met kort
haar à la Cary Grant, een grote neus à la Abraham
Moskowitz en een ferme kin à la Marlene
Dietrich. Hij werkte als directeur-generaal bij een
fi rma die toestellen produceerde waarmee de gezondheidstoestand
van amoeben kon worden
gemeten. Dat ging zo: een amoebe werd in het
toestel gelegd en drie seconden later kon op een
schermpje afgelezen worden hoe gezond het diertje
was. Als het pico bello in orde was, werd het
doorgesluisd naar de farmaceutische industrie,
om er proeven mee te doen. Als het beest ziek
was, werd het, in hetzelfde toestel, vernietigd
door crematie. Jürgen was heel rijk en dat was
ook aan hem te zien: hij droeg een pak van Martin
Margiela, een hemd van Comme des Garçons
en laarzen van A.F. Vandevorst. Hij had echter
niks van een nouveau riche stuk vreten maar was
een evenwichtige, niet arrogante, beleefde, leuke
gozer die iedere maand een bedrag stortte op de
rekening van Amnesty International, Animaux
Sans Frontières en Red de Walvis. Kortom, een
Herman Brusselmans 5