STATIONSROMAN - Herman Brusselmans

Ver weg torende een gevelwand als een altaar,
met de overdaad waar men honderd jaar geleden
niet beducht voor was. Een halve cirkel in glas,
een grote klok, het staal en steen van een nieuwe
tijd die allang oud was. Ze bleef niet te lang kijken,
want als Jürgen eencelligen kon onderscheiden,
zag hij haar misschien ook wel vanop grote
afstand staan.
Op een groot bord stond het hele station uitgetekend,
verdieping per verdieping. Ze vond er de
politiepost op terug. Het meeting point bleek zich
op dezelfde verdieping te bevinden, maar dan
helemaal aan de overkant. De meeste reizigers
waren blijkbaar die kant uit gegaan. Voorbij eigenzinnig
ontworpen banken met leuningen tegen
het languit liggen, vond ze een aankondiging.
Er waren hier veertig juwelierszaken. Veertig.
Geen broodjeswinkels, maar juwelierszaken.
Zouden de Antwerpenaren nog gauw even voor
sluitingstijd naar een juwelier gaan? Zouden ze
allemaal behangen zijn met sieraden?
Ze vond een trap naar een hogere verdieping. Als
24 Joke van Leeuwen