download pdf - Centrum voor Lokaal Bestuur

Foto Gerard Damoiseaux/WFA
ALS hET wATER KOmT
JAN De ROOS eindredacteur Lokaal Bestuur
Een hele kluif, dat rapport Nationale Risicobeoordeling van
BZK. Bij het dorre ambtelijke proza over overstromingsgevaar
en het bestuderen van de risicodiagrammen dwaalden mijn
gedachten af naar dat telefoontje. Het was maandagmiddag
30 januari 1995. Mijn vrouw aan de lijn, met een alarmerende
boodschap. ‘Jan, je moet naar huis komen, we gaan evacueren’.
Ik zat lekker achter mijn pc in Amsterdam, en moest nu
vliegensvlug terug, toch twee uur reizen. Ik pakte mijn spullen,
nam de metro, de trein en vervolgens de bus, en arriveerde om
half vier in mijn woonplaats Millingen aan de Rijn. Het dorpje,
aan de grens met Duitsland, lag er vredig bij. De zon scheen en
er was een zwak windje. Niets wees op een dreigende catastrofe.
En toch. Ik wist dat het wel eens mis zou kunnen gaan met de
dijken die ons omringden. De afgelopen dagen was de rivier
onrustbarend gezwollen. Normaal stond het water in deze tijd
van het jaar zo’n meter of 11 boven NAP, nu was het 14, 15, zelfs
16 meter geworden. En het ging maar door…
De autoriteiten hadden niet stilgezeten, er was een
evacuatieplan in de maak. Paniek op niks af ? Toch niet, want
áls het mis zou gaan met die dijken, zaten we als ratten in de
val. Dan zou ons dorpje als een badkuip volstromen. Zouden wij
vieren samen met die andere 5680 Millingenaren dan nog wel
weg kunnen? Er waren maar twee smalle wegen die ons dorp
met de buitenwereld verbonden.
Thuis trof ik mijn twee dochters (13 en 15) aan. Ze waren net
als alle andere schoolkinderen naar huis gestuurd. Mijn vrouw
ondrwg
zat op het gemeentehuis. Als burgemeester was ze druk doende
de komende evacuatie voor te bereiden. Mijn jongste had al
een briefje gemaakt, waarop stond welke spullen we het beste
in veiligheid konden brengen - hoofzakelijk boeken, de foto’s
natuurlijk en onze mooie klok. Bij het avondeten viel het me op,
dat het druk was op straat. Een lange file pruttelende auto’s met
aanhangers, volgepakt met meubilair.
Dinsdagmiddag moesten we weg zijn, zo had de burgemeester
gelast. Een rare gewaarwording, door je eigen vrouw het dorp
uitgestuurd te worden. Wij voldeden braaf aan het verzoek.
De kippen werden in dozen gepakt en ingeladen, de kanarie
kon nog net in zijn eigen kooi op de achterbank. Op naar
‘Oma Tilburg’. Het werden gezellige dagen daar. Onze kippen
mochten in opa’s oude vogelkooien en mijn pc kreeg een plekje
in de huiskamer, want ja ik moest wel de deadline van dit blad
halen. Af en toe een telefoontje van onze burgemeester met
het laatste nieuws uit ‘Fort Millingen’, waar ze zich samen met
een kleine ‘rampenstaf ’ van ambtenaren, brandweerlieden en
politie had verschanst. Het dorp was verder helemaal verlaten,
op een paar onderduikers na.
Eind van de week mochten we terug naar huis. Met dochters,
kippen en kanarie reed ik zaterdagochtend claxonnerend het
dorp binnen. We hadden de evacuatie overleefd, en kregen van
de burgemeester ook nog eens 500 gulden schadevergoeding.
Een mooie geste, zo vlak voor carnaval!