vianneyjubelboek - Heilige Lebuinus

Hij begoot de levensakker van zijn parochie met het
kostbaarste wat er is: het kostbaar bloed van de Heer, elke
dag tegenwoordig gesteld op het altaar van het
parochiekerkje.
Aan de buitenkant zagen de mensen zijn diepe vroomheid
in het geknield bidden voor het tabernakel, zijn intens
vieren van de eucharistie, zijn afkeer van luxe of zelfs van
het in mensenogen toch noodzakelijke als kleren, goed
eten en comfort. Aan de buitenkant zagen zij ook een
luisterende persoon, die goed kon observeren, raad gaf en
zelf leefde vanuit het woord dat hij verkondigde. Voor
God had hij alles over: de aankleding van zijn
kerkgebouw, de feestelijke vieringen van de liturgie, niets
was hem teveel.
Vianney overbrugde uiterlijk de kloof
tussen werkelijkheid en ideaal door
een consequente levenshouding naar
jong en oud. De mensen wisten wat
zij aan hun pastoor hadden: een
persoon die niet met alle winden
meewaaide en als priester in de
voorste gevechtslinies te vinden was
om leiding te geven.
Innerlijk zagen zij een persoon die zelf streed om hetgeen
hij belangrijk vond. Zijn band met Jezus Christus was
voor Vianney de alles bepalende factor. Zonder Christus is
het hele werk gedoemd te mislukken. Hij stond naast de
mensen, zonder in de medemens op te gaan. Hij stond
naast hen zonder hun verantwoordelijkheid over te
nemen of te reduceren. Als zielzorger bracht hij de zorgen
en vreugden van de mensen voor het aanschijn van God.
Diep was daarbij het verlangen naar de hemel, het eeuwig
leven, dat God ons wil geven als we thuiskomen bij Hem.
19
Hier ligt ook het begin van zijn taak als biechtvader. De
mensen thuisbrengen bij de verzoenende en barmhartige
liefde van God. Wie biecht staat voor het aangezicht van
God. De biechtvader is het luisterende oor en het
instrument om Gods vergeving op een zekere manier te
geven in Gods naam. Niet in zijn eigen naam.
Tijdens de missie in Trevoux (9-21 jan 1821) om het
parochieleven nieuw leven in te blazen is Vianney één van
de biechtvaders. Hier worden door de mensen al de
goedheid, diepgang en scherpzinnigheid van Vianney als
Gods instrument in de biecht opgemerkt. Het brengt hen
van hun stuk. Een andere priester merkt op: “Die priester
heeft een groot inzicht; hij geeft wijze raad, zijn leiding is
zachtaardig en is toch stevig; maar men moet zich
onderwerpen en zich erbij neerleggen…….. Hij heeft
trouwens gelijk en ik zal trachten hem te gehoorzamen.”
In een tijd van algehele desoriëntatie is deze eenvoudige
man een baken. Dat wordt gezien door de mensen. Vanaf
de tijd dat hij weer in Ars terug is, blijven mensen komen
in een steeds groter aantal. Wat gebeurt er in het gesprek
tussen biechteling en biechtvader? In die intimiteit komt
Vianney tot de essentie: Gods liefde raakt het
mensenhart. Vianney maakt in het kort duidelijk wat de
biechteling soms nog niet helder voor ogen stond. Hij is
kort, stelt soms een gepaste vraag, soms een woord van
aansporing en dat is alles. Andere priesters over de hele
wereld gaan op dezelfde manier te werk. Bij Vianney komt
er iets bij: charisma om biecht te horen. Dat charisma
versterkt zich door zijn persoonlijk besef, zijn persoonlijk
omgaan met zonde, schuld en boete. Iemand getuigde
ooit: ”Hij huilde tranen, alsof hij over zijn eigen zonden
had gehuild.” Tegenover een biechteling die zich erover
verbaasde hem zo ontroerd te zien, zegt hij: ”ik huil
vanwege het feit dat u niet huilt” Biechthoren, dat is zijn
passie, daar is hij goed in. Op zekere dag komt een man
die zichzelf als ongelovig beoordeelt eerder uit
20