n a v i s e t n a u t a - Sluiskade 11

DAGBOEK DRIEHOEK NOORDZEE < tekst Frank Seignette, foto's crew Stella >
Deel 1 - De Voorbereiding
De start van de Driehoek Noordzee 2005
komt met rasse schreden naderbij en
de eerste mijlen staan reeds op het log.
Bert Joosse en Arie Petrus zijn maandag
richting Den Helder vertrokken om door
de Nederlandse Vereniging van Kustzeilers
te worden gecontroleerd op de aanwezigheid
van alle benodigde middelen. Ook zal
onderweg de onlangs geïnstalleerde windvaan
stuurautomaat nog verder worden getest,
want 3 weken sturen met de hand is een
pietsje overdreven.
Zondag, 12 juni, zijn ritueel de bergruimten
van de Stella gevuld met de broodnodige
rantsoenen, drank (natuurlijk, want
we blijven zeilers), kleding en persoonlijke
bezittingen. Jazeker, incluis mijn eerder in
het clubblad gezochte sextant. Overigens is
dit geen middel om mijn midlife-crisishormonen
te baas te blijven maar om als goed
zeeman ook de positie te kunnen bepalen als
alle gadgets uitvallen. Het is maar dat u het
weet. Maar even terug naar dit mooie stuk
techniek. Een goede fee bracht
een 83 jaar oude Plath mee met de
opdracht er goed voor te zorgen.
Aan deze opdracht zal zeer zeker
worden voldaan, ik bloos nog en
ja……goede feeën bestaan.
Voor mij begon het allemaal vorig
jaar toen ik voor Bert de presentatie
Driehoek Noordzee 2003 in
elkaar mocht zetten. Al doende
kwamen de verhalen los en met
de bijbehorende foto’s begon een
dergelijke tocht vorm te krijgen en
ietwat te kriebelen. Tijdens een van
de avonden van monteren bracht ik
e.e.a. tussen neus en lippen te berde
en zei dat het mij best wel een
mooie tocht leek. “ Moet je misschien
maar eens doen”, zei Bert
en toen hij eind vorig jaar vroeg
of ik nog zin had om mee te gaan
- er was een plaatsje open gevallen
- kwam voor mij het moment: “hoe vertel ik
het mijn eega?”.
Nu hebben mijn eega en Bert een gemeenschappelijke
deler: beestjes. Niet zomaar een
kanarie of een goudvis…..nee veel beestjes.
Ooit is onze eerste kat inzet geweest voor
mijn huidige zeilstatus….maar misschien
daarover later meer. U begrijpt: dergelijk
gelijkgestemden waren het er gauw over
eens. Ik moest maar meegaan.
Dat is overigens sneller gezegd dan gedaan.
In de vroege wintermaanden begonnen de
voorbereidingen en ik werd als schatkist
bewaarder aangesteld. Nu heb ik nooit problemen
gehad met geld uitgeven, dus dat
10
was gauw geregeld. Bert werd baas foerage/scheepsonderhoud,
Arie voor de lijnen
op de kaart te zetten en Jan mocht vast gaan
voorkoken. Het eten dan…Zelfs een sponsor
hebben we. Een van Bert’s leveranciers,
Eukanuba, heeft ons in het nieuw gestoken
en voorzien van shirts, fleece jacks en jassen
met daarop de logo’s en de route. U ziet, er
kon weinig meer mis gaan.
Tot aan de dag van vandaag zijn we
regelmatig bij elkaar gekomen, hebben
we laptops gekalibreerd en voorzien van de
nodige en laatste snuffen, zijn er inkopen
gedaan, zijn dagmenu’s samengesteld, de
rollen verdeeld, de teams samengesteld, de
koersen uitgezet, gebeden om mooi weer, de
lokale watersportleveranciers voorzien van
de jaarlijkse omzet en ga zo maar door. Ik
zit nu nog te wachten op mijn lift naar Den
Helder, maar moet nog wachten tot donderdag.
Vrijdag varen we rond een uur of een
af. Volgens Piet Paulusma krijgen we wzw
3-4 en 26 graden….onze gebeden lijken verhoord…..we
zullen het zien.
Zodra we op de Shetlandeilanden zijn hopen
we dat de techniek ons niet in de steek laat en
melden we ons weer.
Deel 2 - Vertrek en kookkunst
16 juni...Rond een uur of zeven staat J.P.
(Jan Pietersma) samen met zijn Els voor de
deur op mij op te halen. Tijd om, na maanden
van voorbereiding te gaan. Ach, en je
weet hoe het gaat met een dergelijke trip.....
zoenen, zoenen, weer zoenen....dag zwaaien,
nog meer dag zwaaien, wegrijden en nog
meer dag zwaaien, bij de laatste bocht nog
meer dahaaag zwaaien, drie straten verder
rinkelt je telefoon: ‘Pap...je bent wat vergeten
!!’ Eikel....dus weer terug, het vergetene
ophalen en het ritueel begint weer van voren
aan. Uiteindelijk toch onderweg naar Den
Helder waar de andere helft van de bemanning
incluis de afgevaardigde van Eukanuba
ons verwelkomt. Ik ben toch op een andere
manier tegen diervoeders aan gaan kijken.
Los dat deze heer een aimabel persoon bleek,
is zijn kennis over wat een doorsneezeiler
lekker vindt uitstekend op peil. Deze fles zeemanstroost
was dezelfde avond dan ook volledig
verdwenen. Hulde aan de bemanning.
De volgende ochtend was de schade dezer
toch een ietwat van de gezichten af te lezen,
en zo hoort het per slot van rekening ook.
Verder het gebruikelijke ritueel van eten, tanden
poetsen, douchen enz. enz.. Het tijdstip
van losgooien nadert en na een goede vaart
gewenst te zijn door mijn broer, de snaak
kwam toch nog even gedag zeggen, was het
trossen los en onder luid getoeter van de
overige schippers en driehoekcomitéleden
en andere belangstellenden voeren we het
gat uit. Eindelijk kunnen de emoties van de
afgelopen maanden de vrije loop gelaten....we
zijn onderweg.
Na wat gezigzag om door
het Molengat te komen
kon de nieuwe windvaan
worden gesteld en de bemanning
gaan genieten. Helaas
was dit van korte duur want
rond een uur of half tien
schoten we een mistbank binnen
die de ons komende tijd
gezelschap zou gaan houden.
Als het dan ook nog donker
is en je de scheidingsstelses
moet kruisen dank je god/
allah/boedah/oid op je blote
knieën dat je een radar aan
boord hebt. De komende 24
uur zullen in het teken staan
van wachtlopen, slapen en
eten. Overigens de eer aan
onze schipper...man wat kan
die koken. Vanavond was
dat een rijstschotel met kip.
Helemaal top. Nu vraagt u zich natuurlijk af
wat zo’n tocht nu, met name, lichamelijk met
je doet?
Welnu, mijn maag is in de loop der jaren
bij de WSV en haar tochten redelijk gehard
maar door eerder genoemde en opgelopen
emoties, toch een ietwat weekjes geworden,
de slapjanus, en bij de 2e wacht mocht ik de
nieuwe-haringstand kennis laten maken met
de wonderbaarlijke kookkunsten van Bert.....
nee nee, het had niets met de kwaliteit te
maken. In tegendeel. Zo dat is eruit....letterlijk
en figuurlijk. Op dit moment (18-6 /
08:42) maken mijn maag en de vissen het
weer redelijk. Zover maar weer even...mor-
JULI 2005 SLUISKADE 11 NR 6