MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

lang heb ik iedere dag gerevalideerd. Dag in dag uit fysiotherapie, krachttraining,
oefenen, oefenen, oefenen. Ik wilde zo graag weer spelen.
In mei 1990 deed ik een paar minuten mee in de kampioenswedstrijd met Rotterdam
tegen PSV. Ik was nog niet fit. Zoals ik ook niet fit genoeg was om geselecteerd
te worden voor het EJK onder de negentien jaar. Toenmalig jeugdbondscoach
Jacob Spijker (hij zou later mijn assistent-coach worden bij de nationale herenselectie)
bezorgde me één van de grootste teleurstellingen uit mijn carrière. Natuurlijk
vond ikzelf, dat ik daar moest waterpoloën. Ik kon er met de pet niet bij, dat in één
jaar vol blessureleed en revalidatie, zoveel jongens me voorbij waren gegaan. Het
was de eerste keer in m’n leven dat ik buiten een selectie viel. Wat kwam dat aan
zeg. Als een mokerslag.
En alsof het nog niet genoeg was, kregen mijn moeder en ik, op de terugreis van
Zeist naar Rotterdam, een auto-ongeluk. We stonden netjes voorgesorteerd voor
een afslag naar links. Vanuit het niets reed een onoplettende chauffeur met 70 kilometer
per uur op de achterkant van onze auto in. Ik zat op de achterbank en voelde
alles in mijn nek heen en weer schieten. Veiligheidsgordels hingen er nog niet,
achterin.
Binnen vijf minuten was er een ambulance ter plaatse. Met een kraag om de nek
werd ik op de brancard gelegd. Voordat ik goed en wel besefte wat er allemaal gebeurde,
lag ik onder de scanapparatuur van het ziekenhuis in Zeist. In een flits trok
alles aan me voorbij: RWV, de ‘R’, al die trainingen, de revalidatie, einde jeugdselectie.
En nu? Einde waterpolocarrière?
Gelukkig kon de dokter ons enigszins geruststellen. Hij had geen ernstig letsel
gevonden. Ik kon alleen wat last houden van een whiplash. Dat had erger gekund,
wist ik. Met de auto van mijn moeder kon het níet erger. Die was total loss.
Teleurstellingen
In mijn tijd bij Rotterdam kreeg ik kort na elkaar nog twee grote teleurstellingen
te verwerken. Eerst de scheiding van mijn ouders en later werd ik geconfronteerd
met het overlijden van mijn opa uit Rotterdam, de vader van mijn vader.
De scheiding van mijn ouders had ik wel zien aankomen. Het was beter zo. Niettemin
was het voor mijn vader en moeder, voor mijn broer en voor mij een bijzonder
moeilijke periode. Ik had m’n ouders even lief. Toch had ik als kind soms het
gevoel dat ik partij moest kiezen. Dat probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden.
Gelukkig ging me dat goed af. Ik was zeventien en trok in bij mijn moeder. Het
was toch wel heel vreemd, om niet meer compleet te zijn. Zeker in het begin. Mijn
‘Mijn olympische missie’ 11