MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

Kuilen uit alle hoeken en standen raak. Nagenoeg in zijn eentje sleepte hij de winst
op het droge. Hij had mijn boodschap begrepen.
Een week later gaf ik precies dezelfde, fysiek en mentaal zware zwemopdracht.
Natuurlijk keek iedereen naar ‘Kuil’, in afwachting van zijn vertrek. Maar hij gaf
geen krimp. Vijftig keer tikte hij met een vette knipoog als eerste aan. Dat heet
wederzijds respect.
Een van de meest memorabele ervaringen met HZC De Robben deed ik op in
Marseille. In september 2001 speelden we in de eerste ronde van de Europacup
onder meer tegen de Montenegrijnse topclub Primorac Kotor.
Na vier bloedstollende periodes stond het verrassend gelijk: 10-10.
Zes seconden voor het einde van de tweede verlenging onderschepte Adriaan
Lammers de bal. Hij werd aan zijn benen getrokken, zag zijn tegenstander tegen
een tijdstraf oplopen en bezorgde ons zo een buitenkans op de overwinning. Ik nam
direct een time-out, om de tactiek voor de laatste numerieke meerderheid door te
spreken.
Het hele jaar al, trainden we op het ‘systeem Estiarte’, vernoemd naar één van de
beste waterpoloërs uit de geschiedenis. De Spaanse legende had de variant laten
zien bij zijn zesde en laatste olympische optreden in Sydney, waar ik als toeschouwer
op de tribune zat. De keeper moest passen naar de rechtertop. Lammers zou van
daaruit topschutter Van der Kuilen aanspelen. Van der Kuilen had de taak om de
eindpass te geven richting paalspeler Vincent Roberti. Honderden malen hadden
we geoefend, dit was het examen. Twee seconden voor tijd slaagden we cum laude.
Roberti tikte de bal achter de doelman van Primorac en de winst voor HZC De
Robben was binnen. Ik voelde zoveel voldoening.
Tussen de felicitaties van het team en alle aanwezigen door, kreeg ik een van de
mooiste complimenten die ik ooit heb gehad. Routinier Edwin Elferink stak, net
voordat hij werd bedolven onder zijn ploeggenoten, zijn duim naar me op. Geen
poespas, geen woorden, gewoon even zijn duim omhoog. Uit dat gebaar sprak zoveel
respect.
Het is jammer dat de mooie club uit Hilversum, met zo een indrukwekkende
palmares, inmiddels niet meer op het hoogste nationale podium terug te vinden is.
‘Mijn olympische missie’ 25