MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

Het is leuk om te zien, dat Rob en Joost ook zijn gaan coachen. Ze zullen vast
glimlachend terugdenken aan de manier waarop ze hún coaches het werk soms onmogelijk
maakten. Nu ze aan de andere kant staan, ervaren ze hoe lastig het leven
van een trainer kan zijn. De Goudse mannen legden in ieder geval een stevig fundament
onder mijn trainersloopbaan.
Topploeg
Voor mijn tweede opdracht als coach hoefde ik niet te vertrekken bij DONK.
Ik stapte over van de heren- naar de damesselectie. Dat was een logische stap voor
mij, want een stap omhoog. Het kostte me wel moeite om de mannen lost te laten.
We waren met iets moois bezig. Als promovendus eindigden we knap als zesde in
de eerste klasse. En er zat nog steeds rek in de mogelijkheden van het team. De
jongens betreurden mijn vertrek, maar ze gunden me mijn promotie naar de dames
van harte.
Ik kwam terecht bij een absolute topploeg. Lieneke van den Heuvel, Patricia
Libregts, Hermine Perik, Alice Lindhout, Rianne Schram en het negentienjarige
talent, Daniëlle de Bruijn: allemaal (ex-)internationals. Ik had direct het gevoel,
dat het trainen en coachen van deze formatie me dichter bij de Spelen zou brengen.
In 1996 was het IOC me in mijn droom tegemoet gekomen. Na een spectaculair
‘Olympic Year Tournament’ in Emmen, werd besloten dat vanaf 2000 naast de
waterpolomannen ook de waterpolosters welkom waren bij het grootste sportevenement
van de aardbol.
Bij de dames van DONK groeide ik als kool. ‘Waterpoloster van de Eeuw’, Lieneke
van den Heuvel, ontfermde zich over haar jonge, ambitieuze coach. We spraken
uren over waterpolo en ik kon in lastige situaties, in het veld en daarbuiten, altijd
op haar rekenen. Lieneke liet me fouten maken, nam het in de groep voor me op en
onder vier ogen hielp ze me steeds een stap verder.
Natuurlijk werd ik ook regelmatig door de toppers getest. Van de drie seizoenen
die ik de Goudse equipe trainde, werkte ik tweeënhalf jaar samen met Alice
Lindhout. Dat was een uitdaging op zich. Alice paste in de categorie ‘uitstekende
speelster, lastig te coachen’. Ze arriveerde erg ambitieus in Gouda. Met de diverse
Nederlandse clubteams die ze tot dan had vertegenwoordigd, wist ze nog geen
prijzen te winnen. Haar honger werd bij DONK gestild met twee landstitels, twee
bekerkampioenschappen en een zilveren Europacupfinale in Moskou.
Alice zorgde goed voor haar lijf, trainde altijd voluit en ze eiste dezelfde onvoorwaardelijke
inzet van haar teamgenoten. En bij de laatste eis ging het vaak mis. Als
ze het gevoel had dat iemand op minder dan honderd procent actief was, dan liet ze
‘Mijn olympische missie’ 17