MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

die als torenhoge favoriet aan Sydney 2000 begonnen, eindigde het debuut op de
Olympische Spelen in een deceptie. Oranje werd teleurstellend vierde.
HZC De Robben
Vijf jaar na de eerste ‘contractbespreking’ met DONK, belandde ik bij de mannenploeg
van HZC De Robben. Die club had een magische aantrekkingskracht op
me. Als ik mijn broer, aan wie het waterpolovirus totaal voorbij is gegaan, vraag
welke waterpoloclubs hij kent, dan schieten AZC en De Robben hem als eerste te
binnen. Uit de geschiedenisboeken blijkt wel waarom. AZC uit Alphen aan den
Rijn en De Robben uit Hilversum speelden verreweg de meeste herenfinales om
het lands kampioenschap. Het was een eer om bij zo een roemrijke club aan de slag
te gaan.
Met mijn vertrek uit Gouda bestond de kans, dat de DONK-selectie zou ontploffen.
Dat bracht me ertoe om gedurende één jaar het trainen en coachen van beide
teams te combineren. Drie keer per week gaf ik training in Hilversum en twee keer
per week stond ik in Gouda op de kant. In de weekenden reed ik van de ene wedstrijd
naar de andere. Het was geen doen. Ik wist dat ik half werk afleverde, ook
al was het in het belang van de goede zaak. Goede zaak of niet, van compromissen
word je niet beter.
De overgang naar HZC De Robben bracht nog een groot vraagstuk met zich mee:
wat doe ik met mijn ambitie als scheidsrechter? Ik maakte de ene promotie na de
andere en ik floot inmiddels al een aantal jaren op het hoogste niveau. Als coach
van De Robben mocht ik niet meer in de herenhoofdklasse fluiten. Mijn dubbelfunctie
maakte ook het leiden van wedstrijden in de dameshoofdklasse onmogelijk.
Als de agenda het toeliet, dan dook ik als speler van DONK het water in, voor een
duel in de eerste klasse. Aanstellingen voor wedstrijden in die divisie sloot ik zo
eveneens uit. Fluiten op een lager niveau zag ik niet zitten. Ik besloot te stoppen
als arbiter.
Ik had veel energie gestoken in mijn scheidsrechterscarrière en ik stond op het punt
international te worden, maar ik moest eerlijk zijn naar mezelf. Trainen en coachen
vond ik domweg veel leuker dan fluiten. De ‘corrupte’ mores van het scheidsrechterswereldje
ging me steeds meer tegenstaan. Op het juiste moment de juiste handen
schudden bracht je sneller hogerop dan je talent. En dan bleef het in Nederland
nog redelijk binnen de perken. Internationaal moest je helemaal aan de bak, als
netwerker.
Het feit dat je als scheidsrechter altijd op jezelf bent aangewezen, maakte het er
ook niet aantrekkelijker op. Als ik na een wedstrijd alleen het zwembad verliet, dan
‘Mijn olympische missie’ 23