MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

Leerschool
Mijn eerste coachmissie bij een seniorenploeg volbracht ik bij de heren van DONK.
Ik was drieëntwintig, had zeven jaar ervaring opgedaan als trainer bij de Kring
Rotterdam, toen wijlen Arie Troost me namens de Goudse vereniging belde. De
voorzitter van de waterpolocommissie vertelde dat Tom van Dam na vier seizoenen
afscheid nam. De club was daarom op zoek naar een nieuwe coach voor de herenselectie.
Damestrainer Wim Groen had mijn naam aan hem doorgegeven.
Mijn spelersloopbaan had ik net op het derde plan gezet, achter het fluiten en
coachen. Ik kende het team. Als speler van DZV had ik dat jaar twee keer in de
eerste klasse tegen DONK gespeeld. Het leek me een mooie uitdaging.
Een week na het eerste telefoontje volgde het sollicitatiegesprek. Troost vertegenwoordigde
het bestuur, Ab van den Heuvel en Joost Vlag zaten tegenover me namens
de spelergroep. De ambitie van de club sprak me erg aan. De Goudse heren
stonden al jaren in de schaduw van de damesploeg. De DONK-vrouwen deden
steevast mee om de landstitel en ze hadden al meermalen de Europacup gewonnen.
Ook de mannen wilden nu naar de top. Ze waren net gedegradeerd naar de tweede
klasse. Het was de bedoeling binnen een jaar terug te keren in de eerste divisie, om
vervolgens door te stomen naar de hoofdklasse.
Ik had vooraf een bedrag met mezelf afgesproken, waarvoor ik de klus graag wilde
aanvaarden. De bescheidenheid die daaruit sprak, zette ik gemakkelijk opzij, toen
de hoogte van de vergoeding ter sprake kwam. “Hoeveel kreeg Ton van Dam?”
hoorde ik het Rotterdamse bluffertje in mij zeggen. Arie Troost legde het bedrag
op tafel. “Dan wil ik minimaal hetzelfde. Ik ben zeker net zo goed als Van Dam.
Ik denk zelfs beter.” Wat moesten ze wel niet denken? Zo’n groentje van drieëntwintig
jaar. We gingen met elkaar in zee.
In mijn debuutjaar werden we inderdaad kampioen met het eerste team. Dat ging
niet zonder slag of stoot. Als beginnend coach leerde ik harde lessen. Zo had ik Rob
Meijer in mijn team. Rob was een enorm getalenteerde waterpoloër. Hij kon wedstrijden
echt in zijn eentje in ons voordeel beslissen. Maar hij had zijn emoties lang
niet altijd onder controle. Zijn opvliegende karakter zorgde regelmatig voor commotie.
Dat hij de zoon is van mijn vaders nieuwe echtgenote, maakte de samenwerking
er niet minder gecompliceerd op. Als we net een akkefietje hadden gehad
samen, dan zaten we toch wat onwennig naar elkaar te kijken op een verjaardag.
Zijn grilligheid stak eens nadrukkelijk de kop op tijdens een vriendschappelijk
toernooi in Vlissingen. Rob kon een arbitrale dwaling niet verwerken. Hij klom de
kant op, om de scheidsrechter van dienst te lijf te gaan. Ik rende op het bekvech-
‘Mijn olympische missie’ 15