MIJN OLYMPISCHE MISSIE - Pauw & Witteman

tende duo af. Op het moment dat ik tussen beiden kwam, duwde Rob me zo hard
opzij, dat ik, gekleed in trainingspak, in het water belandde. Dat is wel het laatste
wat een trainer op zijn wensenlijstje heeft staan. Ik voelde me flink voor joker staan
in mijn natte outfit. Zoals het hoort, ging na een goed gesprek een schep zand over
het voorval.
Joost Vlag kon er ook wat van. Mijn eerste training in de voorbereiding verzorgde
ik in het buitenzwembad van Reeuwijk. Joost, al jarenlang de beste speler van
DONK, was er niet. Aan het einde van de training kwam hij aan lopen. “Waar was
je?” vroeg ik. Met een zonnebril op zijn hoofd, sprak hij de legendarische woorden:
“Trainer, je denkt toch niet dat ík in dat kóude water ga liggen?” Daar stond ik
dan. “Oja, logisch, dat was ik even vergeten,” antwoordde ik toch nog ad rem.
Joost liet twee weken lang verstek gaan. Pas toen we weer in binnenbad De Tobbe
terecht konden, kwam hij opdagen. Natuurlijk zag ik daar meteen zijn bovengemiddelde
kwaliteiten. Maar er was even geen ruimte voor een lofzang op het waterpolotalent
van Joost.
Na zes weken voorbereiding openden we het seizoen met een bekerduel tegen
Oceanus Aalsmeer. Kort voor de wedstrijd maakte ik de zeven basisspelers bekend.
Joost zat daar niet bij. “Wat gebeurt hier?” zag ik hem denken. Iedereen hield
zich wijselijk stil. De Tobbe zat afgeladen vol. Het Goudse waterpolopubliek was
benieuwd naar het nieuwe eerste team. We begonnen erg matig. Na twee stroeve
periodes stonden we ‘slechts’ met 7-5 voor. Joost had nog niet in het water gelegen
en stond op het punt om zijn biezen te pakken.
Vlak voordat de derde omloop begon, riep ik Joost bij me. “Je hebt nou twee
periodes stil mogen zitten. Nu mag je aantonen, dat ik het bij het verkeerde eind
heb. Duik het kóude water nu maar in en laat zien wat je waard bent!”
Hij speelde als een duvel, scoorde zeven keer in twee periodes en leidde onze ploeg
naar een 15-7 overwinning. Na de wedstrijd gaf ik hem een biertje. “Dat doe je
niet nog een keer hoor,” beet hij me toe. “Als jij wat minder vedetteneigingen vertoont,
dan gaat het helemaal goed komen,” lachte ik. We gaven elkaar een hand.
Nooit meer een centje pijn gehad met Joost.
Natuurlijk moet je de mazzel hebben dat een speler zoiets goed oppakt.
Maar als coach moet je zo nu en dan een statement maken naar een speler of naar
de hele ploeg. Vergeet niet, het merendeel van de tijd waren deze spelers goud
waard voor de ploeg en de coach. Of de beste spelers automatisch de lastigste zijn?
Dat hoeft niet. Inmiddels ken ik veel toppers, die voor ieder team een voorbeeld
zijn.
16
‘Mijn olympische missie’