Van Otterplaat tot Groenveldsweid, jaargang 2007 - Stichting ...

Oudkarspel door de jaren heen
Inleiding
In ons blad van 2006 plaatsten we een stukje herinnering
van Geerie Schreuders aan haar buurvrouw Jannetje Ton.
Deze keer heeft Geerie haar herinneringen wat breder op
papier gezet. Een stukje tijdsbeeld van Oudkarspel.
Ons dorp
Toen we in 1960 in Oudkarspel kwamen wonen, was
de Voorburggracht nog een sloot, de kerk had een spits
en heette nog Ned.Hervormde kerk. Het bejaardenhuis
Buitenzorg stond nog aan de Dorpsstraat. Als er ijs was in
de winter, schaatsten m’n kinderen op het Barnewiel en ’s
zomers speelden ze in de speeltuin ‘Kindervreugd’. M’n
boodschappen werden aan huis bezorgd door de volop
aanwezige middenstand. Vijf voor zeven ’s morgens ging
de fluit van Houthandel Eecen en dat herhaalde zich over
de dag verdeeld vijf maal. Grote vrachtwagens vol hout,
soms tot over de rongen (stangen om de lading tegen te houden;
red.) geladen, kwamen over de brug en denderden
over de Dorpsstraat. Geen mens beklaagde zich. Dit alles
is verleden tijd.
Het huis, nu Dorpsstraat 874, waar we zesendertig jaar hebben gewoond.
Ons buurtje
De poort, die toegang gaf tot de kerk, was altijd gesloten.
Hij werd alleen geopend voor diensten en begrafenissen.
Bezoekers voor het kerkhof en leveranciers voor de koster
moesten over het voetpad en het ronde bruggetje. De grote
brug stond de hele dag open voor de koolschuitjes. Het
grote plein voor de kerk had prachtige rozenperken die
werden verzorgd door de koster Nico Bankersen. Omdat
we aan het pad woonden, sloot ik tijdens een begrafenis
m’n gordijnen. Ook mijn kinderen moesten binnen blijven
tot de plechtigheid voorbij was.
24 Oktober 2007
Geerie Schreuders-Kuyper
Onze buurman was oud-burgemeester Wijnveldt. Een
knorrige, oude man, die meende dat het dorp na al die jaren
nog van hem was. Nieuwe buren met drie kinderen
die, waarvan iemand hem had wijs gemaakt, drie stoute
jongens hadden, brachten hem totaal van zijn stuk. Toen
we arriveerden met een busje met meubelen stond hij al
buiten, vast van plan om te vertellen wat hij wel en niet
tolereerde. Maar het had die nacht gevroren en het tuinpad
was glad. Hij gleed uit en brak zijn heup. Toen hij geheel
hersteld weer thuiskwam en zag dat we drie meisjes
hadden, werd hij wat milder. Toch bleef hij ons goed in de
gaten houden. De tak van het stokoude pruimenboompje,
met nog maar één vruchtje, werd er voor het rijp was al
afgeplukt. Ik hoop dat het hem gesmaakt heeft. Toen hij
naar Schoorl verhuisde, kregen we een muizenval cadeau.
Hij vond ons toch wel aardig.
Aan de andere kant van het pad naar de kerk staat de
‘Klokhoeve’, eerst bewoond door Verkroost, later Marjan
Sluis, Van Rossen de juwelier –die de naam aan het huis
gaf- en nu al jaren de familie Schoenmaker. De boerderij
heeft nog een paar weken leeggestaan toen er studenten
in huisden die ontgroend
moesten worden. ’s Morgens
vroeg marcheerden ze op
klompen, die een paar maten
te groot waren, door het dorp
naar Peter Verburg om daar te
werken. ’s Avonds kwamen
ze weer aangestrompeld en
degene die achteraan kwam,
moest voor straf buiten eten.
Ik zie hem nog zitten in ’t
gras, een pan leeg te krabben.
Een rare traditie in de studentenwereld.
Toen de koster met pensioen
ging, volgde Klaas Hart hem
op. Die had volop ruimte
voor z’n hobby: kippen, konijnen,
duiven en een volière.
Ook was hij een voorstander
van groente kweken zonder
bestrijdingsmiddelen.
De brand
Over de brand van de kerk op 7 juni 1969 is al heel wat
geschreven. Het was tijdens het verjaarspartijtje van m’n
dochter. Werkzaamheden aan het dak, een harde noordoosten
wind, een vonkje, een rookpluimpje en er was geen
redden meer aan. De brandweer van Langedijk werd geholpen
door brandweer uit omliggende dorpen en die van
Eecen. Ons huis, dat van de houthandel was, werd voortdurend
natgehouden. Er moest koffie worden gezet, soep
gekookt, broodjes gesmeerd door dames die op laarzen
door m’n keuken banjerden. ’t Was een doorlopende kantine.
Om precies zes uur viel de torenspits naar beneden.