Van Otterplaat tot Groenveldsweid, jaargang 2007 - Stichting ...

De ramp op het Alkmaarder-meer: 10 juni 1956
De klanten van het bedrijf van Herman Kuiper moeten gebeld
worden voor de volgende bestellingen, anders gaan
ze naar een ander. Meester Kriek moet weer voor de klas.
De leerlingen van de lagere school van Hannie Stoop in
Oudkarspel en de ULO-leerlingen in Noord-Scharwoude
waar Wim Louwerse op zat, zij moeten weer opletten.
En dat gaat dus allemaal niet.
Het bedrijf van Herman Kuiper kan niet meer draaien als
daarvoor en zal na enkele jaren worden verkocht.
Aris Bouwens kan zeker twintig jaar het liedje niet meer
aanhoren dat Hannie Stoop de laatste feestavond zo mooi
op zijn accordeon speelde.
Meester Kriek had het heel zwaar. Aris Bouwens: “Ik zat
in de 6 e klas, dus daarna ga je naar het voortgezet onderwijs.
Dan doe je normaal allemaal leuke dingen de laatste
maand, maar meester moest steeds veel huilen dus het
was een rot einde. Ik ben ook nog ’s jarig op 14 juni, nou,
toen stond ik dus op twee begrafenissen”.
Op de ULO mogen huilende leerlingen naar huis als het
echt niet gaat.
Medaille Carnegie HeldenFonds (“Voor Moed”)
en horloge met inscriptie
Enkele jaren later durft Arie Kliffen als zaterdaghulpje
van bakker van der Zel aan de deur van de familie Hop
nooit zijn naam te zeggen. Hij is bang dat de ouders van
Piet Hop er dan weer aan denken en vinden ze het wel
leuk dat hij nog wel leeft?
Ben de Ruyter moet langs het huis van de familie Stoop
om naar een vriendje te gaan. Hij is dan telkens bang dat
ze hem wat aan gaan doen, omdat hij Hannie niet heeft
weten te redden. Nel Ootjers zegt de eerste 2 weken nauwelijks
een woord en aan haar studie doet ze een half jaar
niets. Hanneke Hart kan een heel schooljaar niet leren.
62 Oktober 2007
Beiden zijn vriendinnen van Marjan Kuiper, ze gaan daar
maar veel slapen omdat die het heel moeilijk heeft.
De moeder van Hannie Stoop is ontroostbaar en raakt
ernstig verward. Cor Stoop: “ik had een hele lieve moeder
maar dit verdriet kwam ze nooit meer te boven.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan en ik ging al met 15
jaar varen op de grote vaart”. Vader Stoop hertrouwt
later en krijgt weer twee zoons, de oudste vernoemt hij
naar Hannie: Johan.
Zo probeert iedereen weer persoonlijk invulling aan
zijn verdere leven te geven. Maar levenslang blijft de
invloed enorm op alle deelnemers. Er is in de loop van
de jaren heel veel omgereden om te vermijden langs het
Alkmaardermeer te moeten gaan.
Bezoek aan de redder
Enkele weken na de begrafenissen brengen de ouders
van de geredden een bezoek aan redder Harry Klein. De
geredden zelf zijn op de foto gegaan en die foto is voorin
een mooi boek geplakt dat ze als cadeau meebrengen.
Daaronder handgeschreven een herinneringstekst.
Bijzonder is dat het hondje
Moos er ook weer op staat, die telt voortdurend
mee in het hele reddingsverhaal.
Harry heeft trouwens niet te klagen
over waardering en belangstelling.
Zondagavond 0 juni stonden er al zo’n tien
journalisten voor zijn deur toen hij thuis
kwam en ook daarna zal hij vele interviews
moeten geven. Het Carnegie Heldenfonds
schenkt hem een mooi horloge met inscriptie,
een medaille (“voor moed”) en hij
mag mee met diverse reizen. Uit alle delen
van het land ontvangt hij brieven, wie zijn
adres niet kent, schrijft gewoon op die regel
“De dappere moedige redder” of “Aan
de kranige redder van de 4 drenkelingen
op het Alkmaardermeer” en de post wordt
keurig bezorgd! Ouders stellen hem als
voorbeeld voor hun eigen kinderen en zijn
schooldirecteur haalt hem vol trots uit de
klas om in de pauze aan alle docenten zijn
verhaal te doen. Hij wordt gevoegd bij de
Bravo Brigade (18 voorbeeldige kinderen
uit het hele land) en de vader van Ben de
Ruyter schrijft hem dankbaar een ontroerende (bewaard
gebleven) brief.
Verloren contacten hersteld
Na het bezoek van de vier geredden bij Harry Klein thuis
verwatert het contact met hem vrij snel. Iedereen heeft
zijn eigen leven verder opgepakt en er wordt weinig over
gesproken in het openbaar. Wel in vele huisgezinnen,
tientallen jaren lang, maar herdenkingen voor de deelnemers
zijn er niet geweest. Sommige praten er 50 jaar lang
nauwelijks meer over.