Van Otterplaat tot Groenveldsweid, jaargang 2007 - Stichting ...

Grootvaders klok
Korstiaan den Hartigh, geboren 4 juni 1879.
Plus Wijzer
Het meubelstuk werd meegenomen
en bij de toenmalige
klokkenmaker in Broek
op Langedijk, de heer Van den
Doel, gebracht voor algehele
restauratie. Jammer genoeg is
deze restauratie destijds niet
helemaal goed gegaan. Het uurwerk
loopt nog steeds perfect
en is origineel gebleven, maar
van het eikenhout werd ondeskundig
het mooie gepatineerde
laagje verwijderd. Dit wordt
tot op de dag van vandaag nog
betreurd. Verder was de wijzerplaat
voor de heer Van den Doel
ook een probleem. Die was namelijk
door de inwerking van
vocht, stof en ander vuil ook in
een slechte staat. Maar daar had
bovengenoemde Jan wel een
oplossing voor. Zijn neef, de
vader van schrijver dezes, Jan
Paulus den Hartigh, had een schildersbedrijf in Broek.
Dus dat was geen punt, maar hij speelde het balletje door
naar zijn zoon Paul, toen vijftien jaar oud. ,,Paul kan goed
schilderen en tekenen, dat is net wat voor hem!”
En aldus geschiedde het, die uitdaging nam ik aan. Na
veel werk en inspanning werd het klusje geklaard. Neef
Jan Kzn was bijzonder ingenomen met het resultaat en
vroeg wat de onkosten waren. Ik antwoordde hier aarze-
lend op dat het vijfentwintig gulden kostte. Hij woonde
op de Dijk in Broek en handelde in aardappelen, groente
en fruit. Met recht een echte handelaar want hij zei:
,,Wat wil je dat ik doe? Nu vijfentwintig gulden of later
de klok, dan zal ik dat laten beschrijven.” Ik koos voor de
klok, hoewel die vijfentwintig gulden me toen eigenlijk
meer aanspraken. Maar hij hield de knip dicht.
Wat jaren later verhuisde Jan met zijn vrouw Nelly Vooijs
naar Lunteren. Zelf dacht ik nooit meer aan de klok tot
wij in 1987 werden gebeld door mevrouw Den Hartigh-
Vooijs. Zij was al weer jaren weduwe en was inmiddels
naar Groningen verhuisd waar ze nog een zuster had
wonen. Ze vroeg ons of we naar Groningen wilden komen
om grootvaders klok op te halen. Ze vond het prettiger
om aan het eind van haar leven de klok aan ons
over te dragen. Aan die dag hebben wij nog goede herinneringen.
Er werd veel gepraat die dag over mooie en
fijne dingen, maar ook over intens verdriet. Jan en Nelly
den Hartigh-Vooijs hadden samen één kind: een zoon.
Klaas, zo heette hij, was door een ongeluk met een auto
in Indonesië om het leven gekomen. Hij was daar voor
zijn nummer in militaire dienst. Zijn naam is enkele jaren
terug toegevoegd aan het oorlogsmonument bij de Stier
in Noord-Scharwoude.
Jan den Hartigh, zijn vrouw Nelly den Hartigh-Vooijs en
hun zoon Klaas op een foto uit 1943.
Tot slot, toen ik die klok na zoveel jaren weer terugzag,
was het toch een mooi moment. Ik kon mij er niet veel
meer van herinneren hoe ik het had geschilderd als vijftienjarige
jongen. Wij zullen de traditie voortzetten en
de klok weer doorgeven aan het volgende geslacht Den
Hartigh. Grootvaders klok, waarschijnlijk meer dan tweehonderd
jaar oud en hij tikt nog steeds door. Langer dan
wij zullen tikken waarschijnlijk.
Oktober 2007 27