seizoen 2010/2011 nummer 2 - Rondom Voetbal

EDITIE UTRECHT
ONDER DE DOM
ONDER DE DOM
Is hij nou een Friese Utrechter of een Utrechtse Fries? Wie
hem hoort denkt het laatste. Foeke Booy (48) klinkt bijna
Utrechtser dan een Utrechter. Zijn werklust is even groot.
“Al was ik daar als speler wel extreem in. Dan kwam er
vanaf woensdag geen mens meer in.” De TD van de FC
ontspant nu makkelijker. “Ja, er komen zelfs spelletjes op
tafel.”
Door Peter te Lintel Hekkert
GELUK
“De warmte van mijn familie,
mijn gezin, gecombineerd met
een goede gezondheid. Plezier
in mijn leven en werk.”
LEVENSGENIETER
“Ik heb het wel moeten leren,
genieten. Dat heb ik niet altijd
gedaan. Ik kom uit Friesland,
daar zat het er gewoon niet in.
Vooral in België, de jaren in
Brugge, heb ik het geleerd. Ver
weg van mijn familie leerde ik
op andere manieren te genieten.
Het Bourgondische leven. Een
stukje levenservaring is het, de
dingen eruit pikken die ertoe
doen.”
UTREGS WAOR!
“Ha ha, ik klink Utrechtser dan
een Utrechter? Ik ben ook al
lang weg uit Friesland. Ik woon
hier al jaren, ben getrouwd met
een Utrechtse, mijn schoonfamilie
is écht Utrechts. In België
nam ik ook klanken over, de
woordkeuze. Dat gaat vanzelf.
Ik heb filmpjes waarop onze
dochters Stephanie (23) en Richelle
(20) nog plat Vlaams
spraken. Leuk om te zien, al
denken zij daar anders over. De
jongste was toen drie of vier, die
is daar geboren. Grappig hoe
ook zij integreren in zo’n samenleving.''
JEUGD
“Ik ben geboren in een Leeuwardens
arbeiderswijkje. Daar
woonden we in een flat. Het
leven was op straat. Voetballen,
wijk tegen wijk of met pvc-pijltjes
schieten op elkaar. Raak: af!
Ik klom, klauterde, voetbalde.
Ja, er werd ook wel geknokt en
ik heb wel klappen uitgedeeld
en gekregen. Er was een natuurlijke
hiërarchie. Je wist: dat wijk
is gewoon te sterk.”
VOETBAL
“Mijn twee broers voetbalden,
de oudste ook betaald. Toen hij
twee keer zijn been had gebroken
moest hij een stapje terug
doen. Als SC Leeuwarden uit
speelde, ging ik mee in de bus.
Altijd. Zeker van mijn zesde tot
mijn twaalfde. Ik had wel het
idee dat ik aardig kon ballen. In
de jeugd ben ik van de E1 tot de
A1 ieder jaar kampioen geworden
en een keer kampioen van
het noorden. Bij thuiswedstrij-
den van Cambuur zat ik achter
het doel. ‘Het zou toch leuk zijn
als ik hier kon spelen’, dacht ik
altijd. Op mijn 17e kwam het
ervan. Mijn debuut was heel bijzonder.
Ik maakte in de laatste
minuut nog de winnende ook,
de 2-1 tegen SC Amersfoort. Er
is een foto van waarop je ziet
dat ik de bal vol op mijn pantoffel
neem.”
BELGIË
“Vooral België was een toptijd,
ook persoonlijk. Het leven was
er goed. Een verrijking. Jij moet
je aanpassen. Ik heb er echte
vrienden gemaakt, ook buiten
het voetbal. Daar heb ik nog
contact mee, die zitten in mijn
hart.”
DE DOM
“Een aardige klim, maar wat
een uitzicht. De opa van mijn
vrouw Wendy heeft ondergedoken
gezeten in de klokkentoren.
Achter een deurtje. Ja, dat zit er
nog steeds. De oma van Wendy
bracht om de dag eten, als het
tenminste veilig was. Zo’n verhaal,
dat is toch wel heel bijzonder
om te horen. Mijn
schoonvader, Nol de Ruiter,
heeft ons het laten zien. Zo is de
Dom naast een monument van
de stad voor ons extra bijzonder.”
GOD
“De ouders van mijn vader
waren streng gelovig, gereformeerd.
Maar hij heeft er bij ons
nooit iets mee gedaan. Ik heb
wel respect voor het geloof.
Wendy is gedoopt en onze kinderen
ook, die hebben ook
vormsel gehad. We vonden het
belangrijk om hen alles mee te
geven. Zo kunnen ze hun eigen
keuze maken. Ik heb houvast
aan andere dingen, het leven
met mijn gezin.”
SPELER, TRAINER,
TECHNISCH DIRECTEUR
“Voetballen is het leukste.
Boven alles. Adrenaline als je
naar een wedstrijd toeleeft,
“Hardlopen, fietsen, fotograferen,
mijn gezin: heerlijk”
emotie, teleurstelling, blijdschap,
het pijn lijden, wat er ook
bij hoort, je grenzen opzoeken.
Ik heb wat tijd nodig gehad om
afstand te nemen. Je leven heeft
toch heel lang een bepaald
ritme. Daar moet je vanaf. En
fysiek ook afbouwen. Van heel
hoge intensiteit naar een stuk lagere.
Je hele weekritme wordt
anders. Voeding, de momenten
dat je rust pakt. Ik was daar als
speler vrij extreem in. Na
woensdag kwam er bij mij thuis
geen mens meer in. Een verjaardag
op die dagen? Nee, jammer.
Dan was ik al met het weekend
bezig, probeerde de wedstrijd te
lezen. Wie is mijn directe tegenstander?
Wat is zijn zwakke
been? Welke scheids fluit er?
Kun je wat tegen hem zeggen?
Ik liet niets aan toeval over.
Want ik wilde winnen. Altijd.
Voor mijn omgeving niet zo
prettig. Maar zo wilde ik het.
Op de dag voor de wedstrijd
was ik helemaal niet meer aanspreekbaar.
Dan wilde ik ook
geen kinderen om me heen hebben.
Als voetballer heb je maar
een korte periode, dan moet je
het maximale eruit halen. Voor
jezelf maar ook voor de club die
jouw salaris betaalt. Ik verwacht
van spelers nu ook dat ze zich
sowieso optimaal voorbereiden.
Het hoeft niet zo extreem als ik
dat deed, maar als je zondag
speelt, hoor je niet op vrijdag of
zaterdag in de kroeg te zitten. Je
bent topsporter. Daar ben ik
streng in. Ja, ik heb graag controle
over dingen. Ik leef best
met veel structuur, daar voel ik
me het prettigste bij.”
VRIJE TIJD
“Ik heb er niet veel van. Maar ik
sport graag. Hardlopen, fietsen.
Ik zou graag nog eens Alpe
d’Huez oprijden. Afzien. Dat
lijkt me een mooie uitdaging. En
een marathon lopen. Verder fotografeer
ik, daar verdiep ik me
dan echt in. Ik ben vorige winter
in Zuid-Afrika geweest.
Schitterend die beesten. Daar
maak ik dan foto’s van.”
VROUW
“Wendy is met topsport opgegroeid.
Zelf heeft ze altijd op
hoog niveau gevolleybald. Een
schouderblessure maakte er een
einde aan. Ja, en bij haar thuis
was het natuurlijk voetbal wat
de klok sloeg. Een tijdje geleden
zijn we op Kreta de San Mariakloof
afgedaald, dat is 2000
meter naar zeeniveau. Geweldig
dat zij dat ook deed. Voor haar
toch een flinke uitdaging. Daar
kan ik van genieten.”
LATER
“Ik wil in ieder geval de doelstellingen
halen met FC Utrecht.
Het zijn moeilijke tijden met die
recessie, maar dat geeft mij een
extra prikkel om er alles aan te
doen. Om deze organisatie zo
neer te zetten dat het blijft
staan, ongeacht welke poppetjes
je er neerzet, dat het staat als
een huis. Die visie, daar is Frans
van Seumeren ook heel helder
in. Ik hoop natuurlijk dat het
goed gaat met mijn dochters. En
ik wil wat van de wereld zien
met Wendy. Wij zijn erg naar
buiten gericht, gaan graag op
reis. Waar ik vroeger hele dagen
op het strand kon liggen, tot
NOVEMBER 2010 JAARGANG 5, SEIZOEN ‘10 -’11 NUMMER 2
rust komen van het zware seizoen,
is dat nu anders. Er zijn
heel veel plekken die ik graag
nog eens zou zien.”
GEZELLIGER
“Ben ik na het voetballen wel
geworden. Al was ik de laatste
ZONDAG HOOFDKLASSE A
Foeke Booy heeft leren genieten
‘Ik ben een stuk relaxter’
Paspoort van Foeke Booy
15
jaren als speler al minder extreem
hoor. Maar ook als trainer
kon ik op zaterdagavond nog
visite afslaan. Ik hou nog steeds
van hard werken. Zo bereik je
wat. Maar ik ben wel relaxter.
Ja, er komen in het weekend
zelfs spelletjes op tafel.”
Rossig, zware wenkbrauwen, diepliggende felblauwe ogen.
Foeke Booy (Leeuwarden, 1962) is een opvallende figuur in het
voetballandschap. Ook op het veld. Een spitsige spits voor
Cambuur, De Graafschap, Zwolle en FC Groningen, een fenomeen
in België waar hij van 1988 tot 1996
speelde voor onder andere Club Brugge. Met
twee landstitels, de beker en drie supercups op
zak keerde hij terug. Bij FC Utrecht is hij de
succesvolste trainer van de club dankzij twee
bekerwinsten op rij (2004, 4-1 van Feyenoord,
2005, 1-0 van FC Twente) en verovering van de
Johan Cruijff Schaal op Ajax (4-2). Na contracten
bij El Nassr (2007) en Sparta (2007-2009) is
hij nu technisch directeur in Stadion Galgen-