seizoen 2010/2011 nummer 2 - Rondom Voetbal

More documents

Recommendations

Info

20 NOVEMBER 2010 JAARGANG 5, SEIZOEN ‘10 -’11 NUMMER 2 OUDE MEESTERS Oude Meesters OUDE MEESTER Duw hem met z'n 65 jaar niet in een hoekje, want dan begint hij te grommen. Letterlijk zelfs. Joop van Maurik is nog net als vroeger, wanneer tegenstanders hem uit de tent probeerden te lokken. De Utrechter mag dan de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt, betitel hem niet als 'oude meester'. Jong van hart is de vroegere centrumaanvaller én centrale verdediger van ondermeer Velox, HVC en FC Utrecht gebleven. En natuurlijk komt dat door z'n dagelijkse werk als baas van een bruine kroeg in zijn geboortestad, gelegen tussen stadion en stadshart. Door Hans Vos Gezeten in zijn café De Engelenburg, achter één van de vele tafels, is Van Maurik dik anderhalf uur in zijn element. Want verhalen kan hij. Breedsprakig is hij. En valt hij even stil in een poging om zich een situatie uit zijn voetbalverleden voor de geest te halen, dan valt hij soepel terug op gebarentaal. Dan staat hij op van zijn stoel en doet voert hij een sketch op. Het is Van Maurik (van 12 augustus 1945) ten voeten uit. Hij oogt oersterk. En dat is hij ook nog, beweert hijzelf. Zijn schouderpartij mag er zijn. Zijn vers gezette koffie trouwens ook. In de jaren 1973 - 1978 stond het Utrechtse 'straatschoffie' (eigen woordkeus) symbool voor de strijdwijze van een stel hardwerkende selectiespelers van FC Utrecht. Van Maurik ging voorop, in de vele voetbalgevechten. Als frontsoldaat dan wel defensiespecialist. Met gevaar voor eigen lichaamsdelen en die van tegenspelers, niet te vergeten. Maar ook al schuwde lijf-aan-lijf-duels niet, de intentie om een van z'n opponenten moedwillig te blesseren had hij hoogstzelden. Zo beweert hij althans - tussen twee slokken thee door - met een guitige blik. Om zijn incasseringsvermogen te tonen wijst Van Maurik op z'n neus. Die bestempelt hij als 'een legpuzzel' na een vuistslag in een luchtduel om de bal met een keeper van wie hij de naam niet uitspreekt. Dat hij de dader onbekend laat zijn, siert hem. Immers, Van Maurik deelde in het belang van zijn teams ook wel eens wat uit. "Ik heb een plastic neusvleugeltje'', zegt hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld voor hem is. De bloedige botsing deed zich ooit voor in een wedstrijd van Holland Sport, de verdwenen Haagse profclub waarvoor Van Maurik drie seizoenen op Eredivisieniveau actief was. Van 1968 tot 1971. Van Maurik was nog maar net de leeftijdsgrens van dertig jaar gepasseerd, toen hij zich ging toeleggen op een bestaan als café-eigenaar. Al twijfelde hij in die dagen op het hebben van een sportzaak geen betere tijdsinvulling was. "Had ik dat maar gedaan, dan was ik vast nog veel langer betaald voetballer geweest.'' Van Maurik combineerde het volschenken van bierglazen en ander glaswerk met zijn semi-professionele voetbalactiviteiten voor FC Utrecht. Maar de toenmalige trainer, Han Berger, was van mening dat dit geen ideale duobaan was voor Utrechtse Joop. "Dat was een smoes, hij vond me te lastig. Ik vertelde nog weleens de waarheid over voetbalzaken.'' Hoewel hij contractverlenging was overeengekomen, eindigde zijn dienstverband met de roodwitten ineens abrupt in 1978. RONDOM VOETBAL Voormalige centrumspits én centrale middenvelder voelt zich als 65-jarige Joop van Maurik oersterk als in zijn Foto: Hans Vos Dat leidde zelfs tot juridisch steekspel, waaraan hij niet veel woorden meer vuil maakt. Immers, hij voelt zich meer dan ooit weer thuis bij FC Utrecht. Bij wat hij 'één grote familie' noemt. Wat hem wel dwars blijft zitten, is dat hij zijn loopbaan als prof die hij in zijn geboortestad Utrecht bij Velox begon er niet heeft kunnen afsluiten. Als de populaire nummer 14 van Galgenwaard. Zijn laatste seizoen in het betaalde voetbal sleet Van Maurik bij FC Amsterdam. Hij, de bengel, bij de 'Lieverdjes'. "Ik leefde serieus, ging op tijd naar bed. Daar heb ik bewezen dat voetbal wel te combineren was met mijn werk in het café.'' In zijn eigen etablissement dist Van Maurik de ene na de andere anekdote op. Lang niet allemaal in chronologische volgorde, maar dat maakt de terugblikken niet minder sappig. Zo geniet hij bij zijn eigen vertelsel over de wijze waarop de selectie van FC Utrecht zich in alle rust voorbereidde op een thuiswedstrijd. "Dan doken we op zondagochtend onder in een boerderij in Ameide. Dat leek wel een sekshuis met allemaal aparte bedden die wij nooit gebruikten. We mochten gebruik maken van alle ruimtes. Er wer- den biefstukjes voor ons gebakken, we konden een bakje soep krijgen. En bij de open haard konden we naar de televisie kijken of een biljartje leggen. We mochten alleen niet aan de bar gaan zitten.'' Onvergetelijk waren ook de treinreizen met de selectie van FC Utrecht naar de uitwedstrijden kris, kras in het land. Naar Kerkrade bijvoorbeeld, om daar te duelleren met Roda JC. "Daar is op een gegeven moment een einde gekomen omdat er te vaak aan de noodrem werd getrokken. Hoe vaak zijn we niet 's nachts na twaalven pas op het station van Utrecht aangekomen. Veel te vaak naar mijn zin. Het had voetbalhumor kunnen zijn, maar dat was het in de meeste gevallen niet. Het ging mij te vaak ten koste van onze gezamenlijke ontlading in de Lucas Bar of in Don Quichot. Ik was blij dat we op zeker moment met de bus naar uitwedstrijden gingen.'' In zijn jongste jeugd en gedurende zijn tienertijd leefde Van Maurik naar eigen zeggen 'dag en nacht met een bal'. Pielend op straat, in de binnenstad van Utrecht, is het begonnen. "Spelenderwijs, van en naar school. Dan maakte ik onder het lopen een-tweetjes met de muren. Met een tennisballetje.'' Hij is onder de Dom opgegroeid. "Als je thuis kwam van school stond er een stapeltje van sneetjes brood op tafel. Met boter en suiker. Smeren, opeten en naar buiten: voetballen. En bij het poten werd ik altijd als eerste gekozen, nog voor Wim van Hanegem. Gek hè? Ik kon goed voetballen hoor.'' Beresterk was hij. Zijn fysieke gestel kwam hem ook van pas in de bouw, waarin hij werkte. "Ik liep met gas- en zuurstofflessen van zestig kilo per stuk op mijn schouders zo door een trappenhuis naar boven.'' Van Maurik heeft het nog niet gezegd of hij geeft in zijn café een heuse demonstratie weg van hoe hij dat in vroeger jaren deed. Compleet met het kreunende geluid van toen. ,,Daar kon geen krachttraining tegenop. "Met balen cement van vijftig kilo heb ik menig weddenschap gewonnen. Die tilde ik twintig keer achter elkaar op. Om een weekloon. Toen was ik een jaar of zestien, zeventien. De rapen waren gaar geweest als ik zonder loon bij mijn moeder thuis was gekomen.'' In die jaren voetbalde Van Maurik bij Velox, wat zijn spring-
EDITIE UTRECHT nog geen 'pensionado' JOOP VAN MAURIK voetbaljaren Naam: Joop van Maurik Leeftijd: 65 jaar Geboorteplaats: Utrecht Woonplaats: Utrecht Clubs als (semi-)prof: Velox (Utrecht), Holland Sport (Den Haag), HVC (Amersfoort), FC Utrecht, FC Amsterdam Utrechtse clubs in het amateurvoetbal: DWSV (in jongste jeugd) en RUC (na profloopbaan zowel als speler, tot op 58-jarige leeftijd, en als trainer) Aantal wedstrijden in de Eredivisie: 224 (in periode 1968 - 1978 voor Holland Sport en FC Utrecht) Aantal doelpunten in de Eredivisie: 53 Positie: centrumspits/centrale verdediger Huidige beroep: kroegbaas plank zou worden naar de Haagse Eredivisieclub Holland Sport. "Dat waren we me een stel rakkers bij elkaar. Als je wat sinaasappelkisten op het veld zou hebben gegooid, hadden ze daar ook tegen staan trappen. Want trappen, dat konden ze. Gewoon meedoen Joop, heb er schijt aan, werd me gezegd. Ik ging meedoen en werd gerespecteerd. 's Winters, bij vriezend weer, trainden we op het strand van Scheveningen. Heb er drie prachtige seizoenen gehad. Maar in het op en neer pendelen had ik geen zin meer. Ik wilde wat anders.'' Terug naar Midden-Nederland ging hij. Niet naar Utrecht, maar naar Amersfoort. Hij verbond zich aan eerste-divisieclub HVC. Sportpark Birkhoven werd zijn speellocatie. "Ik was transfervrij, heb een mooie deal kunnen sluiten. Maar de betalingen waren nog minder dan in de jeugd van Velox. Ruud Maas liep daar voor 3000 gulden per seizoen. Hij was als kleine jongen bij HVC opgegroeid, niet te geloven wat een contract. Bij de amateurs betaalden ze in die tijd al beter. Ik wist al binnen één seizoen: hier moet ik zo snel mogelijk weg wezen. In het tweede jaar werd het nog erger. Maar ik had een knieoperatie ondergaan en een driejarig contract getekend, zo gemakkelijk kwam ik er niet weg, dacht ik.'' Zijn oefenmeesters bij HVC waren Hennie Hollink en Bas Paauwe. Beiden waren niet van het slag dat hij waardeerde. "Ik hield van trainers die de zweep eroverheen gooiden, die een spelersgroep op temperatuur hielden. Fritz Korbach, die ik bij FC Utrecht heb meegemaakt, was daar een meester in. Die lag in mijn aard. Paauwe bij HVC niet. Hij was een veel te aardige man. Hij liet ons rondjes om het veld heen lopen. Op het laatst werd die rondjes steeds kleiner en liepen we om de middencirkel heen en kon je Paauwe zo een hand geven. Oefeningen deden we ook om het veld. Over de afrastering heen springen, er onder door kruipen. Dat kon allemaal op Birkhoven. Reclameborden stonden er nauwelijks.'' Interesse was er na een paar Amersfoortse jaren wel. Van FC Wageningen, van het Nijmeegse NEC. Maar het werd FC Utrecht. "Ideaal, in mijn eigen stadsie. Dicht bij de deur. Ik stapte mijn drempel over en viel als het ware zo het stadion binnen. Het was als thuiskomen voor me, heerlijk.'' NOVEMBER 2010 JAARGANG 5, SEIZOEN ‘10 -’11 NUMMER 2 'Edström liep te huilen als hij tegen mij moest voetballen, echt waar' Hij was een legendarische spits, al was het maar vanwege zijn postuur. Maar veel van de trainers posteerden Joop van Maurik ook graag in het hart van de defensie, als een heel stevig slot op de deur. "Een tactisch foefje was dat.'' In de begin jaren zeventig van de vorige eeuw telde de Eredivisie een stel zeer kopsterke spitsen. Zo'n reputatie had Nico Jansen bij FC Amsterdam, Dick Nanninga bij Roda JC, Cees van Kooten bij Go Ahead Eagles en Ralf Edström bij PSV. "Die gasten waren voor de meeste verdedigers bijna niet af te stoppen in de lucht'', zo herinnert Van Maurik zich. "Maar ik was ook sterk in de lucht en ik was niet bang. Zij waren wel bang, zij waren als de dood voor mij. Edström liep te huilen als hij tegen mij moest voetballen, echt waar. Die liep met tranen in zijn ogen naar de scheidsrechter. Niet te geloven.'' Heel soms duikt de naam van de oersterke Utrechter nog wel eens op in praatprogramma's over het voetbal. En dan kan Van Maurik een lach niet onderdrukken wanneer zijn fysieke kracht ter sprake komt. "Johan Derksen heeft bij RTL Sport gezegd dat hij vroeger als speler maar voor één tegenstander bang was: 'Voor Van Maurik'. Nou, die Derksen was zelf ook niet zo'n lieffie. Sterker nog, hij was een schopper.'' Niet alleen topspitsen of rasverdedigers gingen met angst en beven man-tegen-man-gevechten met hem aan. "Zelfs keeper Piet Schrijvers was bang voor me. Terwijl je met die Piet uitkijken moest hoor. Die stompte zo de oren van je kop of je tanden eruit.'' Ploegmaat Ries Coté ziet hoe Joop van Maurik voor FC Utrecht een luchtduel aangaat met de Utrechtse Feyenoorder Willem van Hanegem. Joop van Maurik, de stormram van FC Utrecht 21
Page 1 and 2: NOVEMBER 2010 SEIZOEN ’10-’11 N
Page 3 and 4: EDITIE UTRECHT DE AFTRAP en verliez
Page 5 and 6: EDITIE UTRECHT DERBYDAG derby Bensc
Page 7 and 8: RONDOM EDITIE RONDOM UTRECHT VOETBA
Page 9: EDITIE UTRECHT OUD FC TRAINER NOVEM
Page 12 and 13: 12 NOVEMBER 2010 JAARGANG 5, SEIZOE
Page 16 and 17: 16 Club: MSV '19 NOVEMBER 2010 JAAR
Page 28 and 29: 28 TOPTEAMS NOVEMBER 2010 JAARGANG
Page 33 and 34: EDITIE UTRECHT CLUBNIEUWS NOVEMBER
Page 35 and 36: EDITIE UTRECHT Forza Langbroek SVL
Page 37 and 38: EDITIE UTRECHT FITTE VOETBALLER DE
Page 39: EDITIE UTRECHT CROSSPASS NOVEMBER 2

seizoen 2010/2011 nummer 2 - Rondom Voetbal

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?