NHG-Standpunt Toekomstvisie Huisartsenzorg ... - Vilans

Bijlage 3. Normen voor verantwoorde zorg in verpleeg- en
verzorgingshuizen en thuis 46
NHG-Standpunt ‘Huisartsgeneeskunde voor ouderen’ (definitieve versie vastgesteld tijdens de ALV van
31-5-2007 © NHG, 2007)
07-703-not
Nadat er eerder normen waren ontwikkeld voor verantwoorde zorg in verpleeg- en
verzorgingshuizen (met een bijbehorend toetsingskader) zijn er nu ook normen voor
verantwoorde zorg thuis. De normen zijn opgesteld om cliënten duidelijk te maken wat zij
mogen verwachten van aanbieders van zorg. Ze zijn opgesteld door cliënten, beroeps- en
brancheorganisaties. Verpleeghuisartsen (NVVA) hebben wel geparticipeerd, huisartsen
(LHV/NHG) niet.
De normen voor verantwoorde zorg thuis gaan over wat cliënten mogen verwachten van
aanbieders van zorg. Uitgangspunt is dus de behoefte aan normen voor verantwoorde zorg
thuis vanuit de optiek van de patiënt en niet vanuit de professie gedacht. Zo heeft iedere cliënt
een zorg-/leefplan en krijgt iedere cliënt duidelijke informatie over de zorgverlening. Kern is
dat de cliënt ondersteuning krijgt van de zorgorganisatie en zorgverleners voor het verkrijgen
van een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven. Hierbij wordt de ondersteunende rol die
hulpverleners hebben in het helpen van de cliënt bij het helder krijgen van zijn wensen en het
realiseren van een optimale leefsituatie benadrukt. Dit alles is uitgewerkt in vier domeinen, te
weten lichamelijke gezondheid, woon- en leefomgeving, sociale redzaamheid en geestelijk
welzijn. Het wordt echter alleen uitgewerkt voor het verzorgings-/verplegingsdeel.
De normen voor verantwoorde zorg thuis geven houvast aan betrokkenen bij de zorg rond een
cliënt. Het document is echter onduidelijk over de medische zorg en de relatie met de zorg in
de thuissituatie.
De normen voor verantwoorde zorg thuis zijn een belangrijke stap voor de kwaliteit van zorg
binnen een branche waar gemiddeld een half miljoen cliënten zorg ontvangen. Deze normen
gaan in principe over alle zorgfuncties waarvoor de (thuiszorg-)cliënten een indicatie hebben.
De huisarts is weliswaar niet verantwoordelijk voor deze zorg, hij heeft wel een belangrijke
signalerende en informerende taak en een inbreng in de indicatiestelling voor toewijzing van
zorg. Het medische behandelingsplan is in belangrijke mate indicatief voor de zorg die nodig
is en hoe en door wie deze gegeven moet worden. Idealiter bevat het zorgplan 47 informatie
van huisarts, verpleging en verzorging en vormt één geheel. Er is immers zelden sprake van
verzorging alleen bij een zorgafhankelijke patiënt. Expliciete medische informatie over
behandeling kan met toestemming van de patiënt beschikbaar zijn voor hulpverleners en in
het zorgplan, dat bij de cliënt thuis aanwezig is, worden opgenomen [minimaal
behandelingsdoel, voorgeschreven therapie (bijvoorbeeld fysiotherapie, diëtiek, activering) en
actuele medicatie].
Doordat huisartsen (LHV/NHG) niet in het ontwikkelingstraject hebben geparticipeerd
(verpleeghuisartsen wel), staat er weinig in de notitie over de rol van het (medische)
behandelingsplan, de huisarts, de rol van de medicus bij de indicatiestelling en de mate waarin
dit alles expliciet moet zijn voor alle betrokkenen.
Actiz heeft LHV en NHG gevraagd actief deel te nemen aan het vervolgtraject waarin de
normen en één nota worden vervat, met aandacht voor de medische aspecten en met een
toetsingskader.
34