Schriftverklaringen 24 delen In hedendaagse grammatica herzien ...

1. Prediking van Johannes de Doper
Geliefden.
Het Evangelie heeft een wonderbare kracht. Zeker is het een kracht Gods ter zaligheid
voor een ieder die gelooft. "Geloven" heet het: Zalig zijn zij, die niet zien en nochtans
geloven. Het valt echter zwaar voor ons te geloven, want het geloof begint telkens
daarmee, dat het de mens diep verootmoedigt. Ik zeg, het geloof verootmoedigt de
mens, want dat is immers, zo te zeggen, om zich voor het hoofd te slaan, dat men
altijd weer opnieuw komen moet als een, die de eeuwige dood heeft verdiend. Dat is
immers voor een eerlijk man om zich voor het hoofd te slaan. Wie eerlijk is, wil toch
graag aan een ieder het zijne betalen. Een eerlijk man zou toch ook niet graag de
Heere God het Zijne betalen. Dat hij met zijn werken de Heere een huis bouwe
vanwege de verschuldigde dankbaarheid.
Maar … daar leren wij ons kennen! Dat breken wij steeds weer af, wat wij opgebouwd
hebben en moeten daarmee heengaan. De Heere heeft mij echter gezegd. Ik wil u een
huis bouwen. Daar zie ik in het heiligdom het brandofferaltaar en het morgen- en het
avondoffer. Wat op het altaar komt, is niet van mensen, het is steeds een var of bok.
Zie, mijn geliefden! Dat is hard voor de mens, voor ons "ik", dat is hard voor zijn trots
en hoogmoed, dat hij zo voortdurend moet verzoend en gereinigd worden door een
ander. Hij, de volwassen mens met zijn groot verstand, zijn ijzeren wil, dat hij
voortdurend moet aangekleed worden door een ander, dat hij zo volstrekt niets
brengen kan van al hetgeen, dat hem toebehoort. En voortdurend naar huis moet gaan,
met een gerechtigheid, die de zijne niet is. Ja, met een kleed der heiligheid, dat hij niet
gemaakt heeft; het kleed is van zeer fijne kant, dat kan hij niet maken. Dat is hard
voor de mens. Daardoor komt het, dat wij zo verkeerd zijn in de dingen Gods en zo
blind, omdat wij het niet uitstaan noch verdragen kunnen. Dat wij door ‘vreemde’
gerechtigheid moeten rechtvaardig zijn, en heilig zijn in een kleed van zo’n
kunstmatig weefsel, dat boven ons begrip gaat en dat wij niet gemaakt hebben.
"Maar ik dacht toch, dat dit licht aan te nemen was! Ik dacht toch, dat wij dat
geloofden, dat wij daarop leefden en stierven!"
Ja. Ja, daar zou ik dan wel eens willen weten, vanwaar twee dingen komen. Ten
eerste, dat het zo moeilijk van hart gaat, in het aangezicht van dood en verdoemenis te
zeggen: ik geloof! En ten tweede, vanwaar het komt, dat wij het met onze werken
voortdurend zo slecht laten liggen. Daarvan is zeker telkens het ik, de trots, de
hovaardigheid der mensen de oorzaak en daarom wordt de mens ook niet graag
verontrust. Want met valse munt tot aan de deur des hemels komen, is voor de mens te
verdragen, maar niets op zak te hebben en dan aan te kloppen, dat is voor hem
verschrikkelijk. Daar blijft immers niets voor de mens over! Wanneer mijn geweten
mij niet aanklaagt, ben ik vroom en kom in de hemel, dan heb ik rust. Maar wanneer
mijn geweten mij aanklaagt, en mij Gods gebod voorhoudt, dat ik het overtreden heb,
ja, dan zou ik van hart graag alles eerst goed gemaakt hebben om dan op genade te
sterven. Er komt echter niets van en zo blijft de mens de oude knecht.
Daarom zeg ik, dat het Evangelie een wonderbare kracht Gods is ter zaligheid van
een ieder, die gelooft. Dit Evangelie echter versterkt de mens, dat, wanneer duivel en
dood over hem zijn, wanneer het geweten hem aanklaagt, dat hij tegen alle geboden
Gods zwaar gezondigd en geen ervan ooit gehouden heeft. Hij doet als de jongeling in
Gethsémané, die, toen hij gegrepen werd door de krijgsknechten, het linnen in hun
4