INHOUD - USG Vox

Abonnees € 5,00 p.jr. / Giro 257860 t.n.v. Penningmeester v.d. Stichting Gregoriusfonds Oplage 600 ex.
33e jaargang nr. 5 April 2005
REDACTIE
J.H.G.M. Bistervels
A.D.B. Habers
J.C.C. Havenaar-Bakker
J. de Jong-Mulder
M. Sternau
J. Verheijen
REDACTIE-ADRES
Dillenburgstraat 29
3583 VD Utrecht
redactie@voxusg.info
OUDERRAAD @ INTERNET
www.voxusg.info
INHOUD
Voorwoord
1 Van de rector
Verslag Brno 2
4 Carmen
Schoolstrijd 5
5 Einde telefooncirkel
Webm@il 7
7 Webquest Londen
Verre bespiegelingen 8
9 Frank Verwoerd
WS Debating 12
13 Daar komen de Chinezen
Afscheid Lockefeer 14
15 Keulen

Voorwoord
Aan de Lezer,
De wereldfaam die een Chinese arts met neurologische
experimenten heeft verkregen heeft mij
onlangs naar China gebracht. Om wat preciezer te
zijn naar Peking of Beijing zoals de stad tegenwoordig
wordt genoemd. Omdat ik tijdens de voorbereiding
van deze Vox in China zat is het voorwoord hieraan
gewijd.
Wie de indruk had dat China een dogmatisch
geregeerd, communistisch land is moest dat bij
aankomst in Peking drastisch bijstellen. De bouwlust
heeft daar ongekende vormen aangenomen en naar ik
heb vernomen zijn die symptomen in alle grote
Chinese steden zichtbaar. Ik hoorde Amerikanen
klagen dat in hun land bouwmaterialen bijna niet meer
verkrijgbaar zijn en dus navenant kostbaar geworden
zijn omdat China een ontembare vraag heeft. De
architectonische hoogstandjes die er nu worden gerealiseerd
onderscheiden zich heel duidelijk van de communistische
blokkenbouw van een aantal jaren terug.
Veel van de traditionele volkswijken met laagbouw
huizen verdwijnen om plaats te maken voor hoogbouw.
Daarmee begint het op een mondiale stad te
lijken. Een stevige stimulans voor de bouwlust is
waarschijnlijk ook de voorbereiding op de Olympische
Spelen die in 2008 in Beijing worden gehouden.
Ik had me voorbereid op fietsend Peking, uit verhalen
van mensen die daar een aantal jaren terug geweest
zijn. Het is duidelijk dat de fietsen nu door auto's zijn
vervangen en die krioelen op zijn Chinees door
elkaar want je hebt geen voorrang, je neemt het. De
automobilist in het stadsverkeer van Peking heeft
echter één heilig credo: raak nooit een ander. En zelfs
uit de meest onwaarschijnlijke verkeerssituaties (want
die deden zich nogal eens voor) kwamen ze zonder
kleerscheuren tevoorschijn. Het is maar goed dat
toeristen niet is toegestaan een auto te besturen want
hun reflexen zijn daar niet tegen bestand. Maar de
helft van de automobilisten in Peking schijnt een rijbewijs
te hebben en daaraan wordt het grote aantal
verkeersslachtoffers op de snelwegen toegeschreven.
Peking heeft vier grote ringwegen die van twee tot en
met vijf zijn genummerd. Wat er met de eerste is
gebeurd heb ik niet duidelijk kunnen krijgen. Mijn
Chinees was enigszins roestig en het Engels van de
jongere Chinezen was vaak onverstaanbaar en de
ouderen spraken het niet. Dat maakt converseren
lastig. Alle jongeren leren Engels op school maar de
Chinese taalklanken zijn zo anders dan de onze dat zij
grote moeite hebben om het Engels goed uit te
spreken. Schrijven gaat een stuk beter en dat bood
veelal uitkomst.
Bij tijd en wijle is Peking gedompeld in een enorme
smog, die het zicht tot soms 100 meter beperkt. Het
intensieve autoverkeer en de toenemende industrialisatie
eisen ook hun tol, hoewel de smog ook al voorkwam
voordat de auto haar intrede deed.
De positie die het communisme in China inneemt ten
opzichte van de nieuwe economische ontwikkelingen
wordt voortdurend bijgesteld in een proces dat regelmatig
botsingen in de bestaande machtsverhoudingen
met zich meebrengt. Voor buitenstaanders is dat
proces niet echt waarneembaar, maar tijdens mijn
verblijf trad er wel een situatie op waarbij de
Chinezen hun adem inhielden en zij aan de radio gekluisterd
bleven om het verloop van een bijeenkomst
van de communistische partij te volgen. Het is ook
niet mis wat er gebeurd: er wordt een middenklasse
gevormd die de principes van het communisme zullen
oprekken. Het is nog zoeken naar de vorm, maar wel
is duidelijk dat het draagvlak voor de economische
hervormingen groot is. De media (alleen in Peking ontvang
je al ruim 70 TV-zenders waarvan enkele
Engelstalig) besteden veel aandacht aan de economische
ontwikkelingen.
Het is nog maar een kwestie van tijd en dan
kunnen we grote aantallen Chinese toeristen verwelkomen,
zoals ook de Japanners in de jaren
zeventig wereldburgers werden maar dan een factor
tien groter. Wat ons allemaal te wachten staat
en hoe de Chinese opmars zijn weerslag gaat krijgen
op onze eigen economie, wetenschap en dus
ook onderwijs is een grote vraag. In ieder geval zijn
er op medisch gebied grensverleggende behandelmethoden
ontwikkeld waar wereldwijd veel
belangstelling voor bestaat. Heel toepasselijk is het
artikel in deze Vox "Daar komen de Chinezen".
Ton Habers

Van de Rector
Het valt niet mee om te bepalen
waar dit voorwoord mee te
beginnen. Het lustrum, de schoolstrijd,
het pedagogisch-didactisch
traject, de examenstunt, de
nieuwe aanmeldingen en ga zo
maar door. Toch maar eerst iets
over het onderwijs, want dat is
toch uiteindelijk waar het allemaal om draait.
Tijdens de bijeenkomsten van de secties en clusters
van secties in het traject Nil volentibus arduum (zie
Vox 1) is er veel over leren nagedacht en gesproken.
Diverse plannen zijn ontwikkeld en uitgevoerd met als
doel om uiteindelijk te komen tot Uitdagend
Samenwerkend en Gymnasiaal onderwijs. Een voorbeeld
van vernieuwend onderwijs vindt u in deze Vox:
de webquest in klas 3 bij het vak Engels. In groter verband
is er door de Vereniging Rectoren Zelfstandige
Gymnasia het project Pegasus in gang gezet. Met het
oog op de vernieuwing van de onderbouw en de
tweede fase zijn er op drie gebieden pilots opgezet:
klassieke vorming, kunst en cultuur, en bètavakken.
De deelnemende gymnasia werken hierbij samen om
nieuwe vormen van onderwijs te ontwikkelen. Onze
docente beeldende vorming maakt deel uit van de
werkgroep kunst en cultuur. Het is niet de bedoeling
dat alle gymnasia hetzelfde onderwijs gaan aanbieden,
maar op deze manier bundelen we de krachten en
maken we wel gebruik van ervaring en deskundigheid
van elkaar.
Naast de vakoverstijgende projecten, die vorig jaar al
gestart zijn, zijn er nu ook themadagen. Zo is er in de
eerste klassen op vrijdag 15 april voor de tweede keer
een themadag muziek gehouden in samenwerking
met het Utrechts Centrum voor de Kunsten en het
Conservatorium. Het enthousiasme waarmee er
gedrumd en gezongen werd was groot, het eindresultaat
zeer de moeite waard.
De schoolstrijd, die in maart voor de tweede keer
gehouden werd, liet zien, dat leerlingen zeer gemotiveerd
kunnen raken als ze zoals dat tegenwoordig
zo mooi heet 'hun eigen ding kunnen doen'.
Heeft u bijvoorbeeld de videoclip 'Carwash' van 1b op
de site bekeken? Klas 2c mag zich dit jaar de trotse
bezitter noemen van de prachtige wisselbeker die
door de ouderraad ter beschikking is gesteld.
Helaas heb ik maar één dag van de schoolstrijd mee
kunnen maken omdat ik een bezoek bracht (in
gezelschap van oud-rector Hans Marcelis) aan Brno in
Tsjechië waar op dat moment 18 leerlingen uit klas 4
deelnamen aan de uitwisseling. Dit werd gecombineerd
met de 10e editie van het Internationaal
Scholierenconcert. Ook hier leverden vijf van onze
leerlingen een fantastische prestatie.
Voor het eerst sinds jaren was er op 14 april een goed
georganiseerde eindexamenstunt. De Laatste School
Dagcommissie (deze schrijfwijze leverde een aardig
briefje van een buurtbewoner op, die toch even wilde
melden, dat het niet klopt) bracht de school in
Arabische sferen. Vooral de manier waarop zij in de
gymzaal de hele schoolbevolking bijna twee uur lang
wisten te boeien met een flitsend programma verdient
bewondering. De dag werd afgesloten met een
daverend feest.
Tot slot de aanmeldingen. Na een goed bezochte
informatieavond in november en een drukbezocht
Open Huis, namen 225 leerlingen deel aan de Open
Lesmiddagen. Natuurlijk levert dit niet evenveel aanmeldingen
op, maar het geeft wel een goede indicatie
van de belangstelling voor het USG. Dat bleek uiteindelijk
ook uit het grote aantal aanmeldingen. Maar liefst
145 leerlingen uit groep 8 wilden graag naar het
USG. Doordat toch weer een aantal leerlingen een
dubbele aanmelding hadden gedaan en enkele leerlingen
niet toelaatbaar waren, hebben we een loting kunnen
voorkomen. Er is nu een wachtlijst van leerlingen
die het USG als tweede keus hebben aangegeven,
zodat een eventueel vrijkomende plek alsnog
toegewezen kan worden.
Kortom, het gaat goed met het USG en we zien de
toekomst met vertrouwen tegemoet,
wat natuurlijk niet
betekent dat we op onze
lauweren gaan rusten. Er
blijft veel te doen om nog
beter te worden en dat doen
we met veel plezier.
Hanneke Taat,
rector
1

2
Brno Uitwisseling
Het is nu ongeveer anderhalve maand geleden
dat we in de trein naar Brno stapten. We wisten
niet wat er ging komen, hoe de Tsjechen zouden
zijn, wat we zouden doen… Om jullie een idee
te geven wat we nou eigenlijk meegemaakt
hebben hier een verslagje.
Zondag en maandag
Zondagavond om kwart voor acht namen we de
trein van Utrecht Centraal naar Frankfurt. Vanaf
daar de zeer krappe, stinkende en oncomfortabele
slaaptrein naar Praag, en vanaf daar een
trein naar Brno (het orkest reisde ook mee). Om
1 uur 's middags, na een reis van ruim 12 uur,
waren we er dan eindelijk. Zondag was bijna
onopgemerkt overgegaan in maandag. We werden
opgewacht door onze partners, waar we de
weken daarvoor al mee gemaild hadden.
Iedereen had veel behoefte aan een douche dus
ging ieder een andere kant op. Dat was best bijzonder:
Je gaat mee met een volstrekt onbekende
Tsjech, stapt daar onder de douche en eet
gezellig mee, en je bent een volwaardig lid van de
familie. 's Middags en 's avonds ging iedereen wat
anders doen. Ik bijvoorbeeld werd door mijn
Tsjech (Silwie, donkere haren) meegenomen naar
een soort illegale kelder waar een paar vieze
banken en een draaitafel het enige meubilair
waren. Alle mensen daar spraken geen Engels,
Duits of wat dan ook; mijn Tsjech verdween
achter de draaitafel dus ik zat daar helemaal
alleen in een soort hol. Al gauw werd ik gered
door Isabelle en haar Tsjech (Silwie, de blonde) en
gingen we ergens lekker wat drinken. We gingen
vrij vroeg weer lekker naar ons bedje toe: de reis
was toch erg vermoeiend geweest.
Dinsdag
Maandag was de dag dat we daar naar school
zouden gaan. Al gauw werd het duidelijk dat
Tsjechen geen fietsers zijn: alles gaat met de tram.
Op school aangekomen kreeg je een rondleiding,
3 lessen (Frans, Tsjechische geschiedenis en cultuur,
Latijn) en daarna lunch (Tsjechen eten warm
tussen de middag). Vervolgens gingen de meeste
NL-ers nog even hockeyen ('floorball') terwijl alle
Tsjechen toekeken. Elke dag waren we vanaf
ongeveer half 2 uit: lekker veel tijd om te eten,
drinken, shoppen, slapen etc. Aan het einde van
de middag werden Isabelle en ik weer
meegenomen door onze Tsjechen naar dat
donkere hol, en raakten we (met de blonde Silwie
als tolk) aan de praat met verschillende
'inheemse' jongeren :-D. De donkere Silwie verdween
elke keer achter de draaitafels om daar een
half uur later met een grote grijns weer vandaan
te komen. Na een dikke 24 uur was het wel
duidelijk dat Tsjechen heel erg gastvrij zijn: alles
kan, alles mag, ze hebben graag dat je meedenkt.
Woensdag
Woensdag was een bijzondere dag. Ten eerste
gingen we naar de grotten: eerst met een bus,
daarna te voet. Overal lag sneeuw en zeker op
het weggetje naar de grotten lag nog wel een
halve meter. De Tsjechen, die zoveel sneeuw van
november tot maart hebben, liepen rustig door,
terwijl wij Hollanders als kleine kinderen dolblij
elkaar inpeperden en bekogelden met sneeuwballen.
Vooral Isabelle verdween meerdere malen
met Vaclav (spreek uit Vatsjeck) in de sneeuw. De
grotten waren mooi: stalactieten en stalagmieten
uit de grond en het plafond, mooi uitzicht over
een meertje. Ook in het bootje was het leuk: typisch
engelse liedjes zingen met de Tsjechen, lachen
om het accent en de klemtoon van de man. Deze
dag waren we pas laat 'uit': pas om drie uur konden
we onze gang gaan. 's Middags namen onze
Tsjechen ons mee naar een tea-room: iets wat we

in NL bijna niet hebben. Je gaan aan een laag
tafeltje op de grond zitten met een stel vrienden,
je kan kiezen uit heel veel soorten thee, je laat de
Tsjechen een waterpijp bestellen en relaxen maar.
Voor veel van ons was het de 1e keer dat we
waterpijp rookten (nee niet met wiet, maar met
mint, aardbei en mango, je word dus niet stoned
maar gewoon relaxed) dus dat was wel bijzonder.
Helemaal relaxt en warm gingen we later naar
huis (door weer, wind, kou en sneeuw). 's Avonds
was er ter ere van Sanders verjaardag een feestje
bij Robin (Renske's Tsjech). Dat was echt een
geweldig feest: beetje muziek, dansen, drinken,
waterpijp roken. Nu was het echt NLers en
Tsjechen feesten samen, hebben samen lol, lachen
en drinken samen. Dat was wel bijzonder.
Donderdag
Donderdag was best vermoeiend. We kregen
een rondleiding door Brno, maar dat was meer
een bekijk-zoveel-mogelijk-kerken-op-één-dagtour.
De dode monniken waren dan weer wel
aardig. Sommigen hadden er al na twee kerken
genoeg van, dus zijn enkelen van ons perongeluk
verdwaald. Later zijn we nog iets gaan drinken; ik
werd naar een bijzondere winkel meegesleept
door mijn Tsjech. 's Avonds was het concert van
de muziekmensen. Aan dat concert deden ook
scholieren uit Hongarije en Slowakije mee.
Allemaal speelden en zongen ze heel mooi, maar
na een tijdje werd iedereen het een beetje zat.
Achteraf zijn we nog wat gaan drinken en naar
een hele bijzondere club geweest ;). Iedereen was
eigenlijk wel moe na een hele week.
Vrijdag
We gingen 's ochtends om 11 uur al weg naar
Praag. Sommigen hadden last van heimwee
gehad, dus die waren blij dat we weer terug gingen,
anderen hadden het wel prima naar hun zin
hier in Brno. Hoe dan ook, de Praag-dag was toch
wel iets waar we allemaal naar uitgekeken hadden.
Tuurlijk, de Tsjechen waren aardig, maar we
hadden ook wel behoefte aan even shoppen,
even doen wat je zelf wil, lekker alleen maar
Nederlands praten. Het was koud in Praag, dus
hebben we de rondleiding door de stad behoorlijk
ingekort. Toch hebben we de belangrijkste
dingen gezien: het theater, de brug, de kleine
steegjes… We hadden dus behoorlijk veel vrije
tijd in Praag en dat was erg lekker. Gewoon even
doen wat je zelf wil, lekker naar de Mac, even
shoppen, thee drinken, etc. Heerlijke dag. 's
Avonds rond tienen gingen we weer terug naar
Nederland, weer via Frankfurt. De nacht was
lang, koud en krap. Maar zeker in mijn coupe erg
gezellig. In Nederland werden we weer
opgewacht door een bende moeders, vaders en
zusjes.
Al met al was de uitwisseling echt een enorm succes.
We hadden best veel vrije tijd en dat was
ook lekker: gewoon even alleen zijn met je Tsjech
of lekker met een grote groep thee gaan drinken,
zonder dat je meteen moet avond eten. 's
Avonds lekker uit met een groep, gewoon beetje
dansen en wat drinken. Veel mensen hadden een
partner die goed bij hun paste, het was alleen
jammer dat sommigen ver van het centrum
woonden. Er waren (ook dit jaar) weer bijna
alleen maar meisjes. Veel mensen hadden toen ze
net thuis waren een vakantiekater: je wilt terug,
je hebt de neiging om Engels te praten, om te
doen wat je daar deed. Ik (iedereen denk ik) kan
mensen echt aanraden om volgend jaar mee te
doen aan de uitwisseling, we hebben echt de
week van ons leven gehad. De eerste dag is het
wel even schrikken: alles is anders, je moet continu
Engels praten, je bent moe, maar dat went
erg snel. Het is echt super gezellig, je hebt eigenlijk
een week vakantie; natuurlijk, je bezoekt wel
kerken, je gaat daar naar school, naar een stel
3

4
grotten, etc, maar dat hoort er gewoon bij. En:
je hebt de kans om een week lang met leuke
mensen naar het buitenland te gaan en daar een
feestje te bouwen: wie wil dat nou niet?
Ruth Pekelharing 4a
Nogmaals: de opvoering van de
CARMEN …..
…..maar nu bekeken vanuit specifieke kijkers.
Niet alle jongelui op een middelbare school, zelfs
niet als dit een gymnasium is, zijn bij aanvang
meteen enthousiast om naar een school-toneelstuk
te gaan, laat staan naar een gala….. Soms
"trekken" ouders er aan, want (denken wij dan)
wat is er nu leuker om je schoolgenoten eens in
een hele andere rol te zien? En dan was dit lustrum
ook nog eens georganiseerd in onze eigenste
Utrechtse schouwburg. Dat levert herinneringen
op aan je middelbare schooltijd en een binding
met de stad Utrecht die te koesteren
is…..denken wij (de ouders dus).
Op de avond van de CARMEN toog ik naar de
schouwburg met 2 vrienden uit dezelfde klas
(namen noemen we niet). In goed overleg met
andere ouders (Tom Poes verzin een list) en door
het aanbieden van een logeerpartij wilden de
heren dan wel mee…. Bij aankomst bij de schouwburg
sloeg de schrik me om het hart…Wat een
galajurken en glitter en smokings…..Wij waren
best wel netjes, maar dus niet "gala-rijp" gekleed
en voelden ons daarom wat verlegen. Dit wordt
een moeilijke avond; hopelijk lopen die vrienden
straks niet voortijdig de schouwburg uit….. dit
soort gedachten gingen bij aanvang door mijn
hoofd.
Ik kan u echter melden: het is allemaal goed
gekomen. Ik zie dit echt als een verdienste van de
CARMEN-spelers en crew: Wat werd er met
veel élan gespeeld en ook gedanst. Wat was er
"pakkende" muziek gekozen. Het enthousiasme
spetterde er vanaf en kwam in de zaal dus blijkbaar
ook "over". De vrienden kregen er plezier
in, hadden geen moeite hun aandacht erbij te
houden, kortom: ze werden gegrepen door het
stuk.
In de pauze waren mijn bange gedachten allang
verdwenen en kon ik eens rondkijken naar het
opgedofte publiek. Wat kunnen jonge vrouwen
toch een lef hebben om zich in een andere outfit
te kleden dan het gebruikelijke:
- Er waren veel blote ruggen.
- Geschitter van kettinkjes met gekleurde
steentjes, op dit moment helemaal in de
mode.
- Lange jurken met fragiele schouder
bandjes.
- Tasjes in de hand met hierop allemaal
kleine kraaltjes; jeetje is dit weer "in"?.
- Lange handschoenen tot aan de elle
boog, heetten die niet mitaines?
Inderdaad zo bleek mij na controle in het
vreemde-woorden-woordenboek.
- Een passende waaier in de hand heb ik
ook veel gezien; leuk in stijl dus.
Ook vele heren waren tip-top gekleed alhoewel
minder kleurrijk maar stemmig in wit en zwart en
grijs en met strikken en stroppen.
Kortom: het lustrum van het USG in 2005 met
als onderdeel hiervan de opvoering van de
CARMEN was in vele opzichten meer dan geslaagd.
Ouders uit de eerste klas: als u mazzel
heeft zal uw kind nogmaals een lustrum meemaken.
Misschien heeft ook zo'n kind dat "alles"
maar "stom" vindt, begrijpt u wat ik bedoel?
Probeer ze dan toch over de streep te trekken
en ga zelf ook naar de opvoering. U heeft vervolgens
een onvergetelijke avond.
Jelly de Jong-Mulder.

Drie dagen per jaar..
Er wordt wel eens gezegd dat Middelbare
scholieren alleen maar voor de tv hangen en
nooit meer iets creatiefs doen. Alleen 3 dagen
per jaar, zijn wij USG-ers daar een grote uitzondering
op. Gelooft U me niet? Kijk; elke school
heeft van die o zo leuke (zucht) vakoverstijgende
projectjes waarbij er van de leerlingen wordt
verwacht dat ze Topgrafische kaarten op schaal
tekenen en economieposters schilderen.. Maar
waarschijnlijk heeft geen enkele school een
driedaagse Strijd tussen de leerjaren 1 t/m 4
waarbij het gaat om onze creatieve talenten!
De 2e editie van de Schoolstrijd, dit jaar op 8, 9
en 10 Maart, was daarom ook een groot succes.
Twee dagen lang hebben we ons op onderdelen
als Cabaret, Toneel, Tekenen en Debat bewezen.
Ook videoclips en mode-outfits maken bleken
ons goed af te gaan.
De Schoolstrijd 2005 werd geopend met de
Mascottepresentatie. Op dit onderdeel mochten
we onze Mentoren omtoveren tot Historische figuren.
Met als gevolg dat je op 8 Maart Bob
Marley, Cupido en Jezus druk pratend door de
gangen zag lopen terwijl leerlingen koortsachtig
na zaten te denken welke figuur nou welke leraar
was. Na dit gezamelijke onderdeel verspreidden
alle leerlingen zich door de school om mee te
doen of aan te moedigen bij de verschillende
onderdelen. Alle klassen waren fanatiek (wat wil
je, met zo'n gigantische beker) en daardoor hing
er een goede sfeer. Op donderdag was de
Grande Finale in de Gymzaal waar de leukste dingen
nog een keer voor de hele school werden
opgevoerd. Vooral de Carwash-videoclip van 1B,
de Modeshow met de Beatles en Elvis van 4A en
de elektrische gitaar van Matthias(2C) waren erg
leuk om nog eens te zien.Tijdens de finale werd
natuurlijk ook de Winnaar van de Schoolstrijd
bekendgemaakt; Klas 2C met 176 Punten!!
We hebben genoten toen we naar voren mochten
komen en lachend naar de teleurgestelde
gezichten konden kijken. Al met al was de
Schoolstrijd 2005 erg geslaagd en dat hebben we
voor een groot deel te danken aan Meneer
Nieuwehuijse.
Hopelijk komt er ook een Schoolstrijd 2006 want
we moeten natuurlijk wel bewijzen dat wij, USGers
echt niet alleen maar goed zijn in Tv kijken en
iniedergeval drie dagen per jaar erg creatief kunnen
zijn.
Willemijn Brouwer (2C)
Het einde van de telefooncirkel?
Sinds augustus 2002 is mevrouw Taat als
directeur verantwoordelijk voor het USG. In het
laatste jaar van de heer Marcelis (voorganger van
mevrouw Taat) was besloten tot het overgaan
van gebruik van monitoren en alles wat daarbij
hoort (website).
Nieuwe mensen brengen veranderingen met zich
mee en wij zijn als ouders benieuwd welke veranderingen
sinds haar aantreden voor ons zichtbaar
zijn geworden.
Het logo van de school wijzigde in belangrijke
mate. Weliswaar bleef een afbeelding van "de discuswerper"
onderdeel uitmaken van het logo,
maar met name door het gebruik van veel meer
kleuren was het toch een opvallende verandering.
Je vindt het nieuwe logo wel of niet mooier dan
dat van voorheen, maar over smaak valt nu eenmaal
niet te twisten.
Een andere opvallende verandering was dat de
handgeschreven roosterwijzigingen in de hal van
de school (die per dag de stand van zaken weergaven)
werden vervangen door monitoren op
meerdere plaatsen in het schoolgebouw. Deze
monitorbeelden met de roosterwijzigingen kunnen
ook weer op de website worden bekeken.
5

6
En dan komen we nu bij toch wel de belangrijkste
wijziging sinds het aantreden van mevrouw Taat
en dat is de wijze waarop wordt omgegaan met
de website, namelijk veel gebruiksvriendelijker.
Een aantal voorbeelden:
- Wat leuk om vrijwel meteen na bepaalde
activiteiten op school een verslag hiervan te
kunnen lezen op de website, met foto's en al
zelfs.
- Ouders kunnen zich van up-to-date informatie
voorzien; zo zijn op de website samenvattingen
te lezen van de gegeven informatie op ouder
avonden (meestal per leerjaar).
- De site wordt per dag wel door 1400 bezoekers
bezocht!
- Buitenstaanders solliciteren spontaan na lezing
van de site omdat men enthousiast is geraakt
en denkt: "daar wil ik wel werken".
- De school heeft een prijs ontvangen voor de
website.
- Collega-scholen nemen met het USG contact
op naar aanleiding van de info op internet.
- Wat heerlijk dat je niet eerst naar school hoeft
te gaan om te zien of er roosterwijzigingen zijn,
met tevens het risico dat je een uur moet
hangen in de kantine bij het uitvallen van een
lesuur. Zal dit medium over enige tijde het ver
schijnsel "telefooncirkel" definitief vervangen?
We wachten het af.
Illustratief is het volgende emailbericht, in april
van dit jaar ontvangen van een ouder van een
leerling uit groep acht.
Geachte heer/mevrouw,
Ofschoon mijn zoon in eerste instantie niet voor jullie
school gekozen heeft (en gezien de over-aanmelding
dus ook wel niet bij jullie terecht zal kunnen),
wil ik graag mijn complimenten geven voor de
wijze waarop het USG communiceert, via brieven,
brochures en website. De website wordt tenminste
gebruikt waarvoor hij bedoeld is: up to date informatie.
Echt klasse. Jullie steken met kop en schouders
boven de andere middelbare scholen in Utrecht
uit.
Met vriendelijke groet, I.v.L.; een moeder van een
achtste-groeper.
Dat internet als informatiebron een steeds belangrijker
plaats inneemt in onze maatschappij is
ook mij natuurlijk niet ontgaan. Ik ben er echter
niet zo handig in de jongeren van nu. Dit nieuwe
medium is voor mij (nog) niet een vanzelfsprekendheid;
zoiets moet groeien en wennen.
Zo is het nog maar sinds kort dat ik vind dat de
computer thuis toch wat meer binnen handbereik
(in de huiskamer?) moet komen, omdat het
checken van E-mail toch eigenlijk net zo gewoon
zou moeten worden als het dagelijks lezen van de
post. Was er eigenlijk al een website toen ik voor
het eerst kennis maakte met het USG nu ruim 6
jaar geleden? Ik denk het wel maar van de
mogelijkheid om mij via internet van informatie te
voorzien maakte ik op dat moment geen gebruik.
Dát zou ik nu anders hebben gedaan, en zo zie je
maar dat het fenomeen internet langzaam maar
zeker terrein wint, zelf bij mij als "ouwetje".
Hoe dan ook: de jongeren van nu hebben in het
geheel geen last van gewenningsverschijnselen.
Ze wandelen over het internet en doen alsof het
hun broekzak is.
Maar of de school internet ook als educatief
medium stimuleert is mij nog niet duidelijk
- Kan het zijn dat men er in de lagere klassen al
méér mee werkt, bijvoorbeeld omdat nieuwe
lesmethoden (waar je met een nieuwe lichting
scholieren mee kunt starten) intensiever
gebruik maken van de mogelijkheden van inter
net?
- Kan het zijn dat de ene docent hier al wel
gebruik van maakt en een andere (nog?) niet?
Docenten zijn toch ook mensen nietwaar, nou
ja ik hoop dat u begrijpt wat ik bedoel.
Sinds enige maanden heeft mijn zoon nu ook een
eigen E-mail adres van het USG ontvangen.
Wat hij daarmee kan, hoe de school wil dat hij
het gebruikt, het lijkt allemaal nog niet zo
duidelijk. In ieder geval is het nu mogelijk dat de
leerlingen hun opdrachten en scriptiebestanden
via dit emailadres aan elkaar kunnen doorgeven.
Dat hoeft nu niet meer met het eigen vaak ontoereikende
hotmailadres.
Erik Kamerbeek licht, elders in deze Vox, het
gebruik van de school-emailadressen toe.
De VOX redactie vraagt zich regelmatig af of het
verschijnen van een krantje nog wel de meest
geëigende vorm is om met u als ouders van USGleerlingen
contact te hebben en u van informatie
te voorzien. Ik ben zo vrij om mijzelf, met mijn
vallen en opstaan als internet gebruiker, als voorbeeld
te stellen en dan kom dan tot de conclusie

dat dit papieren medium op dit moment althans
nog steeds onontbeerlijk is. Laat anders uw
mening eens horen middels een schrijven aan de
redactie!
Mevrouw Taat en alle anderen die hier (mede)
vorm aan gaven, wil ik in ieder geval complimenteren
met de enorme voortvarendheid
waarmede bovengenoemde zaken zijn opgepakt.
Jelly de Jong-Mulder.
Webm@il
Sinds kort hebben alle leerlingen (net als alle
docenten overigens al langer hebben) een emailadres
via school. Dit is een zogenaamde 'webmail',
dat wil zeggen dat leerlingen vanaf iedere
computer met een internetverbinding kunnen
mailen (net als bij Hotmail, dat veel leerlingen
hebben). Wij hebben leerlingen dat e-mailadres
gegeven omdat het handig is om in de veelvuldige
contacten tussen leerlingen over opdrachten,
werkstukken, enz. een e-mailvoorziening te
hebben.
Onze hoop en bedoeling is dat leerlingen dit email-adres
zoveel mogelijk voor schoolzaken
ge-bruik-en en hun privé e-mailadres zoveel
mogelijk voor andere zaken.
De school e-mail heeft een ruimte van 10 MB,
zodat leerlingen daar schoolbestanden kwijt kunnen.
Uiteraard is het niet bedoeld voor mp3'tjes
en dergelijke. Leerlingen zijn verantwoordelijk
voor het gebruik van hun school e-mail. Wij
hopen dat deze voorziening, in een tijd dat voor
leerlingen de computer een vanzelfsprekend hulpmiddel
is, van nut is.
Overigens kan de e-mail ook via een mailprogramma
zoals Outlook of Mozilla worden
gebruikt. Bij het aanmaken van een mailaccount
moet dan worden gekozen voor het servertype
'IMAP' en bij de in- en uitgaande mailserver moet
'mail.usgym.nl' worden ingevuld.
Erik Kamerbeek
Organise a weekend for two
in Londen (webquest)
Met een budget van £ 300 (excl. reiskosten) een
weekend naar Londen.
Dit is de opdracht waaraan de derde klassen
vanaf half januari tot eind maart hebben gewerkt
voor Engels. In groepjes van vier hebben de leerlingen
ongeveer 6 lessen kunnen werken in lokaal
20 (computers) aan de vrij gedetailleerde
opdracht : accommodation, art gallery, historical
place, museum, film, Indian restaurant, a play, visit
to a pub. Verder gaven we ze enkele nuttige
internet websites waar veel informatie te vinden
was.
Iedere groep maakte vervolgens een reisbeschrijving
met alle details en gaf daarover uiteindelijk
een presentatie voor de klas (alles in het
Engels natuurlijk). Gauw werd duidelijk dat ze dit
een leuke opdracht vonden: "mogen we hier ook
thuis aan werken?" Ook waren de leerlingen vaak
meteen aan het begin van zo'n les al druk bezig in
lokaal 20, nog voordat de docent er was.
De rol van de docent is bij zo'n les in lokaal 20
vooral rondlopen, vragen beantwoorden, en zorgen
dat ze op tijd hun gegevens opslaan (hotmail
of school webmail adres). Soms een groepje (jongens)
terug brengen op het rechte pad nadat zij
drie lessen vergeefs bezig geweest zijn met
proberen binnen het budget toch met een Ferrari
van het hotel naar de 'gay bar' te komen. Soms
een groepje (meisjes) prijzen dat binnen een half
uur een hotel heeft op loopafstand van het hotel
7

8
en het restaurant.
Dit alles resulteerde in
mooie werkstukken
(ook posters) en presentaties.
We hebben veel
gehoord over The Big
Ben, een River Cruise, The London Dungeon,
Buckingham Palace en the London Zoo. Details
zoals over 'shaving points' in het hotel, alle biersoorten
van een pub en dat de Tower Bridge een
'nice building' is spraken helaas wat minder tot de
verbeelding. Een enkele groep deed een dia presentatie
met de beamer en deelde flyers uit als
echte travel agents.
Onze leerlingen hebben zich door deze opdracht
uitgedaagd gevoeld en een leuke prestatie
geleverd, onderhand veel geleerd over London
en veel Engels gelezen, geschreven en gesproken.
Een virtuele reis! En zo'n webquest hoef je echt
niet zelf te maken, het wemelt ervan . . . .
Namens de sectie Engels
Mirjam Werkhoven
Aan 't einde van den
gymnasiumtijd
Zoo is dan eindelijk de laatste tijd aangebroken.
Toen ik als jochie van twaalf mijn intree
deed wist ik eigenlijk nog niet wat dit wel betekende
en soms is 't mij nu nog niet recht
duidelijk. Er was een geheimzinnig iets in mijn
leven gekomen, dat mij ertoe noopte naar 't gymnasium
te gaan en zoo is 't dan geschied. In 't
eerst voelde ik mij er niet erg thuis, ik kende er
zoo weinig jongens, en daar ik mij erg moeilijk
aansluit, duurde het langen tijd, voordat ik eigenlijk
vrienden begon te krijgen. De anderen stonden
er heel anders voor dan ik. Zij kwamen allen
meest van dezelfde school en waren al gezworen
kameraden. Dat zoo'n vriendschapsband, vooral
hier in Utrecht niet gauw verruild wordt, is te
begrijpen.
Duurde in 't begin de tijd nog lang en kon
ik mij niet voorstellen dat ik groot zou zijn en in
de hoogste zou klas zitten, na een paar jaar
begon de tijd sneller te gaan, zoo snel zelfs dat ik
hem niet kon bijhouden.
Nu zit ik dan in 't laatste jaar, zonder dat
't mij eenige moeite gekost heeft om 't zover te
brengen. Dat dit bepaald goed voor me is zou ik
niet durven beweren. Door altijd zonder veel te
werken over te gaan, ben ik 't werken afgeleerd
en 't mij niet makkelijk vallen hier weer [den] slag
van te krijgen. Ook is 't mijn karakter niet bijster
ten goede gekomen, daar ik voor alle moeilijkheden
uit den weg ga, in plaats van er weerstand
aan te bieden.
Ik ben nu van plan flink te gaan werken
voor 't eindexamen, eigenlijk niet voor 't examen,
maar om dan toch iets te weten als ik van 't gymnasium
kom. Men zal kunnen zeggen, daar had je
ook wel wat eerder mee kunnen beginnen, wat ik
dan volkomen eens ben met den opmerker. Maar
't spreekwoord : "Beter halve gekeerd dan ten
heele gedwaald", bestaat ook nog. Nu zal echter
de grote vraag zijn of 't mij zal lukken.
Als ik mij niet vergis is 't doel van 't gymnasium,
behalve om iemand wat kennis bij te
brengen, ook om karakter te vormen, doordat
men een hoeveelheid moeilijke leerstof te doorworstelen
krijgt. Bij mij is 't dan niet erg geslaagd
en dat vind ik jammer.
Anderen hunkeren ernaar om van
"school" af te zijn, maar ik voel dat helemaal niet
zoo. Anderen weten precies wat ze worden
willen, ik niet. Door deze en andere dingen voel
ik me heel anders, sta ik als 't ware buiten de klas.
Als ik dan straks eindexamen gedaan heb, ben ik
van 't gymnasium af. Wat dat precies wil zeggen
kan ik mij nog niet goed voorstellen. Zal het mij
meer vrijheid brengen of zal ik in mijn vrijheid
beperkt worden? Ik weet het niet.
E. Lambers
Egbert Lambers was van 1918 tot 1924 leerling op
het Stedelijk Gymnasium. De school was toen nog op
het Janskerkhof. Na zijn studie heeft hij eerst
bouwkunde gestudeerd, maar dat beviel hem niet.
Daarna ging hij medicijnen studeren en werd huisarts
in De Meern. Hij werd 95 jaar oud.
Marjolein Bransen, 5a

Conrector, motorzager, grootvader: Frank Verwoerd
De man die zich als jonge docent stellig had voorgenomen om vijf jaar te blijven en dan weer verder te
gaan, is nu al meer dan vijf en twintig jaar aan het Utrechts Stedelijk Gymnasium verbonden. Aanvankelijk
als docent aardrijkskunde en later - tot op de dag van vandaag - als conrector. Altijd bezig is hij, en altijd
goed voor een gulle lach. Wie is nou eigenlijk die mijnheer Frank Verwoerd? Uw verslaggeefster vroeg het
hem.
"Voordat ik ging lesgeven in het voortgezet onderwijs was ik onderwijzer in het toenmalig lager onderwijs,
in Alphen a/d Rijn," vertelt de conrector, "op het laatst was ik er hoofd. Ik zag dat mezelf niet de rest
van mijn leven doen; moeten ze in de derde klas - zo werd groep vijf toen nog genoemd - met balpen of
met vulpen schrijven? Dat soort vragen". De hoofdonderwijzer concludeerde dat hij voor het lager onderwijs
niet écht geschikt was, en ging op zoek naar iets interessanters. Om te beginnen werd dat een vervolgstudie,
náást zijn werk als hoofdonderwijzer. "Wiskunde, scheikunde of aardrijkskunde zou het moeten
worden. Daar heb ik lang over nagedacht. Nu had de studie aardrijkskunde aan de Universiteit Utrecht
wat gunstiger tijden; er was onder andere college op woensdagmiddag en daar kon ik dan compensatie
voor krijgen. Daarom heb ik aardrijkskunde gekozen". Mijnheer Verwoerd herinnert zich dat de parttime
studenten - die náást hun werk studeerden - alle steun van de Universiteit kregen. De instelling had het
standpunt dat het om mensen ging die al werkten en vaak al een gezin hadden. Ze wilden iets bereiken en
werden daarin tegemoet gekomen. "Voor ons bestond toen het studiehuis al", vertelt de heer Verwoerd.
"Er werd verwacht dat wij heel zelfstandig werkten".
"Toen ik ging solliciteren naar een baan als
docent in het voortgezet onderwijs kon ik
kiezen uit wel drie banen", gaat mijnheer
Verwoerd verder, "maar dat is niet zo gek; ik
had immers al onderwijservaring en ik was fulltime
beschikbaar. Goh, dat soort mensen
hebben we nu nog steeds graag, jonge ervaren
krachten!" De eerste jaren bij het Stedelijk
herinnert hij zich als zwaar. "Overdag had ik
mijn werk op school met alles wat erbij hoorde:
nakijken, lessen voorbereiden. Daarna begon
mijn studie en dat moest strak gepland want ik
had inmiddels óók een gezin. Alleen op zaterdagavond
was ik vrij. Ik zou het niemand aanraden….."
Van de werkweek op Terschelling is de heer Verwoerd destijds mede-bedenker geweest. "Ja", herinnert hij
zich, "de sectie biologie organiseerde in die tijd jaarlijks een dagje Limburg. Zo'n themadag leek mij voor
aardrijkskunde ook wel leuk, maar wat was dat een reis! En dat voor een dag! Nu had de biologiedocente
familie op Terschelling, en zodoende is al brainstormend een weekje Terschelling ontstaan. Oorspronkelijk
was deze excursie voor de tweedeklassers bedoeld, maar we doen het nu met de eerste. Nog steeds vind
ik het één van de leukste werkweken hier op school".
Als conrector is mijnheer Verwoerd verantwoordelijk voor alle beheerszaken. Aanvankelijk was dit goed
te combineren met het docentschap; in het begin waren zaken als financiën en beheer immers niet zo complex,
en die vonden bovendien buiten de school plaats. De gemeente regelde alles; met geld had een school
een jaar of vijftien, twintig geleden niet zoveel te maken. Was er een docent ziek? Dan zocht je een vervanger.
Het salaris werd ergens bij de gemeente geregeld. Nu is het zo dat de gemeente de school een zak
9

10
geld overhandigt. Daar moet alles van gebeuren: salarissen betalen, gebouw onderhouden, onderwijs geven,
meubels vernieuwen, schoonmaken, de energienota betalen. Mijnheer Verwoerd managet dat, óók de
onderhoudsplanning en het beheer. Welke eigenschappen komen hem daarbij goed van pas? "Ik kan over
het algemeen wel goed met mensen overweg en dat is een voordeel. Van de schoolleiding heb ik de meeste
contacten met aannemers, schilders, het schoonmaakbedrijf, de gemeente. Onderhandelen vind ik leuk, het
werken naar het compromis".
"Kijk, wij willen natuurlijk voor een dubbeltje op de eerste rang zitten en de ander wil zijn product leveren,
tegen een goede prijs. En dáár dan de tussenweg vinden, zonder dat je ongenoegen krijgt".
De conrector geeft aan dat hij erg hecht aan goede relaties met leveranciers. "Als het die mensen duidelijk
is dat je het goed met ze meent, komen ze óók voor een flutklusje, en dan willen ze dat óók op een rottig
tijdstip komen doen, bijvoorbeeld op de vrijdagmiddag".
Heeft hij, nu hij geen les meer geeft, ook nog wel met leerlingen te maken? "Jazeker, ik registreer de absenties
in de bovenbouw". Breed lachend vertelt hij dat hij dus niet het beste volk over de vloer krijgt! De spijbelaars,
de kinderen die een briefje zijn vergeten, of de kinderen waar het thuis niet lekker loopt. "Boos?
Ach welnee. Ik word niet warm of koud hoor, van een scholierenstreek. Ik heb zelf immers drie zoons? En
dat waren niet de braafsten - ik mag wel zeggen: integendeel!"
"Waar ik écht niet tegen kan, dat is onrechtvaardigheid. Dan word ik écht gallisch boos! Bijvoorbeeld: de
één leutert tegen een ander over "Verwoerd die dit of dat heeft gezegd of gedaan", terwijl dat niet zo is.
Dán word ik boos. Ik ga dat dan altijd wel uitpraten. In al die jaren is het twee of drie keer gebeurd dat
iemand aan het andere einde van de gang tegen mij zei: volgens mij was je boos! Dáár was het te horen!
Maar dan ging het om een kind dat echt het bloed onder mijn nagels had weggehaald. Ik vind overigens dat
je dat soort uitbarstingen heel spaarzaam moet houden. Dan maakt het tenminste indruk". Het leuke is, zo
vertelt de heer Verwoerd, dat er regelmatig leerlingen, óók voormalig zondaars, bij hem langskomen
"zomaar, nergens voor". Om een praatje te maken.
Heeft die drukbezette man wel tijd voor hobby's? Heeft hij eigenlijk een hobby? "Eéntje maar?" Klussen -
"daar heb ik niet zoveel tijd voor", sport - "eigenlijk alle sporten wel", een verzameling van ruim tweehonderd
Parker pennen - "rollerpennen of vulpennetjes" - die het allemaal doen, en die allemaal een reclameopdruk
hebben. "Ja, er móét reclame op staan!". "Verder ben ik dol op lezen; daar komt het jammer genoeg
te weinig van. Maar als ik eenmaal begin, houd ik ook niet meer op! Ik ben een lezer die het boek uit wil
hebben. Tot diep in de nacht, maakt niet uit. Gewoon in één keer". Dikke boeken, vertelt hij, probeert hij
te bewaren voor de vakantie. Als dat lukt gaat hij ermee zitten en ziet of hoort dan niets meer van zijn
omgeving. "Een auteur waarvan ik graag lees is Dan Brown. Dit is een thrillerauteur die ware feiten en echt
bestaande organisaties in zijn verhalen verwerkt, en daar fantaseert hij dan wat bij. Vorig jaar zijn we met
collega's naar Rome geweest, om de reis voor de vijfdeklassers voor te bereiden. Eén van de laatste boeken
van Dan Brown speelt zich daar af. Het Pantheon, het Vaticaan, op alle plekken waar we zijn geweest. Dat
vond ik erg leuk".
Verrassend: "Ik ben ook vrijwilliger in het bos, ik
ben gecertificeerd motorzager. Dat doe ik op
zaterdagochtend, elke veertien dagen. Eigenlijk
hoor je dan uit te slapen, maar goed. Wij
motorzagers dragen speciale beschermende
broeken; er hangen van die kevlar draden in.
Mocht de zaag erin slaan, dan staat deze binnen
een seconde stil. Wij hebben dat ook wel eens
getest hoor. Het mocht van de instructeur,
máár, zei hij, daarna halen jullie de zaag uit elkaar!
Inderdaad konden wij naderhand die draden
uit de zaag gaan zitten peuteren"..
"We dragen laarzen met stalen neuzen en

houten zolen. Wij hebben er dus geen last van als er een boomstam op je voeten valt en dat gebeurt
gewoon wel eens. Hooguit komt je laars ergens vast te zitten, maar daar heb je dan weer een zaagmaatje
voor, die je eruit kan halen. We hebben ook een helm met vizier en oordoppen. Handig, want de zaag
maakt een geweldige takkeherrie! Een motorzaag is een link apparaat hoor".
Waar gebeurt dat zagen? "Dat doe ik in de bossen rond Veenendaal. Ik vind het helemaal niet erg als dat
in de VOX komt, daar komen de USG-ers toch niet. Het is altijd op landgoederen van particulieren of in
houtwallen van de gemeente. Heel bijzonder, want die gebieden zijn niet opengesteld voor publiek. Je ziet
er dan ook nogal eens bijzondere dieren: een ree of een vos, of een zeer zeldzame zwarte specht".
"Officieel werk ik fulltime, maar sinds drie jaar heb ik een BAPO dag. BAPO staat voor Bevordering
Arbeidsparticipatie Ouderen, mooi hè? Dat betekent dat je vrije tijd mag kopen. Je koopt je - als je 56 of
ouder bent - een dag vrij, als het ware. Ik wou dat wel. Sinds kort besteed ik die dag ook echt aan dingen
voor mezelf, in het begin niet. Op die dag ging ik dan mijn werk sorteren en e-mails beantwoorden, maar
ja, daar heb je zo'n dag niet voor. Op die dag moet je je auto wassen, of fietsen of winkelen of wandelen in
het bos. Nadat ik een tijdje erg ziek ben geweest, deed ik op die dag overdag niets meer aan school. 's
Avonds na het eten gaat het wel eens mis ja, dan kijk ik wel eens even of ik niet weer vierentwintig e-mails
heb".
"Vroeger dacht ik altijd," vertelt mijnheer Verwoerd, "dat het ophield na je pensioen. Ik dacht: dan zit je
achter de geraniums, en wat moet je dan?" Hij vertelt dat hij een paar maanden niet heeft mogen werken,
vanwege hartklachten. In die tijd had hij zich nog geen seconde verveeld, en daarom was de beslissing snel
genomen toen hem de mogelijkheid werd geboden om een BAPO-dag te nemen. "Ik heb tijdens mijn ziekteperiode
- toen ik dus gedwongen stil zat - ontdekt dat ik zo'n dag wel kon gebruiken".
Al ruim twee jaar geniet de conrector enorm van het gezelschap van Fidel Verwoerd - zijn kleinzoon. Kort
geleden is daar kleindochter Merel bij gekomen. Hij stráált van trots, en tegenover mij zit plotseling een
opa. "Mijn kleinzoon is autofanaat", vertelt hij "hij kent alle automerken uit zijn hoofd en hij kent ook al heel
veel onderdelen: de koplamp, het wiel. Het jongetje is ook nog eens dol op autorijden". Van zijn opa heeft
Fidel een elektrisch motorfietsje gekregen. "Daar is hij eigenlijk nog iets te klein voor", vindt de grootvader,
"maar ik vond het zélf zo leuk. Bovendien," zo gaat hij verder, met een grijnsje, "heb ik er geen last van.
Het is namelijk een politiemotor en er zitten wel drie sirenes op!"
In 2008 hoopt de heer Verwoerd met pensioen te gaan. Fidel is dan vijf. "Ik denk dat ik dan meer tijd aan
mijn kleinkinderen zal besteden, want dat vind ik gewéldig", zo vertrouwt hij mij toe; "Fidel en Merel zijn
de kindertjes van mijn oudste zoon en ik heb nóg twee zoons….. die moeten nog!"
Majne van de Merwe
Rectificatie
In de VOX van november 2004 heeft ondergetekende
verslag gedaan van een ouderavond,
waarbij ik de gegeven informatie op een onjuiste
wijze heb vertaald. Dat is erg vervelend en levert
misverstanden op. Ik heb het USG hierover
dan ook mijn verontschuldigingen aangeboden.
De school heeft de direct-betrokkenen zijnde de
ouders van de leerlingen van de huidige 3e klas
hierop persoonlijk een brief (van 6 december
2004) gestuurd om een en ander recht te
zetten.
Als u wilt weten hoe het wél precies zit met de
vakken die wel of niet terugkomen in de 4e klas,
dan kunt u het volgende doen;
- U kunt een kopie van de brief van 6 december
2004 bij ondergetekende telefonisch opvragen
onder tel no. 030-2889876.
- U kunt de schriftelijke informatie die op de
ouderavond is verstrekt lezen of uitprinten via
internet en wel als volgt:
Ga op internet naar www.usgym.nl
Klik als volgt verder open:
11

12
- ouders
- samenvattingen informatieavonden
- samenvatting informatieavond 3e klas.
Sorry voor het misverstand.
Jelly de Jong-Mulder.
World Schools Debating
Championships’
Zondagochtend zijn Robin Blijde en ik terug
gekomen van de '2005 ConocoPhillips World
Schools Debating Championships'in Calgary,
Canada. Maandag waren we weer op school te
vinden hoewel nog uitgeput van de lange reis en
de vele avonturen.
Op de 'Dutch Schools Debating Championships'
werden uit alle deelnemende teams 6 leerlingen
geselecteerd die doorgingen naar de selectie voor
'World Schools Debating Championships'. Uit
deze 6 debaters zouden na een aantal weken
trainen met proffesionele trainers 4 kandidaten
gekozen worden om Nederland te vertegenwoordigen
op de wereldkampioenschappen in
Canada. Robin en ik waren 2 van die 6 debaters.
Onze trainers waren: jeannette Baljeu, Martijn
Cosijn en Daniel Okma. Zij hebben al meerdere
malen trainingen georganiseerd voor de Tweede
Kamer en Jeannette is al 6 jaar coach van het
Nederlandse team.
Na ongeveer 2 maanden hard trainen, stellingen
voorbereiden, nieuws bijhouden, onderzoek ver-
richten en Engels praten werd duidelijk dat Robin
en ik beiden door zouden gaan naar het WK in
Calgary!
De andere twee deelnemers waren Eva Spoor, uit
Bergen op Zoom, voor wie het de vierde deelname
aan het WK zou worden. En Brady
Donohue, van oorsprong Canadees maar vanwege
haar vaders baan als onderwijzer op de
Canadese militaire school in Brunssum al 4 jaar
woonachtig in Nederland.
We hebben ontzettend genoten van deze ervaring.
Het toernooi was ontzettend goed georganiseerd.
Er waren meer dan honderd vrijwilligers
die overal mee hielpen, we verbleven in een
prachtig hotel, we werden overal waar we kwamen
gastvrij en zelfs met eerbied ontvangen en
we hadden een ontzettend leuk en veelzijdig
programma.
Over het algemeen werd eigenlijk met name
duidelijk dat het WSDC geldt als een prestigieus
en bekend toernooi in het buitenland. In
Nederland wordt er nog nauwelijks aandacht aan
geschonken hoewel iedere deelnemer van
Australië bijvoorbeeld persoonlijk door de minister
van Buitenlandse Zaken gefeliciteerd was! Een
jongen kwam zelfs in de krant omdat hij gekozen
was als reserve (!) debater! Leuzen als 'Welcome
Future World Leaders' bevestigen het vermoeden
(hoewel een beetje optimistisch).
We hebben dus deel mogen nemen aan en
mogen genieten van debatten van hoog niveau.
We hebben kennis mogen maken met de
Canadese cultuur en met hun gastvrijheid.
We hebben veel nieuwe vriendschappen
opgedaan met mensen afkomstig van over de
hele wereld. Bovendien belandde Nederland
voor het eerst hoger dan de 30ste plaats en wel
op de 19e plaats!
We hebben hard gewerkt en ontzettend veel
geleerd, maar ook plezier gehad en genoten van
deze unieke ervaring waar we in de toekomst
ongetwijfeld nog veel aan zullen hebben. Hopelijk
op naar Wales 2006!
Victoria Wiertz,
klas 6C Utrechts Stedelijk Gymnasium

Daar komen de Chinezen
Steeds vaker worden we erop geattendeerd dat Azie rond 2050 economisch het machtscentrum in de
wereld zal gaan worden. In zijn nieuwste boek 'Megatrends' voorspelt Adjiedj Bakas, een bekende
Nederlandse trendwatcher, deze machtsverschuiving ook. Hij ziet de chinese invloed reeds in onze westerse
cultuur opduiken in schoonheidsidealen van fotomodellen en actrices, in gerechten, in de stijgende
belangstelling voor bijvoorbeeld Feng Sui-ontwerpregels binnen de interieurarchitectuur.
Hij doet tijdens een interview met de NRC de volgende opmerkelijke uitspraak: 'jongeren kunnen beter
Chinees en Hindi dan Grieks en Latijn leren.' Dit is een prognose die het Gymnasium op z'n grondvesten
laat trillen. In ieder geval was deze uitspraak voor mij uitdagend genoeg om bij stil te staan.
Hoeveel waarheid of wijsheid zit er in deze gedachtengang.? Hoe vooruitziend en verstandig is het om
reeds op de middelbare school te beginnen met het aanleren van de chinese taal, zodat jonge Nederlanders
carriere kunnen maken in het buitenland, of een brugfunctie kunnen vervullen tussen de twee culturen?
Ik vind dit een opwindende denkexercitie. Als het gymnasium deze internationaal georienteerde studenten
niet aanlevert, welke opleiding kan hier dan wel op inspringen? Chinees is tenslotte niet 1,2,3 te leren en
de universitaire studieperiode is daar niet op berekend. Daarbij gaat het natuurlijk niet alleen om het aanleren
van een taal, maar om het begrijpen van het aziatische culturele erfgoed, hun waarden en normen.
Tot nu toe heeft het westerse onderwijssysteem zich gebaseerd op de denkwereld van de klassieken. Onze
christelijke cultuur is er op gestoeld. De rationele en democratische waarden van de Oudheid waren zeer
goed verenigbaar met de egalitaire denkwijze van het christendom. Plato en Jezus bijten elkaar niet. Maar
door de secularisatie van de samenleving en de komst van een multiculturele samenleving is het minder
logisch zich binnen het onderwijs nog steeds op de christelijke ethiek te baseren.
Wanneer je globaler kijkt zijn er meerdere eeuwenoude filosofische tradities die hoogstaande culturen
hebben voortgebracht, zoals China en India, met ieder voor zich waardevolle grondbeginselen Daarbij
moeten we ons realiseren dat onze eigen hedendaagse cultuur door de toevloed van onsamenhangende
beelden in de massamedia en tanende waarden en normen snakt naar een nieuw fundament. Dat zal ook
de reden zijn voor onze interesse in de eeuwenoude Chinese cultuur, zoals dat door mensen als Bakas
wordt gesignaleerd. We moeten natuurlijk wel bedenken dat deze interesse uit een puur nostalgisch verlangen
voortkomt, een trend zoals we ook in de jaren zestig gekend hebben ten aanzien van de Indiase cultuur.
Toch moet gezegd worden dat deze openstelling voor Oosterse denk- en leefwijzen onze cultuur
enorm verrijkt heeft. Waarom zou dat nu ook niet het geval zijn? Intensievere kontakten met deze nieuwe
handelscentra zullen onontkoombaar zijn, maar ook profijtelijk. We moeten wel door de romantiek van
het oosterse en exotische heenkijken en niet vergeten dat China ook een eigen recente geschiedenis gehad
heeft die qua impact en traumatisering vergelijkbaar is met Duitsland's Nazi-verleden.
Zou je werkelijk studenten willen toerusten om het China van nu te kunnen doorgronden dan kan je niet
in nostalgie blijven steken. Dit memoreer ik om mijn eigen aanvankelijke enthousiasme voor het idee om
Chinees voor het Grieks te verruilen een beetje te temperen. Je kan voorts tegen dit idee inbrengen dat
het nogal opportunistisch is om je je met toekomstige handelspartners te identificeren. Een schamper
gezegde luidt: wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Toch maak ik me
sterk voor een discussie over het ideale onderwijsaanbod voor de toekomst
vanuit de behoeften die het werkveld voorziet.
Tenslotte is het de bedoeling dat het gymnasium wereldburgers opleidt. Met
andere woorden: welke rol heeft het leren van Grieks en Latijn nog in het perspectief
van deze kantelende machtsverhoudingen? Ik zou het niet vreemd vinden
als de gymnasia zich herorienteren op hun speerpunten. Heel goed zou de
13

14
filosofieles in de toekomst de vergelijking van culturele
waarden als onderwerp kunnen hebben
terwijl er tevens een keuzevak chinees
toegevoegd zou kunnen worden wellicht in
samenwerking met andere gymnasia/VWO's in
de buurt.
Het zal trouwens wel een mooie mop zijn als in
navolging van het chinese schoolsysteem de 2-de
fase in de toekomst weer wordt afgebouwd en er
opnieuw klassikaal rijtjes opgedreund gaan
worden en oude teksten gereciteerd.
aiana iie aiada iooa
of misschien wel
Jopje Bakker
Afscheid van de heer
Lockefeer
In een vergadering van de VOX-redactie bereikte
mij het bericht dat de heer Lockefeer docent
klassieke talen, begin 2005 afscheid had genomen
van het USG in verband met (vervroegde) pensionering.
Hij had er blijkbaar zelf voor gekozen
om dit zonder veel tam-tam te doen, hetgeen
betekende dat er slechts in het docentencorps
aandacht is besteed aan dit feit. Hoewel wij de
wens van de heer Lockefeer natuurlijk willen en
zullen respecteren, hebben wij er toch behoefte
aan om middels een kort schrijven in de VOX
aandacht te besteden aan zijn afscheid, temeer
daar ik van mijn eigen kinderen positieve geluiden
hoorde over deze docent.
Wat voor docent was de heer Lockefeer eigenlijk?
Om een wat breder beeld te krijgen heb ik
een aantal oud-leerlingen hierover telefonisch
benaderd. Hieruit werd al snel duidelijk dat de
heer Lockefeer met name als mens zeer werd
gewaardeerd door de leerlingen. Men noemt hem
een hele aardige man; iemand bij wie je met vragen
altijd terecht kunt; een persoon die je nooit
voorbij zal lopen ook niet privé als je elkaar
bijvoorbeeld tegenkomt op het sportveld (bij
voetbal of hockey).
De heer Lockefeer is blijkbaar een man die
jongeren aanspreekt en die gemakkelijk benaderbaar
is. Ruzies in zijn klassen waren er dan ook
niet, want als er wel eens "wat was" werden
zaken uitgesproken. De USG-ers vonden dat de
heer Lockefeer veel vertrouwen had in zijn leerlingen,
soms zelfs wel eens een beetje teveel
……waardoor sommige leerlingen zelfs vonden
dat de klas de dienst uit maakte in plaats van
andersom…..
Dat is toch wel grappig om te horen dat leerlingen
achteraf vinden dat een docent eigenlijk
strenger had moeten zijn. Als ze dit echt gewild
hadden, dan heb ik nu de indruk dat dit zeker
bespreekbaar zou zijn geweest bij de heer
Lockefeer. Bovendien: ik heb alleen oud-USG-ers
gebeld (die ik kende via mijn zoon) en dan heb je
het over oud-leerlingen uit de 6e klas. Met een 6e
klas ga je ongetwijfeld anders om dan met "bruggers",
temeer daar de onderwijs filosofie in de
hogere klassen ook uitgaat van een grote mate
van zelf-werkzaamheid van leerlingen, als aanloop
naar verdere studie.
Niet onvermeld mag blijven de sportiviteit van de
heer Lockefeer, waardoor hij met name op
sportdagen een stimulerend voorbeeld was voor
jongeren.
De oud-leerlingen aan de telefoon hebben ook
zeer positieve herinneringen aan de heer
Lockefeer als mede-reisgenoot in Frankrijk,
bijvoorbeeld bij het maken van dagmarsen.
Opnieuw komt weer het beeld naar voren van
een aimabele man.
Al met al heb ik de indruk dat het USG binnen de
sectie klassieke talen alweer een veer heeft
moeten laten bij het afscheid van deze docent.
Mijnheer Lockefeer: u bent veel te actief om nu
op uw lauweren te gaan rusten, en dat is maar
goed ook. Wij wensen u en de uwen verder alle
goeds toe.
Jelly de Jong-Mulder.

Keulen voor de 5e klas
Op vrijdag 11 maart zijn de Duits12 clusters naar
de stad Keulen geweest. Een gezamenlijke reis
van de vijfde en de zesde klas, hoewel 's ochtends
de zesde klas in Bonn vertoefde om daar naar het
museum van de Duitse geschiedenis te gaan.
Later op de dag ging gingen zij ook naar Keulen
om nog even te kunnen winkelen.
De vijfde klas verbleef de hele dag in Keulen. Het
eerste onderdeel van het programma was de
dom van Keulen. Hier was het niet de bedoeling
om iets te doen in het teken van de Duitse taal,
maar het was zeker de moeite waard om hem
even geizen te hebben. De dom is aan hetzelfde
plein als het Römisch-Germanisch Museum, waar
we als tweede naar toe gingen. Hier kregen we
een rondleiding in het Duits over hoe de
Romeinen de stad Keulen gesticht hadden en hoe
deze er toen uit heeft gezien. Ook vertelde de
gids dat de twee hoofdstraten in de symmetrisch
gebouwde Romeinse stad nu nog steeds bestaan
en de drukst bezocht winkelstraten van Keulen
zijn. Daarnaast liet hij onder andere ook nog de
beroemde mozaïekvloer zien dat ontdekt is
tijdens de Tweede Wereldoorlog na een bombardement
van Engelse vliegtuigen. Hierna was
de mogelijkheid om ofwel direct de stad in te
gaan ofwel naar het Museum Ludwig (moderne
'De Dom van Keulen' kunst) te gaan. Dit tweede
museum vond ik leuker - we hebben onder
andere schilderijen van Picasso en Warhol gezien
maar ook bijvoorbeeld het Fietswiel van
Duchamp - omdat hier allerlei werken van
beroemde kunstenaars ten toon waren gesteld.
Vervolgens hebben we nog even wat gedronken
in het restaurant van het museum, samen met de
begeleidende docenten Dhr. Kers en Mevr.
Crump, om daarna tot het 'échte' werk over te
gaan.
In het kader van de spreekvaardigheid was het de
bedoeling een aantal inwoners van Keulen in het
Duits - uiteraard - te interviewen over verschillende
onderwerpen. Deze vragenlijsten hadden
we van te voren voorbereid in de les. Bovendien
hadden we sollicitatie gesprekken gevoerd om
het vragen en antwoorden c.q. improviseren in
het Duits nog extra te oefenen. Mijn groepje en
ik hadden als onderwerpen: 'verhouding
Nederland Duitsland', 'het scheidsrechtersschandaal'
en 'film en muziek'. Over het algemeen ging
het wel goed, dat wil zeggen, de inwoners van
Keulen gingen serieus in op ons huis-tuin-enkeuken-Duits.
Het leuke aan de gesprekken was
dat je wildvreemde Duitsers aan moest spreken
op straat en eigenlijk de hele tijd aan het
bedenken was hoe je bepaalde zaken moest
vertellen of vragen omdat het gesprek bij elk
persoon weer anders verliep. Je deed dus echt
een beroep op je eigen taalkennis en dat was
soms heel confronterend. Wel gezegd moet worden
is dat de mensen in Keulen heel vriendelijk
waren en steeds bereid om naar ons te luisteren.
Ter afsluiting van deze dag hebben de vijfde en de
zesde klas samen met de begeleiders nog in een
Duits-Italiaans restaurant gegeten. Al met al was
het dus een gezellige en interessante dag en ik
ben blij dat ik volgend jaar nog een keertje mag.
Wouter Reitsema
15