Collega: - OK Nieuws

zonder meer en eisten dat de directeur het verhaal persoonlijk
zou toelichten. ‘Terecht’, aldus Sluik. ‘Baanverlies heeft immers
gigantische impact op mensenlevens.’
Bij het optreden van de directeur stond Maurice met zijn neus
boven op fout één: deze bleef zich stug baseren op dezelfde
valse motivatie voor het ontslag. ‘Hij was zo nerveus dat het hele
schoteltje van zijn koffiekopje vol kwam te liggen met koffie
door het trillen van zijn handen. Mijn beginnersfout is dat ik na
afloop naar zijn kantoor op de zesde verdieping ben gegaan – ik
was er nog eerder dan hij met de lift – om te vragen waarom hij
niet eerlijk was geweest. Dat werd me niet in dank afgenomen.
Een paar dagen later zat ik vier verdiepingen lager.’
Maurice Sluik hecht nog steeds waarde aan openheid en eerlijkheid.
‘Ik heb wel geleerd genuanceerder te communiceren.
Dat wordt zeker als manager van je verwacht.’ Het onderlinge
contact tussen leidinggevenden en medewerkers (en tussen
collega’s onderling) vergelijkt hij wel eens met een politiek proces,
waarbij niemand gezichtsverlies oploopt. ‘Dingen uitpraten
op een zodanige manier dat mensen daarna samen verder
kunnen. Een win-winsituatie met een laag afbreukrisico.’
VOORUITLOPEN
Van een baan als projectmanager bij een ICT-organisatie
kwam Sluik in 2002 (voor zijn managementtraineeship) terecht
in de medische wereld. Eerst als projectleider ‘meerkeuzesysteem
arbeidsvoorwaarden’ en daarna als stafmedewerker
Informatievoorziening en Financiën in de klinische farmacie
van het Medisch Spectrum Twente.
‘In de warme sfeer van de zorgsector voelde ik mij vrijwel
meteen thuis. Maar er viel me ook iets op’, meldt hij met nog
licht hoorbare verbazing. ‘Ik bleek zakelijker dan de bedrijfscultuur
in het ziekenhuis. Ik zag echter ook dat de zorgsector
zich ontwikkelde. Eerlijk gezegd leek het alsof ik een beetje
op de zaken vooruitliep, en ik hoopte dat die voorsprong me
misschien van pas kon komen.’
Als ‘jonge hond’ – ‘ik ben inmiddels wat bezadigder, en
wat grijzer’ – had Maurice zeker de ambitie om vanuit zijn
staffunctie door te groeien. ‘Dat is de onuitgesproken wet in
de ziekenhuiscultuur: mensen van binnen gaan bij vacatures
voor. Dat vind ik ook logisch en eerlijk. Zij kennen de organisatie
immers veel beter dan een onbekende van buiten die
op hoog niveau instroomt en niet precies weet wat zich in de
lagere regionen afspeelt.’
Om zich goed voor te bereiden op de toekomst startte Sluik
de studie zorgmanager. Met succes. In het voorjaar van 2008
werd hij benoemd tot teamhoofd OK in het MST, verantwoordelijk
voor de chirurgie.
WAARSCHUWINGEN
Terwijl Maurice ‘apetrots’ rondliep omdat hij benaderd was
36 OK MANAGEMENT DECEMBER 2012
voor deze functie, werd in zijn directe omgeving sceptisch gereageerd.
‘Door collega’s werd ik gefeliciteerd, maar verder …
De reacties varieerden van een waarschuwend “oeh” tot zelfs
“gecondoleerd”.’
Maurice’ enthousiasme werd er niet minder om. ‘Gevoelsmatig
was ik er klaar voor. Bovendien had ik de organisatie in de
voorgaande jaren goed leren kennen, onder meer doordat ik
een tijdje lid ben geweest van de ondernemingsraad, als voorzitter
van de financiële commissie en vicevoorzitter van de
commissie Zorg. Dat is trouwens een algemene tip voor iedereen
met leidinggevende ambities: neem zitting in de OR, dan
leer je de organisatie kennen vanuit een ander perspectief.’
DOELTREFFENDE COMMUNICATIE
Wat het precies betekent om leidinggevende OK te zijn, leerde
Maurice Sluik in de praktijk. ‘Ondanks mijn flinke dosis enthousiasme
moest ik enorm wennen. Aan de medische terminologie,
het werken met de verschillende maatschappen en
de mondigheid in de bedrijfscultuur. OK-mensen zijn over het
algemeen extravert, to the point. Hun communicatie is doeltreffend,
en het doel heiligt alle middelen. Voor mij was het een
groot leerproces’, bekent hij.
Zelf is Sluik stapsgewijs in zijn nieuwe rol gegroeid. Begin
2010 maakte hij de overstap naar Streekziekenhuis Koningin
Beatrix te Winterswijk, als manager OK. Door ervaringen met
verbouwing, infectiepreventie, inkoop, dagcoördinatie en
vooral het team is hij inmiddels als ‘een vis in het water’ in
de ziekenhuiswereld. Soms bijna letterlijk. ‘Door de taak van
dagcoördinator zat ik in Winterswijk regelmatig in een glazen
ruimte, “de vissenkom”. Dat vergroot de directe betrokkenheid.
Als je ergens met je neus bovenop zit, leer je veel.’
LIJSTJES MAKEN
Vanaf begin 2011 werkt Sluik in zijn huidige baan: leidinggevende
zorgproces Anesthesiologie in het ZGT te Hengelo.
Onder die noemer is hij verantwoordelijk voor het anesthesiologische
proces: de anesthesie, holding, recovery en pijnpoli.
‘Terugblikkend lijkt het soms alsof jobhoppen voor mij een
doel op zich is geweest, maar dat is niet het geval. Ik heb
geen wensenlijstje van “carrièremoves”. Je moet wel eens een
sprong maken en daar komt ook wat toeval en een dosis geluk
bij kijken.’
In zijn vrije tijd maakt Maurice wel van die lijstjes. Een cursus
Italiaans is daar inmiddels van afgestreept. ‘Een impulsieve
actie’, vertelt hij lachend. ‘Afgelopen zomer heb ik me aangemeld
voor drie weken Italiaanse taalles in Toscane. Die hele
periode heb ik gelogeerd op de zolder van Aurora en Renato,
een Italiaans echtpaar op leeftijd met wie ik samen op regenachtige
avonden naar Italiaanse films keek.’
Vloeiend Italiaans spreken doet hij naar eigen zeggen nog niet.