Bekijk de PDF - FEBEM - Federatie van Bedrijven voor Milieubeheer

altijd een meerkost. De selectieve inzameling bij KMO’s kan
beter, maar zolang deze in sommige gemeenten hun afval
met de gewone gemeentelijke afvalophaling zeer goedkoop
blijven meegeven, is er slechts een beperkte stimulans tot
het doorgedreven uitsorteren van hun bedrijfsafval. De
afvalbedrijven waarschuwen ook voor de opstart van nieuwe
selectieve inzamelingen zonder dat dit gepaard gaat met
initiatieven voor de ontwikkeling van een afzetmarkt voor de
uiteindelijk gerecupereerde fracties. Het nieuwe Vlaamse
regeerakkoord spreekt gelukkig expliciet over dit laatste.
Enkel op die manier kan Vlaanderen de kringloop sluiten en
het tijdperk binnen treden van een duurzaam materiaalbeheer.
De afvalsector reageert positief op het begrip End of
Waste omdat deze sector steeds meer redeneert als
grondstoffensector. End of Waste moet er voor zorgen dat
afvalstromen het afvalstatuut kunnen verliezen. Uiteraard pas
als ze dermate gereinigd en gecontroleerd zijn dat bedrijven
ze kunnen inzetten in een productieproces ter vervanging van
primaire grondstoffen. Gereinigde glasscherven dienen dus
hun afvalstatuut te verliezen van zodra ze het recuperatiebedrijf
verlaten en richting glasfabriek gaan. Op die manier is er meer
administratieve gelijkheid tussen primaire en gerecupereerde
grondstoffen. Het is de bedoeling dat dit beperkt blijft tot
afvalstromen die in recyclagebedrijven terug in materialen
worden verwerken. Afvalstromen die daarentegen
“ Afvalstromen die daarentegen gebruikt
worden voor de opwekking van energie
verliezen hun afvalstatuut niet. ”
gebruikt worden voor de opwekking van energie verliezen
hun afvalstatuut niet. Dit verhindert immers dat ze een
verwerking krijgen in installaties die minder strenge emissieeisen
hebben dan de waste-to-energy- (WTE)-installaties. Er
moeten echter ook voldoende WTE-installaties in Vlaanderen
zijn. Dit betekent dat we moeten blijven investeren in nieuwe
verbrandingscapaciteit ter vervanging van oudere installaties.
Zo blijven we een voortrekker in Europa én proberen we
de doelstellingen inzake Groene Energie te halen. De
nieuwe installaties moeten immers op een nog efficiëntere
manier energie produceren uit de hernieuwbare afvalstoffen
(biomassa). Tenslotte is het ook nog van belang te melden dat
in het debat tussen materiaalrecyclage en energieopwekking
(wat heeft nu de voorkeur?) specifiek voor de hernieuwbare
afvalstromen de energie- én de materiaaloplossing even veel
kansen moeten krijgen.
Net als in andere sectoren, vervagen stilaan de landsgrenzen
in het afvalbeheer. Dit is ook logisch want bedrijven zoeken
naar optimalisaties en landsgrenzen passen meestal niet
in die logica. Europa gaat ook duidelijk de weg op van
het nog meer open stellen van de grenzen voor het nuttig
toepassen van bedrijfsafval, zowel voor materiaalrecyclage
als voor energie-opwekking. Voor huishoudelijk afval blijven de
grenzen (voorlopig) eerder gesloten voor energieopwekking,
niet voor materiaalrecyclage. De verwachting is dat vanaf
2011 bedrijven minder rekening zullen moeten houden met de
grenzen om oplossingen te vinden voor het nuttig toepassen
van het afval. Moet de overheid hierbij vrezen voor ecodumping?
Niet als deze overheid samen met de afvalsector
verder werkt aan het verbeteren van de traceerbaarheid van
afvalstromen. De afvalbedrijven zijn alvast zelf vragende partij
dat inspectiediensten meer gericht controleren op illegale
exporten maar daarvoor is een optimalere samenwerking nodig
tussen de verschillende diensten. Voor de Milieu-Inspectie is
daar een belangrijke taak weggelegd maar voorlopig geven
zij de prioriteit aan de controle van vergunningen en komt het
opsporen van illegale activiteiten slechts beperkt aan bod. De
tijd dringt echter.
“ Net als in andere sectoren, vervagen
stilaan de landsgrenzen in het
afvalbeheer. ”
Met het meer open stellen van de grenzen en het
uitbouwen van de WTE-centrales komen de bestaande
afvalverbrandingsinstallaties in een ander tijdperk terecht.
Gemeenten die eigen verbrandingscapaciteit bezitten zijn
ongerust. Deze ongerustheid is te begrijpen als we bijvoorbeeld
naar Duitsland kijken waar er nu al een grotere concurrentie
is tussen de WTE-centrales onderling. Daar moeten de
gemeenten met eigen verbrandingsinstallaties hun prijzen
laten zakken voor het aantrekken van extern bedrijfsafval.
Deze gemeenten hebben dan minder inkomsten en moeten
in het slechtste geval mee opdraaien voor de verliezen.
Gemeenten die hun installaties niet volledig zelf kunnen vullen
met het eigen afval, bezinnen zich dus best. Bij heel wat
private afvalbedrijven liggen plannen op tafel voor de bouw
“ Met het meer openstellen van de
grenzen en het uitbouwen van de
WTE-centrales komen de bestaande
afvalverbrandingsinstallaties in een ander
tijdperk terecht. ”
van nieuwe WTE-centrales. Voor hen zijn de eraan verbonden
risico’s aanvaardbaar. Ook in andere afvaldomeinen zoals
de ophaling en recuperatie is de concurrentie immers al
bikkelhard.
Dit artikel verscheen eerder in het oktobernummer van
MilieuDirect, uitgegeven door KLUWER
FEBEM focus - december 2009 3