EENZAA?.'!HEID, Een joodsche vrouw, innig gelukkig t^etrouv/d ...

EENZAA?.'!HEID,
Een joodsche vrouw, innig gelukkig t^etrouv/d, gaat uit xvsert
niet weer. Razzia, opgepakt, Westerbork, Polen- Haar man, geen
"dichter" tracht uitdrukking te geven aan zijn verdriet:
Je lippen, die ik heb gekust,
Je haren, donker en verward.
En dan je hart, je jonge hart,
Waaraan 'k zoo heerlijk heb gerust
Ik denk: het heeft zoo moeten zijn.
Soms is 't, alsof je bent gestorven.
Wie V/eet, hoe ver, in leed en pijn
V/ij zullen hebben rondgezworven,
Voordat wij weer tezamen zijn.
Een lentemorgen trad je uit ons huis,
In een dun bloesje, zonnig en tevreden
En geen van beiden hoorde 't zacht geruisch
Of zag de vale schaduw neergegleden
Van 't noodlot wiekend boven 't jonge hoofd.
Dat glimlachend zich nog eens naar me wendde
Ik heb een gansche nacht en dag ge, oofd,
dat ik die vlotte, lichte tred herkende
En toen niet meer. Toen kv/am het formulier
Met naam en stempel, nummer van barak.
Verzoek om warme kleeren. Ach, toen brak
r^xjn hart natuurlijk niet. Mijn oogen zagen
jou ergens ver, aan een rivier
Van Babyion de slavenketen dragen.
Dan rijst in het menschenhart het zwaar verlangen om t e gaan tot
de verlorene en de herinnering aan sprookjes uit de kinderjaren
spre ekt:

Had ik van Aladin de wonderlamp.
Het zweeftapijt van khaliefs en sultanen,
Ik zou een weg mij door de wolken banen,
Totdat ik neerstreek in je joderilcarap.
Mijn armen zouden je zoo vast omsnoeren,
Alsof ik je niet los meer laten kon
En door de sterrenluchten zou 'k je voeren
Naar »t eiland van Epipsychidion:
Orplid, Ogygie, vergeten strandeii.
En daar zouden wij rusten bij elkaar
En dan zou ik je kussen: eerst je handen.
Waarmee je hebt geboend, gedweild, geschrobd.
Kannen geschuurd, de vuile wasch gesopt:
Je handen eerst. En dan je donk're haar.
Ach, wie zegt, dat er een weerzien is? Wie weet niet, dat de
folteringen ginds é4n doel slechts kennen: afsnoering van den levensdraad,
vaak maar zoo kort gesponnen? Sn toch: Wie zou kunnen leven
zonder hoop?
Misschien mag ik nog eenmaal vinden,
Het oord, dat eens mij scheen beloofd,
Waar zacht en spelend gaan de winden
En rijp en geurig hangt het ooft
En z i j , die ik zoo diep beminde
Mij streelen zal het moede hoofd.
De laatste kus duurde 44n seconde;
Het afscheid tusschen jou en mij.
't Gleed in 't contact van onze monden
Vluchtig, een glimlach kort, voorbij.
Peinzend de trage gang der uren
Op 't weerzien, dat mijn hart verbeidt.
Weet ik nu reeds, hoe lang zal duren
Onze eerste kus: een eeuwigheid

fen kent vanouds het amart* l i jk zoet verhaal
Van Orpheus, die de honderdduizend treden
Ten Orcus afdaalde. En hoe toen zijn taal
In magisch lokïcen de "brandende hede
Joeg door de grijze rij zwijgende schimmonj
Eurydicel Eurydicel Een kreet
Die echo*8 sloeg tegen de vale kimmen,
Totdat zij in zijn smartende armen gleed.
En toen» één blik. En daarna nimmermeer.
Toen zonk aij neder in het rijk der dooden.
Mij, die in hunkering lijf en ziel verteer,
Ook die seconde "blijft mij als verboden,
Ik echter klamp mij - net als al die joden -
Vast aan de illusie van haar wederkeer.