Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

Afscheid
‘Tot het moment dat de lichamen weer terug in Dordrecht waren, heb ik sterk gehoopt
dat ze nog redelijk intact zouden zijn. Zodat ik echt afscheid kon nemen. De
familierechercheurs hadden al wel aangegeven dat de lichamen aangetast waren.
Dat was al een enorme tegenvaller. Toch hoopte ik dat er nog iets te zien was. Al was
het maar een hand of een voet. Als bewijs dat ze écht in die kisten lagen. Maar het
werd me sterk afgeraden om de lichamen te bekijken. Gelukkig heeft de begrafenisondernemer
op mijn verzoek nog gezorgd dat ik ze kon aanraken, door een zijden
doek heen. Zo had ik toch nog iets tastbaars om afscheid van te nemen.
Maanden later kregen we het aanbod om de foto’s van de lichamen te bekijken. Maar
ook dat werd me afgeraden, en dat heb ik dus maar niet gedaan. Daar heb ik vrede
mee. Ik denk dat mijn ouders en Ralph gewild zouden hebben dat ik me hen herinner
zoals ze waren: verzorgde, mooie mensen.’
Gemis
‘Terugkijkend op de hele praktische nasleep van het verlies, vond ik het uitruimen
van het huis waarin mijn ouders en Ralph woonden het allerlastigst. Ik heb daar lang
mee gewacht. Pas na een jaar ben ik dingen gaan uitzoeken. Heb geprobeerd alles
een goede bestemming te geven: bij familie en vrienden, of bij de kledingbank. In het
najaar van 2011 hebben we het huis verkocht. Het was heel gek om daar afstand van
te doen. In dat huis ben ik opgegroeid, er kleven erg veel herinneringen aan.
En ik had daar nog zóveel nieuwe herinneringen met mijn ouders en broer willen maken.
Zóveel momenten nog samen willen delen. Dat gemis is groot. Daar moet ik elke
dag opnieuw mee omgaan. Tegelijk geeft het verlies me ook de kracht om te genieten
van wat ik nog wél heb. Om de dingen te doen die ik belangrijk vind, met de mensen
van wie ik hou. We zijn bijvoorbeeld weer op vakantie geweest. Met het vliegtuig. Ja,
dat gaf zeker een bang gevoel. Maar ik ben tóch gegaan. Ik wil mijn leven niet door
angst laten bepalen.’
Stichting Vliegramp Tripoli
Ingrid Karelse-Burggraaff: ‘Om alle nabestaanden van de ramp te onder steunen,
en de slachtoffers te blijven herdenken, heb ik samen met enkele andere nabestaanden
de eerste aanzet gedaan om een stichting op te zetten. Die bevordert
contact tussen de nabestaanden en is namens hen een spreekbuis richting
instanties. Vanuit de Werkgroep Herdenking hebben we op 12 mei 2011 een
herdenkings bijeenkomst georganiseerd in Den Haag. Alle namen van de slachtoffers
werden daar voorgelezen. Het was heel persoonlijk, heel warm en liefdevol.
Dit jaar organiseren we wederom op 12 mei een herdenking.’
‘Rouwen is ontzettend hard werken’ 9