Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

Maar voordat ik wegging, werd ik gebeld door mijn broer. “Nicole, je moet nú naar de
winkel komen.” Ik hoorde paniek in zijn stem, wilde weten wat er aan de hand was. Hij
wilde het eigenlijk niet aan de telefoon vertellen. Maar deed dat uiteindelijk wel. Ik
heb meteen de tram gepakt. Blijkbaar was ik zo in paniek, dat de bestuurder de tram
heeft stopgezet. De conductrice is uitgestapt en heeft me naar de winkel gebracht.
Ik was helemaal hysterisch. Ik durfde de beelden op tv niet te bekijken. Ik klampte
me vast aan de hoop dat ze in het ziekenhuis lagen. Om 12 uur ’s avonds werden we
gebeld met de mededeling dat mijn ouders in het vliegtuig zaten. Toen werd ik gek.
De huisartsenpost kwam langs met kalmerende pillen. Mijn broer en ik waren meteen
knock-out.’
Belofte
‘We kregen twee familierechercheurs toegewezen. Geweldige meiden. Ze zetten ons
meteen aan het werk. Er was geen tijd om na te denken. Dat vond ik fijn. We zijn naar
het huis van mijn ouders gegaan om allerlei verzekeringspapieren te zoeken. En naar
het ziekenhuis om röntgenfoto’s op te vragen. Daarna moesten we vragen beantwoorden
voor de identificatie. En vervolgens werd ons DNA afgenomen. Toen brak
mijn hart. Het is een vreselijke gedachte dat je ouders in zo’n staat zijn dat dit nodig
is voor identificatie. Ik heb staan gillen toen de rechercheurs met ons DNA wegreden.
Vier weken lang hebben we hier met de hele familie gezeten. Gewacht op dat ene
telefoontje. “Je moeder is geïdentificeerd.” We wilden niet dat ze zonder papa naar
Nederland kwam. Dat was mogelijk. De volgende dag werden we gebeld. Libië wilde
niet dat de geïdentificeerde lichamen in het land bleven. Mama zou al over een uur
op Schiphol landen. Daar kwamen we er ook nog eens achter dat Afriqiyah de kist had
gebracht. We waren zo ongelofelijk boos. Er was ons beloofd dat KLM de vlucht zou
verzorgen. Ook de rechercheurs wisten niet wat ze hoorden. Vervolgens zaten we met
mama. Wat moesten we doen? Want we wilden een gezamenlijke begrafenis. Gelukkig
kon ze in het mortuarium van Schiphol blijven. Een week later kwam papa terug.’
Stilte
‘Op een dag kwamen de familierechercheurs langs, met nieuws waarop we gehoopt
hadden. De ringen van mijn moeder waren gevonden. Toen ik de verpakking opende,
schrok ik enorm. Dit waren mama’s ringen niet. Sindsdien hebben we nooit meer iets
teruggekregen. Alle nabestaanden kregen een cd-rom met foto’s van spullen die op
de rampplek zijn aangetroffen. Er zat niets van waarde tussen. Dat is vreemd, want
ze hebben wel alle paspoorten teruggevonden. En daar zat geen krasje op, alsof ze zo
van het stadsdeelkantoor kwamen. Waar zijn de sieraden dan gebleven? Ik denk dat
ze zijn gestolen. Ergens in Libië loopt iemand met de ringen van mijn moeder.
In juli hoorden we ineens dat er op zeer korte termijn een nabestaandenreis naar
Tripoli was. Op dat moment was ik op vakantie in Tunesië. Maar ik wilde dolgraag naar
46 ‘Rouwen is ontzettend hard werken’