Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

Thuiskomst
‘Nog bijna dagelijks rij ik langs hun huis in Mook. Het staat te koop, maar ik moet er
niet aan denken dat er een ander gezin komt wonen. Het huis betekende zo veel voor
hen. Ze hadden het helemaal zelf opgeknapt en waren er heel trots op. We vonden het
geen fijn idee dat ze er na hun reis nooit meer zouden zijn. Daarom hebben we hen
thuisgebracht. Onderweg van het mortuarium naar de uitvaartdienst zijn we er een
half uur met hen geweest. In de tuinkamer hebben we de vier kisten neergezet. Het
was kort, maar ik ben blij dat we het zo hebben gedaan.
De begrafenis was heel bijzonder. Iedereen heeft op zijn eigen manier afscheid van
hen kunnen nemen. Niet alleen onze familie, maar ook andere mensen in het dorp.
Om zo’n gezin hangen zo veel mensen heen. Van het werk, scholen van de kinderen,
sport- en muziekclubjes. Mook is een hechte gemeenschap en dat er nu ineens een
heel gezin wegviel, had een enorme impact. Het voelt goed dat iedereen die dat wilde
bij de dienst aanwezig kon zijn.’
Herinnering
‘We hebben een grote, hechte familie. Ook na het ongeluk zijn we overgebleven met
een grote groep mensen. We kunnen het verlies met elkaar delen, elkaar steunen. Dat
betekent heel veel voor me. Het is niet alleen míjn verdriet. Mijn ouders zijn in de
tachtig en het is verschrikkelijk dat zij dit nog moeten meemaken. Het geeft me een
goed gevoel om er voor hen te zijn. Dat ons nieuwe huis pal naast dat van mijn ouders
is gebouwd, lijkt wel een vooropgezet plan.
Het zware gevoel dat ik in het begin had, ebt langzaam weg. Ik denk niet meer alleen
aan het ongeluk. Mooie herinneringen komen weer boven. Hoe we met elkaar hebben
gelachen, wat we samen hebben beleefd. Natuurlijk zijn ze veel te vroeg gestorven,
zeker de kinderen, maar de tijd die ze hier hebben gehad, was fijn. In harmonie.
Ik hoop dat ze niks van de klap hebben gevoeld. Het was nog heel vroeg in de ochtend
en misschien lagen ze wel te slapen. Mijn oudste broer heeft in Tripoli bij het wrak
een brokstukje van het vliegtuig opgeraapt en in zijn zak gestopt. Het ligt nu bij mij
thuis, naast een foto waar ze alle vier lachend op staan. Dat brokstukje associeer ik
niet met de crash of met hun dood. Het staat symbool voor hun leven. Voor de laatste
plek waar ze zijn geweest: het vliegtuig. Daarom koester ik het.’
‘Rouwen is ontzettend hard werken’ 13