Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

aan boord hadden gezeten. Een passagierslijst met hun namen erop kregen we niet te
zien. Niemand zei: “Ze zijn omgekomen.” Pas na drie weken kregen we de bevestiging.
Linda is toen als eerste geïdentificeerd, Jeffrey een paar dagen later.
Probeer met al die emoties en spanningen maar eens met veel mensen een begrafenis
te regelen. Dat valt niet mee. Toch wilden we de dienst tot in de puntjes verzorgen.
Net zo perfectionistisch als zij zelf hun bruiloft hadden geregeld. Het ging er niet om
of we dat konden opbrengen, we wilden dat voor hén. Als eerbetoon.
Misschien had die bruiloft ook wel een voordeel. Iedereen had elkaar net intensief
gezien tijdens de voorbereidingen en de vrijgezellenfeesten. Nu zagen we elkaar allemaal
in korte tijd weer. Iedereen zocht steun bij elkaar. Dat deed me veel. Maar toen
ik die twee kisten zag staan, voelde dat zo vreemd. Het was zo onwerkelijk dat Jeff en
Lin daarin lagen.’
Redding
‘Mijn zoontje heeft me door de moeilijkste periode geholpen. Die kleine was echt mijn
redding. Een baby van zes maanden moet een flesje, een schone luier, slapen, spelen.
Hij was totaal afhankelijk van mij. Of ik er nu de energie voor had of niet: ik moest mijn
bed wel uit. Ik kon niet de hele dag blijven liggen met een deken over mijn hoofd. Voor
hem zorgen gaf me vreugde en structuur. Daardoor zakte ik niet weg in een depressie.
Hij dwong me om bij de dag te leven. Ik hoefde niet aan de toekomst te denken. Aan
die toekomst waar zij geen deel meer van uitmaakten.
Ik had ook een ander verhaal te vertellen dan alleen maar mijn verdriet. Dat ik een geweldige
dag had gehad met mijn zoontje. Daarvan kon ik bijna overdreven genieten.
Of dat meneertje voor het eerst ‘tatata’ had gezegd, terwijl ik kleren stond te passen
voor de begrafenis.
Er waren momenten dat ik hem niet kon troosten als mijn eigen emoties me overmanden.
Maar meestal wachtte ik met schreeuwen, huilen, vloeken tot ik alleen was. Ik
zette de rem op mijn verdriet en hield me groot. Hij is een vrolijk en gevoelig jongetje,
ik wilde hem niet belasten.
Misschien heb ik me daardoor ook wel niet genoeg geuit, denk ik soms. Niet op de
momenten dat ik dat wilde en niet op mijn manier. Misschien zit er nog iets. Ik weet
het niet.’
Missen
‘Wat hebben ze meegemaakt in de lucht? Wisten ze dat ze gingen neerstorten? Hebben
ze pijn gehad? Dat zijn de vragen die ik meteen al had, maar waarop ik nooit antwoord
zal krijgen. Weten dat je doodgaat, de gedachte alleen al. Het zweet breekt me
uit.
Soms zeggen mensen tegen me: “Gelukkig zijn ze samen gegaan.” Dat bedoelen ze
vast goed. Maar zo’n opmerking troost mij niet. Ik schiet er geen bal mee op. Jeffrey en
50 ‘Rouwen is ontzettend hard werken’