Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

Media
Nathalie: ‘Op televisie zagen we die eerste dag de beelden van de ramp. Die leken
helemaal niet over mijn zusje te gaan. Maar op dag twee werden we ruw wakker
geschud. We zaten met z’n allen op de bank. RTL Boulevard stond op. Ineens ging
het over Joëlle en kwam er – patsboem – een foto van haar met Dana in beeld. Van
Hyves geplukt, blijkbaar. Dat kwam zó hard bij ons binnen. Mijn kinderen begonnen
meteen te huilen. Even later hingen er geschokte kennissen aan de lijn die nog
niet waren ingelicht. Ik was heel verontwaardigd dat we niets van deze uitzending
afwisten.’
Willem: ‘Verhalen over Joëlle doken daarna overal op. Van lokale tot landelijke kranten,
ook in België. Dat was best lastig. Ook de kinderen schrokken er telkens opnieuw
van. Dana, die toen zes was, snapte ook niet goed dat haar moeder bekend
was, en dat ze daarom al die aandacht kreeg.’
Nathalie: ‘We durfden amper nog de televisie aan te zetten. Mijn ene zus woont in
België, die liep in de supermarkt ineens tegen een voorpaginafoto van Joëlle
aan. In die eerste weken waren er veel van dat soort onverwachte artikelen en
televisie- items. Later werden we door weekbladen en omroepen wél steeds vooraf
gevraagd om interviews. Dan heb je alles meer zelf in de hand. Op een aantal van
die verzoeken zijn we ingegaan. En op sommige niet. Zoals een blad dat in combinatie
met een inter view meteen ook een modeshoot wilde doen. Toen zeiden we:
bekijk het maar.’
Willem: ‘Ik ben best te spreken over hoe de media ons verhaal hebben gebracht. De
begrafenis is door Omroep Zeeland keurig in beeld gebracht. Daar was ook toestemming
voor gevraagd. De NOS heeft de herdenkingsdienst van eind juni mooi
en respectvol gefilmd. Niet sensatiebelust. En na het bezoek van Dana’s vader aan
de herdenking in Tripoli is daarover een goede reportage van Nieuwsuur uitgezonden.
Daarna was het een tijdje wat stiller. Maar een jaar na de vliegramp begon
het hele circus opnieuw: Libelle, Vriendin, en twee keer een groot verhaal in De
Telegraaf.’
Spijt
Willem: ‘Ik heb er spijt van dat ik niet zélf naar die herdenking in Tripoli ben geweest.
In plaats daarvan zijn de vader van Dana en de man van Nathalie gegaan. Van tevoren
was ons niet duidelijk dat dat hele vliegtuig daar nog gewoon lag. Ik dacht dat
er alleen een monumentje stond, dus ik hoefde daar niet per se heen.’
Nathalie: ‘We hebben de mannen daarom totaal niet kunnen voorbereiden op wat
ze te zien zouden krijgen. De rampplek maakte dan ook grote indruk op ze. Bij
terug komst waren ze erg in zichzelf gekeerd. Konden niet meer aan het werk. Via
Slachtoffer hulp Nederland zijn er twee traumapsychologen gekomen om ze te
helpen. Heftige gesprekken waren dat. Bij een paar ervan was ik zelf aanwezig. Er
kwamen zoveel emoties los, ik moest er bijna van overgeven. Na zo’n gesprek voel
36 ‘Rouwen is ontzettend hard werken’