Rouwen is ontzettend hard werken - Slachtofferhulp Nederland

Anjo: ‘Voor de kinderen heb ik diezelfde dag nog kalmeringstabletten gehaald bij de
huisarts. Ze waren zo overstuur. Daarna moest ik het nieuws ook nog aan mijn ouders
vertellen. Beiden zijn in de tachtig. Daar zag ik enorm tegenop. Ik vroeg de arts
om met me mee te gaan. Mijn moeder deed huilend open, ze wist het al. Ze had zelf
via teletekst ontdekt dat het vliegtuig was gecrasht.’
Kelly: ‘In de huiskamer van Anjo drong het pas echt tot me door. Maar verder kan ik me
maar weinig herinneren van de eerste dagen na de crash. Ik was in shock.’
Samen
Anjo: ‘Wilma en haar gezin kwamen altijd al veel bij mij over de vloer. En andersom. Als
vanzelf werd mijn huis een ontmoetingsplek na de ramp. Mijn woonkamer zat elke
dag vol vrienden en kennissen die ons steunden. Ik kon hier goed voor de kinderen
én voor mijn ouders zorgen. Vanuit mijn huis zijn we Jean en Wilma samen gaan
‘zoeken’. Op internet en telefonisch zochten we naar duidelijkheid over hun lot.
De eerste dag én nacht belden we continu met Afriqiyah Airways, met KLM en met
Buitenlandse Zaken.’
Mindy: ‘Het voelde veilig en vertrouwd om bij Anjo te zijn in deze chaotische tijd. We
kwamen er voor de ramp al regelmatig. Nu waren Kelly en ik er zes weken lang
haast elke dag: vanaf de dag van de crash tot de begrafenis van pap en mam.’
Anjo: ‘Ook de familierechercheurs kwamen bijna dagelijks op bezoek om ons op de
hoogte te houden. Voor elk nieuwtje, hoe klein ook.’
Kelly: ‘De familierechercheurs waren de enige betrouwbare bron van informatie.
Via de media werden regelmatig onwaarheden de wereld in geholpen. Zoals het
krantenbericht dat alle slachtoffers al in Nederland waren, terwijl ze in Tripoli nog
bezig waren met de identificatie. Dat was frustrerend en kwetsend, want onze ouders
waren toen nog niet gevonden.’
Anjo: ‘In dit huis was een hoop verdriet. Maar ik kon Mindy en Kelly veel mooie dingen
vertellen over hun jeugd. En over hun ouders. Maanden na de crash werd het geheugenkaartje
van de fotocamera teruggevonden tussen de brokstukken.’
Kelly: ‘We kregen enkele foto’s terug. Dat was heel fijn, maar heftig. Op die foto’s staan
naast mijn ouders ook mensen die nu allemaal dood zijn. Toch zijn die beelden heel
waardevol, ook voor andere nabestaanden. Daarom hebben we ze doorgestuurd.’
Briefjes
Mindy: ‘Mam is op 1 juni geïdentificeerd. Ze is naar Schiphol gebracht en is daar gebleven
tot pap ook gevonden was.’
Kelly: ‘De rechercheurs raadden ons af om in de kisten te kijken. Voor ons gevoel hebben
we geen afscheid van ze kunnen nemen. Dat vind ik nog steeds erg moeilijk.’
Anjo: ‘Om toch afscheid te nemen, wilden we via een medium in contact komen met
Wilma en Jean. We zijn er met z’n drietjes heengegaan.’
26 ‘Rouwen is ontzettend hard werken’