DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

moedertaalonderrig voorskryf nie) kom al meer klagtes na vore, veral uit die geledere van
die minderheidstaalgroepe (Afrikaans en die Afrikatale), dat hul tale gemarginaliseer
word en dat Suid-Afrika vinnig besig is om in ’n eentalige land met Engels as voertaal te
ontwikkel. ’n Positiewe ontwikkeling is dat moedertaalonderrig toenemend ondersteun
word, veral ook deur gemeenskappe wat tradisioneel beskou is as ten gunste van Engels
as onderrigtaal.
Van Coller en Steyn (2005) redeneer in hul studie oor taalaktivisme in Suid-Afrika dat dit
nie vreemd is dat, in tye van verandering, poolshoogte geneem word van die stand van
sake nie, en dat taalaktivisme dan weer op die voorgrond tree. Martel (1999), sowel as Du
Plessis (2006), voel dat taalregte-aktivisme selfs onontbeerlik is in enige poging om
demokratisering van ʼn veeltalige land te bewerkstellig. Tollefson (1991:211) laat hom
soos volg oor hierdie onderwerp uit:
“A commitment to democracy means that the use of the mother tongue at
work and in school is a fundamental human right. This perspective differs
from the use of the mother tongue as an expression of ethnicity, which
separates language from questions of power of power and domination.
Instead, this perspective views language as parallel to race, gender and
other factors as deserving of legal protection, and it measures social justice
by the extent to which societies ensure that individuals may use their
mother tongues for education and employment”.
In die lig van bogenoemde kan die studie van taalaktivisme dus volgens Du Plessis
(2006) as ʼn barometer dien vir die nasie se toewyding tot demokrasie. Aktivistiese
inisiatiewe moet dus in ʼn positiewe lig beskou word en mag nie as ʼn blote herverskyning
van Afrikanernasionalisme afgemaak word nie.
6