DIE ROL VAN TAALAKTIVISME BY DIE HERWAARDERING VAN ...

Elke kind het die reg om die taal van sy groep ten volle aan te leer.
Elke persoon het die reg om die taal/tale van sy groep in enige amptelike situasie
te gebruik.
Elke persoon het die reg om ten minste een van die amptelike tale van die land
waarvan hy ’n burger is, volgens sy keuse ten volle aan te leer.
Hierdie sienings van Skutnab-Kangas en Philipson (1995:1-2) impliseer volgens Ishida
(2003:2) dat die bevordering en beskerming van linguistiese menseregte ’n poging is om
die konsep van menslike gelykheid op taal toe te pas, en om daardeur enige
taaldiskriminasie aan die kaak te stel.
Skutnab-Kangas en Philipson (1995:1-2) bepleit die posisie van taalregte vir
minderheidsgroepe soos volg:
“Linguistic rights should be considered basic human rights. Linguistic
majorities, speakers of a dominant language, usually enjoy all those
linguistic human rights which can be seen as fundamental, regardless of
how they are defined. Most linguistic minorities in the world do not enjoy
these rights. It is only a few hundred of the world’s 6-7,000 languages that
have any kind of official status and it is only speakers of official languages
who enjoy all linguistic human rights”.
Die dilemma vir taalregteaktiviste is volgens Blommaert (2004:55) dat “we believe we
know what is right, but what is right does not work in practice, either because it is just not
the way in which reality works, or because the people don’t believe it is right”. In die
geval van taalregte word aktiviste met die situasie gekonfronteer dat niemand ooit
daarteen beswaar maak nie, maar dat ’n praktiese benadering gebaseer op taalregte nie in
die praktyk werk nie. ’n Benadering wat op taalregte gebaseer is, is volgens Blommaert
(2004:55) in ’n web van teenstrydige faktore vasgevang. Gebaseer op die werk van
Skutnabb-Kangas en Philipson lys hy die volgende:
22