Berichten 68 - Wadvaarders

lawine langs geweest of onderwerp geweest van
de forumdiscussie op de Website, die behalve
door de deelnemers door niemand wordt gelezen.
Gezellig gerommel dus. En ook wel nuttig
hoor, want het bestuur moet niet alles goed
doen, dat is saai.
Er is ook altijd een verslag van de vorige vergadering,
waarvan niemand zich meer iets kan herinneren
na een jaar en een heel zomerseizoen.
Er is een jaarverslag, dat is een stukje Wadvaardersgeschiedenis.
Nu heb ik altijd geleerd dat
je de geschiedenis niet kan veranderen, maar
er zijn altijd wel een paar leden die dit toch proberen.
Tussen de papieren door, ze worden allemaal
serieus behandeld, komen wat luchtiger
onderwerpen. Er worden trofeeën, plakkettes en
complimenten uitgedeeld en daar worden dingen
bij gezegd –die gelukkig in het verslag komen
want op het moment zelf vergeet ik ze altijd
meteen weer-. Ten slotte komt als piece de resistence
de koersnotitie. Daar gaat het eigenlijk
om begrijp ik, maar na al die stukken en rituelen,
met de borrel in zicht en de rondvraag nog
voor de boeg, willen de meesten daar niet veel
woorden meer aan vuil maken. De rondvraag is
een gebeurtenis op zich. Soms heeft iemand een
werkelijk zinvolle suggestie, daar wordt keurig
op geantwoord dat “we dat mee zullen nemen”.
Soms zijn er leden die alle kansen voorbij hebben
zien gaan en de rondvraag aangrijpen om
nog wat lekkere principiële punten aan te zwengelen.
Een kansloze zaak natuurlijk met de borrel
in het vooruitzicht. En altijd is er een bekende
schrijver van boekjes over zeezeilen met een
wastobbe, die op onderhoudende manier het
woord voert, zonder dat dit ergens toe leidt overigens.
Na een lange dag “Wadvaren in een schoolgebouw”
worden we dan eindelijk losgelaten. Een
deel stort zich op de bar. Anderen praten na
(twee betekenissen) en een ook niet te verwaarlozen
groep spoed zich direct opgelucht naar
huis. Een ding is zeker, de Wadvaarders kunnen
weer een jaar vooruit.
Eilard Jacobs
Berichten 68 - Januari 2008 - pagina 11