Berichten 68 - Wadvaarders

klein stampend schip als de onze geen pretje,
maar het moet en de adrenaline doet een hoop.
Helaas doet zich hier het een probleem voor,
na het anker erin gegooid te hebben blijven we
krabben, opnieuw proberen is in deze omstandigheden
niet gemakkelijk dus al krabbend hopen
we dat het anker pakt. De dijk is erg goed
zichtbaar vanaf hier, niet meer dan een halve of
hele mijl verwijderd, en we krabben nog steeds.
Ik vrees het ergste voor straks in Greetsiel, Annemarie
zit er helemaal doorheen, ik eigenlijk
ook. Ik hoop dat ik de boot niet hoef te verkopen
straks en dat we zeilen toch nog wel leuk
blijven vinden. Dan eindelijk pakt het anker, op
dit moment lijkt het na een vijftig tot honderd
meter, later lees ik op het GPS-track af dat het
maar liefst tweehonderdvijftig meter is geweest.
Nu snel handelen en hopen dat we niet verder
krabben. De motor borgen met een extra lijn,
bun vrijmaken, motor los draaien, billen samengeknepen:
krabben we nog niet, snel de motor
over de achterkajuit en in de bun, een krasje extra
op de boot is onvermijdelijk, en weer vast.
Dan de zwaarste klus: het anker weer aan boord.
De wind is nog steeds zeven tot acht, en het anker
blijkt nu wel vast te zitten, motor nog niet in
het werk want we willen geen lijn in de schroef.
Ik op het voordek om het anker naar binnen te
halen of beter gezegd, de boot tegen de wind in
te sleuren. Spieren die puur op adrenaline werken,
maar het lukt, de volgende dag zal ik wel
spierpijn hebben. Als het anker aan boord ligt
gaan we weer volgas verder, nu maken we wel
vooruitgang, alleen vergaan we van de herrie in
de kuip. Na een kwartier, half uur beuken hebben
we het westelijke stuk van de geul gehad,
en draaien we weer naar het zuiden. Snel het
grootzeil dubbel gereefd erop, en dan de motor
uit.
Rust…..
Rustig kunnen we nu naar de sluis zeilen, en bijkomen.
Wat een verschil!
De tocht door het prachtige Speicherbecken
maakt al weer iets van de ontberingen goed,
maar toch komen we gebroken aan in Greetsiel.
Wat deed ik fout? Was dit te voorkomen geweest?
Eigenlijk was de oplossing heel simpel: gewoon
omkeren en naar Norddeich terug varen,
dan was er helemaal niks aan de hand geweest,
waarom hebben we dat niet gedaan?
Ik had een soort tunnelvisie, ik was in de veronderstelling
dat we het ergste hadden gehad,
zover waren we echter nog lang niet. Annemarie
wilde eigenlijk even rustig nadenken en overleggen
met de kaart erbij. Maar communicatie
bleek door de paniek van de situatie en het
krabben niet echt mogelijk.
Twee dagen later, de tijd dringt want de vakantie
is bijna op, we liggen nog verwaaid in Greetsiel
en we willen graag nog naar Delfzijl, want
dat is zoveel makkelijker te bereizen vanuit Nederland.
De windverwachting is echter ongeveer
gelijk aan eergisteren, ditmaal hebben we alles
goed doorgesproken, de motor hangt in de bun
en we hebben oordoppen in. Communicatie gaat
met gebarentaal, sowieso is dat beter met zwaar
weer. In eerste instantie lijkt het te gaan, maar
even later barst toch de wind weer los. De regatta
van Greetsiel, die op dat moment wordt gevaren,
eindigt met zeer veel schade. Wij communiceren
aan boord echter rustig over de situatie:
Wijzen naar onszelf: duim omhoog, wijzen om
ons heen naar de golven: duim naar beneden.
Vinger in de lucht: rondje draaien en weer terug.
We hebben geleerd: terug kan ook.
Als ware helden worden we in de jachthaven
door de medeverwaaidliggers ontvangen, we
worden geprezen voor onze moed om terug te
keren, de enige juiste beslissing!
’s Avonds gaat de wind alsnog liggen en varen
we over een bijna spiegelende Eems in blakte
naar Delfzijl.
Berichten 68 - Januari 2008 - pagina 41