KRING VOOR PSYCHOANALYSE van de New Lacanian School ...

VOORSTELLING VAN DE KRING EN ZIJN PROGRAMMA
lacaniaanse oriëntatie van de Kring
In oktober 2002 werd de Kring voor Psychoanalyse van de New Lacanian
School gesticht. De Kring staat niet op zich, maar is inderdaad geaffilieerd
bij de New Lacanian School (NLS). De NLS werd in 2003 gesticht
door Jacques-Alain Miller, als deel van de World Association of Psychoanalysis
(WAP). Doelstelling van de Kring is de verwezenlijking van de doelstellingen
van de WAP en de NLS in Vlaanderen en Nederland, zijnde "de
bevordering van de uitwerking en de overdracht van de psychoanalyse", en
"het scheppen van werkverbanden met andere geaffilieerde verenigingen
en Scholen in Europa". Zo staat het in de statuten van de VZW, neergelegd
op 4 februari 2005. Maar wat betekent dit in de praktijk?
"Uitwerking en overdracht van de psychoanalyse" is een doelstelling die de
Kring niet toelaat om zich te beperken tot Freud en/of Lacans verschillende
bewegingen van terugkeer tot Freud. Beide blijven uiteraard voor de
Kring fundamenteel. Maar daarnaast heeft de Kring ook oog voor de laatste
periode in Lacans onderwijs, waarin hij radicaal zijn eigen weg zoekt,
soms ook aan gene zijde van Freud. Deze zogenaamde 'laatste Lacan'
heeft de reputatie zeer esoterisch te zijn, de topologie (van de borromeische
knoop) is daar naar buiten toe emblematisch voor geworden. De Kring
wil nu ook deze Lacan toegankelijker maken voor een breder publiek. In
het spoor van Jacques-Alain Millers lacaniaanse oriëntatie wil de Kring bij
de laatste Lacan vooreerst de logica, of de topologie van het spreekwezen
(parlêtre) blootleggen.
In het verlengde daarvan wil de Kring exploreren welke gevolgtrekkingen
zich daaruit opdringen voor de hedendaagse kliniek en voor de vorming van
de psychoanalyticus. De laatste Lacan maakt immers zowel een begin van
psychoanalytische behandeling van de psychosen ('toegepaste psychoanalyse')
als een echt einde van de psychoanalytische kuur van de neurosen
(als basisvoorwaarde om psychoanalyticus te kunnen worden, via de procedure
van de passe) denkbaar.
Tenslotte kan die lacaniaanse oriëntatie ook toelaten om de impasses van
de hedendaagse cultuur op een oorspronkelijke wijze te belichten.
Wie zich nu niet waagt in het laatste, topologische knooppunt in Lacans
parcours, en dus blijft flaneren op de brede lanen van de eerste Lacan,
3