Dichter op de Huid - O dubbel d

Stilleven
Een winter vroeg opgestaan, hemel, hoe eerlijk
meelevend en lelijk is deze geboorte, huid
tussen binnen en buiten, schuim tussen gister
en later, men scheert zich zijn vader
thee zettend ontvalt men het glas, drinkend
verbittert de suiker, men doucht zich, kookt ei
poseert voor het daglicht, stilleven met eter
nu, avond, heeft men de scherven verstoken, geluk
is niet te verduren, het potlood potdoof, zelfs
de inkt moet herschreven, traag mort de haast
van het maaksel toen men nog leefde
Gerrit Kouwenaar, het bezit van een ruïn
In de huid
De huid is een orgaan
De mens is een ziekte op de huid van de aarde
Immanuel Kant
De huid ademt en leeft. Onzichtbaar
worden dode huidcellen afgestoten,
per uur verliezen wij er zo’n twee miljoen.
Onzichtbaar worden nieuwe cellen
aangemaakt en wordt het web geweven
van elastine dat ons soepel en collageen
dat ons stevig houdt. Onzichtbaar
houden onze klieren ons olieachtig zacht
en ondoordringbaar. Ontstoken door
de stralen van de zon, neemt onze huid kleur aan en veranderen
wij van zachtroze naar roodbruin; melanine pigment dat ons siert
en beschermt. Ontstoken door de stralen van de zon maken wij
vitamine D aan, dat onze weke beenderen sterkt. Ontstoken door de
warmte van de zon, geeft de huid verkoeling aan het hele lichaam.
Maar als de huid die ons ooit beschermde zich overgeeft,
wordt zij lui en onbetrouwbaar. De cellen worden moe, net als
het lichaam, de huid wordt dun, kwetsbaar, minder plooibaar,
slap en droog. De zon die ooit haar vriend was, blijkt tegelijkertijd
een vijand die haar beschadigt. Met het voortschrijden van de tijd
verliest de huid haar elasticiteit, en vormen zich rimpels, lachend of
fronsend in ons gelaat. Toch sterft zij pas echt als het hart al dood is,
en vergaat dan als eerste alsof zij nooit bestond.
OVER / OP / IN / VOORBIJ DE HUID
Essay De huid is een orgaan
Als je met volle streken de huid van een mooie perzik of de
melancholie van een oude appel schildert, zie je in de weerspiegeling
die ze uitwisselen dezelfde lauwe schaduw van verzaking, dezelfde
liefde voor de zon, dezelfde herinneringen aan de dauw
Paul Cézanne
De autonomie van de huid
De huid is onze oppervlakte, ons reactiecentrum, communicatiemiddel
naar de buitenwereld toe. Van oudsher weerspiegelt het
onze emoties en driften. Vaak is aan onze huid onze emotionele
staat eerder af te lezen dan wij ons zelf bewust zijn. De menselijke
huid is doordrongen met zenuwen uit het autonome zenuwstelsel.
Autonoom niet in de zin dat dit zenuwstelsel in vrijheid door
ons bediend wordt, maar autonoom in de zin dat het volkomen
Skin Deep / Dichter op de huid
35