Download Thesis in Pdf Format

4.3. Een wispelturig deeltje 48
is. De nadelen zijn, zoals reeds gezegd, dat de strangeness onbepaald is, en verder ook de lage
statistieken en dat er nog geen bevestiging is door moderne neutrino-experimenten.
HERMES.
HERMES onderzocht de volgende interactie:
e + d → pK 0 s X → pπ + π − X . (4.26)
De resultaten worden weergegeven in figuur 4.10, en vertonen een duidelijke piek bij 1528
MeV/c 2 .
Figuur 4.10: Data van het HERMES-experiment, met een fit voor piek en achtergrond [AeH04].
Er werden verschillende achtergonden getest, gebaseerd op simulaties, alsook fits gedaan
van gekende Σ ∗+ -resonanties. Het grootste probleem met deze meetresultaten is dat de Θ +
een erg lage massa heeft, met bovendien een kleine meetfout (2.6 MeV/c 2 ). Bovendien zou
deze piek ook een Σ ∗+ -piek kunnen zijn, daar er geen strangeness tag is. Recente analyse heeft
echter uitgewezen dat de kans hierop klein is [LH04].
ZEUS.
ZEUS is een gelijkaardig experiment als het voorgaande. De reactie is nu:
e + p → pK 0 s X → pπ + π − X , (4.27)
maar bij hoge energie (300 GeV). Bij zulke hoge energie worden hadronen in de eerste plaats
door fragmentatie geproduceerd. Dit proces, dat doorgaat bij diep-enelastische verstrooiing,
zou verlopen via string breaking. Hierbij krijgt één quark van het baryon (in dit geval een
proton) bijna alle energie van het aan dit hadron verstrooid lepton. Daarop breekt de fluxbuis
die deze quark bindt aan de andere twee quarks (diquark), en bindt elk deel aan een ander
hadron. Op deze manier kunnen multiquark-systemen gevormd worden. Een diepgaande
theoretische analyse van dit fenomeen wijst uit dat het onwaarschijnlijk is dat in een dergelijk
proces een Θ + (of elk ander exotisch hadron) gevormd wordt [Hic05]. Nochtans neemt het
ZEUS-experiment een scherpe piek waar op 1522 MeV/c 2 (dus opnieuw inconsistent met de
eerste metingen), zoals men kan zien in figuur 4.11.