SINGAPORE

SINGAPORE
KAREL HOEKENDIJK

SINGAPORE
Singapore is een wonderlijke smeltkroes van volkeren. Men
vindt er Chinezen in de meerderheid, Philippijnen, mensen
van overal uit Indonesië, Serawak, Brunei, Saba, de
Bataklanden in NoordSumatra, Maleiers, Javanen. Uit
Thailand, Pakistan, Ceylon, Hong Kong, uit het gehele
Oosten. Er zijn Kantonnezen, Mandarins, Hokkiens,
Hainanezen en Hakkas, Tamils uit India, Singhalezen uit
Ceylon, Punjabs en Sikhs, Arabieren, Armeniërs, Afrikanen,
Euraziërs, Europeanen, Australiërs, Javanen en Soendanezen.
Christenen, Boeddhisten, Taoïsten, Shintoïsten, Hindoes,
Brahmanen, Mohammedanen, Parsees, Syriërs en Joden. Waar
ter wereld vindt men zo'n verscheidenheid van ras, kleur, taal,
religie, traditie en leefwijze? Naast de overwegend westerse,
moderne kleding, ziet men nog veel de sarong en kabaja
dragen door de Indonesische vrouwen, in Maleisië worden de
langere kabaja's gedragen, men ziet kimono's van Japansen en
het fraaie zijden kleed van de Thaise, zeer veel de
hooggesloten cheongsam, de sam foo, de Shanghaidresses van
de oudere, Chinese vrouwen, maar de elegantie daarvan is de
jonge, ranke Chinese studente niet ontgaan, die de cheongsam
nu ook graag draagt in gemoderniseerde vorm. De Kantonnese
trippelt er in haar halflange, wijde, zwartzijden pantalon met
het stemmige zwarte jasje, men ziet de alishan uit Taiwan en
de meftisa van de Philippijnse, de bloemrijke, wijde muumu
van de Hawaiaanse, de decoratieve, helderkleurige sari van de
ranke Indiase schone, terwijl haar zusters uit het noorden van
haar land de nauwsluitende, witte zijden broek dragen met de
fraaie muiltjes. Daar zijn de martiale mannen uit de Punjab en
de statige Sikhs met de kleurige, hoge tulbanden op hun
3

mooie, baardige gezichten en de politiek bewusten uit een
ander deel van India, met het witte, linnen mutsje op, zoals
Mahatma Gandhi die droeg, en de sluike, koperkleurige
Javanen met hun listig gevouwen hoofddoeken uit de tijden
der Sultanaten uit Midden-Java, daar zijn de robuuste, blonde
Europeanen in hun lichte tropen-outfit. Singapore is geen
vrijhaven meer, dat was het gisteren. Toch is het een van de
goedkoopste steden ter wereld. De goederen die worden
verhandeld zijn vaak goedkoper dan in het land van herkomst.
In de koloniaal-type winkels en supermarkten, in Raffies Road
en High Street, de Maleise shops rond Beach Road, in China
Town in South Bridge Road, in "klein India", aan de
Serangoon Road en Orchard Road is letterlijk alles te koop.
Men vindt daar Duits, Engels en Chinees porselein, Fins
kristal, Italiaanse juwelen, Franse wijnen, de befaamde
Kashmir en Thaise zijde of de Khersonese zijde van
Singapore, Perzische tapisserieën, Franse en Oriëntalische
parfums, Ceylonese precieuze stenen, Japanse elektronica,
Javaanse batiks, Chinees textiel, Australisch fruit. Er wordt
goud verhandeld, parels, lakwerk, antiek, delicieuze
lekkernijen, alles wat te koop is onder de zon, van ver en
dichtbij, modem of klassiek, in de meest romantische
entourage.
De flanerende westerse vreemdelingen niet meegerekend, de
horde der toeristen, leven in deze grote, levende stad vele
volkeren uit het Midden- en het Verre Oosten vreedzaam
bijeen, elk in hun stads gedeelte, wijk en getto, waar zij een
gesloten gemeenschap vormen met eigen karakteristieke
gewoonten, speciale ceremonieën, typische feesten, levensstijl
en ritme. Alles fascinerend romantisch van kleur, geur en
beweging. In dit conglomeraat van volkeren in bonte
diversiteit, met eigen cultuur, religie, gezicht, onder een wijze
en succesvolle regering tot een levensgemeenschap
4

samengevoegd, heeft toch elk een eigen identiteit bewaard.
Elk volk houdt zorgvuldig vast aan zijn eigen godsdienst,
traditie, ceremonie, historisch gegroeide gewoonte, elk in
milde tolerantie en respect voor en naast elkander.
Nergens wordt dit zo duidelijk geaccentueerd als in de
verscheidene feesten die in Singapore gevierd worden, die tot
volksgebeurtenissen uitgroeien en waarvoor plaats is. Laat ik
er een aantal noemen, waaruit dit blijkt. In de volgorde van
hun viering. Er zijn 8 grote, officieel erkende, jaarlijkse
feesten, naast talrijke kleinere festiviteiten. Zij zijn van allerlei
volksaard, religie, oorsprong en betekenis, ze worden door
bepaalde groepen gecelebreerd, maar er zijn er ook voor allen.
De exacte data van deze feesten kunnen wij niet noemen, ze
wisselen elk jaar, ze worden geregeld naar maanstanden.
Januari-februari: THAIPUSAM, het eerste grote Hindoe-feest
van het jaar, een zeer belangrijk religieus feest met een
processie, spontane zelffoltering, vuurwandelen. Elders in dit
boek is een uitvoerige beschrijving te vinden. Januari:
CHINEES NIEUWJAAR, dat door de gehele Chinese
gemeenschap groots wordt gevierd. Elk jaar staat het Chinese
jaar in het teken van een dier: de waterbuffel, het varken, het
konijn, de goudvis, enz. dat in eindeloze herhaling overal
wordt afgebeeld. De Chinezen, hun vrouwen en kinderen, in
hun beste kleren gestoken, gaan visites afleggen bij familie en
vrienden. Het is een belangrijke feestdag met veel luidruchtige
optochten, vrolijkheid en vuurwerk om de boze geesten te
verdrijven. Het is voor de Chinezen de belangrijkste feestdag
van het jaar, de huizen zijn versierd en overal is grote
vrolijkheid.
Februari: HAR! RAYA HADJI, een Moslimfeest. De Moslims
gaan in hun fraaiste kleding naar de moskee om te bidden.
5

Vrienden worden gastvrij ontvangen. Dit feest wordt
gehouden op de 10de dag van de 12de maand, de dag wanneer
pelgrims uit de gehele wereld in Mekka de Baitulla, het heilige
graf van Mohammed bezoeken en tot hadji worden gewijd.
Eén van de moskeeën die bij voorkeur wordt bezocht is de
Sultan Tempel, een der oudste en voornaamste
Moslimmoskeeën in Singapore.
Februari: CHAP GOH MEI, 15 dagen na het Chinese
Nieuwjaar. De meeste Chinese vrouwen gaan naar de tempels
om er te bidden. Ze trekken naar de Siang Lim Siang Si
Tempel, aan de Kim Keat Road, één der grootste
Boeddhatempels, met zijn exquise marmers en verfijnd
houtsnijwerk, gelijk in pracht aan de oude paleizen in Peking.
Of naar de tempel van de 1000 lichten aan de Race Course
Road, genoemd naar de 1000 lichten die geplaatst zijn om het
15 meter hoge Boeddhabeeld aldaar.
Maart KWAN YIN'S GEBOORTE, de geboorte van Kwan
Yin, de "godin van genade", één van de reïncarnaties van
Boeddha, wordt vooral gevierd door Chinese vrouwen, die
offers brengen aan haar beeld in de tempels. Overal op straat
worden op die dag Chinese volksopera' s naar antieke Chinese
mythologieën vertoond.
April: CHENG BENG, het Chinese "Allerzielen". De
Chinezen bezoeken die dag de prachtig versierde graven op de
begraafplaatsen, biddende voor de zielen der afgestorven
voorvaderen. Overal wolkt wierook omhoog, kaarsen branden,
gekleurde slingers bewegen in de wind, voedsel offers worden
gebracht, overal neuzelende muziek en het geluid van
gonzende gongs.
April-mei: GOEDE VRIJDAG, het bekende christelijke feest,
de kruisdood van Jezus Christus herdenkend.
April-mei: PAASFEEST, het feest der opstanding uit de doden
van Jezus Christus, overal in de kerken herdacht.
6

April: THAI WATERFEEST, dit feest wordt gevierd in de
Boeddhistische tempels waar bezoekers geparfumeerd water
rondsprenkelen en waarin ook wordt gebaad.
April-mei: VESAK, het feest van Boeddha's geboorte, dood en
verrijzenis, het "Tet"-feest. Boeddhistische priesters in
saffraankleurige monnikspij zingen sutra' s in de tempels. Mei:
MOULODDAN NABI, een Moslimfeest, geboortefeest van de
profeet Mohammed. Deze ceremonie wordt gecelebreerd door
Moslims in straatprocessies en buurtfeesten.
Mei: DRAKENBOOTFEEST. Deze dag herdenkt de Chinese
bevolking een oude Chinese legende over een mislukte poging
om de beroemde klassieke Chinese dichter Ch'u Yuan van de
verdrinkingsdood te redden. Deze dag wordt gevierd met het
gezamenlijk eten van "chung" ("lontong" in Indonesië).
Augustus: KWAN YIN FEEST, herdenking van de dood van
Kwan Yin, de "godin der genade" (vergelijkbaar met de figuur
van Maria, bij de Rooms-Katholieken). In tempels worden
herdenkingsceremonieën gehouden met grote luister. Overal
op de straten worden Chinese volksopera' s vertoond.
9 augustus: NATIONALE FEESTDAG. Singapore viert zijn
officiële nationale dag met kleurrijke parades,
muziekuitvoeringen, recepties, sportmanifestaties, enz.
Feestelijkheden voor alle inwoners van Singapore, overal in de
stad. Augustus: MARKTFESTIVAL. Door de Chinese
gemeenschap wordt op de zo populaire markten waar een
groot gedeelte van het Chinese leven zich afspeelt, feest
gevierd. Ook offert men aan de geesten der doden; daartoe
etaleert men allerlei soorten voedsel in schitterende opmaak
op marktstalletjes. Ook worden op de markten klassieke
Chinese drama' s uit de godenwereld opgevoerd, 3 avonden
lang.
Augustus: FEEST VAN DE 7 ZUSTERS. Op dit avondfeest
bidden Chinese meisjes om een goede echtgenoot, ze doen dat
7

met vuurwerk, lampions, papieren slingers en guirlandes,
papieren poppen die kinderen voorstellen en papieren dieren.
Rijkversierde tafels zijn beladen met kammen, haarspelden,
haarvlechten, rouge, lipsticks, allerlei flacons parfum en
andere schoonheidsmiddelen.
September: FEEST VAN DE HONGERIGE GEESTEN. De
Chinezen geloven dat gedurende de 7 de maan die die dag
begint, de zielen der doden uit het vagevuur komen, na hun
loutering. Op de markten wordt voedsel en drank op brede,
versierde tafels geofferd aan de geesten. Het Chinese
volkstheater vermaakt het volk en Chinese poppenspelen zijn
alom in trek.
Oktober: MAANKOEKFEEST. De overheersing van de
tirannieke Mongoolse vorsten in het oude China wordt door
dit typisch volksfeest herdacht. Dit is oorspronkelijk een feest
van dichters en kinderen, ook van vrouwen en het wordt
gevierd o.a. door het genereus uitdelen van maankoeken.
Kinderen dragen bij avond kleurrijke papieren lantaarns en
lampions rond, in allerlei vorm en kleur.
Oktober: FEEST VAN DE 9 GODDELIJKE KEIZERS (KEW
ONG YAK). Dit negen dagen durende typisch Chinese feest
van de 9 "goddelijke keizers" in wisselende dynastieën, wordt
gevierd door opvoeringen van Chinese volksopera's,
flamboyante optochten, drakenfeesten, spelen. Gelovigen
vasten devoot de tijd vóór deze feestperiode, op de grote dag
zelf gaan ze naar de tempels en nemen deel aan de geëigende
ceremonieën. Menig medium laat zich in trance brengen in de
tempel, er is vuurwandelen en fakirisme.
Oktober: DEEPAVALI, een feest dat door alle Hindoes wordt
gevierd. De naam: Deepavali betekent letterlijk: Feest der
lichten, en is gebaseerd op de oude Hindoe-legende over de
zege van de mythologische tiran koning Naragusura door Sri
Krishna. De huizen van de Hindoes worden 's avonds
8

fantastisch geïllumineerd door honderden olielampjes en
kaarsen.
Oktober-november: KUSU FEEST. Chinese Taoïsten maken
een jaarlijkse pelgrimage naar de Tua Pak Kong tempel op het
naburige eiland Kusu, enkele kilometers zuidwest van
Singapore, om daar te bidden tot de Tao-god van de welvaart.
Boten waarin zij naar het eiland varen worden vrolijk versierd
met vlaggen en banieren. Dit feest duurt een maand lang.
Oktober: HARI RAYA PUASA. Dit is de eerste dag van de
10de maand op de Mohammedaanse kalender en wordt
gevierd door alle Moslims in hun moskeeën, voor het
opzenden van dankgebeden aan Allah en het citeren van
strofen uit de Koran. Zij hebben het vasten gedurende de
Ramadan (9de maand) achter de rug en brengen Allah hun
gebeden. Moslims brengen elkaar bezoeken in hun beste
kleren en fraaiste nationale costuums uitgedost.
December: KERSTFEEST, christelijk feest, Jezus' geboorte
herdenkend in Bethlehem.
Ik houd veel van Singapore, de grote, prachtige metropool en
blijf graag enkele dagen over in die stad, op doorreis naar
andere landen in het Verre Oosten. Reeds in 1923 wandelde ik
door haar straten en parken. Toen was Singapore de overvolle,
typisch Oosterse stad met duizenden riksja's, krioelende door
overbevolkte straten en van sampans met schreeuwende
roeiers op de bruine rivier en in de haven. Vandaag is het een
stad nagenoeg zonder riksja's, van opvallend schone straten,
prachtig. verzorgde tuinen en parken, wolkenkrabbers, grote
internationale hotels, supermarkten, universiteiten, scholen,
ziekenhuizen, tempels, alles proper en welvarend, de
bevoorrechte stad met haar prima bestuur en krachtig
politiecorps die hardhandig en effectvol de misdaad opspeurt
en straft. Er is geen stad in het Oosten die zo volwassen en
9

verzorgd is, zelfs streeft zij hierbij de Kroonkolonie Hong
Kong voorbij in welvaart en succes. De uitstraling van deze
stad is inspirerend. Soms ook bleef ik hier een maand, mij
voorbereidend om van hieruit nieuwe landen binnen te dringen
of om uit te rusten. Bijna altijd woonde ik in hetzelfde kleine
Chinese particuliere pension, waar ik mij thuis voel, waar de
eigenaar mij kent en respecteert en mij onverstoorbaar
aanspreekt als doctor Hoekendijk en waar ik mijn vaste
bediende Li weet Graag zou ik mij daar blijvend willen
vestigen, omdat stad en bevolking mij zo sympathiek zijn,
intelligent en hardwerkend. Ik houd veel van Chinezen en
herken in alle lagen van de maatschappij, zelfs bij de
allereenvoudigste, de riksja-puller of de sampanroeier,
straatveger of saté-verkoper langs de straat, een eeuwenoude
cultuur van superieure grandeur, een versloten wijsheid, een
rijke levensfilosofie, die ik bij vele volken schromelijk mis.
De Chinese, klassieke cultuur, vóórdat de culturele revolutie
moedwillig poogde deze oude, rijke verworvenheden neer te
slaan, te ontkennen, in de naam van de politieke leiders van
deze eeuw, onder de vergoding van de pseudo-messiaanse
Mao, is in haar wortels niet te vernietigen. Het bleef glorieus
voortbloeien, en wanneer wij heden zien wat de moderne
architect, de beeldende kunstenaar, de tapijtwever, de
pottenbakker, de literator, de medische wereld, de handel, het
bankwezen, het urbanisme presteert, welke grote en bijzondere
vlucht zij neemt, staat men vol van verbazing. Het is
fascinerend, vol wijsheid en schoonheid.
Singapore ligt strategisch ideaal als centrum tussen Ceylon,
India, Thailand, Maleisië, Indonesië, Indo-China, de
Philippijnen en is een prachtig gesitueerd middelpunt voor
zendingsactiviteiten. Heel het Verre Oosten kan vanuit deze
stad gemakkelijk en snel worden beëvangeliseerd en voorzien
10

van Bijbels, traktaten, drukwerken, ook van technische
hulpmiddelen: aggregaten, versterkers, microfoons,
muziekinstrumenten, eventueel auto's en motors. Het zou
prachtig zijn indien daar een drukpers kon worden
gestationeerd, die voor Gods Koninkrijk drukt Een groot
boekendepot Ik heb een paar keer het initiatief genomen en
met verschillende drukkers contact opgenomen om met mij dit
te realiseren, maar alle plannen liepen op niets uit; voor
berekenende geesten blijkt de prijs steeds te hoog. Jonge,
intelligente Chinese studenten, maar ook predikers, ook
buitenlandse zendelingen, vroegen mij om een Bijbelschool in
Singapore te openen en die te leiden. Een Nieuw-Zeelandse
zendeling die jarenlang de Bijbelschool in Singapore leidde en
geen resultaten zag en daarmee wilde uitscheiden, bood mij de
leiding van deze school aan. Hij stond - en dat bleek in een
lang, intiem gesprek met hem - zelf niet in de zegen, had grote
moeilijkheden in leven en gezin en was niet de figuur voor dit
onderwijs.
Men kan niet "zomaar" uit sympathie en persoonlijke voorkeur
iets dergelijks entameren, men moet een duidelijke,
Goddelijke roeping hebben, want hoe uiterst belangrijk is deze
taak en hoevelen zien op tegen de leider en meten zijn
boodschap af aan zijn persoonlijk overwinningsleven.
Zelfroeping is geen roeping. Roeping komt altijd van buitenaf,
van bovenaf, en nimmer van binnenuit. Bovendien moet de
leider duidelijk een leraarsbediening hebben, ook een herder
bediening, beide bedieningen vallen buiten mijn
apostelbediening. Bovendien is de grote moeilijkheid dat
tegenwoordig scherp wordt toegezien op de buitenlandse
zending en er worden door het gouvernement geen nieuwe
vestigingsvergunningen aan zendelingen verleend. Oude
vergunningen worden niet meer verlengd. Nu Singapore een
nieuw gezicht heeft gekregen en zich bewust wordt van een
11

eigen identiteit, een zuiver Chinese stad wil zijn voor
Chinezen, stoot men steeds meer elke buitenlandse inmenging
in het cultuurpatroon buiten. Men is hoffelijk,
allervriendelijkst, maar weigert elke nieuwe vestiging te
overwegen. Dat is de moeilijkheid. Singapore is voor mij ook
een "springplank" naar Batakland, dat daar 55 minuten vliegen
met een comfortabele B 727 van verwijderd is. Ik heb de oude
omweg nog gekend, van Singapore via Penang en dan, na een
noodzakelijke overnachting, naar Medan, een lijn die zeer
onzeker vloog en meestal overboekt bleek. Voorts komt men
vanuit Singapore gemakkelijk naar Djakarta, Bangkok,
Vietnam, Hong Kong en verder. Laatstelijk in 1972 - heb ik in
Singapore een maand gerust en mij voorbereid op een reeks
zware campagnes in Batakland. Ik kwam er ook graag terug
om weer eens in de civilisatie te verkeren, mijn kleren te
wassen en te laten herstellen en wat bij te komen. In 1967 was
ik hier, vanuit de Pacific binnengevlogen uit Amerika en
bereidde mijn campagnes op Sumatra voor. In 1968 was ik
hier, eveneens in '69, '70, '71 en '72, meestal enkele malen per
jaar. Singapore is voor mij een vertrouwde stad met hartelijke
vrienden.
God deed mij in Singapore een fijne christen ontmoeten, een
succesvolle Chinese zakenman, een belangrijke figuur in het
zakenleven, maar vooral ook in het kerkelijk leven. Hij is o.m.
voorzitter van de Full Gospel Business Men International,
chapter Singapore. Ik was in verschillende landen gastspreker
op samenkomsten en jaarlijkse diners van de Volle Evangelie
Zakenlieden in Holland, Trinidad, Ceylon, Japan, Singapore.
De naam van deze voorzitter en vriend is Goh Ewe Kheng.
Deze broeder die al verschillende campagnes had
georganiseerd voor Amerikaanse en Europese evangelisten,
vroeg mij ook in Singapore een campagne te komen houden,
12

weer onder auspiciën van de F.G.B.M.I. Ofschoon wij
verschillende succesvolle campagnes in Singapore gehouden
hadden, is echter nimmer gestalte gegeven kunnen worden aan
datgene wat hem voor ogen stond, in het grote Volkstheater
met zijn 5000 plaatsen deze campagne te houden. Er kwam
steeds iets tussen én de voornaamste reden was dat dit theater
of andere grote zalen minstens een jaar tevoren moesten
worden besproken, zoveel manifestaties en congressen zijn er
steeds in deze stad. Dit is voor ons doel niet mogelijk.
Br. Goh Ewe Kheng is ook leider van een eigen Chinese
Pinkstergemeente die zondags samenkomsten houdt op het
brede platte dak van een groot zakenpand aan de rand van de
stad. In tegenstelling tot de meeste Volle Evangeliegemeenten
waar het "Hokkien" wordt gesproken, de populaire volkstaal,
sprak of vertaalde br. Goh in het "Mandarins", de taal van de
hogere klassen. Vele malen heb ik in zijn kerk gepreekt,
terwijl hij vertaalde, zielen kwamen tot de Heer, zieken
genazen. Steeds weer als hij hoorde dat ik in Singapore was
voor enkele dagen, bereikte mij een uitnodiging van hem om
in zijn kerk te komen prediken. Ik heb ook wel eens in zijn
prachtige bungalow gelogeerd; hij betoonde zich een
charmante gastheer. Eenmaal - ik logeerde juist bij br. Goh -
bracht hij ons in zijn auto naar een particulier ziekenhuis, waar
een schoonzuster van hem dodelijk ziek in een aparte kamer
lag. Er was weinig hoop, de doktoren streden een wanhopige
strijd om haar leven te behouden. Br. Goh bracht mij in de
kamer van de patiënte en verzocht mij haar de handen op te
leggen en te bidden voor genezing. De Heilige Geest leidde
mij er toe om slechts over haar ziel te spreken. Ze was erg
verzwakt, ik kon slechts fluisterend spreken en getroostte mij
veel moeite om kort en "to the point" te spreken over
elementaire waarheden, directe zaken, omdat alles haar
vermoeide. Deze Chinese vrouw, zelf arts, was Boeddhiste,
13

geen christin. Ik mocht haar tot Jezus leiden, de Heilige Geest
overtuigde haar van zonden en gerechtigheid. Dicht aan haar
oor bad ik voor en met haar fluisterend het zondaars gebed.
Daarna las ik voor uit de Bijbel over de genezing die ook voor
haar beschikbaar is in de striemen van Jezus. Ze geloofde dat.
De nieuwe mens in haar nam dit voor waarheid aan. We
zalfden haar met olie en legden haar de handen op. Zij genas
onmiddellijk en ofschoon zij nog zeer zwak was, maakte zij
aanstalten om uit bed te stappen. Ik maande haar tot
voorzichtigheid, maar hielp haar op te staan en zodra zij de
bodem onder haar voeten voelde, stroomde haar lichaam vol
van een wondere kracht. Ze stond onmiddellijk recht daar en
begon te lopen, langzaam, toen liep ze de hele kamer door en
begon te lachen en te spreken; ze was gezond. Toegeschoten
artsen en verplegend personeel wilden haar tegenhouden en
naar haar bed brengen, maar beslist bleef zij voortlopen,
wetende dat deze daad van geloof haar genezing bracht Deze
doktoren stonden ontsteld toe te zien naar mijn "magie", zoals
zij dachten, maar ik diende de vrouw slechts de
opstandingskracht van Jezus Christus mee en dit heeft met
"magie" niets te maken. Zij feliciteerden haar tenslotte met
deze "succesvolle therapie" en ontsloegen haar. De volgende
avond was zij in de samenkomst en gaf haar getuigenis. Br.
Goh hield veel van ons en bracht ons naar allerlei interessante
mensen en plaatsen. Hij wenste mij ook voor te stellen aan
andere Chinese en westerse predikers en zendelingen; hij
kende ze allemaal. Hij arrangeerde een ontmoetingslunch waar
de meeste predikers aanwezig waren en waar ik heb
gesproken. Daar waren Finnen, Engelsen, Canadezen, Nieuw-
Zeelanders, Australiërs, maar vooral Chinese predikers en
zendelingen. Van die datum af werd ik in vele kerken
uitgenodigd te spreken, uit allerlei denominaties, van
Methodisten tot Pinkstergroepen in allerlei schakering. We
14

hadden overal veel zegen. Ik ontmoette in die dagen ook een
in 's Meesters dienst vergrijsde Finse zendelinge, die mijn
hand greep en zei: De Heer heeft u naar Singapore gezonden,
broeder, dit is de verhoring van vele van mijn gebeden, dit
wordt een heerlijke tijd! Andere zendelingen spraken in
dergelijke bewoordingen en wij zien uit naar nieuwe kansen
om het Volle Evangelie in deze stad uit te dragen.
De Engelse zevende vloot had haar basis in Singapore.
Daardoor waren duizenden Engelse mariniers en militairen
met hun gezinnen in Singapore gelegerd. Het stadsbeeld, de
supermarkten, waren gekenmerkt door deze vele blonde
mensen, men zag ze overal. Ook kwamen ze in de
samenkomsten van Chinese gemeenten waar het Volle
Evangelie gepredikt werd. Maar na 1971, toen de vloot uit
Singapore verdween, zag men minder Europeanen en werd de
stad meer oosters georiënteerd. Wij weten dat Rood China zijn
belangstelling voor deze strategische stad nauwelijks
verbergen kan, deze unieke poort naar het gehele Verre
Oosten en hier graag een "beschermende rol" wil spelen.
Japan, als de derde macht in de wereld, is ook bijzonder
geïnteresseerd in Singapore. Ook Rusland, waaraan Singapore
voor haar vlooteenheden in de Indische Oceaan reparatie- en
ravitailleringsfaciliteiten heeft verleend. Wereldpolitiek en
wereldhandel zijn hier geconcentreerd, deze republiek is thans
een krachtig bastion tegen westerse machtsinvloeden, een
begerenswaardig object voor oosterse expansiedrang. Wij
vrezen soms dat dit eens een felomstreden gebied zal worden,
in de schroef tussen West en Oost. Wat een desastreuse
gevolgen zal dat hebben voor de zending, de uitbreiding van
het Evangelie.
Wij maakten kennis met een jonge Finse zendeling en zijn
vrouw: Joël en Pirkko Ikonen. Zij hadden een klein kerkje
15

onder hun woning verbouwd, waar zij samenkomsten hielden.
Een twintigtal mensen bezochten dit zaaltje zondags. In
gesprekken met hen bekende zij gedesillusioneerd te zijn
geworden door de geringe resultaten van hun arbeid. In de 6
jaar dat zij deze post bezetten, was er niet veel uitgekomen aan
vruchten. Hij formeerde een bandje van enkele musici, hijzelf
was zeer muzikaal en bespeelde verschillende
muziekinstrumenten. Maar ook dat bracht geen vooruitgang.
Ze overwogen ernstig maar naar Finland terug te keren, zij
hadden recht op verlof en dachten er over maar niet meer terug
te komen. Ze hadden het gevoel niet de ware greep te hebben
op dit volk, zij baden en vastten en gaven al hun tijd, maar het
hielp niet. Zij zagen geen mensen genezen als zij voor hen
baden en de bezetenen werden niet verlost. Ze streden een
wanhopige strijd tegen de vijand der ontmoediging. Rondom
hun huis woonden in die afgelegen buurt verschillende
Chinese media en tovenaars, ze weten het mede aan deze
werkers der duisternis dat het niet lukte. De aloude klacht.
Ook hier weer hetzelfde beeld in de zending. Weer een stel
enthousiaste, jonge mensen, met liefde voor de Heer in hun
hart en bewogenheid voor zielen, ze hadden alles
achtergelaten om Christus te dienen, maar weer zo'n
onvolkomen product van een eenzijdige opleiding. Ze
pretendeerden Pinkstervoorgangers te zijn, maar dit kwam in
hun persoonlijk leven en in de gemeente niet tot uiting. We
hebben veel met hen gesproken, de Bijbel voortdurend daarbij
geopend, nadrukkelijk op de functies van de Gaven des
Geestes gewezen. Ze bleken juist daarvan zo weinig te weten,
de betekenis en de verscheiden werkingen van deze Gaven
hadden ze nooit doorgrond. Ze waren oprecht genoeg om dit te
erkennen en ze vroegen handoplegging voor deze Gaven en
beiden, Joël en Pirkko, ontvingen uit de handen van de Heer
op een glorieuze wijze deze Charismatische gaven, zij spraken
16

heerlijk in tongen, ze profeteerden. Deze ervaring was voor
hun zo schokkend, zo plotseling in volheid doorgebroken, dat
zij lachten en weenden. Ze waren gelukkig en spraken
vrijmoedig tot iedereen over deze geestelijke doorstroming,
deze overrompeling des Geestes. Ze beleden ook ruiterlijk dat
zij altijd vanuit een tekort het Koninkrijk trachtten te brengen,
ze schaamden er zich niet voor dit toe te geven. Ze waren niet
verder binnengeleid in deze materie, ze hadden niemand
aangetroffen die er hun op aansprak, die hun gebrek aan
kennis wegnam. Maar nu wilden ze de zaken in hun gemeente
nieuw aanpakken. Ze nodigden mij uit in hun zaal te komen
spreken, een jonge Chinese zou mij vertalen, uit het Engels in
het "Hokkien" . Zo begon er een nieuwe benadering kritisch,
maar belangstellend bestuderen. De sprak over zijn ervaring
met andere Finse zendelingen in Singapore, die leden onder
dezelfde geestelijke malaise. Ook zij beloofden op onze
samenkomsten te komen. Zij wilden deze nieuwe benadering
critisch, maar belangstellend bestuderen. De eerste
zondagmorgen was het zaaltje voller dan ooit, br. Ikonen had
iedereen uitgenodigd, een paar auto's van andere Finse
zendingsgemeenten kwamen jonge mensen brengen. Wij
spraken over de Heilige Geest. Is de Heilige Geest een
Persoon, de derde Persoon van een drie-enig God; die een wil
heeft (I Cor. 12 : 11), kennis (I Cor. 2 : 10, 11), of is de
Heilige Geest een kracht (Hand. 1 : 18), de motorische kracht
van God, de dynamiek Gods, Zijn beweging? Is de Vader
belangrijker dan Hij, of de Zoon? De Vader eert de Zoon, de
Zoon eert de Vader en beiden, Vader en Zoon, eren de Heilige
Geest. De zonde tegen de Vader zal worden vergeven, de
zonde tegen de Zoon zal worden vergeven, maar de zonde
tegen de Heilige Geest zal niet worden vergeven. Ik wees op
de vrucht des Geestes (niet: vruchten, meervoud; er is wel
sprake van werken van het vlees (Gal. 5 : 19), maar slechts
17

van één, negenvoudige vrucht van de Geest (Gal. 5 : 22), als
één druiventros, één vrucht). Ook onderwees ik iets over de
negen Gaven des Geestes, zoals ze in I Cor. 12 worden
genoemd. Geen prediking over een onderwerp, zoals men dat
gewoon is, maar een ferm stuk Bijbelstudie.
Na de prediking nodigde ik allen die zich oprecht uitstrekten
naar de volheid des Geestes, met de bijbehorende
manifestaties van de Geest, uit om naar voren te komen, opdat
de Heer zal kunnen geven. Ruim de helft van de aanwezigen
beantwoordde deze oproep. Ze groepeerden zich voor de
preekstoel. Meteen begonnen allen te jammeren en te huilen,
te beven en te schudden, zoals dit in vele Pinksterkringen
usance is, het de Heilige Geest "tegemoetkomen",
"gemakkelijk maken". Men zet zich aan tot emotionaliteit
vooraf, niet als resultaat van de Geest, maar vooraf, uit
ongeduld, ongeloof, maar uit het vlees. Men begint vanuit de
verkeerde kant, met uitingen te ventileren waaraan de uitingen
van de Geest zich zullen moeten aansluiten. En hoe luider men
zucht en huilt, des te groter kans is er met dit "lokken" van
Gods Geest. De kracht van het geluid wordt aangezien voor
het geluid van de kracht. Wij houden niet van deze gezochte,
opgeroepen emoties, dit wenen en roepen om Gods Geest, hoe
luider hoe effectiever waarschijnlijk. Geluid is vrucht,
resultaat van het leven des Geestes, maar roept deze niet op.
Wat anders is het als er sprake is van het loven en prijzen van
de Heer, Zijn Naam gezamenlijk te verheerlijken, Hem te
aanbidden, Hem te roemen en te eren. Dat is heerlijk en groots
en schept een heerlijke, zuivere atmosfeer. Maar dit wenen, dit
soebatten, dit smachten voor God is niet nodig, Hij is willig
genoeg het u gemakkelijk en snel te geven.
Als kinderen spelend in onze grote tuin in Indonesië,
vliegerden wij met de kampoeng-jongens, die onze vriendjes
waren. Iedere jongen had een vlieger en vliegerde in het
18

vliegerseizoen. Wanneer er in de middag geen wind was,
"floten" wij de wind op. Ik weet nog goed hoe dat lokkende
fluiten klonk, waarmee de wind werd opgeroepen, opdat wij
konden vliegeren. Wij waren . toen ook altijd ervan overtuigd
dat daarop de wind ook kwam, door ons fluiten, hoe
aanhoudender, hoe effectiever. Wij tilden daar niet zo zwaar
aan. Later wisten wij dat dit kinderlijk bijgeloof was, ons
aangepraat door de kampoeng-kinderen, die erg bijgelovig
waren. Als volwassene begrepen wij wel dat de wind zich niet
roepen liet, wij konden er naar fluiten. Zo ook gelooft men in
vele Pinksterkringen, en O wat hebben Wij dat in Zuid-Afrika
beleefd en in vele tropische landen, dat de wind van Gods
Geest zich niet liet "fluiten" door emotionaliteit, men ontving
niet. Bij een volgende oproep riep men dan luider, misschien
dat het dan succes boekte. Men wachtte passief op het actief
worden van Gods Geest, het lag nimmer aan ons, dat toonden
wij wel, maar aan een onwillige, terughoudende God.
Niet door kracht, zegt Gods Woord, noch geweld, maar door
Mijn Geest! Niet door gevoel, sentiment, maar door geloof! Ik
nam tijd om uit te leggen dat de Heer op ons eenvoudig geloof
Zijn Gave schenkt Geen sprake dus van trachten te
ontfutselen, handenwringend, God met onze kreten te
vermurwen, zoals kinderen met aanhoudend zeuren plegen
hun zin te krijgen, Toen ik alles, nadat zij eindelijk tot rust
waren gebracht en de tranen weggeveegd, had duidelijk
gemaakt, begon ik rustig en blijmoedig met allen te bidden,
één voor één. Ik moest eerst de sfeer reinigen van fanatisme en
mysticisme en sprak iedereen rustig en ontspannen aan. Deze
loodzware ernst was niet nodig, men kan de Heer ontspannen,
blij Hem prijzende, dankende voor Zijn Gave, tegemoet
treden. Elkeen legde ik de handen op en bad rustig en
eenvoudig om Gods Geest. Daarna zei ik dat zij moesten
geloven dat het geschenk nu ontvangen was, zij moesten dit in
19

geloof claimen en God er voor bedanken, Hij gaf het hun als
ze er Hem voor hadden gedankt. Ze moesten hun mond nu
openen en uiting geven aan het leven dat zich nu in hen
openbaarde, de gegevenheden zoeken te verklanken, met inzet
van het hart Het verstand had hierin geen rol, het hart alleen.
De nieuwe natuur, die in Christus geboren is, moet
gelegenheid krijgen om geheimenissen te spreken met de
Schepper. Het was er nu, in hun mond, ze moesten hun
monden slechts openen en spreken. Elke verstandelijke
censuur, elk intellectueel proeven van deze woorden, zoals dat
als kind al ons is aangeleerd, te weten wat men zegt, nalaten.
Dit Goddelijk idioom moest een uitweg worden gegeven, men
moest het de vrijheid geven. En toen spraken ze in tongen, de
een na de ander, rustig, clean, geestelijk. Ze waren bewogen,
ja zeker, en overvloeiend gelukkig, ze straalden, ze waren
gevoelig ook, hun hart was ingeschakeld, het is een grote
Gave Gods en ze zijn oosterlingen met een eigen sentiment
Wij zijn niet van plan alle leven en levendigheid neer te slaan
met deze uitgieting van Gods Geest in mensenharten, het zijn
grote momenten waarin alles in de mens in beweging komt en
aangesproken wordt. Wij hebben het vele keren beleefd als wij
deze gevoelens bij het begin trachten wat te kanaliseren, dat
wanneer de gelovige begint in nieuwe tongen te spreken, hij
hierin genoeg expressiemogelijkheden vindt, genoeg zich kan
uiten, voldoende zich kan uitspreken en het andere, het
zelfopgeroepene niet nodig heeft. Men kan zich in het spreken
in tongen volledig uiten. Het is de expressie van een
impressie, als men er geen uiting aan geeft, wordt het
depressie. Er waren vooral veel jonge mensen, Chinese jeugd,
die deze morgen ontvingen. Verschillende van hen hadden
hier al jaren voor gebeden, maar hun geestelijke leiders,
zeiden zij, hadden hen niet naar de Bron gebracht om te
drinken, maar ze werden geadviseerd maar voort te gaan met
20

wenen en smeken, eventueel jaren lang, totdat zij het geluk
deelachtig zouden worden op het geheimzinnige uur van Gods
uitverkiezing. De Bijbel leert ons dat de Heer gaarne doopt
met Zijn Geest, er toe aanzet, er toe oproept, nodigt te komen
drinken, voor "wie maar wil". Het is Hem een vreugde dit aan
Zijn kinderen te geven. De Bijbel schrijft over het "zoveel te
meer" van God. "Hoeveel te meer zal uw Vader uit de hemel
de Heilige Geest geven aan hen, die Hem daarom bidden"
(Luk. 11 : 13).
Nadat dit feestelijk gebeuren had plaatsgevonden, nodigde ik
de zieken uit naar voren te komen. Eerst bouwde ik hun geloof
op, wees hen op de beloften Gods in Zijn Woord inzake de
overwinning in Christus over de ziektemachten, daarna bad ik
met hen. En ook hier betuigde de Heer Zich met kracht en
heerlijkheid. Een vrouw met een blind oog ontving weer licht
in dat oog, een oude Chinese man met een gekromde rug
rechtte zich door de opstandingskracht van Jezus (Rom. 8 :
11). Hij danste de zaal door van vreugde, onder onze
lofprijzingen voor de Almachtige. Anderen genazen eveneens,
de Naam des Heren zij geloofd! Het is waar, deze samenkomst
duurde drie uren in plaats van de obligate 60 minuten, maar er
was iets gebeurd! Er was leven! Openbaring van kracht! De
mensen hadden een ontmoeting met de levende Christus! Dat
is immers het doel van een samenzijn in Jezus' Naam van
Gods kinderen, in Zijn Huis, op Zijn dag?. Waartoe anders?
Het gaat er niet om krachteloze, filosofische preken aan te
horen, getheoretiseer over en langs de waarheden Gods heen,
koude retoriek, wat gezang en een dierbare handdruk van de
predikant aan de kerkdeur. Lieve, zachte, wellevende
manieren, vroom humanisme, maar geen betoning van kracht.
De zieken strompelen onaangeraakt Gods Huis weer uit,
zoekende zielen hebben geen kans gekregen om hun zonden
bij Jezus kwijt te worden, koude harten gaan koud weer heen,
21

hongerigen en dorstigen naar gerechtigheid werden niet
gelaafd en gevoed. Is dat het doel van Gods Huis, is dit het
resultaat van een ontmoeting met de almachtige God? Neen,
het moet een thuiskomen bij God betekenen, een ontmoeting
met Hem, het volk komt Zijn Woord horen uit de mond van de
profeten. Het wenst geconfronteerd te worden met Gods
kracht Het komt haar zorgen en ziekten aan God afgeven en
Zijn zegen zoeken, Zijn levende aanraking, om vernieuwd,
versterkt, gezond, fris en blij weer naar huis te gaan, het
dagelijks leven tegemoet. Het moet iedereen zijn aan te zien
dat hij God heeft ontmoet die morgen in Zijn Huis. Hij moet er
fysiek en psychisch "beter van zijn geworden". Dat is levend
geloof, dat mag pas de naam Christendom dragen. De
Bruidsgemeente van Jezus Christus mag zich verlustigen in
haar Bruidegom, Hem prijzen, Hem haar verbondenheid en
liefde verzekeren. En de Bruidegom buigt Zich over Zijn
Bruid heen en verzekert haar van Zijn liefde en verzorging.
Dit is een vreugdevolle ontmoeting. De Bruid geneert zich niet
opgewekt haar liederen op te zenden Hem ter eer, zij klapt
daarbij vrolijk in de handen. Dit is wel een ergernis voor de
deftige, statische kerk, die dit afkeurt, als zijnde niet stichtend.
Toch zingt dezelfde gemeente: "Handklapt en betuigt onze
God uw vreugd, weest tesaam verheugd!", naar het
Bijbelwoord in Psalm 47: "Alle gij volken, klapt in de handen,
juicht Gode toe met jubelroep!" Het is één ding daarover te
zingen, een ander ding is het ook te doen! Het gaat niet om
fraaie, doorwrochte prediking in de eerste plaats, waarin
menselijke wijsheid en spitsvondigheid wordt geëtaleerd.
"Mijn spreken en mijn prediking kwam ook niet met
meeslepende woorden van wijsheid, maar met betoning van
geest en kracht, opdat uw geloof niet zou rusten op wijsheid
van mensen, maar op kracht van God" zegt Paulus in I Cor. 2 :
4, 5. Men blijft nooit dezelfde, als men de levende en Zich
22

openbarende God heeft ontmoet Joël Ikonen, die de hele
samenkomst met vochtige ogen had aangezien, schudde na
afloop mijn handen en zei: O broeder, vandaag heb ik gezien
hoe ik het behoor te doen. Ik beloof u voortaan dezelfde
methoden te volgen! De volgende dag reeds kwamen
verschillende oude en jonge Chinezen, gezonde en zieke, naar
de kerk om te vragen waar die predikant van de vorige dag
was; zij hadden van wonderen en krachten gehoord en wilden
dit ook beleven. Er waren van ver enkele Chinese studenten
gekomen, die zoekende waren naar de doop des Geestes en
kwamen vragen om gebed en handoplegging. Br. Ikonen
durfde eigenlijk zelf nog niet in vol gezag te bedienen en belde
mij op om 's avonds terug te komen en weer een samenkomst
te houden. Hij haalde mij af van de andere kant van Singapore
waar ik woonde en wij baden de gehele avond voor de
vervulling en genezing. Deze avond was niet vooraf gepland
door ons, maar de Heer had een plan en zo hielden wij een
campagne van tien dagen. Elke avond was het meer dan vol,
buiten stonden de mensen bij honderden te luisteren. Door
Gods Geest geleid brak er een opwekking uit in die kerk.
Br. Goh had een optie voor een theater in Singapore om een
campagne met mij te organiseren. Hij bezocht mij en besprak
de mogelijkheden. Hij zou voor alle publiciteit zorgdragen,
advertenties in de bladen en posters door de gehele stad. Ik
stond op het punt om naar Japan te vliegen. Omdat ik
voorgenomen had mij niet te binden aan data en afspraken,
maar alleen mij zou laten leiden naar indicaties van de Heilige
Geest, kon ik hem geen exacte data geven van mijn
terugkomst uit Japan en beschikbaar voor de campagne. Hij
moest daarop deze optie afzeggen en hopen t.z.t. een zaal te
krijgen. Wij geloven dat op Gods tijd ook een gelegenheid
beschikbaar zal zijn. Zo vertrok ik naar Japan.
23

Toen wij 4 maanden later uit Japan terugkwamen en ons in
verbinding stelden met br. Goh, vertelde hij mij dat hij
plotseling bericht had gekregen dat de Amerikaanse evangelist
br. Morris Cerulo naar Singapore zou komen, op aanwijzing
van de Heer. Br. Goh was al ver gevorderd met de
voorbereidingen van onze campagne, maar kon met mij niet
overleggen, omdat hij mijn adres in Japan niet wist. Ik geloof
dat Rev. Morris Cerulo een gezegende dienstknecht Gods is,
een man die ik zeer respecteer. Natuurlijk had br. Cerulo deze
opdracht van de Heer ontvangen, daar twijfelde ik niet aan.
Wij vinden het unfair vlak voor zijn komst de aandacht voor
zijn bediening te verzwakken door zelf een groot opgezette
campagne te houden. Al was ik ook de eerste die deze plannen
maakte en al ben ik de oudste van ons twee. Het was voor mij
allerminst moeilijk om mijn campagne uit te stellen voor de
zijne. God zegene hem. Jezus zegt "Wie een profeet ontvangt
als profeet, zal het loon van een profeet ontvangen" (Matth. 10
: 40, 41). Wie de bediening erkent, de roeping respecteert van
een man Gods, zal op de grote Dag van de afrekening, de Dag
van de uitbetaling, hetzelfde loon worden uitbetaald als de
profeet wordt uitbetaald, dat is een voordelige zaak. Toen ik
wist dat br. Cerulo bij niemand van het ontvangstcomité
bekend was, van wie zij zelfs nooit hadden gehoord, maar die
aangekondigd had te komen, begreep ik dat de Heer iets
anders met mij voorhad. Ik sloot mij op in gebed en vroeg om
leiding. Toen werd het mij duidelijk. Ik ging een openbare
Bijbelstudie geven over de Charismatische Gaven. Ik besprak
dit voorstel met br. Ikonen, die, gezien zijn eigen ervaringen,
bereid was mij met de opzet daarvan te helpen. Hij zocht de
hele stad af en vond tenslotte aan de rand van de stad, ver van
het stadscentrum, een ruime aula van een middelbare school.
Hij huurde deze. Het was een grote ruimte, waarin 500 stoelen
24

waren neergezet Een van de beste jonge tolken in Singapore,
een Geestvervulde Chinees, br. Alan T. P. Ang, was
beschikbaar en bereid mij te helpen; hij vertolkte mijn Engels
in het "Hokkien".
Wat ons bijzonder opviel was de grote belangstelling voor
deze Bijbelstudie-avonden, temeer omdat wij er nagenoeg
geen publiciteit aan gegeven hadden. Alleen enkele
Pinkstervoorgangers waren haastig zaterdagsavonds door br.
Ikonen opgebeld en verzocht iets hierover aan de gemeenten
door te geven. De maandag er op zouden wij beginnen. Wij
baden de Heer alles in Zijn handen te nemen en door Zijn
Geest de nodige bekendheid te geven aan degenen die
zochten.
De eerste avond kwamen een vijftigtal meest jonge mensen,
vooral studenten, ook enkele plaatselijke predikers waren
aanwezig, allen Chinezen. De tweede avond kwamen enkele
bussen het schoolplein opgereden, waaruit groepen nieuwe
cursisten kwamen; wij zaten met ruim honderdvijftig meest
jonge mensen. De predikers waren meegekomen en enkele
buitenlandse zendelingen werden opgemerkt. Op een
wonderlijke wijze groeide het aantal bezoekers. Zo ging het
voort, totdat op de laatste avond de gehele zaal vol was, alle
500 stoelen bezet en er stonden enkele honderden. Vooral de
predikers waren verbaasd over deze voor Singapore ongewoon
goede opkomst, ze hadden dit niet verwacht Het was iedereen
duidelijk dat God deze Bijbe1cursus zegende en Zijn dienaar
legitimeerde. Vele predikers waren steeds gekomen, zij
hadden hun eigen . samenkomsten en bidstonden afgezegd en
waren met hun gemeente in bussen naar deze aula gereden,
overtuigd dat deze te behandelen stof uitermate belangrijk en
te weinig bekend was. Br. Goh was er elke avond, na zijn
drukke zaken overdag maakte hij zich steeds vrij. Tot mijn
25

lijdschap zag ik ook br. Mandai uit Djakarta, mijn tolk
destijds tijdens mijn campagne in Pontianak, Borneo, onder
mijn gehoor. De zendelingen probeerden elke avond aanwezig
te zijn en namen een busje met jeugd mee.
Iedereen bleek gelukkig met deze Bijbelstudie en vond dat dit
juist zo nodig was voor Gods volk. Campagnes worden er
genoeg gehouden, ze waren gezegend, maar de gelovigen
kwamen in hun eigen geloofsleven niet verder, niemand nam
de moeite om hun kennis te vergroten inzake de
Charismatische Gaven. Duizenden christenen liepen jaren te
zoeken "naar meer", naar diepere ervaringen met hun Heer,
zonder dat zij wisten hoe en waar de deur was die hen daarin
binnenleidde. Beter werk-vuur dan vuur-werk! Daarom bleek
dit een ideale combinatie, eerst deze kennisverruiming en
daarna de toepassing tijdens de campagne van br. Morris
Cerulo. De leiders en hun volk zaten als schooljongens met
hun open Bijbel en notitie blocnote op de knieën de hele
avond te lezen en te noteren en er was grote en heerlijke
openheid. De slotavond was wonderbaar. Ik gaf de
gelegenheid om de vervulling met de Geest uit de handen van
de Heer te ontvangen en nodigde alle dorstigen naar levend
water uit naar voren te komen. Wat ik verwachtte, geschiedde,
ongeveer 80% van de aanwezigen kwam drinken bij de bron
Gods. Ze kwamen naar voren gelopen voor zover er plaats
was, de rest vulde de gangpaden of bleven op hun plaats staan.
Een klein aantal was reeds vervuld. Allen bogen hun hoofden
in gebed. Wat een dorst bij deze jonge mensen, deze
volgelingen van het Lam. Dit verlangen werd door de Heilige
Geest Zelve in hun gewekt. Wanneer Gods Geest werkt aan de
harten en dorst wekt naar levend water, dan doet Gods Geest
meer en zet Hij ook het water gereed. Hij is de Schepper van
de vraag en tevens het antwoord, van de dorst en tegelijk van
26

het levende water, van het zoeken en het vinden tevens, van
het kloppen en het opendoen, het bidden en het ontvangen.
Dat is de wet van het Koninkrijk. God heeft het zoeken aan het
vinden gekoppeld, tot een éénheid verklaard, onverbrekelijk.
Elk risico, elke kans van misschien niet vinden, elke
mogelijkheid van onzekerheid is in Jezus buitengesloten. Geen
"op hoop van zegen", geen 50% kans, maar zeker en gewis. In
de Heer komt een einde aan het zoeken en een begin aan het
vinden. Halleluja! Fysiek was het voor mij niet mogelijk om
alle gelovigen persoonlijk de handen op te leggen, het aloude
sacramentele, apostolische gebaar van de Kerk van Christus.
Ook omdat het laat geworden was. Maar ik geloof dat de
Doper met Zijn Geest Jezus Christus, daar was en zou geven
waarom gevraagd werd. Niemand anders dan Hij is de Doper,
"Deze is het, die met de Heilige Geest doopt. En ik heb gezien
en getuigd, dat deze de Zoon van God is" (Joh. 1 : 33, 34). Ik
bad voor allen tegelijk. Wij hieven onze handen omhoog en
baden vurig en ernstig tot de Heer deze mensen aan te zien,
hun geloof in hun harten op te merken en hen te overgieten
met de verse olie van Zijn Geest. Ik zei openlijk tot de Heer
dat het mij technisch niet mogelijk was voor elk van hen
persoonlijk te bidden, maar dat Hij groter is dan elke methode
en allen Zelf wilde aanraken, hun harten en monden vullen
met de overvloed van Zijn Wezen. Amen! En wat geschiedde!
De Heer verhoorde de gebeden en een wonderlijk geluid ruiste
door de ruimte, allengs aanzwellend, de nieuwe tongen
zochten hun eerste expressie! Het was zo feestelijk, zo
gelukkig makend! Er kwam zoveel Goddelijke kracht vrij.
Allen eindigden met een massale lofprijzing in nieuwe tongen,
een blijde en machtige verheerlijking van de Naam van Jezus
Christus. Wat een glorie! Wat een doorbraak van Gods Geest,
wat een heilige, hoge gebeurtenis, die een totale vernieuwing
zal kunnen inluiden van een nieuwe opwekking van de Kerk
27

van Christus. Wat een blijdschap sloeg los, een ruimere en
vrijere expressie waarmee veel meer tot uitdrukking kan
worden gebracht dan binnen de enge grenzen van de eigen
taal, de belemmeringen doorbroken en oneindige kansen
gegeven aan de lofprijzing. Het is de uitlevering van
allerindividueelste intimiteiten van het eigen hart, de nieuwe
mens spreekt geheimenissen met zijn Schepper, hij kan nu
beter en dieper contact leggen met de Heer en alles wat er leeft
in het bewuste, onbewuste en onderbewuste leven openleggen
voor Zijn aangezicht. Wat een kleurrijke verscheidenheid van
talen hoorde ik om mij heen, het internationale karakter van de
Bruid van Christus wordt geaccentueerd in deze honderden
talen van mensen en engelen, dit mystieke idioom waarin het
allerlaatste van het hart tot uitdrukking kan worden gebracht.
Sommigen begonnen in tongen te zingen, steeds meerderen
kregen vrijheid dit te doen. God gaf in Zijn liefde aan deze
nieuwe tongentaal een geïnspireerde melodie, opdat de lof
grotere heerlijkheid kreeg, vleugels om beter opwaarts te
wieken.
Nergens heb ik deze heerlijkheid aangrijpender beleefd dan op
de slotavond van de grote campagne, geleid door de
Amerikaanse evangelist Tommy Hicks, vele jaren geleden, in
Karlsruhe, Duitsland, waar ruim 6000 mensen in een kolossale
samenkomst de Heer hun dank brachten voor de grote dingen
die Hij gedaan had gedurende deze wonderlijke dagen, waar
zovelen werden bekeerd en zulke grote wonderen van
genezing gebeurden. Allen stonden wij, rezen onze handen
hemelwaarts, een onafzienbaar woud van opgeheven handen
voor Gods aangezicht, wat een heerlijk gezicht was dat!
Tommy Hicks vroeg iedereen die vervuld was met Gods Geest
op dat ogenblik in nieuwe tongen de Heer te verheerlijken.
Eerst aarzelend, geleidelijk krachtiger en vrijer begon het
geluid van nieuwe tongen op te stijgen, aan te zwellen, als een
28

opkomende branding, een rijzend getij, een gedreven wind,
groeiende rivier. Tenslotte kwam een melodie los, een hemels
lied, een zang, verheven en tijdeloos van melodische frasering,
soms oosters aandoend, soms weer van logische, westerse
aanspreekbaarheid. De ogen gesloten, met stralende gezichten
waarover tranen stroomden, liet men zijn hart in vrijheid zich
uitzingen, uitstromen zoals het wilde, uiting geven aan wat
geuit wilde worden. Daar stond een enorm volk zuiver met de
Heer te communiceren, tezamen zingend als een immens koor.
Wat ons zo diep ontroerde was, dat, ofschoon we schijnbaar
oeverloos voor ons uitzongen, het eenzelfde melodie bleek te
zijn, in verschillende toonhoogten, in eerste, tweede, derde,
vierde stem, maar één zang, dezelfde zang, logisch van
constructie en prachtig van melodie, boeiend en onaards, een
geweldig massaal gezongen lied. Nooit had ik zoiets eerder
gehoord, deze éénheid, deze verwantschap van melodie. Het
werd nog mooier toen een aanwezige beroemde
operazangeres, die met Gods Geest was vervuld, de microfoon
greep en de melodie zong, in een hoge prachtige sopraan. Het
was weer dezelfde melodie die iedereen op geheimzinnige
wijze scheen te kennen, die elk van ons vertrouwd scheen en
dat duidelijk gezongen wilde worden, een lied dat op hetzelfde
ogenblik geboren werd, ontstond, ingegeven. Dat is eigenlijk
niet vreemd, want er is sprake van één Heilige Geest Een
pianist zette zich aan zijn instrument, ook een organist aan de
zijne en begeleidden deze zang alsof het ingestudeerd was. Er
was een frisheid aan deze melodie, de spontaniteit van juist
geboren muziek, het was hartverwarmend heerlijk. Steeds
geweldiger zwol deze zang op tot op de spanten van het dak,
steeds warmer en krachtiger rees het lied omhoog, er kwam
zoveel hemelse glorie omlaag en zoveel kracht Gods vrij dat
de laatste zieken uit hun rolstoelen stapten en ook hun armen
29

hieven en meezongen. Ik zag in mijn omgeving de blinde ogen
van een man opengaan en hij lachte hoog en luid van intens
geluk, toen wierp ook hij zijn handen hoog naar de hemel en
wierp zijn ontroerde stem in dit halleluja-koor. Deze
gebeurtenis duurde een half uur en niemand merkte het,
niemand bleek vermoeid of dacht aan tijd. Nooit heb ik zoiets
ontroerends meegemaakt, zo heerlijk en massaal. Wij waren
uit Nederland met ongeveer 250 gelovigen naar Karlsruhe
gekomen om Tommy Hicks te horen en allen vergeten deze
slotbijeenkomst nooit meer. De meeste aanwezigen in
Singapore ontvingen voor het eerst Er waren er ook, zoals
enkele zendelingen en inheemse predikers, die een hernieuwde
vervulling beleefden, ook zij werden fonteinen van levend
water. Halleluja!
Kort daarop reisde ik naar Sumatra, Indonesië, mijn hart nog
vol van al deze ervaringen onder de Chinezen in Singapore.
Men draagt zo'n zegen met zich mee, er is een nieuwe
heerlijke uitstraling die de mensen, met wie men in aanraking
komt, duidelijk opmerken. Er is grotere kracht tot genezing
van zieken, een groter gezag over de machten der duisternis,
een grotere volmacht en indringender kracht in de prediking
door deze zalving. Het is alsof wij weer waren aangesloten aan
de krachtcentrale Gods. Wij vernamen later dat in vele kerken
in Singapore een opwekking was uitgebroken, als gevolg van
het nieuwe gebruik der Gaven door de predikers en jonge
gelovigen. Zij getuigden met grotere vrijmoedigheid en een
aanstekelijk enthousiasme. Ook br. Joël Ikonen was een ander
mens geworden, zijn gezicht straalde, er ontwaakte in hem een
nieuw vuur, hij had zijn terughoudendheid afgelegd en stond
ferm in de overwinning.
30

In 1971 kwamen wij vanuit India weer in Singapore aan. Wij
waren van plan vanuit Singapore naar Ceylon te reizen, op
herhaalde uitnodiging van br. Paul Arumainayagam. Hij en
Ds. Christie Daniël wilden met ons een paar plaatsen
bezoeken en meetings houden. Zij hadden alles geregeld en
verwachtten ons met vreugde.
Wij bestelden in Singapore bij Ceylon Airlines twee tickets en
zouden ze de volgende dag halen. De volgende morgen vroeg
bracht onze bediende Li ons op de slaapkamer de
morgenkrant, waarin wij lazen dat de vorige dag Ceylon een
nieuwe communistische regering had gekregen en deze
meteen botste met de sterke en leidende Boeddhistische
leiders. Er waren vele straatgevechten, ongeregeldheden met
rebellerende Mao-Youth benden, er was spanning, een strenge
avondklok afgekondigd, een uitgaansverbod, een
vergaderverbod, een uitzonderingstoestand uitgevaardigd. Het
had geen zin om nu naar Ceylon te vliegen, waar wij nergens
konden prediken; deze crisis moest eerst voorbij zijn. Het is
ondenkbaar dat deze rode regering christelijke opwekkingen
zou toestaan. Het was duidelijk dat voor ons deze Kedron was
opgedroogd en de Heer deze deur thans voor ons toesloot.
Wij begonnen in Singapore weer een Bijbelstudie. De Heer
leidde ons er weer toe, door ons steeds weer jonge gelovigen
te doen ontmoeten op allerlei plaatsen in de stad, die ons soms
op straat aanhielden en steeds weer vroegen naar Bijbelstudie
over de Gaven. Ze hadden daarvan gehoord van andere
groepen en wilden graag dat wij tijd voor hen namen, en een
cursus over de Charismata.
In de Zionkerk, de zendingskerk van de Finse zending,
brachten wij de heerlijke verlossingsboodschap van Jezus
Christus, zielen werden gered en zieken genazen. Kennis werd
uitgedragen omtrent het overwinningsleven in Christus.
31

Ongeveer 120 belangstellenden bezochten deze
samenkomsten. Het waren voornamelijk weer jonge mensen,
die verlangen hadden verder te komen in hun geloofsleven.
Deze Zionkerk lag aan de andere kant van Singapore en we
zagen uit naar mensen uit dat stadsdeel. Sommigen kwamen
rechtstreeks van hun werk aan de andere kant van de stad en
hadden geen gelegenheid gehad te baden, wat in de tropen een
dagelijkse "must" is, en te eten; warm en stoffig kwamen ze
aan, maar ze wilden geen enkele avond missen. Het was zo
heerlijk elke avond meerderen te zien komen om ijverig en
ernstig de Bijbel te raadplegen en aantekeningen te maken. Ze
kwamen met een felheid op Gods Woord af, met een liefde
voor de Heer en nieuwsgierigheid omtrent Zijn Gaven en
krachten, zoals wij dat in geregelde christelijke volkeren
zelden ontmoeten. Wij waren ook weer gezegend met twee
bekwame Chinese tolken: jonge, intelligente mannen, die om
beurten in het "Hokkien" vertaalden, feilloos en vurig. Ze
waren onvermoeibaar, scheen het.
Zoals altijd weer onze ervaring is bij dergelijke
Bijbelcursussen, gebeurden weer heerlijke wonderen van
bevrijding. Enkele getuigenissen volgen achter dit hoofdstuk.
De laatste avond is het de gewoonte om getuigenissen te horen
van cursisten om te zien of deze boodschap aangeslagen was.
Zij brachten hun dank over aan de Heer en vertelden ons wat
zij met deze Charismatische Gaven beleefden. Op de
slotavond hoorden wij deze getuigenissen twee uur achter
elkaar aan en het volk Gods prees steeds meer de Heer voor
alles wat Hij deed in hun midden. Verschillende gelovigen
werden eerst door Gods Geest gereinigd van demonische
machten, van zwarte magie en occultisme waarmee de
Chinese samenleving vergiftigd is, daarna daalde de Geest
32

Gods op hen neer met het begeleidende teken van nieuwe
tongen en profetie.
Dit was voor deze Pinksterchristenen het grootste wonder, het
fijnste geschenk van de Heer. Waar de westerse kerken een
duidelijk weerzin tonen jegens het fenomeen van nieuwe
tongen en men alles probeert om hierlangs heen te
manoeuvreren, strekte men juist hier met groot verlangen er
naar uit. Meteen begonnen ze in de samenkomsten deze
uitingsgaven te gebruiken, tot eer van de Heer en tot opbouw
van de gemeente. Mensen die getuigden jaren te hebben
gezocht en uitgezien naar deze Gavenbediening, ontvingen nu.
Halleluja!
Het is zo nodig dat wij dit "vervuld worden" en "in tongen
spreken en profeteren" eindelijk loswikkelen uit de sfeer van
geheimzinnigheid, waarin incompetente predikers het hebben
gedompeld om hun eigen ontoereikendheid in deze te
camoufleren. Het was tot een bijzondere, schier onbereikbare,
hoogheilige ervaring getheoretiseerd en gekoppeld aan
zondeloosheid, heiligheid en uitverkiezing, zodat velen het
gevoel kregen er nimmer "aan toe" te komen. Hoe heilig
moeten wij dan wel zijn om dit waardig te zijn? Neen, de Heer
geeft Zijn gaven op ons geloof, op onze dorst, op ons
verlangen het te bezitten. De Heilige Geest is uitgestort,
disponibel voor elke gelovige, nimmer is deze uitgegoten,
vrijgegeven Geest van God teruggenomen, ik lees het nergens
in de Bijbel. Halleluja! Wij spraken over deze Gaven ook in
blijdschap, ontspanning, steeds wijzende op het feit dat de
Heer deze zo gaarne geven wil aan Zijn kinderen. Zijn
verlangen het ons te geven is veel groter dan ons verlangen het
te ontvangen. De Gever is het een vreugde te geven en Hij
haast Zich tot degenen die Hem op Zijn Woord nemen en
33

gelovig hun handen uitstrekken om het te ontvangen. Deze
vereenvoudiging van inzicht, deze stelling dat alles
voorhanden is, de tafel rijk gedekt staat en alleen gewacht
wordt op hen die komen aanzitten en nemen, moet meer
worden verkondigd. "Jezus riep (in het Grieks staat
schreeuwt!): zeggende: Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift
zegt (Bijbels geloof dus, niet volgens menselijke
interpretaties!), stromen van levend water zullen uit zijn
binnenste vloeien. Dit zeide Hij van de Geest, welke zij, die tot
geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden" (Joh. 7 : 37, 38).
Er is nog ontstellend veel gebrek aan kennis omtrent deze
Charismatische Gaven in Singapore, dat hebben we hier steeds
weer ontdekt, daarom droeg de Heer ons speciaal op deze
Gaven te onderwijzen. Het boek: "De negen Gaven des
Geestes" van de hand van zr. Elisabeth Hoekendijk, werd
vertaald in het Engels. Aan allen in Singapore die destijds hun
naam en adres opgaven, zonden wij vanuit Nederland een
exemplaar toe, het waren er 800 alleen in Singapore. Hen
werd ook een exemplaar gezonden van het boek van mijn
hand: "The Armour of God". Deze boeken hebben zeer veel
zegen verspreid. Ruim 3000 exemplaren van elk hebben wij
gratis en franco aan belangstellenden over de gehele wereld
gezonden. Wij ontvingen heerlijke reacties van predikanten en
zendelingen. Er zijn er die toegaven dat het bestuderen van
deze boeken hun hele bediening had veranderd. Uit Zuid-
Afrika kwamen zeer veel dankbare antwoorden binnen die
getuigden van een vernieuwde visie, verfriste zegen,
versterking van geloof en verlossing van fanatisme.
Zendelingen in India, Ceylon, vooral Japan zonden dankbare
brieven. Wij kregen aanvragen om 25 of 50, zelfs 100
exemplaren te willen zenden, die in de gemeenten worden
verspreid.
34

Het is noodzakelijk dat het Volle Evangelie wordt gepredikt
over de gehele wereld. De Kerk moet haar primaire en
voornaamste wereldopdracht eens ernstig nemen: Het
Evangelie te verkondigen aan alle creaturen in de volle kracht
van de Heilige Geest, de overwinning in Christus te
proclameren aan alle machten der duisternis, de glorie te
verkondigen van een volkomen verzoening en verlossing door
het Bloed van Jezus Christus, volbracht aan het kruis op
Golgotha. De volle Raad Gods te gehoorzamen: " Gaat en
predikt en zegt Het Koninkrijk des hemels is nabij gekomen.
Geneest zieken, wekt doden op, reinigt melaatsen, drijft boze
geesten uit Om niet hebt gij het ontvangen, geeft het om niet"
(Matth. 10 : 7, 8).
Wij moeten terug naar de Bron, het glorieuze Begin, de
zuivere apostolische opdracht, het onversneden Woord Gods,
Christus! Toen Christus als Heer en Meester werd gekend en
er gebogen werd voor het Woord Gods, toen de profeten de
woorden Gods uit Gods hart wisten te verstaan en uitdroegen
naar het volk, toen deze profetieën een belangrijke plaats
kregen in de eredienst en werden geloofd en nageleefd, was er
overwinning en glans in de Gemeente. De vastgelopenen in
zonde kwamen aan de voeten van de Heiland, de zieken
werden gezalfd met olie en genezen, de gelovigen werden op
Bijbelse wijze gedoopt in water, de boze geesten in de
hemelse gewesten werden krachtig bestraft en uitgewezen, de
kinderen Gods werden vervuld met de Heilige Geest en
geneerden zich niet voor de dwaasheid Gods, het spreken in
nieuwe tongen, de boodschap van de wederkomst van Jezus
werd uitgedragen en vermaand zich voor Zijn komst gereed te
houden. De Kerk brak zich op militante, krachtige wijze baan
door het hardste heidendom en de opwekkingen braken overal
35

uit in de heidenlanden waar een indringende
zendingsboodschap weerklonk.
In het begin der Kerk leefde men in blijde verwondering over
de geweldige krachten Gods die zij werkzaam zagen, die door
geloof in beweging werden gebracht, actief werden, waarmee
wonderen werden bewerkt De melaatsen werden instantelijk
gereinigd, blinden herkregen hun gezicht, lammen wierpen
hun overbodige krukken weg en waren gezond en sterk, doden
werden opgewekt, in Jezus' Naam. De wonderen en tekenen
waren niet exceptioneel, maar regel, men rekende en leefde
daarmee en daarin, men geloofde ze, de levende bewijzen
waren allerwege te opmerkelijk, ze vielen niet weg te
theoretiseren en niemand had daar behoefte aan. Het Woord
Gods werd niet aan rafels gekritiseerd en getheologiseerd,
ontluisterd, maar eenvoudig en kinderlijk geloofd, omdat God
dat zei. Men aanvaardde Gods Woord van kaft tot kaft en
boog zich vol respect voor Gods almacht en majesteit. De
Heer betoonde Zich duidelijk en krachtig in hun midden. Naar
die tijd moeten wij terug! Vandaag zien wij alom een
duidelijke verslechtering in het geloofsleven, door
wereldgezindheid verscheurd is het Christendom, verzwakt
door secularisatie, de kracht des Heiligen Geestes schijnt er uit
weggevloeid. Van wonderen en tekenen is geen sprake meer.
De onaanraakbaarheid van Gods Woord is aangetast,
gebagatelliseerd, vervangen door geleerde, stichtelijke,
moraliserende, lege woorden van dienaren. Geleerde
interpretaties hebben de eeuwenoude waarheden uitgehold en
verminkt. Het wonderbare overwinningsleven wordt
gerelativeerd. De Bijbelse doop wordt niet erkend, daarvoor
in de plaats blijft de sprenkeling gepraktiseerd, waarvoor geen
enkele zinnige tekst in de Bijbel te vinden is. Wonderen van
genezing worden betwijfeld. "Pinksteren" wordt in de ban
36

gedaan en weggeschoven naar de emotionele, fundamentele,
vrije groepen buiten het officiële instituut. Hemel en hel
worden achterhaalde, middeleeuwse mythen geheten, die wij
nu toch eindelijk ontgroeid behoren te zijn. Goed en kwaad
abstracties met veel ruimte daartussen. Psychologische
heropvoeding is gekomen in plaats van de ouderwetse
bekering. Instede te waarschuwen tegen de anti-christelijke
tendenzen vandaag in Christus' Kerk is het "gesprek"
gekomen, de "vreedzame co-existentie", het "dialoog" met
allen en iedereen. Christus brengt scheiding en niet een
"humaan begrip voor elkaar", tot elke prijs. De éénheid
waarover Christus spreekt, wordt valselijk geïnterpreteerd als
zijnde een gemakkelijke éénheid met allen en iedereen, jan rap
en zijn maat, geestelijk en ongeestelijk.
Het reine evangelische geloofsleven op de onwankelbare
fundamenten van de Bijbel, kan nu eenmaal niet samengaan
met deze verraderlijke falsificaties, deze humanitaire
bedenksels. Waar het Bijbelse Evangelie, het hart van
Christus' Lichaam, wordt genegeerd, ontstaat een vacuüm, een
luchtledig, dat men opvullen wil met sociale bewogenheid,
politieke systemen, betere menselijke levensomstandigheden,
humane relaties; het is alles horizontalisme. De wegen van de
bovennatuurlijke Kerk van Christus lopen niet parallel met de
wegen van wereldpolitiek, zij is namelijk niet van deze
wereld. De onzekerheid over de fundamenten van het geloof
kan niet worden gecompenseerd door een anti-christelijke
tendens dat andere religies de mensheid evenzo kunnen
redden. Er wordt getracht de kloof tussen het Rijk Gods en
wereldpolitiek op te vullen, haar daarmee te verbinden, te
vereenzelvigen. In plaats van een Bijbelse, zuiver
Evangelische benadering, kiest men een andere, maatschappijkritische
benadering, een politieke, marxistische, links-
37

adicale, natuurlijke weg. Niet langer wordt God, maar de
mens centraal gesteld, het gaat alles om de mens. Kerkelijk
geld wordt gespendeerd ter ondersteuning van revolutionaire,
rebellistische, politieke acties in Afrika en elders, zaken
waarmee de Kerk van Christus zich niet bemoeien moet Het
beleid om wereldomvattende menselijkheid te effectueren is
verraad aan het christelijk geloof, het is anti-christelijk en
daarom afkeurenswaardig. Bij gebrek aan spirituele
krachtmanifestaties, opwekkingsglorie, levens vernieuwende
uitstraling van geloof aan de levende Heer, aan zoutend zout,
bederfwerend, heilbrengend, als in de eerste jaren, begeeft de
Kerk zich op betreurenswaardige zijwegen en vult haar
program met allerhande wereldse, politieke zaken, die door de
Heer der Kerk nimmer van haar gevraagd werden en die haar
ook uit elkaar rukken. "Vormt geen ongelijk span met
ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met
wetteloosheid of welke gemeenschap heeft het licht met de
duisternis? Welke overeenstemming is er tussen Christus en
Belial (Beli = zonder; Jaäl = nut: Belial = zonder nut,
nutteloos, overbodig), of welk deel heeft een gelovige samen
met een ongelovige? Welke gemeenschappelijke grondslag
heeft de tempel Gods met afgoden? Wij toch zijn de tempel
van de levende God, gelijk God gesproken heeft: Ik zal onder
hen wonen en wandelen, en Ik zal hun God zijn en zij zullen
mijn volk zijn. Daarom gaat weg uit hun midden (geen
"dialoog" dus, zegt God!) en scheidt u af, spreekt de Here, en
houdt niet vast aan het onreine, en Ik zal u aannemen, en Ik zal
u tot Vader zijn en gij zult Mij tot zonen en dochteren zijn,
zegt de Here, de Almachtige. Daar wij nu deze belofte
bezitten, geliefden, laten wij ons reinigen van alle bezoedeling
des vleses, des geestes, en zo onze heiligheid volmaken in de
vreze Gods" (II Cor. 6 : 16, 17).
38

In ontwikkelingshulp, sociale bewogenheid, hebben wij geen
bezwaar, als het komt nà het Evangelie, er naast wordt
gebracht en niet "inplaats van". De Bijbel zegt: "Maar zoek
EERST het Koninkrijk en zijn gerechtigheid en DIT ALLES
(de som van alle andere dingen), zal u BOVENDIEN
geschonken worden" zegt Jezus (Matth. 6 : 33).
Er zijn dingen die in Gods ogen vóór gaan, die EERST moeten
worden gedaan. EERST het Evangelie gepredikt, deelname
aan het verzoeningswerk van Jezus, eerst de opstanding
geproclameerd aan de wereld, EERST Gods Koninkrijk. Eerst
de zaken van het hart, van het geweten, van de eeuwigheid.
Eerst de zonden aangesproken en gereinigd door het Bloed
van Jezus. Eerst het oordeel ontgaan. Eerst het Woord Gods
een kans gegeven. Eerst gewezen op de belofte van de Heer
der Kerk, die zegt "Zie, Ik maak ALLE DINGEN NIEUW!"
Laten wij deze belofte ernstig nemen, Jezus stelt er Zich
garant voor, Hij stelt Zich voor ALLE DINGEN NIEUW te
maken onder de mensenkinderen, in de maatschappij, alles
heeft Hij betrokken in Zijn wonderbaar vernieuwingsplan! De
meest effectieve hulp aan de benarde, berooide mens is hem
eerst te redden voor God, zijn ziel te brengen naar het
reinigend Bloed, hem te leren luisteren naar de leidinggevende
Geest van God. Hij moet benaderd worden vanaf de
bovenkant, de Goddelijke kant, de kant van Christus, de
Levensvernieuwer, en niet vanaf de andere kant, de onderkant,
de vleselijke, natuurlijke kant Als deze mens in de handen van
Jezus Christus komt en zijn "oude mens, die ten verderve
gaat" aan Hem verliest; "Die de "nieuwe mens" in hem plant,
die naar de wil van God geschapen is in waarachtige
gerechtigheid en heiligheid" (Ef. 4 : 22-24) worden zijn
levenskansen belangrijk vergroot. Daarom roepen wij op het
onversneden en onbespoten Evangelie te prediken, "terwijl de
Heer medewerkt en het Woord bevestigt door de tekenen, die
39

er op volgen" (Mark. 16 : 20). Wij willen geen enkel aspect
laten liggen, maar nemen ons voor de volle Raads Gods, het
volle Evangelie te prediken.
Wat opvallend was aan deze Bijbelcursus in Singapore waren
de verschillende buitenlandse zendelingen die daaraan
deelnamen, waarvan wij veronderstelden dat zij een visie
hadden op de volheid Gods. Vier Pinksterzendelingen, later
zes, kwamen elke avond geïnteresseerd, met Bijbel en
blocnote, naar de samenkomsten. Er waren 2 Canadese
zendelingen, 1 Australische zendelinge, 1 Zwitserse
zendelinge, 2 Heilsofficieren (een majoorse en een kapiteine)
waarvan de één een Hollandse is die al tien jaar in Singapore
werkt; zij allen volgden belangstellend deze cursus. Enkele
plaatselijke Chinese predikers waren ook trouw elke avond
aanwezig, ook onze trouwe vriend br. Goh Ewe Kheng. Zij
bestudeerden met ons de Bijbel en dankten God voor
verruiming van blik. Met de anderen baden zij voor de
vervulling met de Heilige Geest en de Gaven des Geestes. Zij
zullen ongetwijfeld in hun arbeid daarmee hun voordeel doen.
Er is over de gehele wereld bij zoveel geestelijke werkers een
zoeken naar meer kracht, meer vrucht, een betere toerusting
voor de zwaarder wordende opdracht, in een toenemend
antichristelijke, demonische wereld. Men heft zijn voorkeuren
en vooroordelen op, men overwint zijn weerstanden en zoekt
nu bij het Volle Evangelie naar oplossingen. Zolang men het
bij menselijke systemen en organisaties zoekt, wordt men
teleurgesteld, maar als men bij de Heer zoekt en belooft Hem
te zullen volgen op de weg, die Hij wijst, komt men bij de
Pinksterboodschap uit, de vervulling met de Heilige Geest.
Het is wonderbaar te zien hoe de Heer ons de laatste jaren in
steeds toenemende mate gebruikt om ook Christenen te
onderwijzen in deze Gavenbediening. Men verwijt ons deze
40

oodschap te over-accentueren, te zeer te benadrukken, wij
antwoorden hierop dat dit zeer wel mogelijk is, maar dat dit
een gevolg is van de totale verwaarlozing van deze materie bij
andere leraren. Het is altijd een achtergebleven gebied van de
Kerk geweest. De vergeten factor. Er is door de "Morele
Herbewapening Beweging" een toneelstuk gebracht, "The
forgotten factor" geheten. Welnu, Pinksteren is de vergeten
factor in de Kerk. Er is vrees, afkeer voor de Gavenbediening,
nauwelijks verlangen naar deze diepere ervaringen met de
Heer, absolute vervreemding. Daarom zijn zovele gemeenten
zwak en zonder vrucht. Maar de wind des Geestes waait weer
en brengt leven en beweging in de harten. Steeds meer
gelovigen strekken zich hiernaar uit.
Eén van de zendelingen die deze en vorige Bijbelcursussen
met grote belangstelling en instemming volgde, heeft ons
uitgenodigd voor een opwekkingscampagne in Maleisië, diep
in Malakka, in de plaats Ipoh. Daar was nooit tevoren een
zendingscampagne gehouden, Hij wilde deze campagne begin
maart houden, een campagne van 12 dagen. Hij wenste mij als
hoofdspreker te vragen. Hij wilde naar Ipoh gaan en alle
voorbereidingen treffen, spandoeken laten maken, pamfletten
bij duizenden drukken en verspreiden, uitnodigingen naar de
autoriteiten en plaatselijke predikers, liederenbladen
samenstellen, enfin, zoals alle grote manifestaties worden
gereedgemaakt. Ipoh ligt in een fanatiek Moslimgebied, dat
weinig tolerantie kent voor andere godsdiensten, weinig plaats
inruimt voor Evangelie, maar wij geloven dat de Heer alles zal
leiden naar Zijn Raad. De Heer opent wegen, stimuleert door
Zijn Geest, zet aan tot activiteiten, maar wij moeten ons met
alles wat wij hebben en zijn werpen in dit plan Gods en uit
deze coöperatie, deze vruchtbare samenwerking,
samenstemming, groeien de opwekkingen, komt de wasdom,
41

ijpen de vruchten. Wij baden samen dat de Heer het mogelijk
maken zou en indien het niet in Zijn plan paste, Hij het ons
zou tonen, opdat dit geen menselijke, vleselijke affaire zou
worden.
Ook kreeg ik een uitnodiging voor een ander gebied van
Maleisië, de weinig bekende oostkust van Malakka, in Dungan
in het district Trengganu, om een serie
openluchtsamenkomsten te houden. Hier is nog nimmer
tevoren op grote schaal geëvangeliseerd. Ook dit plan legden
wij de Heer voor. Later, toen wij in het Karo-Batakgebied
waren en bezig met samenkomsten, bleven wij opmerkzaam,
lettende op aanwijzingen van de Heer omtrent deze
opwekkingscampagnes in Malakka. Daar kregen wij heel
"toevallig" het blad "Harian Urn urn Sinar Harapan" van 1
april in handen, een klein Indonesisch blad, waar ons oog viel
op het bericht dat de Maleisische Minister-President Tun A
Razak juist een radiorede had gehouden in de hoofdstad Kuala
Lumpur, waar hij bepaalde dat voortaan alle buitenlandse
zendelingen uit Maleisië zullen worden uitgewezen, omdat
Maleisië een zuiver Islamitische staat zou worden. Er werden
geen nieuwe inreisvisa meer verstrekt aan vreemde
zendelingen. Dit is slecht nieuws voor de zending. Weer ging
een land dicht voor het Evangelie. Daarbij had ik het
verdrietige gevoel dat de officiële aanvraag voor mijn
campagne in Ipoh de aanleiding kon zijn van deze nieuwe,
vreselijke maatregel. Ik boog mij in gebed en sprak met de
Heer over deze zaak. Hij zei mij dat dit mensenwoorden waren
en besluiten van mensen, maar dat Hij bepaalt of er deuren
open en dicht gaan voor Zijn heilige zaak, dat Hij zoekende
mensen zou voeden met het levende Brood en drenken met het
levende Water en dat niemand daar iets toe of af kon doen.
Amen. Wij zijn altijd blij als wij horen dat predikanten het
42

Volle Evangelie prediken en zich niet laten afhouden en
afleiden dit met de kracht des Geestes te doen. Zo hoorde ik
het volgende verhaal van één der Chinese
Methodistenpredikanten in Singapore. Vijf jaar geleden waren
er veel gangsters in Singapore, zij roofden er op los, kidnapten
en moorden. Toen heeft de regering een wet uitgevaardigd dat
de doodstraf door ophanging zou worden opgelegd na een
dracht stokslagen, voor iedere kidnapper en 7 jaar
gevangenisstraf voor elk familielid van de ontvoerde, dat geld
aan de afpersers gaf. Een vooraanstaand zakenman, Mr.
Thang, was ontvoerd en gemarteld, totdat het losgeld bijeen
was gebracht, later teruggezonden naar zijn familie, maar door
de geleden folteringen dermate gebroken, dat hij zijn werk niet
meer kon uitvoeren. Hij gaf de leiding van zijn bekende,
bloeiende supermarkt aan zijn zoons over en trok zich terug.
Deze affaire, die in Singapore sterk de aandacht trok, was
aanleiding voor dit regeringsbesluit. De gangsters werden
gepakt en voor hun wandaden veroordeeld tot de strop. De
gevangenispredikant drong tot de dodencellen door en sprak
met deze mannen, hij zong urenlang liederen voor hen van
Jezus' genade, hij bad voor hen, hij spendeerde zeer veel tijd
om deze mannen te overtuigen van hun verlorenheid en de
genade in Jezus Christus, van vergeving van zonden en
eeuwig leven. Hij mocht tenslotte alle gevangenen tot Jezus
leiden en hen begeleiden naar het schavot, waar zij rustig de
executie doorstonden in de zekerheid van het eeuwige leven.
Wonderbaar was dat.
Twee jaar geleden brak er een oproer uit op een
gevangeniseiland voor de kust van Singapore. De gevangenen
sloegen en martelden de cipiers, staken hun de ogen uit en
doodden hen. Zij werden door de rechter tot de strop
veroordeeld. De gevangenisdominee heeft alle 18 raddraaiers
43

(3 Indiërs en 15 Chinezen) vóór hun ophanging, tot Jezus
geleid. Hij bleef dagen bij hen in de cel, las voor uit de Bijbel,
zong urenlang voor hen, bad voor hen en slaagde er in allen tot
geloof in Christus te brengen, sommigen van hen eerst enkele
uren voor hun terechtstelling. Het was altijd een heel gevecht
vóór de ter dood veroordeelden aan de galg hingen, het duurde
voor zo'n grote groep wel 24 uur voordat zij op het schavot
stonden en het luik neerviel. Maar de politie-officieren die bij
de executie van deze 18 waren, verbaasden zich over deze
mensen, ze kwamen rustig naar de plaats, vochten zich niet
los, schreeuwden niet hartverscheurend om gratie, maar ze
omhelsden zwijgend de predikant die hun laatste uren deelde
en zeiden, wijzend naar boven: We zien u daar weer! Zij
gingen rustig op het valluik staan en stierven met ernstige,
stille gezichten. Zij schreven allen in hun laatste uur een
verklaring dat zij rechtvaardig veroordeeld waren, maar dat de
Hemelse Rechter hun zonden had vergeven, zij waren rein
gewassen door Jezus' Bloed en treden nu Hem rustig tegemoet
Vermeldenswaard is dat de rechter, die hen tot de doodstraf
veroordeelde, de zoon van deze gevangenispredikant was. De
autoriteiten waren erg aangesproken door deze bijzondere
rechtzitting en terechtstelling en staan nu steeds toe dat deze
predikant met elke ter dood veroordeelde de laatste uren mag
doorbrengen. Een jonge man ging zwemmen en verdronk zijn
vriendin op wier naam hij juist een hoge levensverzekering
had afgesloten. Hij werd ter dood veroordeeld en werd kort
voor zijn executie een kind van God. Hij bekende schuld en
Jezus nam hem aan als Zijn kind. Vol vrede liet hij zijn leven
op het gevangenisschavot De dominee leidde hem binnen in
de vergevende liefde van Christus en mocht de gids zijn naar
het eeuwig Vaderhuis. Ik prijs de Heer voor dergelijke
dienstknechten Gods die nog in het verzoenende Bloed van
44

Jezus geloven en deze waarheid effectief aan anderen weten
over te dragen, tot hun eeuwig heil.
Het voorgaande schreef ik in 1972. Daarna, tot vandaag, 1979,
zijn wij vele malen in Singapore terug geweest, van enkele
dagen tot weken, op onze uit- en thuisreizen. Wij houden van
deze stad van de leeuw, Singa-Pura, waar wij gepredikt
hebben en campagnes gehouden, waar zielen werden gered
voor de eeuwigheid, waar velen gedoopt zijn in de Heilige
Geest en genazen in de striemen van Jezus, waar gelovigen
zijn gedoopt in water. Als wij terugzien op de bediening in
deze stad, kunnen wij alleen maar dankbaar zijn. Het gaat er
ons niet om bepaalde kerken en theologische richtingen te
bevoordelen, wij hebben geen voorkeuren, maar wij willen het
gehele Lichaam van Christus dienen, de gehele kudde, alle
kinderen Gods, niemand uitgezonderd. Waar wij onze
boodschap kwijt kunnen, daar arbeiden wij. De Bijbel zegt
"Ziet dan toe op uzelf en op DE GEHELE KUDDE, waarover
de Heilige Geest u tot opzieners gesteld heeft" (Hand. 20 : 28).
De Heer ziet de gehele Kerk. Houdt op met sekte vorming.
Geen kamerbreed geloofsleven, van die muur tot die muur. De
Heer heeft visie op de totaliteit, de gehele kudde, waarvoor Hij
Zijn Bloed heeft gestort. De tekst vervolgt ... "die Hij Zich
door het bloed van Zijn Eigene verworven heeft." Ziende op
Jezus kunnen wij het woord kerk nimmer in meervoud
noemen, er is één Kerk. Ons doel is deze Kerk van Christus te
dienen, te helpen vervolmaken, in de kracht van de Heilige
Geest Als Paulus kloppen wij aan Gods deur voor het welzijn
van Zijn schapen. Hij pleit voor het beste, het hoogste en het
laatste; met minder is hij niet tevreden. Hij maakt, als het om
de schapen gaat, zich er niet gemakkelijk van af en verwacht
dat God er Zich ook niet gemakkelijk van af maakt. Hij stoot
de deur van Gods schatkamer open en neemt met handen vol
45

uit Zijn volheid. Hij vraagt, dat de Gemeente: "met kracht
gesterkt mag worden door Zijn Geest in de inwendige mens,
opdat Christus door het geloof in de harten woning make.
Geworteld en gegrond in de liefde, zult gij dan, samen met alle
heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte
en hoogte en diepte is, en te kennen de liefde van Christus, die
de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle
volheid Gods" (Ef. 3 : 16-19). Het is van Paulus geen
bescheiden, conventioneel vragen meer, dit is de hemel
leegbidden, dit is onbeschaamd de allerhoogste waarden uit
Gods handen overnemen voor de schapen. Paulus is niet bang
dat hij Gods toom hiermede riskeert, omdat God van
onbeschaamde bidders houdt. "Eist van Mij vrijmoedig, al wat
u ontbreekt, schenk Ik, zo gij 't smeekt, mild en overvloedig!"
Paulus' gebed is van diepe betekenis en geweldige inhoud. Zo
te leren bidden, om grote, allergrootste dingen, diepe
ervaringen, hoogheilige zaken! Niet naar mondjesmaat, maar
naar Goddelijke maat Niet om een aalmoes, maar om niets
minder dan alles, al de volheid Gods. Niet als een bedeesde
smekeling, maar als een erfgenaam van het Koninkrijk, als een
zoon van het Huis. De Vader spreekt "Al het Mijne is het
uwe!" (Luk. 15 : 31).
Als ik bezit wat God bezit, als ik mij bewust ben van mijn
troonrechten (Ef. 2 : 6); van mijn zoonschapsrechten (Gal. 4 :
5); van mijn erfrechten (Gal. 3 : 39 en 4 : 7), zal ik mij
verlustigen in deze mijn voorrechten en niet beneden mijn
stand leven. Paulus vraagt om deze sterkte, deze
overwinningskracht van God om te kunnen zegevieren over
alle demonie. Hij ziet de Gemeente voortdurend bedreigd en
wil een ferm "halt!" roepen tegen alle oprukkende,
vijandelijke machten der duisternis, alle infiltraties van de
duivel. Hij vraagt daarom om de inwoning van Jezus Christus
46

in hun harten, met Zijn volheid. Hij vraagt geen nieuw
kerkgebouw met een hogere toren dan alle andere torens in de
omtrek, een groter kerkorgel dat andere de loef afsteekt, meer
ingeschreven lidmaten in de kerkelijke registers, geen ruimere
fondsen, maar Paulus vraagt om dit: Christus' inwoning in hun
harten! Zijn blijvend domicilie, Zijn vast adres. Geen postbus
onder nummer op het postkantoor, geen hotel adres, maar dit:
De Heiland woont in mijn hart! Hij bouwt het tot een troon,
Hij de Koning van hemel en aarde. Hij is onze volheid, maar
ook: wij zijn Zijn volheid! Het woord "volheid" komt van het
Griekse woord "pleroma", dat betekent "compleet-zijn",
"perfect-zijn", "volkomen-zijn". Met Christus in ons zijn wij
pas compleet, volkomen, perfect, ons ware-zelf naar Gods
maatstaven. Halleluja! Het is nodig in deze "laatste dagen" ons
te heroriënteren op onze ware identiteit Wie wij zijn in
Christus, wat wij bezitten in Hem. Wij moeten misschien terug
naar onze "roots", onze bron, ons begin, onze fundamenten,
onze wortels. Daarvoor wil de Heer ons gebruiken om de
Bijbel weer te openen op deze waarheden. Wij willen alle
steigers die mensen hebben gebouwd om Christus heen
afbreken, elke om manteling, en de Persoon terugvinden, wie
is Hij vandaag voor mij! Laten wij bezig zijn met grote
dingen, grote dingen Gods, laten wij ons niet laten afleiden
door kleine dingen. De duivel wil voortdurend onze aandacht
voor kleine dingen, opdat wij ons niet bezighouden met de
grote dingen. Er is zo weinig geloof en plaats voor grote
dingen.
Het visseizoen was juist geopend, een vader en zijn zoon
gingen samen vissen. Het was de eerste keer dat de jongen zijn
vader mocht vergezellen. De jongen lette scherp op zijn vader,
hij wilde van hem leren. Na enige tijd haalde de vader een
grote mooie vis uit het water. Hij maakte hem los van de haak,
bekeek hem en wierp hem terug in het water. De zoon begreep
47

niet wat zijn vader deed, maar hij zweeg. Later had de vader
weer beet, hij haalde een kleine vis op die hij losmaakte van
de haak en in het net deed om die mee naar huis te nemen. De
vader legde weer aan en sloeg toen weer een prachtige grote
vis naar boven, die hij losmaakte en in het water teruggooide.
Daarna weer een ongelukkig klein visje, die de vader in het
net sloot om mee naar huis te nemen. De zoon begreep er niets
van, hij vroeg de vader: "Vader, waarom gooit u die grote
vissen weg en houdt de kleine?" De vader antwoordde: "Zoon,
wij hebben thuis een kleine braadpan waar die grote vissen
niet in kunnen, alleen de kleine. Daarom gooi ik de grote
vissen weg!" Velen van ons hebben "thuis" een "te kleine
braadpan", wij weten geen raad met bijzondere zegeningen
van de Heer, heerlijke beloften, een nieuwe visie, wonderbare
ervaringen van de Geest, met grote dingen. Wij weten ze niet
te "braden" in ons hart, niet te verwerken met ons geloof,
daarom gooien wij ze maar "terug in het water". God wil ons
binnenleiden in openbaringen van de Geest, in Charismatische
Gavenbediening, apostolische volmacht, in overwinningsleven
op alle gebied, maar het blijkt telkens weer dat we er geen
plaats voor weten in te ruimen, geen belangstelling voor tonen,
omdat ze te "groot" zijn voor onze "te kleine braadpan". Ons
geloof is te klein, onze visie, onze verwachting en daarom
verspelen wij de grote extra' s die God ons wil geven. Velen
van ons scharrelen maar voort met een "te kleine braadpan" en
komen met slechts "kleine visjes" thuis. We schijnen niet toe
te komen aan de "grote vissen Gods", de bijzondere ervaringen
Gods die Hij ons wil toedelen. De vader kan zijn probleem
oplossen door een grotere braadpan te kopen en wij zullen ook
hiertoe dienen over te gaan.
Zendeling Joël Ikonen bracht mij voor zielzorg eens naar een
Chinese familie, die tot zijn kerk behoorde. Het was een zeer
48

moeilijk geval, zei hij. Het was een groot verdriet, waaraan hij
verder niet kon helpen. De enige zoon, een jonge man, was
krankzinnig stelden de artsen vast. Hij was erg depressief,
duister, vaak agressief en misdroeg zich, hij werd van tijd tot
tijd weer in een inrichting opgenomen. Zijn ouders waren
gelovige Christenen die zeer leden onder deze nood. Zij baden
de Heer voortdurend om uitkomst. Zij durfden de man niet
meer alleen te laten, hij was dikwijls gevaarlijk. Wij troffen de
man aan, onverschillig onderuit gezakt in zijn stoel, met een
duistere blik in de ogen. Het was duidelijk dat hij bezeten was
van boze geesten en niet krankzinnig; wat weten artsen van
bezetenheid van boze machten, van deze geestelijke
vervuiling, verontreiniging en beschadiging door inwonende
demonen. Wat een vernielingen hadden ze aangericht hier. Ik
sprak vriendelijk doch beslist tegen deze man en wat ik
verwachtte geschiedde: de machten in hem stelden zich direct
zeer agressief tegen mij op. Zijn weinige antwoorden waren
ontwijkend en vol verzet. De ogen van deze man ontweken
mijn ogen, hij was duidelijk bang voor mijn ogen. Ik vroeg
hem of ik met hem mocht bidden en sprak over Jezus, die hem
wilde helpen en genezen. Schoorvoetend stemde hij toe. Ik
legde hem de handen op, na hem met olie te hebben gezalfd
(de machten der duisternis zijn erg bang voor olie!) en begon
de machten aan te spreken in de Naam van Jezus. Ik brak de
ketenen van satan, de banden die deze man gevangen hielden,
stuk. Geen vragen werden hier gesteld, maar commando' s van
geloof, waarvoor zij gáán moesten. De machten verlieten hem,
één voor één, grommend, onwillig, maar ze verlieten deze
getourmenteerde man. Ik liet niet na, zoals ik gewoon ben,
daarop dadelijk de verlaten plaatsen, zetels, nesten, te dekken
met het Bloed van Jezus, zodat de duivels niet terug zullen
komen. De man was vrij! Hij was naar lichaam en geest
beschadigd en geschonden, daarom deelde ik hem de
49

genezende kracht van Jezus mee, Zijn wonderbare
opstandingskracht, voor heling en restauratie van de gehele
mens. Ik vroeg hem zich te baden, te scheren en te kleden en
een nieuw leven te beginnen in vrijheid. Zwijgend liet ik hem
achter. De Heer had hem aangeraakt. Prijst Zijn Naam! Deze
gebeurtenis was ik helemaal vergeten, door andere
verdrongen. Enkele jaren later, toen ik door Singapore
wandelde, stopte een taxi naast mij hoewel ik hem niet
geroepen had. Een Chinese chauffeur begroette mij hartelijk,
hij herkende mij, hij was dezelfde Christen-chauffeur
waarover ik schreef in mijn boek "Langs de weg". Hij had een
passagier en vroeg mij waar ik woonde, hij moest mij
dringend spreken. Dezelfde avond was hij in mijn hotel en
vroeg of ik dadelijk met hem wilde meegaan. Hij bracht mij
naar een fraai nieuw huis in de Chinese wijk en leidde mij
naar binnen. Het was een huis vol gasten, overal stonden grote
ruikers orchideeën, de bloemen van Singapore. Met
uitgestrekte handen liep een man naar mij toe en omhelsde mij
spontaan. Hij maakte mij bekend aan zijn gasten en aan zijn
vrouw. Maar ik wist niet wie hij was. Hij vroeg mij of ik hem
herkende en toen ik ontkennend antwoordde, vertelde hij dat
hij de man was die jaren geleden door onze bediening bevrijd
was van boze machten, in het huis van zijn ouders. Hij was
genezen vanaf die dag, had een zaak opgebouwd, een aardige
vrouw getrouwd en dit huis gekocht dat hij juist had
betrokken. Hij wilde dit huis laten inzegenen in een speciale
dienst waar zijn vrienden werden uitgenodigd. Hij wilde het
huis de Heer wijden, zoals hij zijn leven en dat van zijn gezin
aan de Heer had gewijd. Hij had alleen een gebed, een groot
verlangen; hij wilde zo graag dit huis laten wijden en
inzegenen door dezelfde evangelist die destijds door de Heer
werd gebruikt om zijn leven een geheel nieuwe wending te
geven, door het te reinigen van duisternis en te genezen. Maar
50

waar kon hij die man vinden, hij wist dat hij voortdurend op
reis was. Diezelfde middag kwam de chauffeur, die één zijner
vrienden was, opgewonden binnenvallen om te vertellen dat
hij die zendeling gezien had in de stad en een afspraak met
hem gemaakt voor die avond. Hij zou hem trachten mee te
nemen, als hij vrij was. En zo geschiedde. Die avond vertelde
hij zijn vrienden heel zijn genezingsproces opnieuw en
verzocht mij de dienst te leiden. Ontroerend was zijn
dankgebed en die van zijn vrouw. De Heer zegt "Zie, Ik maak
alle dingen nieuw!" Halleluja!
In 1975 was ik langere tijd in Singapore en predikte in allerlei
kerken en kringen. Er waren er bij waar ik eerder een
Bijbelcursus van een week had gehouden die naar het leek de
gelovigen had gesterkt in hun geloof en verder gebracht. Zij
waren dankbaar, zeiden zij en zouden een nieuwe koers
inslaan met de Heer tot beter functionerend christendom. Maar
toen ik jaren later daar weer werd uitgenodigd te komen
prediken, bleek van de vernieuwing niet veel te zijn
overgebleven. De oude methoden hadden weer de overhand
genomen, de oude sleur, de . vroegere passiviteit, de versleten
gewoonten van weleer waren er weer te vinden. Er was
overwoekering en verstikking van al het nieuwe, het juichende
van de dagen van de herleving. Er waren geen profetieën
meer, er was geen genezing, er werden geen wonderen en
tekenen meer gezien in hun midden; een tragische terugval.
Het benam mij de moed daar weer opnieuw te beginnen en het
vuur in de gelederen te werpen, op de grote vissen Gods te
wijzen. Ze zaten weer te scharrelen met hun te kleine
braadpan. Nadat ik zo in negen kerken campagnes had
gehouden en gesproken, besloot ik daarmee op te houden. De
mensen weten de weg, maar daar was geen dorst naar levend
Water, geen geloof in heerlijk overwinningsleven met de
51

Heer. Nieuwe uitnodigingen nam ik niet meer aan. Ik riep tot
de Heer. Ik wil geen kostbare tijd vermorsen hier, vroeg naar
nieuwe deuren in Singapore, nieuwe openingen. Ik wist dat de
Heer mij naar Singapore had geroepen en was in
gehoorzaamheid gekomen, er was waarschijnlijk ander werk
voor mij. In mijn hotelkamer sloot ik mij op en bad. Nog geen
24 uur na mijn besluit niet meer naar Pinksterkerken te gaan,
ging op mijn kamer de telefoon. De Chinese bisschop van de
Anglicaanse kathedraal in Singapore, Rev. Dr. Chiu Ban It,
belde mij op en wenste mij te ontmoeten. Hij zou, als het mij
schikte, over een kwartier bij mij zijn. De bisschop haalde mij
af en bracht mij naar zijn grote huis aan de Bisshopsgate, waar
wij lunchten. Hij vertelde mij daar zijn ervaringen van de
laatste maanden, die zeer belangrijk voor hem waren. Dr. Chiu
Ban It is een vooraanstaande man in het Anglicaanse kerkelijk
leven, een kerkvorst. Wanneer koningin Elisabeth van
Engeland, die officieel het hoofd is van de Anglicaanse kerk
(High Church) Singapore bezoekt - en dat doet ze om de
zoveel jaar - dan ontvangt deze bisschop haar in vol ornaat,
met kazuifel, mijter en staf, in de kathedraal; hij leidde dan de
dienst. De bisschop vertelde mij zijn ervaringen van de laatste
tijd, waar hij niet geheel uit was gekomen, die hij niet geheel
verwerken kon, die hem verwonderden en lichtelijk
verwarden, maar zeer verblijdden. Zo eenvoudig, zonder al de
glamour van zijn hoge ambt, zo oprecht was deze man. Hij
vertelde dat hij zich een kind van God wist door genade en in
zijn geloofsleven naar een dieper contact met Christus zocht.
Hij bad veel, maar leed er onder dat op sommige terreinen van
zijn leven geen overwinning was. Hij kon de greep niet krijgen
op extra Goddelijke ervaringen van overwinning, van wijsheid
ook, maar vooral van kracht. Hij sprak met andere geestelijken
en las boeken, maar vond geen directe en reële antwoorden
waar hij iets mee kon doen. Toen hij hoorde dat er een
52

conferentie van de Wereldraad van Kerken werd gehouden in
Bangkok, gaf hij zich hiervoor op en vertrok naar Thailand; hij
veronderstelde dat daar onder de conferentiegangers wel grote
geestelijke mannen waren die hem konden helpen. Maar de
conferentie was teleurstellend, er werd meer over politiek
gesproken en over rapporten van allerlei horizontale
activiteiten, maar de naam van Christus hoorde hij nauwelijks.
Hij vond er niet de hoge geestelijke sfeer die hij zocht, waarin
zijn antwoorden zouden liggen. Hij besloot naar huis te gaan.
Op de laatste avond voor zijn vertrek vertelde hij zijn besluit
aan iemand waarmee hij zat te eten. Deze man ging naar zijn
kamer en kwam even later terug met een boek en zei dat de
bisschop dit moest lezen, het was het beroemde boek van
Dennis Bennett " Nine o'clock in the moming". Hij moest het
boek de volgende dag terughebben. De bisschop ging naar zijn
kamer en begon te lezen. Uren verstreken, hij bleef doorlezen
en zijn hart begon te schreien naar God, de tranen stroomden
langs zijn wangen. Hier, hier in dit boek stond zijn
geschiedenis, het verhaal van zijn hart, hier was ook een man
die zocht naar meer van de Heer, in dezelfde omstandigheden.
Dit boek was een liefde gebaar van zijn Heer, hiervoor kwam
hij naar Bangkok. Om vier uur in de nacht had hij het boek uit,
knielde neer en riep tot de Heer: ,,0 God, geef mij deze zelfde
ervaring, deze overstromende uitgieting van Uw Geest, vervul
mij met Uzelf. Doe dat nu, Heer! Doe dat hier, Heer! Ik wacht
op U! Mijn hart schreit er om, de deur van mijn hart staat voor
U open! Kom binnen, Heer, met al wat in U is! Les mijn dorst
naar levend Water!" En daar, in de nacht, in een hotelkamer in
Bangkok, ontmoette bisschop Chiu Ban It de Doper met de
Heilige Geest, daar ontving hij waarom hij vroeg. Het was een
wonderbare ervaring van vreugde en licht, veel licht, de
instroming van de rivier van Gods liefde was overweldigend.
De volgende morgen verliet hij Bangkok voor Singapore. Hij
53

vertelde niets aan zijn vrouw noch aan één zijner vrienden of
medewerkers. Hij wilde er toch met iemand over praten, raad
vragen, hij zocht de mogelijkheid om de Bijbel op deze
ervaringen na te slaan. Hij bad voortdurend: "Heer, breng mij
met iemand in aanraking die deze zelfde ervaringen heeft
gehad en die ze heeft verwerkt in zijn leven, ik heb behoefte
aan gemeenschap met een prediker waarmee ik vrij kan
praten, niet als bisschop maar als gelovige tegenover een
gelovige, zonder pretenties, open en vrij." Dezelfde dag
ontmoette hij een Methodistenprediker die hem zei dat hij
gehoord had dat br. Hoekendijk in Singapore was, met hem
moest de bisschop zien kennis te maken, deze man heeft
verbinding met de Charismatische beweging. De bisschop liet
mij zoeken en vond het hotel waar ik verbleef, hij haastte zich
contact met mij te leggen. Dit was het verhaal en ik dankte
God voor deze kans, Hij moest alles leiden. Daarna nam de
bisschop mij mee naar zijn gebedsplaats, een uit twee naast
elkander liggende garages tot een kapel omgebouwde plaats
van meditatie en gebed, in een rustig deel van zijn tuin.
Niemand liet hij ooit toe deze strikt persoonlijke kapel te
betreden, zelfs zijn vrouw niet, het behoorde aan hem en zijn
God. Het was een stille, ledige ruimte zonder een enkel
meubel, met een dik tapijt op de grond en een houten kruis aan
de muur. Omringd door Bijbels, boeken en schrijfpapier was
hij gewoon op de vloer te liggen, languit, uit reverentie voor
zijn Heer. Zo communiceerde hij met Hem, hield hij stille tijd,
mediteerde hij en bad hij, hier las hij zijn Bijbel. Ik was de
eerste, zei hij, die deze plaats mocht betreden "omdat het om
zulke belangrijke zaken gaat". Achter de toegesloten deur
lagen wij naast elkander op het tapijt en daar vroeg de
bisschop zijn vragen die ik met de Bijbel poogde te
beantwoorden. Hij had vele vragen, heel het terrein van de
Gaven van de Geest was hem vreemd. Hoe is het mogelijk dat
54

deze geestelijke leider die dagelijks zijn Bijbel las, deze
teksten over de Gaven van de Geest nooit goed heeft gelezen,
althans gezien. Hoe geraffineerd heeft satan zijn bedekkende
handen zovele eeuwen voor zovelen weten te leggen op deze
belangrijke Goddelijke voorzieningen voor de Gemeente.
Deze dingen werden toch niet door sekten verzonnen, maar
duidelijk door de Heer der Kerk gegeven. De bisschop was
een bescheiden en eerlijk man die zijn gebrek aan kennis, aan
déze kennis, erkende. De Heer was in deze stille, gewijde
plaats en opende zijn verstand op deze waarheden. Ik mocht
de Bijbel openen en de teksten citeren en hem binnenleiden in
de wonderbare weg van de Geest Zo hebben wij uren
gesproken. De werkingen van de Gaven van de Geest werden
hem uitvoerig uitgelegd, het gebruik van de uitingsgaven, de
openbaringsgaven en de krachtgaven, alle negen Gaven. Toen
vroeg hij of ik voor hem wilde bidden en hem de handen wilde
opleggen voor het ontvangen van deze Gaven. Ik deed dit
graag en bad dat de Heer deze knecht Gods heerlijk,
onmiskenbaar duidelijk en overtuigend wilde vullen met Zijn
Geest Ik vertrouwde dat de Doper hem de gave van het
spreken in nieuwe tongen zou geven, een vorm van expressie
die hij niet kende, waardoor hij een uitingsmogelijkheid kreeg
van wijdere betekenis en dieper bereik, een bovennatuurlijke
vorm van verticale communicatie met de Heer. Meteen opende
de man zijn mond en begon in nieuwe tongen te spreken, een
nieuw idioom dat vanuit zijn binnenste als een rivier naar
buiten drong, een noodzakelijke expressie van Gods impressie.
Hoe fris en logisch klonk het, hoe fraai van structuur, hoe
"natuurlijk" klonk dit spreken. De bisschop bekende deze talen
nimmer eerder te hebben gehoord en was verbaasd dat de
beschikking over deze taal daar plotseling was, zonder
hapering, zonder nadenken. Toen ik de stroom even dempte en
stillegde en hem later weer vroeg te willen spreken, begon de
55

stroom vanzelf weer te leven, zijn tongentaal ging voort, hij
begreep dat hij over deze taal kon beschikken wanneer hij
maar wilde. In vervoering sprak hij, staande nu voor het kruis,
de handen uitgestrekt naar zijn Heer, met tranen in de ogen.
Wat een heerlijk ogenblik, een heilig uur was dat in die kapel.
Ik liet hem een tijd rustig voortgaan met spreken zodat hij
begreep dat het werkelijk zijn eigendom was. Daarna legde ik
hem de handen op voor de Gave van vertolking van tongen.
Nu ook stapte hij uit in geloof en sprak een boodschap uit in
tongen voor ons beiden, vooral voor zichzelf, met de
vertolking daarvan in het Engels. Hij was zeer ontroerd, loofde
en roemde de Naam van Jezus Christus voortdurend. Er was
schroom in hem toen ik hem voorstelde in geloof ook de
volgende Gave uit de hand van de Heer te nemen, alles in
geloof. Hij vond profeteren, spreken vanuit de troon van God,
uit Zijn hart, een bijna te geweldige Gave, die hij zich
nauwelijks durfde toe te eigenen. Maar ik vroeg de Heer deze
man in dat uur alles te willen geven, hij had het zo nodig voor
zijn eigen geloofsleven en in de frontlinie van het kerkelijk
leven in Singapore. Hij stond daar met zijn armen uitgestrekt
voor het kruis in afhankelijkheid van zijn Heer. Ik legde hem
de handen op voor de Gave van profetie. In principe had hij
met de vervulling met de Heilige Geest alles ontvangen, de
ganse volheid Gods, maar het is overzichtelijker en duidelijker
om voor deze Gaven apart de handen op te leggen, zodat men
weet om welke zaken het gaat De bisschop begon te
profeteren, eerst kwamen aarzelend de volzinnen over zijn
lippen, maar allengs gedrevener volgden de woorden Gods, de
Geest inspireerde hem frequenter en sneller. Met zijn forse
stem sprak hij een wonderbare boodschap uit, een geladen
profetie. Terwijl zijn lippen spraken, luisterden zijn oren, het
was alsof een Andere, een Aanwezige buiten hem, binnen
hem, woorden sprak die nieuw voor hem waren, nimmer
56

eerder vernomen woorden voor zijn hart, maar die naar buiten
kwamen via zijn eigen lippen. Ongeweten dingen van grote
waarde. Toen dit alles gebeurd was, legde ik hem de handen
op voor alle andere gaven, hij mocht dit nemen in geloof uit de
handen van God. Hij braadde alle grote vissen die de Heer
hem geven wilde en wierp niets weg. Halleluja! Toen wij diep
in de nacht nog koffie dronken in zijn prachtige tuin, vroeg de
bisschop of ik instemde met het plan om de volgende avond
weer tezamen te komen in één van zijn salons, waar ik
dezelfde dingen zeggen zou die ik hem gezegd had die avond,
voor een grote groep van genodigden. Hij wilde deze
waarheden aan de anderen, aan collega's geestelijken,
predikanten, ouderlingen en kerkelijke functionarissen
doorgeven. Ik stemde met het plan in en ging huiswaarts. Het
was een wonderlijk gezegende dag vol gebeurtenissen die vele
consequenties zou hebben. Ik had de volgende morgen een
grote gebedslast voor die avond party in het bisschoppelijke
paleis. 's Avonds was de salon vol met kerkelijke figuren. De
bisschop zat naast mij, hij opende en introduceerde de spreker
en gaf hem het woord. Ik opende de Bijbel, het is altijd
interessanter wat de Heer te zeggen heeft dan wat ik te zeggen
heb. Vooral bracht ik naar voren de functie die de Gaven des
Geestes vandaag hadden in de Kerk. Tot dusver de vergeten
factor, maar duidelijk in de laatste dagen door Gods Geest
weer teruggebracht in de Kerk van Christus. Er waren geen
Bijbels genoeg, een auto werd gezonden om uit de kathedraal
Bijbels te halen voor alle aanwezigen. Ik bemerkte dat
sommige teksten nooit waren gelezen, althans nooit begrepen.
Toen ik gereed was en er geen vragen waren, bad ik in stilte
om leiding. De Heer zei dat ik een stoel moest laten halen en
die in het midden van de kring moest zetten. Ik nodigde allen
die zich wilden uitstrekken naar de vervulling en de Gaven des
Geestes naar voren te komen en op die stoel plaats te nemen.
57

Niemand bewoog, men vond het in deze kringen een gênante
vraag blijkbaar, men hàd alles al en wist alles. Toen nodigde
ik uit voor genezing naar voren te komen, misschien waren er
mensen met fysieke nood. Ik had behoefte deze aanwezigen te
tonen dat er kracht is bij de Heer en las: "Want het Koninkrijk
Gods bestaat niet in woorden, maar in kracht" (I Cor. 4 : 20).
Ik had in een uiterste hoek van de zaal een sombere man zien
zitten, een Chinees, met sterk voorover gebogen hoofd. Hij
leed pijnen, dat was duidelijk. De gehele avond bad ik in stilte
voor hem. In wat voor duisternis leefde hij? Naast hem zat een
jonge elegante vrouw. Deze spoorde de man aan om naar
voren te komen en op de stoel plaats te nemen opdat er voor
hem gebeden werd. Hij schudde eerst weerbarstig zijn hoofd,
tenslotte stond hij op en liep naar de stoel met voorover
gebogen hoofd. Het was Kim Chye Chan, een bekend
advocaat in Singapore, die al veertien jaar zo gebogen liep.
Iedereen kende hem. Hij ging moeilijk zitten op de stoel in het
midden van de salon. De bisschop keek gespannen toe. Het
was een wonder dat Kim Chye Chan die avond die
samenkomst meemaakte, hij kwam nooit in dergelijke
bijeenkomsten, zeker niet bij de bisschop thuis. Van huis uit
Methodist, ging hij nooit naar de kerk. Door zijn handicap en
de vreselijke pijnen die hij leed versomberde hij volkomen, hij
werd een moeilijke, norse man. Zijn vader had dezelfde ziekte
gehad evenals zijn oom en beiden pleegden op hun veertigste
jaar zelfmoord. KC, zoals iedereen hem noemde in Singapore,
vreesde, nu hij aan dezelfde ziekte leed, door een duistere
voorbestemming ook op zijn veertigste jaar zelfmoord te
plegen, hij was 38 jaar oud. Juist die morgen was hij in
wanhoop zijn advocatenkantoor uitgelopen, de straat op en de
kathedraal in, de deuren stonden open. Hij zocht hulp op enige
wijze. Toen hij daar binnenliep, wandelde juist de bisschop
voorbij. Hij groette KC, die hij kende en vroeg hoe het hem
58

ging. KC gaf ontwijkende antwoorden. De bisschop vertelde
hem dat diezelfde avond in zijn huis een house-party zou
worden gehouden door een Nederlandse evangelist, die geloof
had voor genezing. Ook hij had sedert kort dit geloof. Als KC,
die hij hartelijk uitnodigde, kwam, zou hij de evangelist
vragen voor hem te bidden. En zo zat KC daar nu, nors en wat
onwillig, temidden van zoveel geestelijken en de bisschop, op
een stoel in de salon. Ik sprak over de liefde van Jezus tot
Hem, de verzoening van zonden door het Bloed van Jezus en
de offerte Gods in Christus voor genezing. Ik vroeg verlof
hem de handen op te leggen voor een volledig herstel. Daar
was in die salon met geestelijken waarlijk niet veel geloof
voor een wonder van genezing, een instantelijke ingreep Gods
in het fysiek bestaan. Ik deelde dit geloof met de bisschop, die
ik naast mij riep, opdat hij van nabij Jezus kon zien handelen.
Samen vormden wij een heerlijke eenheid. De bisschop was
een "geladen" man, stralend van vreugde en van geloof. Toen
legde ik KC de handen op in de machtige Naam van Jezus
voor bevrijding en genezing, na bestraffing van de
ziektemachten. De Heer gaf mij groot geloof op dat uur. Na
mijn gebed gebood ik KC rechtop te gaan staan, kaarsrecht Er
was grote stilte onder de aanwezigen. Langzaam stond KC op
en rechtte zijn rug totdat deze normaal was, hij bewoog zijn
armen en betastte zijn rug, er was geen pijn meer. De Heer had
hem volledig genezen! Daar stond hij nu en na lange tijd
lachte hij weer, hij was verwonderd om dit onverwachte voor
hem, wat verlegen ook voor zoveel belangstelling. Zijn vrouw
Ling liep op hem toe, betastte hem en hief haar armen omhoog
in dankbaarheid tot God. De bisschop was zeer onder de
indruk van het gebeurde, het leek zo vanzelfsprekend, zo
gewoon. Hij zag van nabij hoe de Gave van gezondmaking
werkte op geloof. Hij vroeg mij of ik bereid was, over twee
dagen, op zaterdagavond, met hem in de grote kathedraal een
59

openbare genezingsdienst te houden. Hij zou in een
advertentie de zieken oproepen te komen. Ik stemde toe te
willen komen, maar moest hem uitleggen dat deze Gave niet
zó werkt, maar dat genezing aansluit op geloof in Christus, Hij
was de Heelmeester, niet ik. Zaterdagavond stond de machtige
kathedraal vol mensen, lange rijen stelden zich op en één voor
één liepen de zieken en gebondenen langs de bisschop en mij
voorbij. Ik legde ieder van hen de handen op, de bisschop
sprak met elke patiënt een paar woorden. De Heer was daar en
raakte vele zieken aan door Zijn opstandingskracht, die avond
in de Anglicaanse kathedraal in Singapore. De bisschop
maakte een wonderbare tijd mee van grote blijdschap en
verwondering tevens, hij zag voor zijn ogen dat de woorden
van de Bijbel waar zijn.
Thans, jaren later, is deze bisschop één der internationale
leiders van de Charismatische beweging. Hij reist geregeld de
wereld rond en is een gezochte en gewaardeerde gastspreker
op alle Charismatische conferenties. Voor hem is dit alles
begonnen op die avond in zijn kapel toen iemand hem in
Jezus' Naam de handen oplegde en hij geloof had de
zegeningen Gods te ontvangen. Van die dag af was ook mijn
bediening in Singapore veranderd, van overal kwamen
uitnodigingen. De eerste was van Rev. James Wong, de
rechterhand van de bisschop en zijn plaatsvervanger. Op een
zondagnamiddag sprak ik in zijn Anglicaanse kerk. Ik kreeg
volledige vrijheid van prediking en bediening. Na de
traditionele liturgische openingsceremonie met zoveel traditie
en pompe, begon ik te prediken over de Persoon van Jezus
Christus. De kerk was zeer vol, er was vooral veel jeugd,
hoofdzakelijk Chinezen. Het verhaal van de genezing van KC
bracht ook veel volk naar de samenkomst. Na de prediking
nodigde ik, staande voor het altaar, allen uit die Jezus wilden
60

aannemen als hun persoonlijke Heiland en Heer, naar voren te
komen. Onmiddellijk stroomde het voorgedeelte van de kerk,
rondom het altaar, vol, zo baden wij samen het zondaarsgebed,
beloofde men Jezus te volgen. Daarna nodigde ik allen naar
voren te komen die geloof hadden voor het ontvangen van de
Heilige Geest in Zijn volheid, met de begeleidende tekenen en
weer stonden honderden voor mij aan het altaar. Ik nam ruim
tijd om het ontvangen van Gods Geest toe te lichten, het in
geloof er zich naar uit te strekken en te beginnen met het
spreken in nieuwe tongen. De Vader geeft geen stenen voor
brood! Jezus, de Doper, was bij ons en na dit gebed hoorde ik
een aanruisend geluid onder de bidders dat steeds sterker
werd, men begon in nieuwe tongen te spreken. Het is bewezen
dat in formele kerken gemakkelijker wordt ontvangen dan in
traditionele Pinksterkerken met zoveel vooroordeel inzake dit
handelen in geloof en zoveel emotionaliteit à priori. Dat was
een hele gebeurtenis in deze eerbiedwaardige Anglicaanse
kerk, waar dit nooit eerder had plaatsgevonden. Zoveel
gelijkenis had deze kerk met een Katholieke kerk, in haar
ritueel, in de opbouw van de diensten, in de gewaden van de
geestelijken, in het altaar en de heiligenbeelden rondom, die
vanuit hun nissen verwonderd schenen neer te kijken op dit
Pinksterwonder, deze vrijkomende blijdschap, deze
tongentaal, deze opgeheven handen tot lofprijzing. De Heer
werkte heerlijk onder deze mensen.
Na dit gebed liet ik iedereen weer naar zijn of haar plaats
teruggaan en maakte mij gereed om voor de zieken te bidden.
Velen kwamen ook hierop en in de striemen van Jezus was
genezing, heling en bevrijding. De Heer raakte velen aan. Men
begon spontaan weer de Heer te loven en te prijzen. Deze
samenkomst duurde uren, maar niemand hinderde dit, er was
zoveel te beleven bij Jezus, zoveel zegen in het Huis des
Heren. Hierin geloof ik, in dit soort samenkomsten, in deze
61

vrijheid van de Geest, in deze massale lofprijzing, in prediking
tot bekering, gebed tot genezing. Dit is de werkelijke en
vruchtbare functie van de Kerk met instantelijke oplossingen
voor Gods kinderen.
Enkele dagen later kwam een vooraanstaande
Methodistenpredikant mij vragen in zijn kerk te prediken.
Hieruit kwam het plan voort in diezelfde kerk een Bijbelcursus
te houden over de Gaven des Geestes. Verschillende
predikanten en zendelingen namen daaraan deel, ook de
bisschop die als een eenvoudige student tussen de anderen zat
en zijn aantekeningen maakte. Daar trof ik Rev. Richard Ong
aan, een andere Methodistenpredikant, ook een Chinees, hij
vroeg mij ook in zijn kerk een Bijbelcursus te komen houden.
In deze seminars werden velen vervuld met de Heilige Geest.
Er ontstond in de kerk van Richard Ong een wonderbare
geestelijke doorbraak, een réveil. Er werden zieken genezen
en bezetenen bevrijd. Hij was vervuld met de Heilige Geest,
maar zijn vrouw had nog bedenkingen. Maar op een bidstond
in zijn huis, die ik leidde, ontving ook zij. Ook anderen,
oudsten en diakenen. De zondagsdiensten waren zo vol, dat
wij er vier op een zondag hielden. Men vroeg ook naar
samenkomsten in de week, wij gingen over tot elke avond,
weken lang. Vooral veel jonge mensen, studenten, kwamen
hier op af. Wij hielden speciale genezingsdiensten op
sommige middagen. Het leven van KC en zijn vrouw Ling
was helemaal veranderd. Zij gaven hun leven aan Jezus en
zochten naar de vervulling met de Heilige Geest. Iedereen die
hem kende, vroeg hoe het kwam dat hij plotseling niet meer
gebogen liep, zij hadden hem nooit anders gekend. Ook zijn
collega's, advocaten en rechters waarmee hij omging waren
verwonderd, telkens gaf hij weer zijn getuigenis van Gods
goedheid. Hij gaf Jezus alle eer. Zij bezochten nu weer de kerk
62

en namen deel aan de Bijbelcursus die ik daar hield. Zij
groeiden heerlijk in het geloof. Wij werden goede vrienden.
Later haalde hij mij uit mijn hotel en liet mij bij zich wonen.
KC werd vervuld met de Heilige Geest, ook zijn vrouw Ling,
zijn dochter Hwee Lan en zijn schoonmoeder Fang Chooi
Ling. Doordat wij samenwoonden kon ik goed aan zijn
geestelijk leven bouwen. Hij had het plan om een uitgebreid
diner in een exquise restaurant te arrangeren (Chinezen zijn
grote eters, zij vieren hun vierdagen altijd met diners waarvoor
zij hun vrienden uitnodigen). Hij deed dit vooral om zijn
genezing te vieren, zijn vreugde daarmee te uiten en God de
eer te geven die Hem toekomt. Hij nodigde Elisabeth en mij
uit, ook de bisschop, ook onze vriend Rev. Joseph Mattson
Boze en een Amerikaans zendingsechtpaar die hij kende in
Singapore, natuurlijk was zijn vrouwen schoonmoeder daarbij.
Het werd een feestelijke en onvergetelijke gebeurtenis, vooral
omdat KC in een toespraak uitvoerig inging op wat God de
laatste tijd voor hem gedaan had. Hij maakte zijn Heer groot
op een wijze die men niet van hem kende. Hij was ook
vastbesloten Jezus geheel toegewijd te volgen in de toekomst.
De bekende Amerikaans-Zweedse evangelist Rev. Joseph
Mattson Boze passeerde Singapore op weg naar Australië. Hij
bleef enkele dagen in Singapore waar hij vrienden heeft. Daar
werd hij uitgenodigd te komen prediken op één van de
revivalmeetings in de Methodistenkerk. Toen hij hoorde dat ik
daar was, zocht hij mij op. Heerlijke dagen hebben wij samen
doorgebracht in het huis van KC. Er zijn drie rondreizende
predikers, die even oud zijn: David du Plessis, Joseph Mattson
Boze en ik, wij schelen in leeftijd ongeveer een week van
elkaar. Wij kennen elkaar goed maar zien elkaar zelden, we
zijn voortdurend op reis. Wij kennen elkaars speciale strijd en
bidden voor elkaar. Wij zijn eind december 1979 alle drie 75
63

jaar oud, we willen graag nog wel een tijd voortgaan voor de
zaak van de Meester. Na de laatste turbulente weken rustten
wij wat uit in een bergdorp in Noord-Sumatra. Toen enkele
predikers in het TobaBatakgebied dit hoorden kwam een
delegatie helemaal uit Tarutung om mij uit te nodigen terug te
gaan naar deze gebieden. Eén van de mannen had een stapeltje
groene schriften bij zich waarin hij de namen verzameld had
van degenen die wachtten om door mij in het Tobameer
gedoopt te worden, hij had er over de tweeduizend. Al vier
jaren wachtten deze mensen, zij willen niet door anderen
worden gedoopt, zo spraken ze af. Ik herinnerde mij dat de
mensen die destijds in de opwekking van Naingollan op
Samosir bekeerd waren, afgesproken hadden dat ik ze zou
dopen, niemand anders. Al jaren vraagt men mij telkens weer
om te komen voor deze plechtigheid, maar ik kan dat nooit
alleen doen, ik heb zeker 50 predikers nodig om mij daarbij te
helpen. Telkens weer adviseerde ik de leiders om toch de
plaatselijke predikers te vragen hen te dopen, maar ze blijven
halsstarrig geloven dat ik dat moest doen. Toen ik in een kring
van zendelingen en evangelisten in Amerika dit eens vertelde,
zeiden zij met een groot team te zullen overvliegen om te
helpen, zij zouden zelf alle kosten dragen. Ook br. Mei Tari
beloofde daar aanwezig te zijn. Een televisieteam uit
Nederland zou dit filmen. Ik vroeg het de Heer, Hij zei mij dat
ik terug moest naar Singapore, daar was mijn werk nog niet
gereed. In Singapore maakten wij kennis met de familie Chen,
een vooraanstaand architect en zijn gezin, vrienden van KC en
Ling. Zij bewoonden een zeer luxueuze villa met een
prachtige tuin en zwembad. Wij dineerden daar en zaten
daarna in de tuin. Daar sprak ik over de Persoon van Jezus.
Het was zo stil die maanbeschenen avond, de Geest woei om
ons. Daar vroeg ik de aanwezigen of zij hun hart aan Jezus
wilden geven, Hem aanvaarden als hun persoonlijke Heiland
64

en Heer. Zowel William als Betty Chen, ook de beide
kinderen, studenten, gaven hun hart aan de Heiland. Een
nieuw leven was voor dat gezin begonnen. Halleluja! Nadat ik
met hen gebeden had, sprak ik ook over de noodzakelijkheid
van de doop. Ik had het zwembad gezien. Wij besloten daar
meteen toe over te gaan. Die avond werden beide families, van
de Chan's en de Chen's gedoopt KC glansde van vreugde.
Het was een gezegende tijd. Zowel de Anglicaanse,
Methodisten als de Katholieke kerk waren duidelijk
aangeraakt door Gods Geest. Predikanten verzoenden zich met
elkaar, werden vervuld, stonden in vuur, ook hun ouderlingen
en diakenen. Als een prairievuur greep deze opwekking om
zich heen. Telkens kwam er nieuws over wonderen van
genezing. We zagen dat vrouwenverenigingen,
zakenliedenorganisaties en studentengroepen massaal tot Jezus
kwamen. Het was geen mensenwerk, het was Gods Geest die
werkte in de kerken. Ook uit buurlanden, uit Maleisië en
Indonesië, uit Thailand, kwamen predikanten en pastoors op
deze opwekking af. Tot op heden is Singapore een levende
geestelijke stad, waar vooral de traditionele kerken groeien, in
breedte en vooral in diepte. Prijs de Heer! In 1978 hield Billy
Graham, uitgenodigd door de Methodistenkerk, een grote
revivalcampagne in het stadion in Singapore. Overal uit het
oosten, zelfs het Verre Oosten, kwamen de bezoekers. Uit
Indonesië alleen al vlogen 5000 bezoekers naar Singapore.
Maar ook uit Hong Kong, Japan, Vietnam, de Philippijnen,
Australië, zelfs Nieuw-Zeeland en Hawaï. Het bijzondere van
deze campagne was dat naast de boodschap van redding die
Billy Graham bracht, ook de Charismatische boodschap
weerklonk tijdens de morgen- en middaguren, in verschillende
kerken, in aparte samenkomsten in de formele kerken. Zij
werden vooral geleid door vooraanstaande figuren uit de Volle
65

Evangelie Zakenlieden-groepen die een krachtig werk voor de
Heer deden in deze zo bij uitstek zakenstad. Vooral delegaties
uit Hong Kong en Hawaï hadden een zeer gezegende inbreng.
In deze samenkomsten werden zeer velen vervuld met de
Heilige Geest en ontvingen de Gaven des Geestes, er werden
ook zieken genezen. Wij geloven dat God deze strategische
stad, deze konings stad van het Oosten, ook een geestelijke rol
zal doen spelen voor de christenen in deze laatste dagen.
ENKELE GETUIGENISSEN
MISS DOROTHY LEONG uit SINGAPORE: Ik wil getuigen
wat voor wondervolle dingen God aan mij gedaan heeft Ik ben
een Boeddhiste geweest, met mijn hele familie, altijd heb ik
hierin geloofd. In 1965 gebeurde er iets met mij, ik zal dat
nooit vergeten. Het was 's avonds elf uur en ik zat met mijn
moeder voor de televisie te kijken toen een vreemde vloeistof
op mijn handen viel en als een soort olie mijn handen
bevochtigde. Ik ging naar de keuken, waste het weg en ging
binnen weer kijken. Even later gebeurde dat weer. Plotseling
rees voor mij een zwarte wolk op die mij geheel omhulde en
waar ik niet uit kon komen. Ik was bang en schreeuwde om
hulp. Maar mijn moeder hoorde mij niet terwijl zij toch naast
mij zat Mijn lichaam begon te schudden en mijn gezicht werd
spierwit, maar zij bemerkte niets. Ik dacht dat ik dood ging.
Van die dag af had ik vreemde ervaringen, ik viel telkens
bewusteloos op de grond en was altijd doodmoe. Mijn ouders
brachten mij naar een bekend Chinees medium, hij brandde
wierook en bad met mij, hij zei dat ik een boze geest in mij
had. Hij raakte mijn vingertoppen aan met stukjes brandende
66

houtskool en stak lange naalden in mijn benen. Ik moest mij
baden in zwart water dat met bloemen was bestrooid. Hij
masseerde vaak mijn hele lichaam terwijl hij gebeden zong. Ik
moest speciale bandjes dragen rond mijn nek, polsen en
enkels. 's Nachts moest ik slapen op een hoofdkussen
waaronder een zakje was gelegd met enkele bloemen uit het
badwater waarin ik mij gebaad had. Maar het heeft allemaal
niets uitgewerkt Later ben ik naar verschillende dokters
gegaan en moest elke dag pillen slikken, dat heb ik zes jaar
lang gedaan. Maar ook dat hielp niets. Steeds vielen de
ziektemachten mij aan en sloeg ik tegen de grond, soms op
straat en ook op kantoor. Sommige dokters zeiden mij dat ik
aan epileptische toevallen leed, het leek er ook wel op, maar ik
denk dat het een boze geest was die mij plaagde en niet wilde
loslaten. Wat heb ik geleden, steeds werd ik dag en nacht
opgejaagd, vele malen was ik zo hopeloos dat ik naar de dood
verlangde. Waar was hulp voor mij? Eens schreef ik haastig
enkele woorden op een blocnote God, help mij! Waarom deed
ik dat? Ik was toch een Boeddhiste en geloofde niet in een
God! Een collega op kantoor sprak mij eens over Jezus die mij
redden kan, Hij is de Vernieuwer van mensenlevens. Zij nam
mij mee naar een soort avondcursus, die zendelingen uit
Nederland gaven over de Bijbel. Ik begreep er niet veel van,
het was alles te vreemd en te nieuw. Maar de atmosfeer vond
ik er heerlijk, dat blijde zingen van hun liederen met dat fijne
kleine orkest, het was totaal anders dan ik mij altijd van een
kerk had voorgesteld. Ik luisterde intens en dronk alle
woorden in. De eerste dag nodigde de prediker allen uit hun
leven aan Jezus te geven, Die hen vernieuwen zou. Dàt was
wat ik nodig had! Ik liep direct als eerste naar voren, de
prediker bad met mij en een wonderbare vrede stroomde als
een rivier mijn hart binnen, ik had zoiets nog nooit eerder
ervaren. Wat heerlijk! Ik wist ineens dat mijn zonden waren
67

weggewassen en ik een herboorte had ervaren. Twee dagen
later werd ik vervuld met de Heilige Geest en begon in nieuwe
tongen te spreken. Ik was zó vol, dat ik twee dagen en nachten
achter elkaar bleef doorspreken, de nieuwe mens in mij had
zoveel met God te bespreken. Ik genas ook totaal. Voor mijn
genezing werd gebeden in de Naam van Jezus en ik heb geen
last meer van toevallen en aanvallen, wat het ook mocht zijn.
Het is nu al weken geleden dat ik mij aan Jezus overgaf. De
dokter feliciteerde mij toen ik mij weer had laten onderzoeken.
Hij eiste wel dat ik mij geregeld aan hem moet laten zien,
maar , ik weet dat Jezus mij genezen heeft. Ik ben een heerlijk
nieuw leven begonnen met Jezus en ik wilde dat ik dit veel
eerder had ontvangen. Wat een heerlijkheid, wat een vrede in
mijn hart, wat een kracht stroomt door mij heen! Mijn moeder
en mijn broer zagen deze verandering in mij en wilden dit ook
hebben. Ik nam ze op een avond mee naar de samenkomst en
ook zij kwamen naar voren en gaven hun leven aan Jezus, ook
hun gezichten straalden nu van het nieuwe leven in Hem.
Halleluja! Wij zijn nu nieuwe mensen geworden, wij hebben
Bijbels gekocht en lezen daar nu in. Het Boeddhabeeld en het
huisaltaar zijn uit ons huis verwijderd, we volgen nu Christus.
Spoedig worden wij gedoopt. De eerste dag na de Bijbelcursus
sprak een kennis van vroeger mij op straat aan en bood mij
"ganja" (drugs) aan. Ik legde hem de handen op in Jezus'
Naam en gebood deze onreine demon uit hem te gaan. Deze
verliet hem onmiddellijk, de jonge man knielde neer op straat
waar hij stond en riep God om genade. Ik bad voor zijn ziel en
leidde hem tot Jezus; hij is nu een kind van God geworden. Ik
zag hem in de kerk de daaropvolgende zondag. Hij is bevrijd
van machten en een Christen nu. Halleluja! Meteen had de
Heer werk voor mij te doen! Zo gaat Hij met mij een nieuwe
toekomst tegemoet Ik prijs en roem Zijn Naam voor alles wat
Hij voor mij deed!
68

MRS. LILY HENG uit SINGAPORE: Ik ben Lily Heng en 27
jaar oud. Ik wil hier mijn persoonlijk getuigenis geven tot eer
van Jezus' Naam. Mijn vader was evenals mijn moeder
opgegroeid in een christelijk gezin. Ik was echter een
vrijdenkster, tot ik 18 jaar werd. Ik trouwde een christelijke
man en werd ook christelijk. Maar mijn man was in zijn hart
een vrijdenker. Gedurende mijn huwelijk deed ik mijn best om
God te vinden en met Hem te wandelen, maar ik vond Hem
niet, . niemand wees mij de weg. Na 7 jaar stopte ik er mee om
naar de kerk te gaan, omdat ik mij een farizeeër voelde om
daar te bidden zonder te geloven en enige ervaring met God te
hebben; het was 1967. Het leven was miserabel vanaf het
begin van mijn huwelijk en tenslotte kon ik niet verder, de
27ste december 1969, 's avonds om elf uur, liep ik van huis
weg, mijn man en kinderen achterlatend. Ik vond ergens een
onderkomen en sloot mij drie dagen in een kamer op. Ik
begreep dat er iets moest gebeuren, anders kwamen er
ongelukken. Ik dacht veel na en vond tenslotte uit dat er
niemand anders in de wereld was die mijn leven kon
veranderen dan Jezus. Ik moest trachten Hem te vinden en bij
Hem te komen. Ik begon weer te bidden en te vragen mij de
weg en de waarheid te tonen. God antwoordde mijn gebeden
en ik vond een Chinese kerk. Ik leerde daar veel dingen. Voor
de eerste keer in mijn leven zag ik een Bijbel van binnen, ik
leerde allerlei liederen te zingen. Het was erg prettig daar te
zijn. Een paar maanden later begon ik bij een firma te werken.
Maar langzaam raakte ik weer van God vervreemd. Door mijn
zwakheid in christelijk leven ging ik de wereld in voor plezier.
Ik bad nooit meer en las nooit meer in de Bijbel. Na ongeveer
een maand de wereld te hebben gediend was mijn leven vol
van ellende. Ik ervoer toen duidelijk dat leven buiten Christus
niet waard is geleefd te worden en niet waard is geschapen te
69

zijn. Ik wil nooit meer naar de wereld terug! Ik onderzocht
mijzelf en wist dat ik mijn leven niet volledig aan Jezus had
gegeven en daarom viel ik weer terug in de zonde. Ik had mij
niet aan Hem overgegeven met hart en ziel en lichaam.
Bovendien was ik niet vervuld met de Heilige Geest, dat
begreep ik later. En zo begon ik de kerk weer te bezoeken. Ik
dank God dat juist in die tijd twee zendelingen naar deze kerk
kwamen. Ze reisden veel en waren nu in Singapore om een
Bijbelcursus te geven. Ik was er elke avond, 0 wat heb ik
genoten, zovele dingen die ik nooit gehoord had werden mij
onderwezen. Op een dag gaf ik mijn hele leven zonder
voorbehoud aan Jezus over. De volgende avond werd ik
glorieus vervuld met de Heilige Geest en sprak in nieuwe
tongen. Ik nam in geloof de Gaven des Geestes aan van de
Heer, deze wondervolle, bovennatuurlijke Gaven van God
voor overwinningsleven. Het blijken machtige wapenen te zijn
tegen de machten van satan. Nu begrijp ik dat ik niet staande
kon blijven, want ik was niet vervuld met de Heilige Geest en
gebruikte de Gaven niet Ik ben ongelooflijk dankbaar aan God
en deze Hollandse boodschappers dat zij mij in een leven van
overwinning hebben geleid.
MISS JENNIFER TOH SOH GUAT uit SINGAPORE: Ik ben
een Chinees meisje van 17 jaar en heb behoefte mijn
getuigenis te geven. Ik ontving dezer dagen uit de handen van
de Heer een wonderbare en speciale Gave van de Heilige
Geest Toen ik in 1969 de belangrijkheid begon te zien en de
onmisbaarheid van Gods Geest, kwam er een groot verlangen
in mij om deze Gave te ontvangen. Ik zocht en bestudeerde de
Bijbel, maar wist maar niet hoe te ontvangen. De Heer in Zijn
goedheid zond br. en zr. Hoekendijk naar Singapore en zij
begonnen in een kerk Bijbelstudie te geven over deze Gaven
des Geestes, elf avonden achtereen. Ik was zo hongerig en
70

verlangend naar juist deze Gaven van de Geest. De vierde
avond mocht ik ze ontvangen. De Heer vervulde mij met Zijn
Geest, mijn mond sprak vloeiend in nieuwe tongen. Ik
verstond niet wat ik zei, maar de Heer wel. Het is werkelijk
wondervol. O hoe prijs ik Zijn Naam daarvoor en dank ik
Hem voor Zijn goedheid. Vanaf die dag en die ervaring is
mijn leven totaal veranderd, mijn liefde voor God en mijn
geloof in God is zo vermeerderd, gevoed als het voortdurend
wordt door Gods Woord. Daar is licht in mijn ziel, dat nooit
meer zal verdwijnen. Lieve Heiland, o wat dank ik U, want U
bent mijn Verlosser en Meester. Amen.
REV. JOËL IKON EN uit SINGAPORE: Wij zoeken naar een
grotere zaal om onze samenkomsten te houden, onze eigen
kapel is veel te klein geworden de laatste tijd, zondags is het er
overvol. De reden is dat wij nu elke zondag in de samenkomst
zelf vrijmoedig met de zieken bidden, op dezelfde wijze als
wij het u hebben zien doen. En de Heer zegent Toen u hier
was en op een zondagmorgen in de kapel sprak, was daar een
oude Chinese vrouw waar u voor bad. Haar ene been was
korter dan het andere. Een maand geleden bezocht ik haar
thuis, ik deed huisbezoek in die buurt waar ze woont Toen zij
mij open deed, vroeg ze of ik niets vreemds aan haar vond.
Inderdaad was er iets ongewoons aan haar, maar ik realiseerde
mij niet wat het was. Toen liep ze voor mij door het huis en
vertelde dat de Heer haar genezen had en dat beide benen nu
even rang zijn. Ze wandelde sterk heen en weer als ze bij ons
in de kapel kwam, herinnerde ik mij, maar nu liep ze normaal
als alle andere mensen. Zij kon er steeds niets van begrijpen
hoe alles gegaan is na uw gelovig gebed, ook de dokter die
haar goed kent begrijpt het niet. Hij heeft haar zorgvuldig
gemeten, maar haar benen zijn thans even lang. Zij prijst de
Heer die wonderen doet. Ze heeft al haar familieleden bezocht
71

en haar benen getoond. Dit is werkelijk een wonder. Prijst
God!
MR ALAN ANG uit SINGAPORE: Doordat een
Boeddhistische familie tot het christendom is overgegaan,
bekeerd en gedoopt is geworden, zijn wij uitgenodigd om in
dat huis samenkomsten te houden. Velen zijn daar bekeerd,
genezen en vervuld; een nieuw werk is ontstaan. Halleluja!
Mij werd gevraagd de leiding van dit werk op mij te nemen en
de Heer zegent machtig. We hebben nu een eigen gebouw, dat
na de inwijding alweer te klein blijkt te zijn, wij zullen een
grotere ruimte moeten zoeken. Wij hopen dat u weer spoedig
naar Singapore komt, de zegen van het bezoek van vorig jaar
gaat heerlijk voort. Ik hoop dat ik u dan weer zal kunnen
vertolken, zoals ik dat gedaan heb, dit was voor mij tot grote
zegen. Uw boeken worden hier graag gelezen. Velen bidden
dat de Heer u terugzendt!
REV. JOËL IKON EN uit SINGAPORE: We hebben in
Singapore een Pinkster Federatie gesticht waar al de
Pinksterkerken en Pinkstergemeenschappen, alle Volle
Evangeliegroeperingen in zijn besloten. Het is een prachtige
eenheid geworden. Dit is het resultaat van het bezoek van
evangelist Morris Cerullo die hier een campagne hield. In de
vergadering van deze Federatie kwam de vraag naar voren hoe
men zou samenwerken als men u uitnodigde om hier een grote
campagne te houden, men wil u hier heel graag hebben. De
voorzitter, br. Goh, is u goed bekend, ook de secretaris en
ikzelf ben de penningmeester van deze Federatie, wij kennen u
en staan achter uw bediening. Het bestuur is verder zeer
uitgebreid, ook hebben buitenlandse zendelingen daarin
zitting. Wij willen tezamen uw komst voorbereiden en alles
72

verzorgen. Laat ons spoedig weten wanneer wij u kunnen
verwachten!
REV. PATRICK B. C. LOW uit SINGAPORE: Ik was in de
meetings van br. Karel Hoekendijk die hij hield in Singapore.
Ik was inderdaad gezegend door de boodschap die hij bracht,
in de kracht van de Heilige Geest. Ik ben zendeling en
jeugdleider van een plaatselijke zendingspost: Zion Gospel
Mission, in het wooncentrum Toa Tayoh. Wij hebben een
jeugdgemeente van Chinezen, niet lang geleden opgericht.
Van uw boeken: "The nine gifts of the Spirit" en "The armour
of God" hebben wij van elk twee exemplaren ontvangen. Toen
ik zorgvuldig deze boeken las en herlas vond ik zoveel
nieuws, ik vind ze zo belangrijk, dat ik daaruit wil gaan
onderwijzen. Ik ben achter deze visie gaan staan, omdat ik
geloof dat deze de ware is. Ik zal deze waarheid dan ook
doorgeven aan onze jonge mensen. Wilt u mij helpen en van
elk van deze boeken 100 exemplaren zenden? Ik zal ze dan
gebruiken bij mijn onderwijs in onze jaarlijkse
onderwijsconferenties alsmede aan de
zondagsschoolonderwijzers, maar ook aan zovelen die ik
bereiken kan en die zoekende zijn naar rijk Pinkster beleven.
Ik ben er zeker van dat uw boeken een grote zegen zullen zijn
voor ons hier in Singapore. Wilt u overwegen andere boeken
van uw hand in de Engelse taal te vertalen?
REV. DEREK LIEUW uit SINGAPORE: Wij hebben hier uw
boeken ontvangen en allen die het lazen, hebben daarvan een
grote zegen ontvangen. Wilt u alstublieft meer boeken zenden
die u geschreven hebt? Wij willen ze bestuderen en navolgen
opdat ons geestelijk leven vooruitgang zal hebben. Wij
appreciëren het buitengewoon dat u ons boeken zendt, maar
beter is zelf te komen en ons te onderwijzen in deze materie.
73

Dan hoop ik dat u weer zult kunnen spreken in onze kerk, de
Tiong Bahru Assembly of God Church in Singapore. God
zegene u rijkelijk in uw bediening!
REV. JOËL IKONEN uit SINGAPORE: ,,O, o, o, o, wat deed
Hij voor mij!" is hier in Singapore een zeer populair koortje
geworden onder de jeugd, we leerden het op uw meetings. De
Heer heeft werkelijk heerlijke dingen gedaan in ons midden.
"Er was een man van God gezonden", ja, wat zijn wij God
daarvoor dankbaar. Hij heeft nog mensen in Zijn dienst, die
zich door de Heilige Geest laten leiden. Br. en zr. Hoekendijk
zijn voor ons in Singapore geen onbekenden. Twee jaar
geleden hadden wij hier een wonderbare tijd met elkaar en
vele kinderen Gods werden tot nieuw leven gewekt en
kwamen verder met de Heer. De werking van de Heilige Geest
werd voor velen van ons zo reëel. Na die tijd hebben wij
voortdurend naar u uitgekeken, wij hoopten dat u ons weer
zoudt bezoeken. De Heer kent de geschiktste tijd dat Hij Zijn
dienstknechten weer kan inzetten tot opbouw van het Lichaam
van Christus. In één van onze buitenposten van de Finse
zending, waarvoor wij in deze stad verantwoordelijk zijn,
hebben wij een moeilijke tijd achter de rug. Een uiterste
noodzakelijkheid voor ons allen is een opwekking van de
Heilige Geest. Enkelen van ons hebben voor deze zaak
gebeden en gevast. Wij besloten er een campagne te gaan
houden van 3 weken, elke avond samenkomst. Wij zagen al
spoedig de machtige werken van de Heilige Geest. Het volk
was zo hongerig, zo zwak en zo moe, omdat het de laatste
drie, vier jaar op geestelijk dieet was gesteld. De menigte
kwam elke avond in steeds grotere getale eten en drinken bij
de Heer. De samenkomsten duurden voor onze begrippen in
Singapore heel lang, soms meer dan 3 uur, maar 0 , wat was
de belangstelling groot, wat een geestdrift, wat een verlangen
74

om meer te weten en te ontvangen van de Heilige Geest en de
Gaven. Onder het verloop van de campagne werd het
verlangen naar een persoonlijke ervaring met de kracht van
God steeds groter. De harten werden geopend om de belofte
des Vaders te ontvangen en ledige harten en handen werden
glorierijk gevuld met Gods Geest. Zij die in de samenkomsten
niet werden vervuld beleefden het daarna thuis. De jonge
mensen gingen hun vrienden halen en ook zij zagen de
heerlijkheid Gods. Hun stralende gezichten weerspiegelden
hun glorieuze ervaringen onder de zalving van de Heilige
Geest. De volgende stap was het ontvangen van de Gaven des
Geestes. Wat heerst juist op dit terrein grote onkunde. De
handen werden hen opgelegd en voor hen gebeden en de
mensen ontvingen de Gaven. Nu staat deze gemeente in brand.
Vele schier onoverkomelijke problemen blijken plotseling te
zijn opgelost. De Heer ruimde ze op in deze opwekkingstijd.
Hartelijk dank, br. en zr. Hoekendijk, dat u gehoorzaam bent
geweest aan de leiding van de Heilige Geest. Wij zullen u met
onze gebeden vergezellen ...
THAIPUSAM
Aan het eind van januari, soms in de eerste dagen van februari,
al naar de maanstand, wordt het grote Hindoe-feest gevierd, de
Thaipusam. Voor de Hindoes is het dan de tiende maand van
het jaar, de maand Thai. Eind januari staat de volle maan in
het teken van de helderste ster Pusam, in het sterrenbeeld van
de kreeft. Thaipusam is uit beide woorden ontstaan: Thai en
Pusam. Op dit voornaamste Tamilfeest wordt de
Thaipusamprocessie gehouden, vanaf het beginpunt, de Sivatempel
aan de Serangoon Road tot de Subramanian-tempel, de
hoofdtempel aan de Waterfall Road. Dit feest is ter ere van
75

Siva en zijn oudste zoon Subramanian. Subramanian is in de
Hindoe-mythologie ook bekend als Karttikeya met 6
gezichten, 10 handen en 2 voeten, die een pauw bereed totdat
hijzelf een Chettiar werd. Sommige Hindoes zien Vishnu als
hun god, anderen Siva. De andere goden zijn lagere
openbaringen van het goddelijke, zij hebben ongeveer
dezelfde positie als de heiligen in de RoomsKatholieke kerk.
In het hindoeïsme is Brahma de Schepper, Vishnu de
Onderhouder en Mahesha de Vernietiger. De derde plaats van
deze drie-eenheid wordt voor velen ingenomen door Siva.
Andere secten noemen de hoofdgod Brahma, de Schepper, de
Almachtige; Vishnu, de Vernietiger en Siva (Ciwa, Siwa of
Djiwa), de Bewaarder. In Noord-India veronderstelt men dat
Boeddha de 9de van de 10 incarnaties van Vishnu is, de
universele god en oorsprong van alle leven. "Vishnu rust op de
wateren, in den beginne ... " (naar Gen. 1 : 2). Van Vishnu
stammen alle andere Hindoe-goden. Men zegt dat Vishnu zich
9 keer heeft geïncarneerd om de wereld van vernietiging te
bewaren en zijn laatste, zijn 10de incarnatie wordt door de
Hindoes met groot verlangen tegemoet gezien, zoals de
christenen de wederkomst van Christus verwachten, in
volkomenheid. Krishna is de 8ste incarnatie van Vishnu.
Annapurna is één van de vele namen van de godin Lakshmi,
de gemalin van Vishnu. De andere grote figuur in het
hindoeïsme is Siva, als de god van verlossing, vreugde ook,
voorgesteld als een dansende figuur, de ene voet in een
elegante dansfiguur omhoog geheven en de andere voet gezet
op een ineengedoken dwerg, het kwaad. De zoon van Siva:
Subramanian, belichaamt deugdzaamheid, dapperheid, jeugd,
schoonheid en kracht, hij is zeer populair. Siva's gemalin is
Vma, zij wordt meestal voorgesteld rijdende op Nandi, Siva's
heilige stier. Eén van de zoons van Siva is Ganesa, met de
olifantskop, deze god hebben wij overal gezien door geheel
76

India en Ceylon, in honderden Hindoe-tempels. Voor de
Hindoe is de gehele natuur in wezen goddelijk. Velerlei
dieren, speciaal de koe (Vma's rijdier), de slang (wat de slang
is voor India is de draak voor China), de aap, planten, bloemen
(wat de lelie is voor het Westen is de lotus voor het Oosten),
bomen, bergen, rotsen en rivieren (Ganges), ook de elementen
zijn heilig. Er zijn tempels voor de koe, de slang, de aap, de
arend, waar mensen als priesters-verzorgers deze dieren
redeloos vereren. De voornaamste rite van de Hindoes is meer
verheerlijking, eerbetoon, dan gebed. Bloemen, muziek,
trommels, wierook, lamplicht, rijst, vruchten, maar ook de
rituele dans wordt aan de goden geofferd, om hen te behagen.
Ik heb de Thaipusam-festiviteiten in Singapore in 1972
gadegeslagen. Bij het startpunt van de processie in de
Perumaltempel aan de Se rangoon Road, de oudste Sivatempel,
heb ik toegezien op de voorbereidingen van de
kevadadragers, het in trance brengen van de processiegangers
en het aanbrengen van de speertjes, haken, pijlen, zwaarden in
de lichamen. Het heeft ons bijzonder aangegrepen deze wrede
operatie van dichtbij te zien gebeuren, wij hadden niet gedacht
dat in deze moderne tijd deze middeleeuwse, barbaarse
ceremonieën nog plaats vinden. Ik wil het hindoeïsme trachten
te benaderen, begrijpen misschien, opdat ik daartegenover
vruchtbaarder en effectiever het christendom zal kunnen
verkondigen.
Op de door de priesters zorgvuldig aangewezen dag, aan de
stand van de maan ontleend, wordt deze Thaipusam gevierd.
Een maand reeds hebben de gelovigen gevast en gebeden in de
Perumal-tempel, ter voorbereiding van dit geboortefeest van
Subramanian, zij hebben die tijd nodig gehad om hun ziel en
lichaam door de priesters te laten reinigen en deze toestand
van pijnloosheid te bereiken. De laatste, rumoerige nacht voor
77

het feest wordt doorgebracht met verschillende omgangen
rondom de tempel, terwijl honderden kokosnoten worden
verbrijzeld op een heilige steen voor het blauwgeschilderde,
starende gezicht van god Siva, als symbool van het
verbrijzelen van hun harten voor deze god, in volkomen
overgave. De kokosmelk stroomde over de tempelvloer. Er is
overal rook die opwalmt uit wierookschalen, tromgebeuk,
tamboerijngerinkel, getinkel van kleine, koperen bekkens, het
nasale geluid van schalmeien; een nacht van extatische
convulsies, hysterie, ascese, van reiniging tegen de morgen
boven vuurschalen met wierook van speciale, geheime
"heilige" kruiden. Zo worden de mannen en vrouwen
gereedgemaakt voor de processie, straks tegen zonsopgang.
Dan trekken ze de straat op, door de nu nog stille binnenstad,
de aloude route van zovele jaren nu al, alle Hindoeheiligdommen
passerend, langs de Serangoon Road, Selegie
Road, Dhoby Ghant, Orchard Road, Clemenceau Avenue, naar
de Chettiar-tempel in Tank Road en vandaar naar het
eindpunt., de Subramanian-tempel aan de Waterfall Road, de
tempel waar Subramanian troont op zijn heilige troon,
omgeven door pauwen. In de Siva-tempel hebben de
processiegangers zich de kevada's laten omgespen, die' op de
schouders worden getorst, metershoge gevaarten zijn het., van
metalen banden, als een koepel van baleinen boven hun
hoofden, bont versierd met pluimen en pauwenveren,
vogelfiguren van gevlochten stro en kleurig papier,
bloementrossen, bonte afbeeldingen van Siva met de blauwe
huidskleur als teken van bovenaardsheid, slingers, spiegeltjes,
lovertjes en andere tierelantijnen; een wandelende santekraam
vol kinderlijke opsmuk en primitieve fantasie, deze kevada als
een boog getrokken om het hoofd van scherpe pijlen die alle
aan de benedenkant in het lichaam zijn gestoken van de
drager, de volle zwaarte drukkend op de in het vlees
78

priemende vlijmscherpe punten. We hebben gezien hoe deze
Hindoes eerst in een toestand van gevoelloosheid werden
gebracht., in trance, door hen in rookwolken te hullen uit
wierookschalen, waar steeds weer nieuwe specerijen in
werden geworpen; hoe deze mannen en vrouwen, zelfs
jongens, werden gehypnotiseerd door extatisch gezang van de
omstanders, het onafgebroken voorlezen vlak bij hun oren van
heilige strofen uit heilige boeken, waardoor zij "overwinning"
kregen over pijn door de troostende hand van de goden, het
nimmer aflatend, gescandeerd roepen van de godennaam "Si
va! Siva! Siva!" Wij zagen het bestrijken van het voorhoofd,
gezicht, de borst, rug, armen, en het bestrooien van de haren
met heilige, witte as uit koperen offerschalen, als een opperste
wijding, totdat de man, de vrouw, ontstegen is aan de aarde,
losgemaakt van fysieke wetten, in de "vrijheid" van de geest is
gekomen, losgelaten in de kosmische ruimte. Zij hebben hun
ogen gesloten tenslotte, zij trillen en schokken, zijn
doorhuiverd van onderhuidse convulsies, ze beginnen te
wiegen soms, te dansen, afwezig, buiten bewustzijn. Het bloed
neemt de cadans van de trommels over,_ in dezelfde maat,
onbewust maar reëel, soms worden zij wild en moeten een
aantal mannen hen vasthouden totdat een verdieping van de
trance hun bewegingen weer vertraagt en verstilt. Zo
verzinken zij in een droomtoestand van gevoelloosheid,
ontheven aan de aarde, ontstegen aan fysieke wetten en
waarnemingen. Wanneer zij voortijdig uit de nevelen van
onbewustheid opstijgen en de oppervlakte van bewustwording
naderen, wolken dadelijk wierookgeuren weer om hen op,
worden specerijen toegevoegd, opdat de slaapverwekkende
werking wordt verhevigd. Men roept frenetiek bezwerend de
naam "Siva! Siva! Siva!" aan het oor, sprenkelt heilig tempel
water over het hoofd, wrijft as in de oren en dan zakt het
bewustzijn weer weg, verdoezelen de gedachten, worden de
79

zenuwen buiten werking gesloten, is het alsof de
persoonlijkheid onder water wegglijdt, verzinkt in net
bodemloos niets.
Dan worden zij kalm en staan stil, overeind op de voeten of
zittend op een bankje, afwezig, verdroomd, temidden van
familieleden, verwanten en vrienden, die allen medewerken
aan deze hypnose. Zij openen half hun ogen en zien
nietsziende voor zich uit, afgesloten van de wereld lijken zij
nu, losgewikkeld van de zichtbare werkelijkheid, opgetild tot
"hoger leven", zoals men zegt Zo te zien zijn zij wakker, bij de
tijd, maar dat is niet zo, zij zijn gevoelloos nu, "vrijgemaakt",
gereinigd, innerlijk verbonden met Siva, gereed voor hun taak.
Zij hebben Siva gezien, zoals dat heet. Zo zitten tientallen, met
bloot bovenlijf, gekleed in een witte lendedoek, de dhoti,
barrevoets, op het tempel plein, wachtend op de priester en
zijn helpers. Terwijl hun vrienden bewonderend en
aanmoedigend om hen heen staan, steken deze mannen lange
stalen pennen door de beugels van de kevada, die in het vlees
van buik en rug worden ingedrukt. Snel en handig wordt op de
plaats waar de vlijmscherpe punt in het lichaam wordt
gedreven, wat witte as gestreken, overal die witte, heilige as,
als middel tegen infectie waarschijnlijk, maar meer als
wijding, bezwering, en dan drijft men de punt in de huid.
Tegelijk staart de man, de vrouw wezenloos voor zich uit, als
gaat het hen niet aan, als hadden zij geen deel aan deze hele
ceremonie, als toeschouwers van gebeurtenissen die buiten
hen plaats hebben. Alle verwondingen die aan het lichaam
worden aangebracht, ervaren zij als passief. Op het eiland Bali
heb ik deze ceremonieën gezien en de prachtig in brokaat
aangeklede, kleine danseressen zien neerhurken bij de priester,
terwijl de wierookwolkende schaal dicht voor hun mond en
neus wordt geplaatst, zodat zij dit inhaleren, zo geraken zij in
een toestand van trance. Als ze dan geheel ontheven zijn van
80

de wereld om hen heen, boven de stof uitgetild, worden ze
weggedragen naar de dansvloer, waar de gamelan speelt die
door hun huid haar rythme overplant en de spieren beweegt en
stuwt tot sierlijke dans. De ogen van deze kinderen zijn
gesloten, maar zie hoe zij in volstrekte eenheid de dansfiguren
dansen met hun partners, ontstegen als zij, bewegend als
marionetten die door een onzichtbare hand voortgeleid
worden, geregisseerd.
Op Bali zijn dansen bij het volle verstand, nuchter, naar eigen
inventie, maar er zijn er ook die dansen in een vreemde,
afwezige toestand van "heilig" ontheven-zijn, automatisch
gedreven door een rythme van klanken van magische
gamelans, dat door nevels tot hen komt en hen bestuurt Ook
zag ik op Bali jongens dansen, hun krisdansen zijn onstuimig,
ook zij waren in trance gebracht. Op een gegeven ogenblik
richten zij de punten van hun scherpe krissen op de naakte
borst, op hun hart en trachten met beide handen het staal er in
te drukken, door het meebuigende zachte vlees naar binnen,
maar dat gebeurt niet, het lichaam is hard als staal nu,
gepantserd als het ware en de punt dringt niet in de borst.
Het is wonderlijk te zien hoe bij geen van deze jongemannen
een wond ontstaat, na afloop van de dans slechts een flauwe
indeuking in de huid, die niet geopend werd, niet
doorgebroken. De oosterse volken zijn bekend met geheime
methoden die de mens fysiek immuniseren voor pijn, letsel en
het bloed beheersen. Wat mij steeds fascineert is dat dit altijd
opgaat, deze gevoelloosheid onfeilbaar opgeroepen wordt, dat
er geen omstandigheden, geen bijzondere mensen zijn waar
deze methoden "geen vat" hebben, mannen "die een gat in hun
wapenrusting hebben" zoals bij de christenen zo vaak het
geval is waardoor zij buiten Gods protectie komen te staan.
Deze immuniteit is in de handen van de heidenen een
81

zekerdere zaak dan bij de christenen, schijnt het, het werkt
feilloos. De omstanders in Singapore, samengestroomd op het
tempelplein, blijven roepen, zingen, frenetiek worden de
trommels geroerd, cymbalen gehanteerd, koperen bekkens
klinken schel op. Een nieuwe fase breekt nu aan. Men kijkt
geïnteresseerd toe, wat de priester nu doet. Hij steekt een
scherpe naald door de huid van het voorhoofd, dat hij met de
andere hand opduwt. Hij neemt een andere metalen pin in zijn
rechterhand en terwijl de linkerhand in de mond de tong naar
beneden drukt, steekt hij vaardig deze pin door beide wangen
heen, de ene wang in, de andere wang uit. Hij kijkt daarna nog
even vakkundig of hij de pin mooi horizontaal geplaatst heeft,
anders moet het worden overgedaan. Daarna vraagt hij de tong
uit te steken, zover mogelijk naar buiten en weer komt hij met
een lange, scherpe naald met een speervormige top en steekt
die onbewogen door het vlees van de tong, van boven naar
beneden. Deze priester doet dit alles volkomen onbewogen,
met grote vaardigheid. Telkens als de naald door het vlees is
gegaan, mompelen de omstanders goedkeurend. Deze scherpe
naalden en speertjes glijden snel als boter door het vlees.
Sommige Hindoes hebben ook door hun neus priemen laten
steken, maar er zijn er die dat nog niet genoeg vinden en
zwaardere penitenties begeren, zij laten zich midden in het
gezicht koperen roosters drukken met scherpe naalden
bezaaid. Velen hebben bovendien vruchten, meest kleine,
harde, groene citroenen, aan scherpe haken aan hun huid laten
vastmaken; de meesten hangen vol met deze vruchten die met
elke stap die zij doen op en neer dansen. Ik zag een man die
bovendien de hele zonnige weg een houten karretje voorttrok,
met gewichten verzwaard, zware stenen, hij trok het voort aan
twee lange touwen waaraan grote koperen haken zaten, die in
de rug waren gestoken. Al lopende scheurde deze vracht bijna
de huid van zijn rug.
82

Zo werden in de Siva-tempel op verschillende plaatsen
tegelijk de processiegangers gereedgemaakt. Ze werden
doorstoken, volgehangen met vruchten van Siva: citroenen, en
wachtten tot hun tijd gekomen was en zij de tempelpoort
konden uitlopen, luid omjubeld door geestdriftige supporters.
Zo lopen zij de straten door, onder tromgebons,
tamboerijngerinkel, het schrille geluid van koperen bekkens,
onder het voortdurende geroep: "Siva! Siva! Siva! Siva!"
Altijd weer die bezwering in die naam, de naam waaruit kracht
scheen te stromen, bemoediging, troost Soms wankelt een
kevadadrager, hij is zwak door het lange vasten, een maand
lang heeft hij geen vlees gegeten, dan schieten vrienden
haastig toe om zijn kuiten te masseren en tussen de door
speertjes verstijfde lippen wat water te blazen met de eigen
mond. De steeds begeleidende helper schiet schielijk toe met
de wierookschaal die hij dicht bij het gezicht houdt, zodat de
dampen worden geïnhaleerd, wat witte as wordt als magische
kracht over het voorhoofd geveegd met een duim, dan is de
zwakte weer overwonnen. Bij elke kevadadrager loopt ook een
man, een vrouw soms, ook wel om de beurt, die voortdurend
op monotone wijze heilige strofen voorleest uit een gewijd
boek. Er lopen in de processie asceten, ook anderen mee,
mannen die geen kevada dragen maar op een andere wijze
deel hebben aan deze kruisgang, deze boetedoening, deze
martel weg. Zij hebben zware, meterslange koperen staven
door hun wangen laten steken, de ene wang in, over de tong
heen, de andere wang uit. Zo lopen zij voort, als balletdansers
met een evenwichtsstok aan beide zijden van hun lichaam, met
deze zware staven aan beide zijden van hun wangen omlaag,
bij elke stap opzwiepend, op en neer. Het is vreselijk te zien
hoe midden in de wang zo'n twee centimeter dikke staaf is
doorgestoken. Door de mondholte heen, nadat de priester de
tong naar beneden had gedrukt, hangt deze zware metalen
83

staaf aan de tere wangen omlaag. De scherpe uiteinden
worden met een knopje afgedekt, zodat tijdens de processie
niemand van de omstuwende massa zich kan verwonden, het
is politievoorschrift. Bovendien hangen de rug en de buik van
de man ook nog vol met aan haken bengelende citroenen. Ik
zag een man met een ruiters abel dwars door zijn wangen
gestoken, een andere een scherpe, lange degen. Er liep een
processieganger met een koningscobra om zijn nek, soms stak
hij de kop van het monster in zijn mond, maar de slang was
ook door wierookdampen verdoofd en liet zich kussen. Er
waren er die zich al voortsjokkende met een dolk en een korte
speer in het lichaam staken, overal in het naakte vlees, dat een
diepe induwing vertoonde, maar geen verwonding. Het meest
afstotend om te zien zijn de vrouwen in deze processie. Het
schijnt dat vrouwen deze penitenties dramatischer verwerken,
fanatieker, emotioneler; ze vervallen sneller tot
onwaardigheid, onesthetisch gedrag. Het is waar, ik heb geen
één een kevada zien dragen zoals de mannen, maar honderden
droegen een kleine, versierde bamboe boog om de schouders,
met gevulde, koperen kannetjes heilig water verzwaard, ook
daaraan de beeltenis van Siva, in een lijstje achter glas, zó
geplaatst dat de wangen der vrouwen voortdurend bij het
lopen tegen het portretje aan rustten. Vele, vele vrouwen
liepen zo in de processie mee, bestoven met witte as,
loshangende haren, ook vol as, ze lieten zich met gesloten
ogen meevoeren, als in trance. Soms begonnen ze wild te
dansen in hysterie uit de processiestroom uitgebroken, bij het
zien van een tempel die zij passeerden, waar een Hindoebeeld
in het halfduister te zien was. Ze liepen plotseling de processie
uit, nauwelijks wetende wat zij deden, niet lettende op het
drukke, voortrazende autoverkeer, levensgevaarlijk de straat
over. Vrienden schieten toe, Hindoestaanse politieagenten
zetten het verkeer een ogenblik stil, tot zo'n over de straat
84

dwalende vrouw teruggebracht is in de ordelijke optocht Ik
zag vermoeide, oude vrouwen zich moeizaam voortslepen,
met losse, witte haren, torsend hun te zware tempelboog.
Jonge meisjes liepen er tussen, terwijl de moeders deze bogen
onderstutten voor hen. Emotioneel beleefden deze vrouwen
deze religieuze happening zoveel intenser dan de mannen,
daarom waren er bij de vrouwen de meeste incidenten. Hier en
daar kwam iemand uit de menigte kijkers langs de straten,
naar een passerende processieganger toe en goot water, dat
door wat poeder geel was gekleurd, over de zwetende voeten
uit. Telkens zag ik een vrouw, ook wel eens een man, die deze
liefdedaad volbracht voor de dodelijk vermoeide
kevadadragers. Daarna knielde zij even voor hem neer in
reverentie, waarna een wierookschaal werd aangedragen en
een processieganger wat witte as op het voorhoofd van de
weldoenster streek, als een heilige beloning, een zegen.
Overgelukkig verdween zo'n vrouw weer in de menigte. En
zoveel jongens waren er bij, ja kleine jongetjes. Ik zag een
jongen bijna bezwijmen onder zijn kevada, die duidelijk veel
te zwaar voor hem was, maar die hij moedig poogde overeind
te houden. Onmenselijk staken de scherpe pijlen door wangen
en tong van zijn kinderlichaam. Ik was er bij toen ze hem
bezig waren te doorsteken, op de één of andere manier werkte
de wierookdamp niet die gevoelloosheid uit die werd
verwacht, zijn gezicht zag ik vertrokken van intense pijn. Ik
kon nauwelijks mijzelf in bedwang houden om niet toe te
lopen en de priesters weg te duwen en dit arme, gemartelde
kind te verlossen van deze helse pijnen. Onmiddellijk werd de
wierook versterkt met nieuwe kruiden en bij het gezicht
gehouden, enkele omstanders bemoedigden hem door te
roepen "Siva! Siva!" Een oudere vrouw, waarschijnlijk zijn
moeder, hield zijn hand vast, trots naar hem opziende. Wat
witte as werd over het hoofd gestrooid, alles werd opnieuw
85

ondernomen om de verdoving dieper te maken. Tenslotte
ontspanden zijn gelaatstrekken, zijn ogen sloten zich en zo
gleed hij in de gewenste toestand van gevoelloosheid. Toen
doorstak de priester dat tengere lijfje met pijlen en naalden.
Later zag ik deze jongen de tempel poort uitlopen op zijn
dunne benen, gevolgd door zijn trotse moeder, zijn vader, zijn
vriendjes die uitzinnig de jongen toeschreeuwden en rond hem
heen dansten, zij bewonderden duidelijk de moed en de
vroomheid van deze kleine knaap. Maar na enkele honderden
meters wankelde hij en kon niet verder. Dat gezicht zal ik
nooit vergeten. Hij viel in het stof en stuiptrekte op straat.
Een man uit zijn groep trok vlug zijn baadje uit en met naakt
bovenlijf, als de andere kevadadragers, nam hij de jongen met
zijn kevada en al op de schouders om hem de lange, hete weg
mee te torsen, uren lang, tot aan het einde van de weg.
Wezenloos hing het kind aan de riemen van zijn kevada, de
naalden bleven gepriemd in zijn vlees. De tocht vanaf de
Perumal-tempel tot aan de Subramaniantempel is ongeveer 8
km lang. Traag vordert de stoet in het steeds drukker wordend
verkeer van deze miljoenenstad. De politieagenten die de
processie escorteren, hebben moeite deze beweeglijke stoet
van zingende en dansende Hindoes te beschermen tegen de
duizenden voortsnellende auto's. Soms blijft de processie
steken en staren de kevadadragers met hun doorpriemde,
dorstige tong uit de mond, in stof en zweet, met hun
doodvermoeide ogen voor zich uit, het lange stilstaan
verzwaart in niet geringe mate hun lijdensweg. Maar dan
sjokken ze verder, ze passeren ergens een Hindoetempel, de
kevada's staan even stil, ze staren naar de duistere ingang van
het heiligdom waar ze een onooglijk, zwart stenen beeldje
nauwelijks ontwaren, dat zweept hun religieuze ijver weer op,
ze draaien dan in het rond en dansen wat passen ter ere van
86

hun god, vrouwen vallen in zwijm, rollen soms over de grond
uit eerbied voor deze god en de priester, onaangedaan, loopt
uit de tempel met een schaal witte as en strooit er van over de
hoofden van de processiegangers en de stoet gaat verder.
Hysterische vrouwen worden met moeite meegetrokken, hun
gezichten blijven omkijkende naar het betoverende beeld
staren, en dan gaat de martelgang voort door de hete, stoffige
straten. Velen die deelnemen aan deze processie, doen dit al
jaren, elk jaar weer. Ze laten zich telkens weer doorsteken met
priemen, dragen de kevada en achten zich dan gereinigd van
hun schuld.
Vijf Thaipusams zijn het toelaatbare maximum. Het
merkwaardige is dat nergens bloed stroomt, geen druppel. De
lichamen zijn wreed en diep doorstoken, brede
cavalleriesabels, zwaarden, staven, pijlen, priemen worden
door de wangen geboord, maar geen druppel bloed. Langs al
deze lijven ziet men nergens bloed. Ook geen pijn schijnt te
worden gevoeld, de lichamen zijn daarvoor toebereid. Reeds
een maand voor Thaipusam begint voor de deelnemers het
vasten, slechts vruchten en bladgroenten worden gegeten en
melk gedronken, ze hebben al die tijd geen vlees gegeten want
dat bevordert de pijnvorming, ze hebben niet gerookt. Ze
hebben gedurende die tijd elke avond in de tempel
gemediteerd en geofferd. Daar vulden zij hun harten met
geloof, ze hebben hun geest en hun lichaam toegewijd,
overgegeven, ze hebben zich geheel ontheven van alle aardse
ambities, wensen en begeerten. Zo hebben zij deze toestand
van verdoving voorbereid, deze afsterving van het
gevoelsleven. De laatste nacht vóór de Thaipusam hebben zij
zich totaal gereinigd voor hun goden, hun gezicht strak op het
Siva-beeld gericht, de god met zijn bovenaardse, blauwe
gelaatskleur en gekroond met goud. Zij hebben de hele nacht
gedurig in de wierook zitten mediteren, diep inademend en de
87

adem lang vasthoudend boven de houtskool vuren met
speciale, gewijde wierookkruiden. Zij lijden niet de fysieke
pijnen die wij verwachten, zo te zien zijn ze ontstegen aan hun
fysieke bestaan, losgekoppeld zijn hun lichamen van de wetten
der natuur. Toch sterven elk jaar enkelen tijdens de
Thaipusam-processie, ze zijgen in elkaar en zijn onmiddellijk
dood, de verzwakking is te groot gebleken, de penitenties te
zwaar, misschien zijn de zo lang opgeroepen spanningen te
ingrijpend en nauwelijks verwerkt Vorig jaar waren er drie
doden. Een man sloeg aan het amok-lopen, pakte een kris en
doodde een toeschouwer langs de weg. Wanneer de
processiegangers tenslotte uitgeput en vaak voortgesleept door
hun vrienden en geloofsgenoten, het einddoel bereiken, de
Subramanian-tempel, worden rap de pijlen en naalden door de
priesters en helpers uitgetrokken, de wonden met as bestreken
en met vingers dichtgedrukt, deze genezen vanzelf, sluiten
zich willig in korte tijd, zonder infectie, bloedingen of andere
complicaties. De processiegangers gaan dan dodelijk vermoeid
liggen uitrusten tussen hun trotse familieleden en zijn zeer
gelukkig, ze hebben het weer volbracht, hun via dolorosa tot
het einde toe gelopen. Ze hebben hun aandeel gedaan en
verwachten dat de goden nu antwoord zullen geven op hun
vragen. Niet alleen worden deze processies gehouden uit
reverentie voor Siva en Subramanian, voor reiniging van hun
zielen, maar ook voor speciale wensen.
Zo liep chauffeur T. Narayanasamy, 38 jaar, de Thaipusam
mee, liet zich door 108 naalden en speren doorsteken, het was
dit jaar de vierde maal dat hij zijn kevada droeg. Hij zocht
genezing en verwachtte een wonder. Na drie Thaipusams te
hebben meegelopen, genas hij van een ernstige hartafwijking.
Hij had toen al 324 pijlen in zijn lichaam laten steken, toen hij
van de goden zijn genezing ontving. Ditmaal, zijn vierde
88

Thaipusam, liep hij om genezing te zoeken voor zijn baas die
blind ging worden. Hij hoopte ook nu weer dat Subramanian
een wonder zal werken. Als dit jaar de genezing niet kwam,
was hij vastbesloten om nog een jaar de processie te lopen,
dan was hij aan zijn maximum gekomen, vijf Thaipusams. Een
man met geloof. Hij zat daar temidden van enkele Indiase
vrouwen in fraaie, felkleurige sari's, met bloemen gestoken in
het strak naar achter getrokken zwarte haar. Hij rustte uit nu
na de processie te hebben voleindigd, straks zal hij met de
zijnen naar huis gaan en het normale leven zich hernemen.
Een andere die ik sprak was E. Kandasamy, 27 jaar oud,
gemeenteambtenaar, die aan deze processie had deelgenomen,
zijn zware kevada meetorsende. Hij zei: "Ik dank daarmee Sri
Subramanian voor de zegen in mijn gezin, mijn vrouwen ik
hebben dit jaar een zoon gekregen, in antwoord op onze
gebeden. Wij waren zoveel jaren getrouwd en hadden geen
kinderen. Na de Thaipusam vorig jaar werd ons een zoon
geboren." Een vrouw liep mee, een Chinese, dat komt niet
zoveel voor omdat Chinezen bijna uitsluitend Boeddhisten
zijn. Zij ook had zich laten doorsteken met pijltjes door haar
wangen en tong. Zij was vergezeld van haar man en dochter
en zij zocht verhoring van haar gebed. Een andere Chinese,
opvallend blank van huid, temidden van al deze donkere
Tamils, maakte zich bekend als mevrouw Ak Moy, 50 jaar
oud, vrouw van S. Ponnusamy, 55 jaar oud, een Tamil,
gemeentechauffeur; zij liep haar kruisweg om genezing te
zoeken voor haar zoon die ernstig gewond was bij een autoongeluk.
Met loshangende haren, met as bestoven, stapte zij
voort, in zichzelf gekeerd, voortdurend haar bede opzendend
tot Subramanian. Zo ging de stoet verder, martelgang van
verblinden, die langs de weg van persoonlijk lijden uitkomsten
zochten. Zij lieten zich martelen, hun lichamen vernielen en
beschadigen, zij offerden de geneugten des levens op, zij
89

vastten lang, mediteerden, brachten hun laatste bezittingen
naar de tempel. Zij telden zichzelf niet meer, leden een
bestaan van voortdurende versterving, kruisigden het vlees,
kwelden hun leden, namen afstand van menselijk geluk, alles
om te trachten vrede te vinden voor hun hart, genezing van
hun ziekten en die van anderen, antwoorden voor hun benarde
vragen.
Ik vroeg aan een vrouw in haar kring gezeten in de
Subramanian-tempel, waarom haar verwant, die juist zijn
processie had beëindigd, zijn vragen zocht op te lossen door
zelfgezocht lijden, waarom hij geloofde dat de strijd kon
worden uitgestreden op het slagveld van het vlees. Dat hij
priester en offerlam beide was. Had zij nooit gehoord van
Iemand die op de wereld kwam en ditzelfde ook had gedaan
en Zijn" Thaipusam" uitliep tot op de dood, om in Zijn
lichaam de pijnen te dragen van de mensheid, al het verdriet,
al de zonde en pijn van anderen? Hij verzamelde al het leed
van het menselijk geslacht, droeg dit in Zijn gezegend lichaam
naar het kruis. Toen Hij op weg naar Golgotha in Gethsemané
was, in de nacht, kromde Zijn lichaam zich van smart, om de
veelheid, de verpletterende zwaarte van 's werelds nood. Hij
kronkelde op de grond als een worm, van immens en
ondraaglijk lijden en Zijn zielenood werd zo groot dat Hij
Zich niet meer humaan kon gedragen. Hij aanvaardde de
alsembeker, die Zijn Vader Hem voorhield en dronk die leeg.
Heel die bloeduitpersing uit de poriën van Zijn huid, die
bloedzweting was het teken van de verschrikkingen die Zijn
ziel doorstond. In dat uur en op die plaats trok God Hem door
het gericht heen, liet Hem de dag der wrake doorlijden, de dag
des oordeels. Zijn ziel werd verdoemd omdat Hij, de
Zondeloze, de Plaatsvervanger, Zich tot zonde had laten
maken, "Hem, die geen zonde gekend heeft, heeft Hij voor ons
90

tot zonde gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid
Gods in Hem" (11 Cor. 5 : 21).
Hij heeft Zich met de zonde der mensheid laten infecteren en
dat werd Zijn doodsoorzaak. "De ziel die zondigt, die zal
sterven" (Ez. 18 : 4, 20). Het ging niet om Zijn zonden, maar
onze zonden! Jezus kwam met de schuldige mensheid aan Zijn
hand door het gericht. Zijn wezen werd door oordelen
aangesproken, daar, op de bodem van die tuin in de nacht van
Gethsemané. Enkele uren later zou ook Zijn lichaam het
oordeel worden aangezegd. De wetenschap heeft getracht deze
bloedzweting van Christus te verklaren langs psychische
wegen, maar elke wetenschappelijke verklaring kan niet
anders dan het Woord Gods uithollen, dit laat zich niet langs
horizontale wegen verklaren, slechts openbaren in Jezus'
sterven. Christus is de Zoon van God en een Andere dan Sri
Subramanian, de zoon van Siva. "Ja", zei die grijze vrouw,
"dit is het verschil tussen het Westen en het Oosten, uw
Godservaring en de onze. U vreest het lijden en gaat het uit de
weg, alles in uw maatschappij is er op gericht het lijden ver
van u te houden, daartegen hebt u zich aan alle kanten
verzekerd. Maar wij, in het Oosten, zoeken het lijden juist op,
het is een deel van ons leven geworden. Wij nemen lijden
vrijwillig op ons, roepen het op, het is niet moeilijk voor ons.
Ons volk heeft al zoveel lijden gekend, het lijden is onze
trouwste metgezel geworden door het leven. Wij hebben het
lijden bewust een plaats gegeven in ons verkeer met onze
goden, want de ziel van het Oosten wordt rein en krachtig
door dit zelfverkozen lijden. Wij weten dat sommige
problemen niet alleen langs de weg van zielelijden, maar ook
van fysiek lijden kunnen worden opgelost. Uw eigen God,
Christus, was een Zoon van het Oosten en Hij verstond de
waarde van het opgenomen lijden en trok het bewust naar Zich
toe. Hij ontliep dit niet, maar verkoos een vreugde die zijn
91

wortels had geslagen in het lijden. Hij reinigde niet alleen
Zichzelf, maar evenzo het leven van anderen. Hij kon het maar
op één wijze, langs één weg, Zijn naaste dienen, en dat is door
Zijn kruis voor Hem te lijden. Plaatsvervangend lijden. Er was
geen andere keuze voor Hem dan Zijn wil neerleggen aan de
voeten van God en Zich te laten vernietigen en doden. Dat was
voor Hem de hoogste weg van uitdelging van schuld, Zijn
laagste weg was Zijn hoogste. Zo werd Hij gedoopt in 's
werelds moeite en zorgen. Hij was gedoopt in haar zonden.
Daarna werd Hij ook gedompeld, ondergedompeld in haar
dood.
Waarom schuwt het christendom het lijden? Waarom kent de
volgeling van Jezus niet de zegen van deze uitbranding in
langdurig vasten, gebed, meditatie, teruggetrokkenheid, het
zelf opgeroepen lijden? Waarom onderwerpt hij zijn lichaam
niet aan het lijden als een diepe zuivering, loutering, opdat hij
onderworpen wordt aan Zijn heerlijkheid, zoals uw Bijbel zegt
"Indien wij delen in Zijn lijden, is dat om ook te delen in Zijn
verheerlijking" (Rom. 8 : 17).
Leerde Paulus niet, toen hij besloot zijn Meester te volgen,
"hoeveel hij lijden moest terwille van Zijn naam"? Zei hij niet
dat hij "medegekruisigd was met Christus", dat hij "elke dag
stierf'? Dit waren de voorwaarden van zijn "navolging van
Christus". Heeft deze man uit het Oosten niet veel meer van
zijn Heer gekend en meer wezenlijk contact met Hem gehad
dan de gemakzuchtige en vreesachtige gelovigen uit het
Westen?"
Ik antwoordde haar dat geen zelflijden, zelfkwelling,
zelfontstijging een mens kan losmaken van zijn schuld
tegenover God, de laatste en absolute Autoriteit van hemel en
aarde. Hij kan dit wel pogen en God zal dit ernstige en
oprechte zoeken wel "aanzien", er wel waarde aan hechten,
maar het zal nooit de immense, collectieve schuld van de
92

wereld kunnen wègnemen, nimmer, daarvoor is het te
afgrondelijk diep. Het is voor de heilige God onaanvaardbaar.
Hij zal het wel zien, neem ik aan, want Hij ziet het hart aan,
maar het neemt niet die grootte en waarde aan dat het de
schuld kan evenaren en daardoor als zoenprijs aanvaardbaar
wordt. Het kan de schuld onmogelijk neutraliseren en voor
Gods ogen tot een afgedane zaak maken. Daarom werd er in
het universum naar een equivalent voor deze schuld gezocht,
die groot genoeg, toereikend genoeg wordt bevonden om
gelijkwaardig te worden verklaard. God vond het in het bloed
van Zijn Zoon. Dat was de hoogste losprijs in hemel en op
aarde. Hogere waarde is niet te vinden. Nu heeft God de
waarde van de menselijke schuld geschat op die van het bloed
van Jezus. Toen Hij de Schuldeloze tot schuld verklaarde, kon
Hij de weg vrijmaken voor Zijn rechtvaardigheid. Dat was de
prijs! De overeengekomen prijs! Tussen God en duivel, wet en
genade, leven en dood. Een prijs niet door mensen bepaald en
te bepalen, maar door God Zelve! Een heilige prijs!
Onvervangbare prijs! Volkomen prijs! Genoegzame prijs!
Aanvaardbare prijs! Nu is de schuld voor altijd geboet "Want
door één offerande heeft Hij voor altijd hen volmaakt, die
geheiligd worden" (Hebr. 10 : 14). "Waar voor deze dingen
vergeving bestaat, is er geen zondoffer meer nodig" (Hebr. 10
: 18). De vloek is weggevaagd. God heeft die prijs als vrijkoop
van de zonde van de wereld aanvaard! Halleluja! Nu is daar
het Bloed van het Lam geplaatst tussen zonde en verzoening,
ongerechtigheid, schuld en verzoening, vonnis en vrijspraak,
dat is een onwedersprekelijk en concreet feit! leder mens op
de wereld, of hij het weet of niet, gelooft of niet, aanvaardt of
niet, is niet langer op zijn eigen schuld geplaatst,
vastgebonden aan zijn " lichaam dezes doods", aan zichzelf
overgelaten, een omlaag vallende meteoriet in de ruimte, maar
elk mens is een mens , waarvoor het bloed van Christus werd
93

gestort. Als wij zending bedrijven over de wereld, als wij
getuigen voor de volkeren, wordt elk mens die wij aanspreken,
aangesproken door het bloed, binnengesloten in de cirkel van
zijn invloedssfeer, binnen de werkingssfeer van dat bloed.
Niemand staat buiten de kracht van dat bloed, buiten de
overwinning, bewerkt door dat bloed. Hij is door het bloed
betrokken nu in de volkomen verlossing van zonden, in de
genezing van zijn lichaam, de totale mens wordt er door
aangesproken. Het bloed is als een zegen en behoud aan de
wereld geschonken, als medicijn voor alle wonden. Een mens
kan trachten het bloed van zich af te schudden, zich er aan te
onttrekken en de werking daarvan af te wijzen, maar dan zal
dit weggeworpen en versmade bloed als een boemerang op
zijn hoofd terugvallen en hem dodelijk treffen. Indien het
bloed niet wordt toegestaan het leven in de mens te genezen,
zal datzelfde bloed hem tot oordeel worden.
De staf van Mozes, die hem ondersteunde en droeg, tot zegen
was, werd tot een gevaarlijke slang toen hij die staf van zich
wierp. Maar het Bloed van het Lam zal zich altijd krachtig
betonen, voor ziel, geest en lichaam, voor de totale mens, het
zal leven en glorie betekenen voor hem in al zijn
beschadigingen. Als deze Thaipusamgangers zouden weten
wie Jezus was en wat Hij voor de wereld betekent, dan zouden
zij zich niet langer laten kruisigen, omdat eens voor altijd
verzoening werd bewerkt door Jezus Christus, de Zoon Gods.
Zij zouden achter de Man van smarten aangaan en Hem zien
gekruisigd worden om hun zonden en smarten. Dan zouden zij
hun kevada ruilen voor de overwinningspalm en Hem hulde
brengen voor Zijn Goddelijk heil en in Zijn voetstappen gaan.
Ik heb naar de priesters gekeken, van vlakbij en naar hun "
bezweringen geluisterd, hun wil zien opleggen, magische
manualen doen, hypnotiseren. Vooral heb ik geprobeerd
oprechtheid te vinden, wezenlijk geloof in wat zij deden, of
94

zijzelf wel betrokken waren in hun "heilige" handelingen in de
naam van hun god Sri Siva, of ook hier alles weer dood ritueel
was, ceremonie, versteende vorm en niets meer. Bij de
eenvoudige processiegangers vond ik die oprechtheid wel, de
wil hun god te behagen, hem in hun intimiteiten te betrekken,
maar bij de priesters veelal kille berekening, traditie, koel
materialisme. O, konden wij sommige vormen maar iets
veranderen hier, ombuigen en bijvoorbeeld, inplaats van het
herhaalde roepen "Siva! Siva!" nu "Jezus! Jezus!" met kracht
dicht aan de oren zeggen! Als nu eens geen verzen in het
Sanskriet werden geciteerd uit Hindoeboeken, maar verzen uit
de Bijbel, juichende, zekere verzen uit het Evangelie van
genade! Als het Bloed van het Lam Gods zou kunnen
geprezen worden, dat alle zonden en lijden en al het verdriet
van de wereld wegneemt! Wat zou er dan gebeuren? Zou deze
vreemde, magische gevoelloosheid dan wel intreden, intreden
kunnen? Zou deze trance-toestand dan nog plaatsvinden? Als
zendeling gedraag ik mij anders dan een oppervlakkige toerist
Op sensatie ben ik allerminst belust Maar als een door de
Zender naar deze wereld uitgestoten zendeling, gaat het mij
evenzeer op zeer bijzondere wijze aan wat hier gebeurt. Heel
de dag stroomden de tranen langs mijn gezicht De priesters
keken mij vaak aan, onbegrijpelijk, misprijzend ook om
zoveel emotionaliteit, weekheid misschien, maar er was zo'n
verdriet in mijn hart om deze arme, dwalende zoekers. Hoe
volkomen oprecht zijn zij allen, hoe offerbereid. Hoeveel
wilden zij prijsgeven om hun goden te behagen. Het vervult
mij met schaamte als ik aan de christenen denk, die
aardgebonden zijn, die waarlijk niets op het altaar gelegd
hebben, de goede niet te na gesproken, wier sleurgebeden niet
verder komen dan tot de buitenkant, de huid van God. Die niet
weten wat vasten is en waarlijk offeren, die niet tot het uiterste
95

durven gaan in overgave en toewijding. Wat zouden wij van
deze Hindoes veel kunnen leren!
De Hindoes leven nog in het Oud-Testamentische geloof van
schuld, mistasten in de hoogste normen, afgesnedenheid van
God, die zij pogen te hervinden door het lijden te
demonstreren, die zij willen vermurwen door pijnen te
aanvaarden, straffen op te leggen. Zegt niet de Bijbel:
"Bloedige striemen zuiveren het kwaad uit en slagen reinigen
de schuilhoeken van het hart" (Spreuken 20 : 30)?
Maar het Nieuwe Testament spreekt van andere dingen, van
Eén die voor allen Zich liet striemen en geselen, nagelen aan
een kruis, opdat allen de vloek van dat kruis zou worden
bespaard. Hij werd tot ziekte voor ons gemaakt, opdat in Zijn
striemen ons genezing is geworden, Hij, de Middelaar Gods.
"Nochtans onze ziekten heeft Hij op Zich genomen, en onze
smarten gedragen; ... om onze overtredingen werd Hij
doorboord, om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die
ons de vrede aanbrengt, was op Hem en door Zijn striemen is
ons genezing geworden. Wij allen dwaalden als schapen, wij
wendden ons ieder naar zijn eigen weg, maar de Heer heeft
ons aller ongerechtigheid op Hem doen neerkomen. Hij werd
mishandeld, maar Hij liet Zich verdrukken en deed Zijn mond
niet open; als een lam dat ter slachting geleid wordt, en als
een schaap dat stom is voor zijn scheerders, zo deed Hij Zijn
mond niet open" (Jes. 53 : 4-7).
In de Thaipusam wordt als hoogste heiligdom de zilveren
wagen, de Chettiar, rondgereden, getrokken door twee witte,
gewijde stieren. Het beeld van Subramanian wordt uit de
tempel gehaald en in de nis geplaatst boven in de zilveren
toren van de Chettiar. Naast de ontstellende armoede van de
meeste Hindoes valt de kostbare pracht van dit rijk versierde,
96

zilveren tempeltje bijzonder op. Overal waar de wagen
voorbijgaat, joelen de mensen, slaan de trommels feller,
klinken de bekkens schriller op en dansen de omstanders. Een
grote vreugde begeleidt deze Chettiar-wagen langs de hele
weg. Hier en daar worden vrouwen hysterisch, zij zijn
nauwélijks nog in bedwang te houden, mannen dansen
onvermoeibaar in het rond, steeds fanatieker en ongeremder,
alles ter ere van Sri Subramanian, die zich aan het volk toont.
Dit jaar (1972) is er een ongeluk gebeurd tijdens de optocht
van de Chettiar. Door een onvoorzichtige manoeuvre stootte
de zilveren tempeltop tegen een uitstekende steigerpaal, deze
top brak af en viel op straat Grotere consternatie was niet
mogelijk! Iedereen schreeuwde! Twee vrouwen werden
verwond, ze werden snel afgevoerd naar het Hindoe-hospitaal.
Honderden Hindoes, die dodelijk verschrikt het ongeluk zagen
gebeuren, begonnen languit op de grond uitgestrekt te bidden
tot hun god Subramanian, de god der genade en
barmhartigheid, om vergeving, opdat de ban die nu over het
volk gevallen was, te niet gedaan zou worden. Een
vooraanstaande Hindoepriester T. Subbiah zei dat het vallen
van deze zilveren tempel door de Hindoes als een ramp werd
aangemerkt, met ontzettende gevolgen. In 1940 gebeurde iets
dergelijks tijdens de Thaipusam en de wereldoorlog brak uit In
1967 brak één der stieren plotseling los, brak het gareel en er
ontstond paniek. Twee houten beelden braken van de tempel
af en vielen op straat, kort daarop werd Penang in Maleisië
geteisterd door een watervloed en rampzalige overstromingen,
die duizenden levens kostte. Wat voor rampen zullen nu weer
dreigen? Honderden Hindoes holden terug naar de Sivatempel
en lieten zich een kevada gereedmaken om die straks
door de straten te dragen. Nieuwe boetelingen lopen de hete,
stoffige straten af om te trachten deze ban van het volk af te
97

wentelen. Weer werd vrijwillig lijden op zich genomen, weer
die lange rij offerdieren die schuld poogden uit te delgen in
hun vlees, terwijl de omstanders weenden.
Er zijn tijdens de Thaipusamfeesten Hindoes die bij elkaar
komen in de voorhof van de Sri Mariarnman-tempel aan de
South Bridge Road, waar ze het vuurlopen beoefenen. Deze
tempel, waarvan de voorgevel gebouwd is als een pagode van
vijf verdiepingen, gevuld met kleurige beelden, heeft een
historie van 140 jaar. Vroeger was dit een houten tempel, in
1862 werd deze stenen tempel gebouwd, omdat er zoveel
brand uitbrak. In de voorhof is een greppel gemetseld van 8
meter lang en 2 à 3 meter breed, waarin blokken hout worden
gestapeld tot een hoogte van 1.5 meter. Deze blokken worden
in brand gestoken en gloeien lang na. De hoogte vermindert
steeds, tenslotte heeft de oppervlakte van het vuur dezelfde
hoogte als de begane grond, alleen witte as is boven het
grondoppervlak. Wanneer een windvlaag over de aslaag waait,
verspreidt deze zich en gloeien de blokken fel op, soms
vertonen zich daar vuurtongen op. Alles is van een zeer grote
hitte. De bladeren van de naburige bomen zijn zwartgeblakerd
en verbrand. In de omgeving van dit withete vuur is niet te
komen. Dat is het ogenblik van het vuurlopen. Omdat deze
dag een grote feestdag is, is de tempel vol mensen die naar
deze ceremonie komen kijken. Op mij maakt dit een duivelse
indruk, deze zelfvernietiging gaat nu te ver, hier zijn infernale,
demonische machten in het spel gebracht. Tegen deze hitte is
geen mensenvlees bestand. De hitte van het vuur in de . lange
greppel slaat ons tegen het gezicht, we zetten onze
zonnebrillen op tegen het verschroeiende licht. Op het
tempelplein bereiden de vuurdansers zich in alle rust voor, ze
hebben niet hetzelfde fanatisme in de ogen als de Japanse
zelfmoordpelotons in de oorlog, ze schijnen volkomen te
98

usten in de protectie van hun goden. Zij ademen
wierookgeuren in en geraken gevoelloos, worden "flauw" in
hun lichaam, vaak laten zij zich ook doorpriemen met naalden
en speertjes. Dan begint de eerste stappen te ondernemen naar
het vuur. Zij zijn naakt, alleen gekleed in witte dhoty, de
lendendoek, barrevoets. Sommigen lopen nu hard over de
withete vuurlaag, een wolk van as opstuivend achter zich aan.
Anderen wandelen kalm, gebeden murmelend als ingetogen
monniken, door de hete as. Er waren er die hoog boven zich
uit hun kind meevoerden als ze door de vuurgreppel liepen,
anderen dansten extatisch in het rond. Een vrouw bleef in het
hete vuur stilstaan, enkele minuten, het scheen dat ze de
vuurbrand niet merkte. Allen wiesen na hun vuurloop de
voeten in een grote bak met verse melk. Allen beëindigden dit
ritueel zonder enige verwonding of spoor van verschroeiing.
Vuurlopen is niet, wat sommige westerlingen geloven, een
vorm van Oosters exhibitionisme, maar een manier van
zelfverbranding, zondenuitdelging, symbolisch voorgesteld,
uit reverentie voor de goden. In de Hindoe-mythologie wordt
de meest romantische geschiedenis van vuurwandelen verteld
van Sita, de bruid van Rama, de Hindoe-god. Met de hulp van
de goden en de apenkrijgers, had Rama Sita's ontvoerder, de
demonkoning Ravana, overwonnen. Het was een bittere strijd
en hijgend van vermoeidheid sprak Rama tot Sita: "Ik heb u
teruggewonnen, aan mijn eer is voldaan, het maakt mij
gelukkig u terug ·te hebben. Maar gij zult alleen leven, wij
kunnen niet meer samenleven. Hoe kan een Kashatriya een
vrouw terugnemen, die zo lang in een vreemd huis leefde?"
Sita was gekwetst en zei: "Gij spreekt onwaardige taal tot één
van gelijke hoge geboorte als gij!" Zij riep haar zwager
Lakshmana toe: "Breng takkenbossen aan en ontsteek een
groot vuur!" Sita sprong toen in de vlammen en liep in het .
vuur heen en weer. Geen draad van haar kleed verschroeide.
99

De hemel nam Sita toen op en bracht haar naar Rama. "Ik
twijfel niet meer aan uw reinheid", fluisterde Rama en nam
zijn geliefde aan zijn zijde. Dit oordeel van Rama voldoet het
volk.
In "Christ for the Nations" las ik de volgende geschiedenis, het
getuigenis van zendeling J. L. de Bruin, in Afrika. Hij
beschrijft een Hindoefeest dat hij bezocht. Ook het vuurlopen
maakte hij mee. Hij vertelt in zijn eigen woorden: "Ik raakte er
helemaal van ondersteboven toen ik zag wat zij deden. Ik
dacht Heer, wat kan een Christen doen, die vervuld is met de
Heilige Geest? Als deze mensen zulke onnatuurlijke dingen
kunnen doen, door de krachten van boze geesten, zoudt U
door ons dan niet veel meer kunnen doen? Ik zag ze rustig en
ongedeerd met blote voeten lopen op roodgloeiende kolen van
een vuurbed dat 10 meter lang, 3 meter breed en 3 meter diep
was. Zonder dat er enige reden voor was keerde één van deze
heidenen zich tot mij en zei: 'Mijnheer, ziet u wat Hindoes
kunnen doen? Er is niet één Christen op de hele wereld, die
ons dit nadoet. We hebben tenminste nog nooit gehoord van
een Christen die met blote voeten op vuur kan lopen. Hij zal
het nooit kunnen, nooit!' U begrijpt dat ik deze uitdaging
zwaar opnam. Ik moest àf tonen wat het geloof in Christus
waard is, àf toegeven wat hij zei. Ik voelde dat ik zo met het
geloof in Christus niet kon laten spotten. Ik bad in mijn hart
om een antwoord. Plotseling voelde ik een grote kalmte over
mij neerdalen, over mijn lichaam en ziel. Ik vroeg de man:
'Wat zou je zeggen als een Christen met blote voeten over dit
vuurbed zou lopen?' Hij antwoordde: 'Mijnheer, dat betekent
voor ons een wonder, een buitengewoon groot wonder, want
zoiets is nog nooit voorgekomen! Er zijn wel twee blanken
geweest, die het hebben geprobeerd, maar ze zijn met ernstige
brandwonden in het ziekenhuis opgenomen, waar ze zes
100

weken hebben moeten liggen.' (Later vernam ik dat dit
spiritualisten waren geweest). Ik liep om het vuurbed heen. Ze
zeiden: 'Als u van plan bent op het vuurbed te lopen, kunnen
wij daarvoor niet verantwoordelijk gesteld worden.' 'Neen, dat
hoeft ook niet', antwoordde ik. 'U zult uw sokken eerst moeten
uittrekken, anders zullen ze vlam vatten.' Ik trok mijn sokken
uit Misschien vindt u het ongepast dat een Christen in een
heidense afgodendienst over hun witgloeiend vuurbed van 465
graden Celsius zou willen lopen. Maar er is een tekst in Jesaja,
die zegt 'Gaat gij door rivieren, zij zullen u niet wegspoelen'
(Jes. 43 : 2). Mozes had die ervaring bij de schelfzee. Jozua
insgelijks bij de Jordaan. De profeten Elia en Elisa sloegen
met de profetenmantel op het water en het water week! Maar
die tekst zegt verder: 'Als gij door het vuur gaat, zult gij niet
verteren en zal de vlam u niet verbranden.' Sadrach, Mesach
en Abednego kunnen getuigen dat God dit in de brandende
oven voor hen heeft waargemaakt! Het Woord van God zal
altijd zijn waarde blijven behouden, al zouden hemel en aarde
vergaan. God schenkt vaste beloften. En hier was de man, die
als Goliath de naam van de levende God tartte! Ik keek
omhoog naar de hemel en bad: 'Vader, in de Naam van Jezus
vraag ik U om bewaring!' Toen stapte ik blootsvoets op het
vuur en liep over de lengte van het bed. Ze begonnen te
schreeuwen en zeiden: 'U zult het niet nog een keer kunnen
doen!' Ik liep weer naar de overkant. Ze kwamen om mij heen
staan en bekeken mijn voeten en waren stomverbaasd dat er
geen brandwond of blaar te bekennen was. God had mij
bewaard en ik kon nu de kracht van het Woord Gods en van de
Heilige Geest bewijzen. Jezus Christus is Dezelfde, gisteren,
heden en tot in eeuwigheid. Het gaf mij ook de gelegenheid
om aan deze mensen het Evangelie te verkondigen. Ik zei dat
zij wel op vuur konden lopen, haken in hun lichamen slaan,
naalden en pinnen door hun tong en wangen steken, maar dat
101

zij de ogen van blinden niet konden openen en het gehoor van
doven niet konden geven, geen kreupelen en verlamden
konden laten lopen en het geweten van een persoon niet
konden reinigen van dode werken, zodat hij gered en bevrijd
de levende God kon dienen. Moge dit getuigenis ertoe
bijdragen dat christenen naar meer geloof in God zullen
streven en op Zijn beloften vertrouwen. Toen ik over het
vuurbed liep, stond aan de andere kant een man met een
filmtoestel, die alles heeft vastgelegd. Ik heb dat stuk film
later van hem gekocht en het in mijn documentaire ingelast,
die ik daarvan maakte. Het moge als bewijs strekken dat in de
Naam van Jezus alle dingen mogelijk zijn." Ik dacht op deze
Thaipusam in Singapore op 30 januari 1972 aan een ander
Hindoefeest, twee jaar geleden in Matugama in het zuiden van
Ceylon. Het was een middernachtelijk feest op een afgelegen
rubberplantage in de bergen, temidden van enorme
rubbertuinen. Ik was tijdens een campagne die ik in Matugama
hield bij de administrateur van deze plantage gehuisvest Deze
administrateur nam mij op een late avond, na het diner, mee
naar een kleine Hindoe-tempel, diep in de bergen, met zijn
jeep en twee gewapende bewakers, hij dacht dat het mij
interesseren zou. Het tempeltje was verlicht met gekleurde
gloeilampen en een grote dansende, luidruchtige menigte was
om dit tempeltje geschaard. Onze kleine groep werd eerbiedig
begroet en een stoel aangeboden, alsmede versnaperingen in
pisangblad, immers, de administrateur was de grote baas van
de plantage, met zijn gasten.
De bewakers stonden achter onze stoelen. Twee priesters
wachtten op de komst van de lange optocht van vrouwen in
feestkleding, met op hun hoofden dragende een prachtig
opgemaakte offerande, als een toren van vruchten en kleurige
koekjes, opgesmukt met bloemen. Het waren sierlijke gaven
aan de Hindoe-god met de olifantssnuit, Ganesa, de zoon van
102

Siva. Eén voor één klommen de vrouwen de stenige weg op
tussen de rots stenen en zetten van hun hoofden de offers voor
Sri Ganesa neer. Frenetiek werden de langwerpige Ceylonese
trommels geslagen, de schalmeien klaagden onafgebroken hun
eentonige zang, bekkens klonken hoog op.
Plotseling sidderde één der neergehurkte vrouwen, zij schokte
wild met haar schouders, de ogen gesloten wierp zij wild het
hoofd op en neer, kronkelend bewogen haar armen. Ze rees op
uit de rij van zittende vrouwen, draaide als een blad in het
rond, rende plotseling naar de trommelaars, ontrukte één van
hen zijn instrument en begon er zelf onbeheerst op te beuken.
Ze rende toen om het tempeltje heen, rond en rond, als een
hetaere, zonder enig spoor van vermoeidheid. Haar
haarwrong, glanzend en fraai opgemaakt, viel uit, haar haren
wapperden achter haar aan, haar ogen stonden extatisch.
Iedereen knikte goedkeurend, de god van deze tempel,
Ganesa, had hierin een teken gegeven haar offerande te
hebben aanvaard en haar welgevallig te vinden. Hij koos zich
een vrouw uit waarin hij zich manifesteerde. Tevreden knikten
de Hindoes voor de eer hen aangedaan, zich uit de vrouwen
van dit afgelegen bosdorp een bruid te kiezen. Hij had haar
geest en lichaam overmeesterd, dit werd als een grote
onderscheiding voor deze eenvoudige mensen ervaren. De
administrateur, zijn lijfwacht, br. Paul Arumainayagam die bij
mij was en ik zaten op een verhoogde plaats, zodat wij dit
feest goed konden overzien. Ik stond op en liep naar het
tempeltje toe, mengde mij tussen de kijkende menigte en lette
op hoe de geest deze vrouw in vervoering bracht, hoe zij
handelde onder directie van deze macht, die bezit van haar had
genomen. Stuiptrekkend en hysterisch bewoog het ranke
lichaam van de vrouw onder de veroverende macht. Zonder
dat ik mij dit realiseerde begon ik in tongen te bidden, als
vanzelf stond de reactie tegen deze demonische manifestatie in
103

mij op, de woorden stroomden over mijn lippen, onhoorbaar
voor anderen, maar gericht naar de geest die in de vrouw was
gevaren.
De nieuwe mens, die uit Christus geboren is, reageerde
automatisch nu tegen deze antichristelijke macht. En meteen
veranderde het gehele beeld, de aangeslagen geest verliet de
vrouw, zij legde vermoeid nu ineens de trommel neer, streek
verlegen met haar handen de haren naar achteren, schikte haar
kleren glad, keek gegeneerd om zich heen als een te vroeg
ontwaakte slaapwandelaarster en zette zich weer tussen de
vrouwen neer. Heel de vervoering was plotseling gebroken.
De omstanders, vooral de vrouwen, keken elkaar niet
begrijpend en verschrikt aan. De priesters liepen hun tempel
uit en bezagen de vrouw. Hoe kort duurde deze
overmeestering, wat was de reden van deze versmade
toewijding, wat was hier gaande, wie of wat verbrak de
betovering? Een andere vrouw begon ineens te zwaaien met
haar bovenlijf, zij sidderde, huiverde als van kou, sloot de
ogen, sloeg tegen de grond, rolde om en om, heen en weer,
door de rijen der vrouwen heen, nu was zij het die door de
geest van Ganesa besprongen werd. Ook zij stond op, haar
kleren vuil en grijs van het stof door het rollen over de grond.
Ook zij rende weg, rond de tempel, de haren wapperden achter
haar aan, nu werd zij in bezit genomen. Zij passeerde mij
rakelings, het leek alsof de ingevaren geest mij poogde te
attaqueren. Ze verdween weer achter de tempel nu, kwam aan
de andere kant weer tevoorschijn, verwilderd, hysterisch
schokkend met het lichaam.
Ook nu weer begon mijn geest te interrumperen, ging ik in
tongen spreken, gericht nu naar de geest die deze vrouw had
veroverd. Weer hield plotseling de trance-toestand op. Zo snel
de vrouw werd bevlogen, zo snel werd zij weer vrijgelaten, het
104

gedrag van de vrouw normaliseerde, het was alsof zij
ontwaakte. En zo ging het een paar malen, die nacht. De
priesters zochten en vonden de oorzaak, zij keken verstoord
mijn kant op, begrepen dat ik de oorzaak bleek te zijn, deze
blanke vreemdeling was de stoorzender en verbrak de
betoveringen telkens weer die zij zo gretig wensten op te
roepen. Er ontstond boosheid, getemperd omdat de grote baas
aanwezig was, maar de sfeer was vol gevaar ineens, vol
conflictstof, het was maar beter nu zo gauw mogelijk
huiswaarts te keren; door de wachters omringd stapten wij in
de jeep.
Die avond in Ceylon begreep ik voor de zoveelste keer wat
een macht uitgaat van het spreken in tongen. Het reinigt de
atmosfeer, de machten worden openbaar en verliezen hun
invloed en de greep op de subjecten. Het manifesteert de
universele grootheid van God, het is de openbaring van
Christus' Koninkrijk in al zijn heerlijkheid. Ik heb in mijn
zendingswerk zovele malen ervaren met welk een wonderlijke
autoriteit de Geestvervulde Christen is toegerust, als
geopenbaarde zonen Gods, waar de schepping met reikhalzend
verlangen op wacht (Rom. 8 : 19), die "de mannelijke rijpheid,
de maat van den wasdom der volheid van Christus bereikt
hebben" (Ef. 4 : 13).
De tongentaal, het bidden in de Heilige Geest, is de expressie
van de nieuwe mens, de mens in Christus, vervuld met de
Heilige Geest. "Maar gij, geliefden, bewaart uzelf in de liefde
Gods, door uzelf op te bouwen in uw allerheiligst geloof en
door te bidden in de Heiligen Geest" (Jud. 20). Het is Gods
Geest in ons die pleit bij de Vader, "maar de Geest zelf pleit
voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen" (glossolalie)
(Rom. 8 : 26).
105

Ik dacht aan die gebeurtenis in de afgelegen bergen van
Ceylon, toen ik bij de Thaipusam in Singapore was en
overwoog het effect van het spreken in tongen temidden van
deze in trance gebrachte mensen, dan zouden er vreselijke
dingen gebeuren. De ban over de geesten en lichamen zou
worden verbroken, de gevoelloosheid opgeheven, de pijnen
beginnen op te komen en in alle hevigheid gevoeld, het bloed
begon onmiddellijk te stromen. Dan zal iedere
processieganger ten prooi zijn van de hevigste kwellingen en
het uitschreeuwen van smart, het bloed zal zijn lichaam
overstromen. Zij zouden zich haastig moeten ontdoen van
naalden, pijlen en haken. Onmiddellijk zullen de helpers
moeten toesnellen, die de mensen afvoeren naar de hospitalen
en verzorgen. Artsen en verpleegkundigen moeten worden
opgeroepen. De hevig bloedende wonden moesten worden
gereinigd, gedesinfecteerd en verbonden. Dit alles zou
ontzettende gevolgen met zich meebrengen en de priesters
zouden ook hier mij herkennen als de aanstichter van deze
ontheiliging en mij de tempel uitsturen, als zij mij niet zouden
molesteren.
Dit zelfde geestelijke ingrijpen in heidense riten is ook
gebeurd in Durban, Natal, Zuid-Afrika. Door een visioen
toonde de Heer aan de Engelse zendeling Rowlands de plaats
waar Hij een kerkgebouw wenste voor de eer van Zijn Naam.
Korte tijd later bekeerde zich op zijn prediking een rijke,
Indische zakenman, die hem aan één van de hoofdstraten van
de stad een stuk land schonk voor een kerkgebouw voor
Indiërs, dit bleek dezelfde plaats te zijn die gezien was in de
openbaring. De Heer voorzag op wonderbare wijze in al het
nodige en dit grote gebouw verrees voor de uitbreiding van het
Evangelie. De Heer maakte ook duidelijk, dat er een toren op
de kerk moest worden geplaatst, niet als decoratie, maar
106

functioneel als een opperkamer, een ruime torenkamer waar
24 uur per dag, zonder ophouden, altijd door, enkele
Geestvervulde gelovigen in gebed moesten zijn, pleitende
voor de genadetroon, voor de bekering van dit volk. De kerk
kwam gereed, had duizend zitplaatsen, werd met plechtige
diensten ingewijd en gezegend. Toen brak eind januari de dag
aan van de Thaipusamprocessie, die alle Hindoes in Durban
als alle jaren trouw vierden. Met duizenden liepen zij de
gewone route, maar nu stond een nieuwe kerk van de
christenen aan deze route, een kerk die juist in gebruik was
genomen. Niemand nam daar notitie van. De processiegangers
waren als altijd dragende hun kevada, met naalden doorstoken
en alle martelingen waren weer te zien in deze van luide
zangen, recitatieven, trommels, schalmeien begeleide optocht.
Ze sloegen ook nu weer als alle jaren de Carlyle Avenue in en
passeerden de nieuwe Bethesda Tabernakel.
Toen gebeurde er iets vreemds. Op het ogenblik dat zij de
gebedstoren naderden, waar gelovige bidders riepen tot God,
waar Gods hand werd vastgegrepen, begonnen ineens enkele
mannen te schreeuwen, zij stortten op de grond, zij poogden
zich snel van hun kevada te ontdoen en begonnen wild te
sticuleren, roepende om hulp. De gevoelloosheid van hun
lichamen was verdwenen, opgeheven plotseling door een
sterkere macht van buiten, zij waren ineens overdekt met
bloed dat uit de wonden stroomde, de pijnen waren
ondragelijk. Ook anderen klaagden en begonnen te
schreeuwen. Een man die door zijn wangen een sabel had
laten steken, trok die er eigenhandig uit en bloedde hevig, hij
kronkelde over de grond van smart. De één na de ander werd
overweldigd door pijn, de processie mislukte en werd een
onoverzichtelijke chaos. De begeleiders van de devoten
haastten zich de haken en naalden uit de lichamen te halen.
Het was een hartverscheurend toneel, ontdaan van alle
107

ingetogenheid en religieuze inkeer. Een priester, die er tussen
liep, balde zijn vuist naar de nieuwe kerk der christenen, die
zij juist passeerden, waar in de gebedstoren geroepen werd tot
de Heer der heerscharen om een einde te maken aan deze
vreselijke heidense ceremonie. Daar ging zoveel kracht uit van
dit voortdurende bidden, dat de trance-toestand werd
opgeheven, de zenuwen, de gevoelscentra, hernamen hun
natuurlijke functies en registreerden pijn van het lichaam, de
wonden bloedden. De vertoornde Hindoeleiders eisten dat de
regering onmiddellijk stappen ondernam om de kerk af te
breken, die op de Thaipusam-route was gebouwd. Maar God
was met de Zijnen, het antwoord was ontkennend, de kerk
werd niet afgebroken, de processie moest voortaan een andere
route nemen, wat ook gebeurde.
Er gaat kracht uit van het optreden van de met de Heilige
Geest vervulde gelovigen, die voor dit land op de bres staan.
In hen leeft de opgestane en verhoogde Heiland, aan Wien
gegeven is alle macht, in hemel en op aarde, over de domeinen
van de geest, als van het vlees. Als wij in Hem zijn, vermogen
wij in te grijpen in geloof in het bestel der dingen, als Gods
mederegeerders, de werken doende die Hij deed en grotere
dan deze, zoals de Bijbel zegt. Als wij voor Gods eer zullen
willen ingaan voor een arme, verblinde wereld, dan kunnen
wij deze ban, waarin zich de mensen bevinden, breken,
stukbreken, opheffen en een nieuwe toestand creëren, die meer
in overeenstemming is met Gods wil en die Zijn glorie
manifesteert Maar ik kon hier niet, ik wilde niet, omdat een
groot medelijden mij vervulde voor deze mannen, vrouwen en
kinderen in Singapore, die na de verbreking van alle machten
in Jezus' Naam ten prooi zouden vallen aan de vreselijkste
pijnen. Dit is een zeer gevaarlijke toestand, waarin ik deze
honderden martelaren bracht Het is verstandiger om het
108

verlossende Evangelie te prediken en hen uit te leggen, dat zij
op de verkeerde weg zijn. Het is liefdevoller, het is de weg
van vertrouwen en waarlijke bewogenheid met hun lot. De
kracht van het gebed kan langs andere wegen hen vinden, hen
vrijmaken van deze weg van penitentie. Jezus heeft het voor
hen voldaan, volbracht. De zoekende zielen behoeven zichzelf
niet te pijnigen, het offer van hun lichaam te plengen voor hun
goden, want Jezus deed dit reeds voor hen. "Wij zijn eens voor
altijd geheiligd door het offer van het lichaam van Jezus
Christus" (Hebr. 10 : 10). Dit is genoegzaam, dit is toereikend,
dit plaatsvervangend offeren van Jezus' lichaam maakt het
offeren van al deze lichamen overbodig. Halleluja!
De ziel van het Oosten gaat open voor Jezus Christus, dat
hebben wij zo vaak kunnen constateren. De mensen van India,
van het hindoeïsme, willen diep in hun hart de Man
ontmoeten, die het probleem van het lijden voor hen heeft
opgelost, door Zelf hun kevada te dragen naar Golgotha's
heuveltop. Ik bid om veel genade voor al deze mensen. Met
een hart vol tederheid en liefde breng ik al deze door priesters
misleide mensen tot de grote Verstaander, die tevens de
Heelmeester is van het diepste, innerlijke leven van de
Indische mens.
109