leren-doe-je-zo

Keuzes...DINEKE VAN DER VEN, MBO UTRECHT - UZAZe kwamen binnen met gezichten als oorwurmen. De hele groep, nietéén uitgezonderd. ‘Mijn hemel’, dacht ik zwaarmoedig, ‘moeten datverpleegkundigen worden?’De zomervakantie zat erop en het was voor de schatten heel moeilijkom te wennen aan het gewone leven. Verplichte tijden, taken, studeren!Yuch! Structuur, ook zoiets. Zij zaten er niet op te wachten. Datzo’n leerplichtambtenaar in je nek hijgt, dat is gewoonweg irritant.En dat je ouders zich ermee bemoeien, ook al zoiets lastigs. En eenhele poos niks mogen doen met je smartphone, welke hals had datbedacht? Kom zeg, je hebt toch een leven?!Blijkbaar hadden ze zich voorgenomen om het maar eens allemaalaf te reageren op mij, de verpleegkundedocent. Hakken in het zand,ongeïnteresseerde blikken en vooral niks uit je tas halen. Wegkijkenen scheef zitten. Meer zat er voor mij niet in, blijkbaar. Het leek welafgesproken werk.Ik zuchtte maar eens diep en zocht in mijn geheugen naar een mooiverhaal over het door hen gekozen vak. Over patiënten, zorgvragers.Over de doelgroep waar zij zich op zouden gaan richten. Een verhaalom iets, zeg maar, aan te wakkeren...En ik vertelde het verhaal van mevrouw Jansen, een stokoude damedie ik ooit verpleegd had....De mevrouw Jansen in het verhaal wilde ooit heel erg graag verpleegkundigeworden, vertelde ze mij. Als kind droomde ze daar alvan. Mensen helpen, dat was wat ze wilde. En in háár tijd, zo aan hetbegin van de vorige eeuw, betekende dat dat je als jong, wereldvreemd10