leren-doe-je-zo

De kleine samenlevingANNEMARIE STEENBERGEN, DOCENT KONING WILLEM I COLLEGEAls mensen op feestjes horen dat ik lesgeef aan jongeren op het mbo,krijg ik meestal dezelfde reactie: jee, dat lijkt me een moeilijke baanzeg, een moeilijke doelgroep. Ik reageer langzamerhand vanuit deautomatische piloot: valt wel mee hoor, het is juist een interessantedoelgroep. Adolescenten die aan de poort staan van de maatschappij,die grote keuzes moeten maken, zoals het kiezen van een studie, eenbaan, een relatie voor het leven.Maar ergens hebben die mensen op feestjes wel gelijk: het is inderdaadniet zomaar een doelgroep. De mbo-klas is een mengelmoes aanculturen en godsdiensten, verschillende achtergronden, milieus enjeugdervaringen. En dat ook nog in de adolescentenfase met vaak nogpuberend gedrag.Meestal wonen deze leerlingen nog thuis, in een provinciaal stadjeof dorp en hebben zij vaak op een betrekkelijk kleine school gezetenin een relatief homogene groep en dan worden ze bij ons, een grootroc met duizenden leerlingen, geconfronteerd met leeftijdsgenoten uittalloze andere woonplaatsen met andere ideeën, gedragingen en verwachtingen.Deze melting pot treft elkaar iedere dag op zo’n 30m² endat gedurende twee jaar, stage niet meegerekend. In mijn klas.Dat geeft veel dynamiek, soms veel wrijving en vraagt veel van mijals docent. Het docentschap voelt voor mij als een weegschaal, eenbalans. Aan de ene kant ben je bezig met je vakkennis, je bent immerseen vakdocent, met daarbij het eisenpakket wat er van je van hogerhandwordt verwacht ten aanzien van exameneisen, scholing, passie,technieken, variatie in werkvormen, ict en noem maar op. Die kant55