leren-doe-je-zo

tig jongensgezichten staan even ernstig als dat van de directeur engespannen luisteren ze (en ik natuurlijk ook) naar zijn mededeling.‘Gisterenmiddag is er in het dorp waar Marieke woont een ongelukgebeurd, waarbij zij helaas om het leven is gekomen.’Van de normale stoerheid van ‘mijn’ jongens is ineens niets meer temerken: op hun gezichten is nu veeleer schrik, ontzetting en medelevenaf te lezen. ‘Marieke stond voor de slagerij te wachten op haarmoeder, die binnen was,’ gaat de directeur verder. ‘Ze had als altijdhaar oortjes in en stond naar haar lievelingsmuziek te luisteren. Opdat moment wordt een automobilist onwel en verliest de controle overhet stuur. Hij rijdt zo het trottoir op en schept daarbij Marieke, die opslag dood is.’Handen worden voor monden geslagen, handen wrijven door ogenen tweeënvijftig ogen kijken vragend naar mij. ‘Ik hoop dat jullie alsklas samen met jullie mentor kunnen helpen om Marieke een waardigafscheid te geven. Op de medewerking van de school kunnen jullieuiteraard rekenen.’ En met een kort knikje naar mij en even een handop mijn schouder verlaat hij het lokaal.Nu begint iedereen door elkaar te praten. Het is Gijs die het voortouwneemt. ‘We moeten iets moois voor haar doen, mannen. Ik stel voordat we in groepjes van vier wat ideeën op papier zetten. Dan kunnenwe het beste idee uitwerken.’ Een dag later zijn ze het eens en zehebben mij ingeschakeld om te helpen met een afscheidsgedicht. Alsleraar Nederlands hoef ik niet eens zoveel veranderingen aan te brengenin de ontroerende dichtregels, die ervoor zorgen dat ik een brok inmijn keel krijg. Mijn jongens hebben er duidelijk goed over nagedacht.In de kerk zitten we met zijn allen bij elkaar, de jongens wat onwennigin hun pak of colbert, maar stuk voor stuk gefocust op wat ze gaandoen en vervuld van een heilig vuur dat ze het voor Marieke doen,dat ze het niet minder dan verplicht aan haar zijn. Op een teken van35