nederlanden

BOERHAAVE. (HERMANNUS)sog.grote lichten in Kerk en Akademie. Even ervaren in hethebreeuws , chaldeeuws en grieks , maakte hij zig door eengedurige lezing, den hebreeuwfen en griekfen text eigen, omzig niet op overzettingen, maar op het oirfpronkelijke zeiven tegronden. Bij deze oefFeningen voegde hij nog een' dagelijkfelezing der eerfte Kerkvaderen, beginnende met KLEMENS denRomein, en naar de orde des tijds langs de reije der Kerkfchrijverenafdalende; op dat hij de lere van JESUS CHRISTUS, inhet N. Testament begrepen , naar d'uitlegging dier eerfte vaderen,doorgronden mogte; in dezen eerbiedde hij een' eenvoudigheidder onvervalste lere, een' ongekreukte tngt, eneen onberispelijkheid van een Gode geheiligd leven. Metdroefheid zag hij, dat de Goddelijke waarheden, door defpitsvinnigheid der fcholen bevlekt waren. Niet minder fmerttehet hein ook, dat men de H. Schrift uitleidc, naar de verfcheidenegezindheden der Sophisten: en, dat de overnatuurkundigebefpiegelingen van PLATO, ARISTOTELES, THOMASAQUINAS, SCOTUS, en ten zijnen tijde van CARTESIUS, tot wct-•ten gedraafd wierden, naar welke men de gevoelens derHeilige Sclirijveren, van GOD en Godlijke zaken, hadt te regelen.Uit ondervinding bleek hem,, dat hier uit bittere fcheuringe,hevige twisterijen van fchrandere vernuften, haat, enonverzaadlijke eerzugt rezen en gevoedt wierden; zo zeer ftrijdigtegens den vrede met GOD en menfehen. Ook was hemniets meer tegens de borst, dan dat allen erkenden, dat deH. Schrift, menfchelijker wijze {prekende, Gode betamelijkmoest worden uitgelegd, en dat nogthans een ieder dc Godbetaamlijkheid,uit de bepalingen van zijn' overnatuurkundeopgaf. Afkerig verfoeide hij daarom, dat de partij teen tentijde d'overhand hebbende, het voorfchrift, en het rigtfnoerder regtzinnigheid, enig regelden, naar het meesteragtig gezagder Overnatuurkundigen, geenzins naar de H. Schrift, waarvan daan zo vele verfchillendheden, over de allereenvoudigftelere.